Μοναδικό σήμερα στοιχείο αναγνώρισης για κάθε κόμμα είναι αν υποστηρίζει ή όχι την αφαίρεση προνομίων από το μεγάλο κεφάλαιο, την πάλη και τη ρήξη με τα μονοπώλια και τους ισχυρούς επιχειρηματικούς ομίλους. Σήμερα αυτή η αντίθεση προβάλλει στην πρώτη γραμμή.

Τα παραπάνω σημείωσε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα,παίρνοντας το λόγο κατά τη χθεσινή, τελευταία ημέρα της συζήτησης στη Βουλή για τον προϋπολογισμό του 1999. Παραθέτουμε στη συνέχεια αποσπάσματα από την ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ:

"Ο ελληνικός λαός σήμερα έχει περισσότερες ευκαιρίες να κατανοήσει τι σημαίνουν αυτές οι φράσεις που κατά κόρον λέγονται και γράφονται, δηλαδή τα "νέα δεδομένα" και η "προσαρμογή" σ' αυτά.

- Στα νέα δεδομένα η κυβέρνηση κατατάσσει την επίσημη άποψη της ΕΕ, και όχι μόνο, ότι όταν ένας εργαζόμενος δουλεύει 3 ώρες τη βδομάδα, δηλαδή 12 ώρες το μήνα, τότε αυτός είναι πολύ κανονικά εργαζόμενος, που μπορεί να ζήσει καλά και βεβαίως αυτοί που τον εκμεταλλεύονται πολύ καλύτερα.

- Στα νέα δεδομένα η κυβέρνηση κατατάσσει την πολύ "ουμανιστική" θεωρία ότι οι εργαζόμενοι δεν έχουν δικαίωμα σε ένα συλλογικό δημόσιο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης, παιδείας, απλά έχουν την υποχρέωση με ατομικό τρόπο να μάθουν να ζουν χωρίς στοιχειώδεις παροχές, που εδώ που τα λέμε εδώ και αρκετά χρόνια έχασαν την όποια δυναμική τους.

- Στα νέα δεδομένα η κυβέρνηση κατατάσσει την πλήρη ως και θεσμοθετημένη κατάργηση κάθε έννοιας εθνικής ανεξαρτησίας, κυριαρχικών δικαιωμάτων, εθνικών συνόρων.

- Στα νέα δεδομένα η κυβέρνηση κατατάσσει το δήθεν αναφαίρετο και πολύ σύγχρονο δικαίωμα του Μπιλ Κλίντον και του Τόνι Μπλερ να επιδιώκουν τη δολοφονία ενός λαού και ο κ. Σημίτης να χειροκροτεί γιατί έτσι επιτάσσει το εθνικό συμφέρον.

Τότε, λογικά, μας λέτε ότι όταν διχοτομείται η Κύπρος, όταν αμφισβητούνται τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας στο Αιγαίο, τότε οι άλλοι λαοί και οι κυβερνήσεις μπορούν να χειροκροτούν τους πρωταίτιους, τους ηθικούς και φυσικούς αυτουργούς από τη στιγμή που τους συμφέρει εθνικά.

Στην προκειμένη περίπτωση "μάχαιρα έδωσες μάχαιρα θα λάβεις", μόνο που πάντα την πληρώνει ο ελληνικός λαός, καθώς οι διάφοροι κρατούντες βρίσκουν τρόπο να τη γλιτώνουν.

Δυστυχώς δεν έχουμε ακούσει από κανένα κόμμα της Βουλής τη θέση ότι η Ελλάδα δεν πρέπει να παίρνει μέρος σε τέτοιες επιθετικές πολυεθνικές δυνάμεις, που αποτελούν τα σύγχρονα "διεθνή τάγματα ασφαλείας" σε βάρος της ασφαλείας και των συμφερόντων των λαών.

Οταν, πάλι, λέτε "προσαρμογή" εννοείτε σαφώς ότι ο ελληνικός λαός πρέπει να αποκτήσει συνείδηση ραγιά, να είναι υπάκουος στους ιμπεριαλιστές, να είναι πειθήνιος στους καπιταλιστές εργοδότες, σ' αυτούς που θησαυρίζουν σε βάρος του".

"Πρέπει να απαντήσετε σε ένα πολύ λογικό ερώτημα: Πώς εξηγείτε ότι κάθε χρόνο αυξάνονται προκλητικά σε κάθε χώρα, και στην Ελλάδα τα κέρδη της πλουτοκρατίας;

Τα στοιχεία είναι εφιαλτικά, οι απώλειες των εργαζομένων την περίοδο 1997 -'99 αρχίζουν από 500.000 έως 1 εκατομμύριο το χρόνο, όσον αφορά μόνο την επίσημη εισοδηματική πολιτική και τα κυβερνητικά, αστικά κριτήρια τι είναι και τι δεν είναι αύξηση. Τουλάχιστον 3,5 μισθούς θα έχει πληρώσει στο τέλος ο κάθε εργαζόμενους του δημοσίου στο βωμό της ΟΝΕ, ακόμα πιο σκληρά θα υποφέρει ο εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα, χάριν του ψευτοεθνικού στόχου της ΟΝΕ.

Το στοιχείο που καταθέτουμε είναι πραγματικό και ταυτόχρονα περιορισμένο, με την έννοια ότι ο βαθμός εκμετάλλευσης των εργαζομένων δεν μπορεί να συγκριθεί με την αντιπαραβολή από χρόνο σε χρόνο του επίσημου επιπέδου μισθών και συντάξεων, αλλά με ένα άλλο μέγεθος: με τα κέρδη και τα κεφάλαια που συσσωρεύονται. Υστερα, το βιοτικό επίπεδο του εργαζομένου δεν μπορεί να κριθεί από τον ονομαστικό μισθό και τη σύνταξη, αλλά με το πραγματικό κόστος ζωής και τις σύγχρονες ανάγκες, με το μέγεθος του πλούτου που υπάρχει, με τις γνώσεις που έχουν κατακτηθεί, δηλαδή, με όλους εκείνους τους δείκτες και τους παράγοντες που διαμορφώνουν το πλαίσιο ζωής, και την προοπτική, δηλαδή την παιδεία, την υγεία, την κοινωνική ασφάλιση ειδικότερα, τον πολιτισμό και τον αθλητισμό, την ύπαρξη ελεύθερου χρόνου και του τρόπου αξιοποίησης κλπ.

Πρέπει να υπολογιστεί επίσης το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι δεν υφίστανται τις επιπτώσεις μιας επίσημα αναγνωρισμένης πολιτικής λιτότητας, αλλά αφαίμαξη και με τα στενά κριτήρια της κυβέρνησης, εδώ και 15 χρόνια.

Ακόμα και με τη δική σας στενή, αστική λογική αν δούμε τα πράγματα, τότε οι δείκτες είναι εφιαλτικοί για το λαό.

Η εισοδηματική πολιτική το 1998 δεν ήταν συν 2,5%, έστω με τον τυπικό τρόπο που μετράτε τα πράγματα, αλλά 1,25%. Ούτε για το 1999 είναι 2%, αλλά 0,8%.

Μήπως μπορείτε να μας πείτε αν τα κέρδη των βιομηχάνων, γενικότερα των καπιταλιστών στην Ελλάδα αυξήθηκαν μόνο 2,5% ή μόνο 3%; Οι βιομήχανοι πάντως της χώρας, σύμφωνα με στοιχεία της ICAP, εξασφάλισαν από κάθε εργαζόμενο χωριστά 1.730.000 δραχμές κέρδος και ύστερα έχουν την απαίτηση να γίνει ακόμα πιο μικρό το κόστος εργασίας, όπως λένε".

"Ο υπουργός Εργασίας, κ. Παπαϊωάννου, στην ομιλία του είπε ότι στις μέρες μας η ανάπτυξη δε λύνει το πρόβλημα της εργασίας. Βεβαίως, ποτέ δεν το έλυνε ουσιαστικά, όπως δείχνει και η χρυσή περίοδος της μεταπολεμικής εκβιομηχάνισης της Ελλάδας, που δεν μπόρεσε να δώσει δουλιά σε όλους, αντίθετα πάνω από ένα εκατομμύριο τους έδιωξε στα τότε σκλαβοπάζαρα της Γερμανίας, των ΗΠΑ και της Αυστραλίας.

Βεβαίως, αυτή η ανάπτυξη που κάνετε, ανάπτυξη που από αρχή μέχρι τέλος βασίζεται στα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου, των μονοπωλίων, είναι πολύ φυσικό, όχι μόνο να μη δημιουργεί θέσεις εργασίας, αλλά να τις μειώνει συνεχώς και συνεχώς. Με το δικό σας τρόπο επιβεβαιώνετε αυτό που λέει το ΚΚΕ, ότι δεν υπάρχει μονόδρομος, ότι υπάρχει ανάπτυξη και "ανάπτυξη"".