Διάβασα τούτες τις μέρες στο "Ρ", στη στήλη "Διακριτικά", ένα σημείωμα με τον τίτλο "80 χρόνια", αφιερωμένο, όπως καταλαβαίνουμε, στην ίδρυση και στην ισόχρονη δράση του ΚΚΕ.

Είναι ένα σημείωμα επαινετικό, εξυμνητικό, δοξαστικό, θα έλεγα. Δε βρίσκω τίποτε κακό σ' αυτό, στο να εκδηλώνει τα αισθήματα και τα συναισθήματά του ένας φίλος, ένας αγωνιστής, άντρας ή γυναίκα, για το ΚΚΕ, για το κόμμα που τον εκφράζει και το υποστηρίζει. Και αυτό για πολλούς και σπουδαίους λόγους.

Και πρώτα, γιατί, αν για έναν άνθρωπο τα 80 χρόνια ζωής είναι σήμερα κάτι ιδιαίτερο και ξεχωριστό, αφού η πλειοψηφία των ανθρώπων φεύγει πριν ακόμα συμπληρώσει τα 65 - 70 χρόνια, είναι πολύ πιο σημαντικό ένα κόμμα να φτάσει και να ξεπεράσει τα 80.

Και για να μπορεί να το κάνει, θα πει πως έχει κότσια, πως έχει δύναμη, πως χρειάζεται στην κοινωνία, πως είναι αναγκαίο κι απαραίτητο στις μυριάδες των εργαζομένων, εργατών, φτωχομεσαίων αγροτών και επαγγελματοβιοτεχνών.

Και ακριβώς σ' αυτό βρίσκεται η ευζωία και η ιστορική αναγκαιότητα του ΚΚΕ. Πως, όχι απλά διακηρύσσει το ίδιο, αλλά αναγνωρίζεται από όλους τους ενδιαφερόμενους, πως είναι κόμμα των εργαζομένων, της εργατικής τάξης της Ελλάδας, των φτωχών και μεσαίων αγροτών, αλλά και των μειονοτήτων της χώρας μας.

Το ΚΚΕ, στη ζωή και στην πράξη, με τους συνεχείς και ασταμάτητους αγώνες του, για οχτώ δεκαετίες, κοντά έναν αιώνα ολόκληρο, έχει αποδείξει αυτό που τόσο ζωντανά, όμορφα και επιγραμματικά είπε ο προλεταριακός ποιητής Κώστας Βάρναλης: "Είναι ώριμο τέκνο της ανάγκης κι ώριμο τέκνο της οργής".

Στα 80 αυτά χρόνια και πάνω απ' αυτά, εδώ στην Ελλάδα, ιδρύθηκαν τόσα πολλά κόμματα, από τους τσιφλικάδες και τους κοτσαμπάσηδες στην αρχή, από την αστική τάξη, τους εμπόρους και βιομηχάνους, αργότερα. Ο βιος τους όμως δεν ήταν πολύ μακρύς. Ακόμα και το κόμμα των Φιλελευθέρων που ιδρύθηκε από τον ικανότερο πολιτικό της αστικής τάξης, αλλά και τον πιο αδίστακτο υπηρέτη του αγγλικού ιμπεριαλισμού, τον Ελευθέριο Βενιζέλο, έσβησε σε μερικά χρόνια, χωρίς ν' αφήσει ίχνη. Ποιος ξέρει και ποιος μιλάει σήμερα γι' αυτό, το βενιζελικό κόμμα των Φιλελευθέρων;

Αντίθετα, το ΚΚΕ έχει και θα έχει συνέχεια ζωής. Γιατί είναι ένα Κόμμα απαραίτητο, απόλυτα αναγκαίο για την καλύτερη, την πιο επιτελική οργάνωση και καθοδήγηση των αγώνων της εργατικής τάξης κι όλων των εργαζομένων.

Οσο υπάρχει ζωή και δράση, όσο υπάρχουν εργάτες - προλετάριοι, φτωχοί και μεσαίοι αγρότες, επαγγελματίες, βιοτέχνες, δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι, άλλο τόσο θα υπάρχει και θ' αγωνίζεται επικεφαλής, αχώριστος σύντροφος και καθοδηγητής τους, το ΚΚΕ.

Κανείς δεν μπορεί να το αντικαταστήσει ή να το καταστρέψει, όσα μέτρα κι αν πάρει εναντίον του και σ' όσες διώξεις, φυλακίσεις, εξορίες κι εκτοπίσεις υποβάλει τα μέλη, τα στελέχη και τους απλούς οπαδούς του.

Ολα αυτά τα διωκτικά, κατασταλτικά και αστυνομοκρατικά μέτρα, εφαρμόστηκαν για πολλές δεκαετίες σε βάρος του ΚΚΕ και των αγωνιστών του, αλλά απέτυχαν πανηγυρικά. Και το κόμμα της εργατικής τάξης δικαιώθηκε και απέκτησε τη νόμιμη δράση του.

Σήμερα, το ΚΚΕ, πρωτοστατεί στη συγκρότηση, οργάνωση και δράση του δημοκρατικού, αντιιμπεριαλιστικού μετώπου, ενός πολύπλευρου λαϊκού μετώπου της εποχής μας.

Είναι γνωστό το ιστορικό Λαϊκό Μέτωπο στη Γαλλία, που ιδρύθηκε με πρωτοβουλία του ΚΚΓ, αλλά κι από άλλα δημοκρατικά αριστερά κόμματα, για τους αγώνες του ενάντια στο φασισμό και τον πόλεμο.

Αλλά και το δικό μας Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο - ΕΑΜ, που ιδρύθηκε με τη δική μας, του ΚΚΕ, αποφασιστική πρωτοβουλία και επιμονή και σε συνεργασία με τους συνεργάτες μας, Αγροτικό Κόμμα, ΕΔΑ, Σοσιαλιστικό Κόμμα, πάλεψε ηρωικά για εθνική ανεξαρτησία και δημοκρατία.

Ποτέ το ΚΚΕ δεν ήταν υπέρ της μοναξιάς και της απομόνωσης. Πάντα πάσκιζε να βρει συνεργάτες και συμμάχους και μάλιστα σε ισότιμη βάση, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι αριθμητικά ήταν το πρώτο κόμμα και με μεγάλη διαφορά από τους συνεργάτες του.

Ενότητα και πάλη, λοιπόν, για μια βασική αλλαγή.

ΒΑΣΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ

ΜΙΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΡΙΑ,Αθήνα. Κάτι γελαστά κορίτσια με σταμάτησαν μια μέρα γύρω στις 12 το μεσημέρι, για να τις πάρω με το αυτοκίνητο πιο κάτω. Ανοιξα την πόρτα κι ορμήσανε μέσα σαν μελίσσι, μ' ευχαρίστησαν και συνέχισαν την κουβέντα που είχανε προτού εμφανιστώ. Ελεγαν λοιπόν, για τα βιβλία που δε φτάσανε ακόμα στο σχολείο τους, για τους καθηγητές που λείπουνε, για κάτι άλλους καθηγητές εξυπνάκηδες κι άλλα τέτοια. Στην ερώτησή μου γιατί τέτοια ώρα δεν κάνουν μάθημα, μου απάντησαν γελώντας: "Α, κάθε μέρα τρεις με τέσσερις ώρες όλο κι όλο κάνουμε μάθημα".

Προσπάθησα να συνδυάσω τα λεγόμενά τους με τα λόγια του υπουργού Παιδείας Γ. Αρσένη "περί εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης", λόγια που κοντέψανε να με πείσουνε για το μεγαλόπνοό του έργο, αν δεν είχα την τύχη να πέσω πάνω στα κορίτσια.

Θύμωσα λοιπόν μ' αυτόν τον υπουργό, τον καλοσπουδαγμένο σε ακριβά πανεπιστήμια, ο οποίος: Δημιούργησε ένα νόμο "περί Παιδείας" τερατούργημα, ανεφάρμοστο, αγνοώντας τη ζοφερή πραγματικότητα της εκπαίδευσης. Χρησιμοποίησε για τη σύνταξη του νόμου αυτού βολεμένους τεχνοκράτες, αποκομμένους από το λαό. Επιμένει στο έκτρωμα του, αγνοώντας την παλλαϊκή αντίθεση, τα συλλαλητήρια, τις καταλήψεις, τις διαμαρτυρίες, τις απεργίες. Δεν αντιλαμβάνεται ότι με τη στάση του αυτή θυσιάζει τη σημερινή και την αυριανή νέα γενιά. Τέλος, δεν έχει στοιχειώδη ευθιξία ή αξιοπρέπεια - αυτό που λέει ο λαός πολύ απλά "τσίπα" - να παραιτηθεί.

Αλλα το θέμα δεν είναι μόνο ο εν λόγω υπουργός. Είναι η κυβέρνηση και η πολιτική της. Αυτή πρέπει ν' αλλάξει.

ΣΩΤΗΡΗΣ ΣΚΑΜΠΑΡΔΩΝΗΣ,Καρίτσα - Καρδίτσας. Διάβασα στο φύλλο της Κυριακής (10 - 1 - 99), τις σκέψεις του αντιστασιακού Π. Θεοδωρόπουλου σχετικές για το τυπογραφείο της Αντίστασης, που λειτούργησε στα χρόνια της κατοχής στο χωριό Καρίτσα - Δολόπων Ν. Ευρυτανίας στ' Αγραφα τότε και σήμερα Καρίτσα - Νευρόπολης Αγράφων Ν. Καρδίτσας. Συμφωνώ απόλυτα με τις προτάσεις του για τη διάσωση και ανάδειξη του "βλάχικου σπιτιού", που εγκαταστάθηκε και λειτούργησε το Τυπογραφείο της "Κόκκινης Σημαίας" στην αρχή και στη συνέχεια Εθνικού Τυπογραφείου της Αντίστασης.

Θα παρατηρήσω όμως τη λανθασμένη άποψη του Παναγ. Θεοδωρόπουλου, ότι το τυπογραφείο λειτούργησε στο "ταπεινό σπιτάκι" στο χωριό Καρίτσα - Κισάβου. Το σωστό είναι Καρίτσα - Δολόπων, όπως πιο πάνω αναφέρω.

ΗΛΙΑΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ,Πεύκη Αττικής. Οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων, των συνταξιούχων και τώρα τελευταία των μαθητών, των γονέων και των καθηγητών τους, δείχνουν πόση μεγάλη δυσαρέσκεια επικρατεί στο λαό, που δε θα συνεχίσει να ανέχεται τα ψέματα της "σοσιαλιστικής" κυβέρνησης. Εχουν οι εργαζόμενοι, πλέον πειστεί ότι για να γλιτώσουν από αυτή την κοροϊδία και το ψέμα, πρέπει να παλέψουν.

Αναρωτώνται οι άνεργοι, πού είναι οι χιλιάδες θέσεις που εξήγγειλαν γι' αυτούς; Στην πρώτη θέση εξακολουθεί να υπάρχει το ρουσφέτι και οι κλαδικές. Ομηροι, και αυτοί που πιστέψανε στα πλάνα λόγια τους και τους ψήφισαν. Σήμερα άνεργοι και αυτοί, υποκλίνονται μπροστά τους μήπως και τους δώσουν κάποια δουλία. Μάταιο όμως. Ο μόνος δρόμος που οδηγεί στην κάθαρση, είναι ο δρόμος του αγώνα και αυτό ο λαός το έχει καταλάβει.

Ο δρόμος προς το Γολγοθά, που η κυβέρνηση έχει επιβάλει στους συνταξιούχους και τους εργαζομένους, με την οικονομική και νομισματική ένωση και το ΕΥΡΩ, είναι αδιανόητο να περάσει χωρίς πολιτική κοινωνικής προστασίας, που ν' αφουγκράζεται το καθημερινό αγκομαχητό των σοβαρών προβλημάτων που συγκλονίζουν κυριολεκτικά την κοινωνία.

Οι πολιτικές αποφάσεις της κυβέρνησης για "εθνικές επιλογές", που επικαλείται στο μονόδρομο του "ευρωπαϊκού προσανατολισμού", πρέπει να έχουν ως βάση την ευρύτατη αποδοχή του ελληνικού λαού, των εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων και συνταξιούχων. Αυτών που αποτελούν τα μοναδικά "υποζύγια" της πιο βάναυσης εισοδηματικής και φορολογικής πολιτικής, που επί δώδεκα χρόνια συνεχίζεται με αόριστο χρόνο λήξης.

Και όμως η πολιτική αυτή της κυβέρνησης Σημίτη στερείται λαϊκής βάσης και αποδοχής, καθώς αυτή τη στιγμή στις επάλξεις αγωνιστικών κινητοποιήσεων βρίσκονται όλες οι κοινωνικές τάξεις και τα ενδιάμεσα κοινωνικά στρώματα και ομάδες, διεκδικώντας το δικαίωμα στη ζωή.

Σίγουρα το αγωνιστικό θερμόμετρο προμηνάει θύελλα ενωτικών μαζικών εκδηλώσεων σε ολόκληρη τη χώρα, σε όλη τη διάρκεια του χειμώνα.

Το μαχαίρι έφτασε βαθιά στο κόκαλο και η κοινωνική σύγκρουση μέσα από ένα ευρύτερο παλλαϊκό μέτωπο των αδικημένων είναι αναπόφευκτη.

Μπροστά στην καταιγίδα των επιβαρύνσεων που μας περιμένουν, μέσα από τη σκληρή εισοδηματική και φορολογική πολιτική πολλαπλών κατευθύνσεων, την πενιχρή αύξηση των συντάξεών μας για το 1999, απαντάμε με συνεχείς αγωνιστικές κινητοποιήσεις.

Η γενιά μας, γενιά ζυμωμένη και ατσαλωμένη από τον πατριωτικό πόλεμο και το ΕΠΟΣ της Εθνικής Αντίστασης, δεν το βάζει κάτω, δε γονατίζει στους σύγχρονους δυνάστες του λαού. Σίγουρα θα βρει το δρόμο της ανατροπής των άθλιων αντιλαϊκών, αντικοινωνικών επιλογών της κυβερνητικής πολιτικής, που στοχεύει με την αδιάφορη στάση της στην ταπεινωτική χειραγώγηση και στη βίαιη προσαρμογή της απόγνωσης.

- Καλούμε τις οργανώσεις μας σε όλη τη χώρα να βρίσκονται σε διαρκή ετοιμότητα και προετοιμασία μέσα από τις τοπικές Συντονιστικές Επιτροπές για να δώσουμε το αγωνιστικό "παρών" στη μεγάλη πανελλαδική κινητοποίηση που θα πραγματοποιηθεί στην Αθήνα στις 19 Γενάρη, στην πλατεία Κάνιγγος.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ

Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Συνταξιούχων - ΤΕΒΕ

Στην "εντυπωσιακή" αγόρευσή του στη Βουλή για τον προϋπολογισμό, ο υπουργός Εσωτερικών, Αλ. Παπαδόπουλος, επανέλαβε εκείνη την πονηρά διαδεδομένη θεωρία περί "αναστάτωσης" της παιδείας και εξ αιτίας αυτής, τηςδιόγκωσης των φροντιστηρίων. Και συγκεκριμένα είπε τις εξής περίπου φράσεις: "Οι απληροφόρητοι" μαθητές με τις κινητοποιήσεις τους, καθώς και οι διάφοροι"υποκινητές των αναταραχών στην εκπαίδευση, είναι εκείνοι που ευθύνονται για την αύξηση του αριθμού των εγγραφομένων στα φροντιστήρια". Κάνοντας δε χρήση ενός γελοίου "ευφυολογήματος", εν είδει καταγγελίας (άλλοθι), είπε ότι"οι γονείς που στέλνουν τα παιδιά τους στα φροντιστήρια, κανονίζουν τον τρόπο βαθμολόγησης και τις εκδρομές που διοργανώνουν αυτά", (βέβαια τίποτα δεν αποκλείεται στα φροντιστήρια. Ομως, άλλο το 'να, άλλο τ' άλλο). Μάλιστα δε ως γιος δασκάλου, όπως μας πληροφόρησε, φαίνεται πως γνωρίζει, από πρώτο χέρι, πολύ καλά τα... εκπαιδευτικά πράγματα της χώρας. Δεν παρέλειψε επίσης να "αναπολήσει" το παλιό, αυταρχικό με τις "αυθεντίες" εκπαιδευτικό σύστημα και τα "πλεονεκτήματά" του! Εδώ, πράγματι, ταιριάζει με το πνεύμα των ημερών, το "Ουαί Γραμματείς και Φαρισαίοι, υποκριτές"!

Οι "εκσυγχρονιστές", ή αλλιώς συνοδοιπόροι της ΝΔ και η αντιεκπαιδευτική πολιτική τους ωθούν, μαζί με τους εταίρους τους, τους μαθητές στα φροντιστήρια και στην ιδιωτική εκπαίδευση. Είναι ολοφάνερος ο στόχος τους, πώς να καλύψουν επιλεκτικά τις ανάγκες της "ελεύθερης" αγοράς και να προωθήσουν αποτελεσματικά τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου και των πολυεθνικών. Μάλιστα στο "άκρον άωτον" της υποκρισίας έφτασε, υποστηρίζων τη λεγόμενη μεταρρύθμιση του υπουργού Παιδείας και ο Δ. Πασχαλίδης, σύμβουλος του κ. Σημίτη, λέγοντας, σε συνέντευξη, ότι οι μαθητικές κινητοποιήσεις οδηγούν στην εμπορευματοποίηση της παιδείας! Οποίος συβαριτισμός σκέψης και ανάλυσης!...

ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΓΟΥΒΕΤΑΣ

Αθήνα