Οι πρόσφατες δηλώσεις του διοικητή της ΕΤΒΑ και προέδρου των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά, Γ. Κασμά,ότι στις άμεσες προθέσεις της ΕΤΒΑ (ενόψει του νέου ρόλου που αναλαμβάνει ως ιδιωτικοποιημένη η Τράπεζα) είναι να πουλήσει το ποσοστό της (51%) που κατέχει στα Ναυπηγεία, τροχιοδρομεί και με τον πλέον επίσημο τρόπο την ήδη ειλημμένη απόφαση της κυβέρνησης να ξεπουλήσει σε έναν νέο "Νιάρχο" το μεγαλύτερο ναυπηγείο της χώρας.

Ο Γ. Κασμάς, κατά τη διάρκεια της γενικής συνέλευσης των μετόχων της ΕΤΒΑ, ανακοίνωσε πως η τράπεζα, στα πλαίσια του νέου ρόλου της, θα πρέπει να απεμπλακεί από επιχειρηματικές δραστηριότητες και ότι δεν μπορεί πλέον να διατηρεί υπό τον έλεγχό της επιχειρήσεις. Στις πρώτες προτεραιότητες "απεμπλοκής" έθεσε τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά. Αν και πρώτη φορά ανακοινώνεται επίσημα η απόφαση της ιδιωτικοποίησης, ωστόσο φαίνεται ότι οι προεργασίες έχουν ήδη ξεκινήσει. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο διοικητής της ΕΤΒΑ σημείωσε πως "ήδη έχει εκδηλωθεί ενδιαφέρον από εταιρία του Λονδίνου"!Θέλοντας να ξεκαθαρίσει ότι η κυβέρνηση δεν πρόκειται να κάνει πίσω, συμπλήρωσε κυνικά πως "θα υπάρξουν συζητήσεις με τους εργαζόμενους, αλλά σε κάθε περίπτωση θα ιδιωτικοποιηθεί το πακέτο μετοχών που κατέχει η ΕΤΒΑ".

Με τον τρόπο αυτό έρχεται να αποδειχθεί ότι η κυβέρνηση ποτέ δεν απομακρύνθηκε από το αρχικό σχέδιο της ιδιωτικοποίησης του Σκαραμαγκά και ότι η διαβόητη συμφωνία του 51%-49% (μετοχές ΕΤΒΑ - εργαζόμενοι αντίστοιχα) το '95 ήταν απλώς ο προθάλαμος. Οι πανηγυρικές ιαχές κυβέρνησης και σωματείου, τότε περί παραμονής του ναυπηγείου στον έλεγχο του Δημοσίου, αποκαλύπτεται τώρα ότι επιχειρούσαν να ρίξουν "στάχτη στα μάτια" των εργαζομένων. Οι ενστάσεις και οι καταγγελίες της Εργοστασιακής Επιτροπής για "ερμαφρόδιτη συμφωνία" και "θνησιγενές σχήμα που οδηγεί στο ξεπούλημα" επιβεβαιώνονται δυστυχώς στο ακέραιο.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση η κυβέρνηση δεν προσπαθεί καν να δικαιολογήσει την ιδιωτικοποίηση με το πρόσχημα της προβληματικής λειτουργίας. Σύμφωνα με τα στοιχεία που παρέθεσε ο ίδιος ο Γ. Κασμάς, το ναυπηγείο με βάση τα σημερινά δεδομένα μπορεί να είναι κερδοφόρο τουλάχιστον για τα επόμενα 16 χρόνια.Αυτό βασίζεται στις παραγγελίες του Πολεμικού Ναυτικού που είναι αξίας περίπου 800 δισ. δραχμών και αν υλοποιηθούν, θα δώσουν δουλιά στο ναυπηγείο για οκτώ χρόνια.

Με ετήσιο κύκλο εργασιών 30 δισ. δραχμών - σύμφωνα με την ΕΤΒΑ - το ναυπηγείο καλύπτει το κόστος λειτουργίας του (ούτε κέρδη, ούτε ζημιές). Με αυτό το δεδομένο, όπως και το ότι οι παραγγελίες του Πολεμικού Ναυτικού θα είναι της τάξης των 100 δισ. δρχ. ετησίως, διαφαίνεται η βιωσιμότητα και η κερδοφορία του ναυπηγείου, χωρίς να πάρει καμιά άλλη δουλιά.

Οι εξαγγελθείσες από την κυβέρνηση παραγγελίες του ΠΝ αφορούν 4 κανονιοφόρους και 4 υποβρύχια, επισκευές φρεγατών και άλλων πλοίων του Πολεμικού Ναυτικού, που θα έπρεπε μάλιστα να έχουν ξεκινήσει από πέρσι το Σεπτέμβρη, αλλά ακόμα είναι... υποσχέσεις. Ακόμα και η σύμβαση για κατασκευή - μετασκευή βαγονιών του ΟΣΕ, αν και έχει υπογραφεί, δεν προχώρησε λόγω έλλειψης χρηματοδότησης. Το μόνο που έχει μπει στη φάση της υλοποίησης είναι η κατασκευή βαγονιών για τον ΗΣΑΠ. Επίσης πρόταση των Ναυπηγείων είναι η σταδιακή επισκευή και συντήρηση όλων των πλοίων του ΠΝ.

Ξεχωριστό ωστόσο ενδιαφέρον αποκτά η δήλωση του διοικητή της ΕΤΒΑ ότι οι σοβαρές συζητήσεις με τους ενδιαφερόμενους θα ξεκινήσουν αφού υπογραφούν οι παραγγελίες του ΠΝ. Από αυτή και μόνο τη δήλωση γίνεται σαφές ότι η κυβέρνηση στοχεύει να παραδώσει στους ιδιώτες το μεγαλύτερο ναυπηγείο της χώρας και μάλιστα με προίκα εκατοντάδων δισεκατομμυρίων δραχμών.

Ο ραγιαδισμός και η υποτέλεια της ελληνικής κυβέρνησης να ξεπουλήσει και τη ναυπηγική βιομηχανία, την οδήγησε στο να απεμπολήσει και το δικαίωμα που της παρέχει η Ευρωπαϊκή Ενωση, στο να διατηρήσει ένα ναυπηγείο υπό τον έλεγχο του κράτους. Αντίθετα, όπως πρόσφατα ομολόγησε σε συνέντευξη Τύπου ο υπουργός Ανάπτυξης Ευ. Βενιζέλος,άλλες κοινοτικές χώρες, όπως π. χ. η Ισπανία και η Γερμανία επιδοτούν και μάλιστα αδρά τα κρατικά ναυπηγεία. Αραγε τι εμποδίζει την "εκσυγχρονιστική" κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να διατηρήσει υπό δημόσιο έλεγχο τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, τη στιγμή που η λειτουργία τους, εκτός των άλλων, είναι απαραίτητη για την κατασκευή και την επισκευή πλοίων του Πολεμικού Ναυτικού;

Με την πολιτική της απέναντι στο ναυπηγείο σήμερα και όλο το προηγούμενο διάστημα, η κυβέρνηση επιδιώκει να υπονομεύσει τη λειτουργία του και να το χρεοκοπήσει, ώστε να εμφανίσει ως "μοναδική λύση" την παράδοσή τους σε κάποιον ιδιώτη. Εξαιτίας αυτής της πολιτικής φέτος τα ναυπηγεία εκτιμάται ότι θα εμφανίσουν ζημιά περίπου 6 δισ. δραχμών.

Μεγάλες ευθύνες για το ζημιογόνο αποτέλεσμα φέρει και η αγγλική "Brown end Root",που έναντι αδρής αμοιβής έχει αναλάβει το μάνατζμεντ των ναυπηγείων και αν και είχε δεσμευτεί ότι θα "έφερνε" δουλιές στα ναυπηγεία, ωστόσο στα τρία περίπου χρόνια διαχείρισης δεν έφερε καμιά σημαντική δουλιά. Απ' όλα τα στοιχεία προκύπτει ότι το ναυπηγείο δε χρειαζόταν κανέναν ιδιώτη μάνατζμεντ για να αναπτυχθούν, παρά μόνο πολιτική βούληση γι' αυτό. Οι κυβερνητικές προθέσεις για απαξίωση του ναυπηγείου και για ιδιωτικοποίηση αναδεικνύονται και από μια άλλη πλευρά, της στάσης απέναντι στην αγγλική πολυεθνική. Από όλους ομολογείται η "ανικανότητα" της "Brown end Root", όμως κυβέρνηση και ΕΤΒΑ δεν προχωρούν σε καταγγελία της σύμβασής της. Τους τελευταίους μήνες γίνονται "υπόγεια παζάρια" για αλλαγή της ομάδας στελεχών διαχείρισης, αλλά και πάλι υπό τον έλεγχο της αγγλικής πολυεθνικής. Ηδη η ΕΤΒΑ έχει κάνει λίστα με 4 ξένες τράπεζες, τη γερμανική KFW,τις γιαπωνέζικες Tokyo Mitsubishi και Fujibank και την κορεάτικη Sanwa.Από αυτές θα προκριθεί μια, που έναντι αμοιβής θα αναλάβει την εξεύρεση νέου μάνατζμεντ, αλλά και τη χρηματοδότηση του επενδυτικού προγράμματος των ναυπηγείων. Ποια ιδιωτική εταιρία άραγε θα αναλάβει το κόστος της χρηματοδότησης, χωρίς να αποκτήσει ταυτόχρονα και ένα ισχυρό κίνητρο, όπως τον έλεγχο ή κάποιο μεγάλο πακέτο μετοχών του ναυπηγείου;

Τα σχέδια για ιδιωτικοποίηση του μεγαλύτερου ναυπηγείου της χώρας και της Ανατ. Μεσογείου, των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά,δεν είναι τωρινά, αλλά εξυφαίνονται εδώ και αρκετά χρόνια. Η συμφωνία 51%-49% (μετοχές ΕΤΒΑ - εργαζόμενοι αντίστοιχα), που υπογράφτηκε στις 15 Σεπτέμβρη '95, αποτέλεσε μια προσωρινή "ανάπαυλα" μετά από αλλεπάλληλα φιάσκα διαγωνισμών ξεπουλήματος και ταυτόχρονα έθεσε τις βάσεις για να επανέλθει η κυβέρνηση δριμύτερη στο "έργο" της ιδιωτικοποίησης.

Η συμφωνία υπογράφτηκε από την ΕΤΒΑ και την πλειοψηφία της διοίκησης του σωματείου και επικυρώθηκε στη συνέχεια με νόμο στη Βουλή. Αποκαλυπτικός των κυβερνητικών προθέσεων είναι ο ίδιος ο τίτλος της: "Συμφωνία ιδιωτικοποίησης της εταιρίας "Ελληνικά Ναυπηγεία ΑΕ"".

Με αυτή τη συμφωνία οι εργαζόμενοι κλήθηκαν να πληρώσουν συνολικά 8,175 δισ. δραχμές σαν τίμημα για το 49% των μετοχών, δηλαδή για να μπορούν να έχουν δουλιά. Επίσης κλήθηκαν να πληρώσουν επιπλέον 1 δισ. δραχμές σαν συμμετοχή στο επενδυτικό πρόγραμμα, ενώ σε κάθε αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου θα πληρώνουν επιπλέον το ποσό που τους αντιστοιχεί. Πέρσι έγινε αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου κατά 1,570 δισ. δραχμές και αντιστοιχεί στους εργαζόμενους το ποσό των 769,237 εκατ. δραχμών.

Τα παραπάνω ποσά καταβάλλονται σε δόσεις που αυξάνονται χρόνο με το χρόνο και ολοκληρώνονται το 2010. Το '96 και το '97 οι δόσεις αφορούσαν το επενδυτικό πρόγραμμα και από το '98 και μετά αφορούν τις μετοχές. Αυτή την περίοδο ο κάθε εργαζόμενος καταβάλλει σαν δόση 14.000 δρχ. το μήνα και επιπλέον 45.000 δρχ. τα Χριστούγεννα και 40.000 το Πάσχα.

Το σημείο - "κλειδί" της συμφωνίας ήταν το ότι προέβλεπε σαν υποχρεωτικό όρο την παράδοση της διαχείρισης του ναυπηγείου σε ιδιώτη μάνατζμεντ. Ο τελευταίος θα είχε πλήρη ελευθερία κινήσεων και του δινόταν ακόμα και η δυνατότητα να επιβάλει "ανακατανομή του προσωπικού στις επιμέρους ειδικότητες και ευελιξία στην απασχόληση". Η δε πλειοψηφία της διοίκησης του σωματείου αποδέχτηκε επίσης να μη παίρνουν αυξήσεις οι εργαζόμενοι, αλλά να περιορίζονται στα όρια του επίσημου πληθωρισμού και να υπάρξει "εργασιακή ειρήνη για τέσσερα χρόνια".

Το επιστέγασμα της συμφωνίας 51%-49% ήταν η πρόσληψη στη θέση του μάνατζμεντ της αγγλικής πολυεθνικής "Brown end Root" έναντι αδρής αμοιβής, τον Αύγουστο του '96. Σύμφωνα με ανακοίνωση της ΕΤΒΑ, η σταθερή αμοιβή της πολυεθνικής καθορίστηκε στα 500 εκατ. δρχ. ετησίως και προβλέφτηκε επιπλέον αμοιβή σε ποσοστό 25% επί της διαφοράς από τη βελτίωση των καθαρών κερδών. Το ποσοστό αυτό προσαυξάνεται κατά 4%, αν τα κέρδη αυξηθούν κατά 40% και κατά 8% αν τα κέρδη αυξηθούν κατά 20%. Πρόκειται για ιδιαίτερα επαχθείς για το ναυπηγείο όρους, με την πολυεθνική να δρα ανεξέλεγκτα και να καλοπληρώνεται για αυτό. Αν και το πλήρες περιεχόμενο της σύμβασης πρόσληψης της πολυεθνικής κρατήθηκε εφτασφράγιστο μυστικό, ωστόσο οι μετέπειτα εξελίξεις έρχονται να αποδείξουν ότι δεν υπήρξε η παραμικρή ρήτρα που να διασφαλίζει τα συμφέροντα του ναυπηγείου.

Κυβέρνηση και πλειοψηφία του σωματείου συνόδευσαν με πολλές φανφάρες τη συμφωνία 51%-49% και την είσοδο της πολυεθνικής, επιχειρώντας να συγκαλύψουν τους πραγματικούς στόχους. Διατυμπάνιζαν σε όλους τους τόνους πως τάχα έτσι διασφαλίστηκε ο δημόσιος έλεγχος του ναυπηγείου, αλλά και η ανάπτυξη και προοπτική του. Την ίδια ώρα η κυβέρνηση, με τη συνενοχή της πλειοψηφίας του σωματείου, υπέσκαπτε συνειδητά το ναυπηγείο, ώστε σαν "ώριμο φρούτο" στη συνέχεια να παραδοθεί στην αγκαλιά ενός... σωτήρα ιδιώτη.

Στη συμφωνία καθορίστηκε συνολικό επενδυτικό πρόγραμμα για τον εκσυγχρονισμό του ναυπηγείου, ύψους 14 δισ. δραχμών, από τα οποία τα 4,4 δισ. δρχ. θα επενδύονταν άμεσα. Στο ποσό των 4,4 δισ. δρχ. θα συμμετείχαν οι εργαζόμενοι με 1 δισ. δρχ., η ΕΤΒΑ με 1,2 δισ. δρχ. και το υπόλοιπο θα ήταν κρατική επιχορήγηση. Τέσσερα χρόνια μετά και το επενδυτικό πρόγραμμα είναι άφαντο. Το μόνο που έχει γίνει είναι ο εκσυγχρονισμός κάποιων μηχανημάτων, αξίας περίπου 1 δισ. δραχμών, όσο δηλαδή το μερίδιο που κατέβαλαν οι εργαζόμενοι.

Παράλληλα με τις επενδύσεις, προβλέπονταν και σημαντικές κρατικές παραγγελίες που ξεπερνούσαν σε αξία τα 800 δισ. δραχμές. Πρόκειται για την κατασκευή βαγονιών για τον ΟΣΕ και τον ΗΣΑΠ και για την κατασκευή 4 κανονιοφόρων και 4 υποβρυχίων για το Πολεμικό Ναυτικό. Τέσσερα χρόνια μετά η μόνη παραγγελία που υλοποιείται είναι αυτή του ΗΣΑΠ. Η σύμβαση με τον ΟΣΕ, αν και έχει υπογραφεί, δεν προχωρά, επειδή δε χρηματοδοτείται, ενώ οι παραγγελίες του Πολεμικού Ναυτικού έχουν απομείνει στις υποσχέσεις. Κατά καιρούς κυβερνητικά στελέχη επισκέπτονται το ναυπηγείο, τάζουν επανειλημμένα τις ίδιες δουλιές, για να τις ξεχάσουν μόλις απομακρυνθούν από το ναυπηγείο. Προφανώς αυτές κρατούνται σαν "προίκα" για τον επίδοξο μνηστήρα.

Από την πλευρά της, η "Brown end Root",έκανε ό,τι μπορούσε για να μη φέρει καμιά σοβαρή δουλιά στο ναυπηγείο. Οι μόνες δουλιές αφορούν επισκευαστικές εργασίες, τις οποίες, λόγω της συρρίκνωσης του προσωπικού, λυμαίνονται οι εργολάβοι, που έχουν κάνει δυναμική εισβολή στο ναυπηγείο. Εξαίρεση αποτελεί η πρόσφατη συμφωνία για την κατασκευή δυο πλοίων του Στρίντζη και που θα ξεκινήσει από τον ερχόμενο Σεπτέμβρη. Φέτος τα ίδια τα στελέχη της πολυεθνικής υπολογίζουν να υπάρξει ζημιά 19 εκατ. δολαρίων, περίπου δηλαδή 6 δισ. δραχμών.

Η προσπάθεια συστηματικής απαξίωσης του ναυπηγείου έχει παρελθόν. Ξεκινά από το '85 ακόμα, όταν η κυβέρνηση το παρέλαβε πνιγμένο στα χρέη από τον Νιάρχο, καταβάλλοντάς του από πάνω "μπαξίσι" 130 εκατ. δολαρίων. Τα χρέη αυτά εμποδίζουν κάθε προσπάθεια ανάκαμψής του. Το ναυπηγείο χαρακτηρίζεται ζημιογόνο και προς τεκμηρίωση του χαρακτηρισμού αυτού, κυβέρνηση και ΕΤΒΑ διώχνουν τη μια μετά την άλλη όλες τις σημαντικές δουλιές. Η συμβολή του Κ. Σημίτη σαν υπουργού Βιομηχανίας τότε ήταν σημαντική προς αυτή την κατεύθυνση. Με νόμο που κατέθεσε και ψηφίστηκε, επιτρέπεται η ιδιωτικοποίηση 100% του ναυπηγείου και ρυθμίζονται τα χρέη. Οι διαγωνισμοί ξεπουλήματος ξεκινούν και το ένα φιάσκο διαδέχεται το άλλο. Στο 3ο διαγωνισμό υπάρχει μόνο μια προσφορά, αυτή του Περατικού (είχε ταυτόχρονα και τα Ναυπηγεία Ελευσίνας), που αποδεικνύεται "αέρας κοπανιστός".

Τελικά επιλέγεται η "λύση" του 51%-49%. Η απαξίωση συνεχίζεται και τέσσερα χρόνια μετά η κυβέρνηση επανέρχεται και βάζει μπρος για το ξεπούλημα. Με τον τρόπο αυτό θέλει να κλείσει τον κύκλο που άνοιξε το '85 και να εκπληρώσει τον αρχικό στόχο που ήταν να απαλλάξει το ναυπηγείο από τα χρέη και "καθαρό" και με "προίκα" να το παραδώσει πάλι στους ιδιώτες.

Η τυχάρπαστη συμφωνία του 51% - 49% και η είσοδος της αγγλικής πολυεθνικής, συνοδεύτηκαν από τη συρρίκνωση των δραστηριοτήτων του ναυπηγείου, την απογύμνωσή του από ειδικευμένο προσωπικό, την άλωσή του από εργολάβους και από μια ευρεία επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων - "μετόχων". Δημιουργήθηκε έτσι ένα άκρως επικίνδυνο περιβάλλον όχι μόνο για τα δικαιώματά τους, αλλά και για την ίδια τη ζωή των εργαζομένων.

Τα ατυχήματα έχουν γίνει πλέον καθημερινό καθεστώς και αποτελούν το "βραχνά" που συνοδεύει τους 1990 εναπομείναντες εργαζόμενους σε κάθε τους βήμα στο χώρο του ναυπηγείου. Η συχνότητα και η σοβαρότητά τους ολοένα και αυξάνει. Ετσι, μόνο το πρώτο εξάμηνο του '99 δυο εργάτες του ναυπηγείου έχασαν τη ζωή τους, σε ισάριθμα δυστυχήματα.

Τα στοιχεία αποκαλυπτικά: Το 1996 ένας εργάτης χάνει τη ζωή του, ενώ σημειώνονται συνολικά 144 ατυχήματα, από τα οποία τα 62 είναι σοβαρά. Το '97 άλλος ένας εργάτης νεκρός, ενώ σημειώνονται συνολικά 166 ατυχήματα. Απ' αυτά τα 75 είναι σοβαρά. Το '98 σημειώνονται συνολικά 119 ατυχήματα, απ' τα οποία τα 73 είναι σοβαρά.

Στην πρώτη γραμμή του κινδύνου κατατάσσονται οι ηλεκτροσυγκολλητές και οι εφαρμοστές, όπου έχουμε και το μεγαλύτερο αριθμό ατυχημάτων σε σχέση με τις άλλες ειδικότητες. Το '96 τα περισσότερα - 25 στον αριθμό - ατυχήματα παρουσιάζονται στην ειδικότητα των ηλεκτροσυγκολλητών και ακολουθούν με 17 οι εφαρμοστές. Το '97 πάλι πρώτοι οι ηλεκτροσυγκολλητές με 25 ατυχήματα και οι εφαρμοστές με 19 και το σκηνικό επαναλαμβάνεται το '98 με 23 ατυχήματα ηλεκτροσυγκολλητών και 18 εφαρμοστών. Πρόκειται για δυο ειδικότητες που παίζουν τον πρώτο ρόλο στις κατασκευαστικές εργασίες (ηλεκτροσυγκολλητές), αλλά και στις επισκευαστικές (ηλεκτροσυγκολλητές, εφαρμοστές).

Η μη τήρηση των μέτρων υγιεινής και ασφάλειας, η εντατικοποίηση, εξαιτίας της μείωσης του προσωπικού, αλλά και ο πεπαλαιωμένος μηχανολογικός εξοπλισμός, είναι οι κύριες αιτίες για την έξαρση των ατυχημάτων. Το κυριότερο πρόβλημα εντοπίζεται στα ανυψωτικά μηχανήματα, που τα περισσότερα έχουν αποσβέσει δυο και τρεις φορές τα κεφάλαιά τους και είναι για πέταμα. Από την Επιτροπή Υγιεινής και Ασφάλειας των εργαζομένων έχουν επανειλημμένα εντοπιστεί τα προβλήματα και έχουν γίνει προτάσεις προς την εταιρία για αντικατάσταση μηχανημάτων, για γενική επισκευή άλλων, αλλά και για την πρόσληψη ομάδας εργαζομένων που θα εκπαιδευτεί ειδικά γι' αυτό το σκοπό. Η εταιρία συμφωνεί, αλλά παραπέμπει στο... επενδυτικό πρόγραμμα, που όλο και ξεκινά η υλοποίησή του, αλλά κανείς δεν το βλέπει.

Το "ξήλωμα" των εργασιακών δικαιωμάτων, είναι η πρώτη, αν όχι η μοναδική, φροντίδα της Brown end Root. Την πρώτη κιόλας μέρα που πάτησε το πόδι του στο ναυπηγείο, ο διευθύνων σύμβουλος David Groves δηλώνει ότι πρώτος στόχος είναι η εφαρμογή ευέλικτων μορφών εργασίας. Στο "έργο" αυτό, βρίσκει αμέριστη στήριξη στην "πρασινογάλαζη" πλειοψηφία της διοίκησης του σωματείου. Αλλωστε, η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων αποτελεί έναν από τους όρους της συμφωνίας 51% - 49%, που φέρει φαρδιά πλατιά τις υπογραφές της.

Το πρώτο βήμα γίνεται με την προσπάθεια κατάργησης του δικαιώματος της ειδικότητας και την επιβολή της διπλής ειδικότητας και πολλαπλής απασχόλησης. Για παράδειγμα, οι εργαζόμενοι στο ελαφρύ και βαρύ εφαρμογείο υποχρεώνονται να κάνουν και τους καθαριστές, έναντι... αμοιβής 50 δραχμών την ώρα.

Ακολουθεί η τρομοκρατία, καθώς η πολυεθνική ενεργοποιεί και πάλι τον παλιό εσωτερικό κανονισμό που ίσχυε επί Νιάρχου και είχε καθιερωθεί το '58 με βασιλικό διάταγμα. Πάνω από τα κεφάλια όσων αντιδρούν στην πολλαπλή απασχόληση και στην κατάργηση των δικαιωμάτων τους, επικρέμονται οι ποινές του αντιδραστικού κανονισμού, δηλαδή πρόστιμο, αργία και απόλυση.

Δεν είναι αρκετά αυτά και η πολυεθνική επανέρχεται το Σεπτέμβρη του '98 δριμύτερη. Ανακοινώνει γραπτά ότι όσοι εργαζόμενοι θεωρεί η ίδια αποδεσμευόμενους από την εργασία τους, θα συγκεντρώνονται κάθε πρωί σε συγκεκριμένο χώρο του ναυπηγείου και από εκεί στελέχη της εταιρίας θα τους στέλνουν σε όποια εργασία θέλει η εταιρία, για όσο και όπως θέλει. Η πλειοψηφία του σωματείου σιωπά, ενώ η μόνη που αντιδρά και διοργανώνει αγωνιστικές κινητοποιήσεις είναι και πάλι η Εργοστασιακή Επιτροπή.Το αντεργατικό μέτρο αναβάλλεται και τροποποιείται.

Αυτή την περίοδο γίνονται συγκεντρώσεις "αποδεσμευόμενων" εργαζομένων σε τμήματα και αποστέλλονται σε άλλες εργασίες "οικειοθελώς".

Η πλειοψηφία της διοίκησης του σωματείου, τηρεί με ευλάβεια και τον άλλο όρο της τυχάρπαστης συμφωνίας για χαμηλές αυξήσεις. Σαν αποτέλεσμα είναι οι εργαζόμενοι του ναυπηγείου να "απολαμβάνουν" τα χαμηλότερα μεροκάματα στη βαριά βιομηχανία. Είναι χαρακτηριστικό ότι ήδη είμαστε στα μισά του χρόνου και ακόμα δεν έχει υπογραφεί η Συλλογική Σύμβαση Εργασίας για το '99, με διάφορα προσχήματα που σιγοντάρει η πλειοψηφία της διοίκησης του σωματείου. Είναι πιστή και στο άλλον όρο της συμφωνίας 51% - 49%, την επιβολή "εργασιακής ειρήνης"...

Κείμενα: Ντίνα ΝΤΑΒΟΥ - Σταμάτης ΖΗΣΙΜΟΥ

Από παλιότερες κινητοποιήσεις των εργαζομένων