Η Ελλάδα είναι μια τυπική περίπτωση χώρας με ενδιάμεση θέση στο σύστημα του ιμπεριαλισμού. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει - μεταξύ άλλων - ότι η Ελλάδα έχει κι αυτή τους λίγους (πολύ λίγους) Κροίσους της, ότι έχει τους πολλούς (μα πάρα πολλούς) φτωχούς της, τους ριγμένους στο περιθώριο, είτε της απόλυτης, είτε της σχετικής εξαθλίωσης του καπιταλιστικού "παραδείσου".

Πριν λίγους μήνες, είδαν το φως της δημοσιότητας οι δηλώσεις που κάνουν στην Εφορία για την ακίνητη περιουσία τους μερικά πολύ γνωστά ονόματα: Ο Σπ. Λάτσης δηλώνει 1,6 δισ. δραχμές ακίνητη περιουσία, ο Β. Βαρδινογιάννης δηλώνει 2,3 δισ., ο Π. Αγγελόπουλος δηλώνει 1,2 δισ., ο Σ. Κόκκαλης δηλώνει 1,3 δισ., ο Δ. Δασκαλόπουλος δηλώνει 1,4 δισ., ο Θ. Αγγελόπουλος δηλώνει 1,1 δισ. δραχμές ("Βήμα" 23/3/99) Βέβαια, το πόσο ανταποκρίνονται στην αλήθεια τα παραπάνω είναι άλλο ζήτημα. Για παράδειγμα, ο κ. Θ. Αγγελόπουλος, που δηλώνει ακίνητη περιουσία ύψους 1,1 δισ. δραχμές, είναι γνωστό - και από τις τοποθετήσεις της συζύγου του κ. Δασκαλάκη - Αγγελοπούλου - ότι κατέχειστο Λονδίνο και στα προάστια του Μπέμπιγχαμ, οικία (μια από όλες), αξίας περί τα 20 δισ. δραχμές...

Σε αυτή την κατηγορία των λίγων, θα πρέπει να ενταχθούν οι βιομήχανοι, που είδαν στο διάστημα 1991 - '97 να αυξάνουν τα καθαρά κέρδη τους κατά 414 δισ. δραχμές, εκείνοι οι βιομήχανοι που είδαν το ίδιο διάστημα να αυξάνονται τα επίσημα κέρδη τους κατά 3.314%, εκείνοι οι 100 τον αριθμό βιομήχανοι που είδαν τα επίσημα κέρδη τους να εκτινάσσονται σε ένα μόνο χρόνο, το 1996, στα 462 δισ. δραχμές ("Ριζοσπάστης" 1/7/97), εκείνοι οι τραπεζίτες που - σύμφωνα με τα στοιχεία της ICAP - το 1997 καρπώθηκαν κέρδη 121,1 δισ. δραχμών, αυξημένα κατά 15% έναντι της προηγούμενης χρονιάς.

Η παραπάνω είναι η μια πλευρά της πραγματικότητας. Ομως, υπάρχει και η άλλη. Εκείνη, που βιώνουν οι μισθοσυντήρητοι, οι συνταξιούχοι, οι αγρότες, οι άνεργοι, τα λαϊκά στρώματα. Μιλάμε για:

• Το 11% των ανέργων που ζουν σε αυτή τη χώρα, με βάση τα επίσημα στοιχεία.
• Το 21% των Ελλήνων που το εισόδημά τους είναι χαμηλότερο από το μέσο ετήσιο εθνικό εισόδημα και ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας.
• Το 54% των Ελλήνων, που, σύμφωνα με τη Στατιστική Υπηρεσία της Κομισιόν (EUROSTAT), δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να πάει διακοπές ούτε για μια βδομάδα.
• Το 30% των Ελλήνων, που, λόγω οικονομικής δυσπραγίας, καθυστερεί να πληρώσει τους λογαριασμούς του ηλεκτρικού, του νερού, του ενοικίου (EUROSTAT).
• Το 24% των Ελλήνων, που δεν μπορεί να ξεπληρώσει τα ενυπόθηκα δάνεια, όπου τους οδήγησε η προηγούμενη ανέχεια (EUROSTAT).
• Τα εκατομμύρια των εργαζομένων, που - λόγω του "μονόδρομου" της ΟΝΕ - βλέπουν τα εισοδήματά τους να έχουν κατρακυλήσει στα επίπεδα του 1985, όπως παραδέχονται ακόμα και οι κυβερνητικοδίαιτες συνδικαλιστικές ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ.

Με βάση τα ίδια αυτά στοιχεία, το 20% των πιο πλούσιων Ελλήνων απορροφά το 41% του συνολικού εισοδήματος, ενώ το 20% των πιο φτωχών απορροφά μόλις το 7%. Αυτό που ισχύει γενικώς, ισχύει και στην Ελλάδα. "Καλός" ο καπιταλισμός, αλλά για τους λίγους, για εκείνους τους λίγους που εκμεταλλεύονται τους πολλούς.

Αυτή η κατάσταση δεν είναι αποτέλεσμα της ..."μοίρας". Είναι το αποτέλεσμα ενός συγκεκριμένου κοινωνικο-οικονομικού συστήματος, που συντηρεί την ακόλουθη κατάσταση: Σήμερα, το 77% του παγκόσμιου πληθυσμού ζει με το 25% του παγκόσμιου πλούτου, ενώ μια χούφτα, που δεν ξεπερνά το 23% του παγκόσμιου πληθυσμού, καρπώνεται τη μερίδα του λέοντος, δηλαδή το 75% του παγκόσμιου πλούτου. Η ανατροπή αυτής της κατάστασης είναι μονόδρομος ελπίδας για την ανθρωπότητα και περνά μόνο μέσα από την ανατροπή του καπιταλισμού.

Βέβαια, αυτή η μικρή χούφτα έχει και ...ονοματεπώνυμο. Πρόκειται για την ακόμα μικρότερη χούφτα εκείνων των ανά τον κόσμο 300 Κροίσων (πρόκειται για τις πολυεθνικές και τα αφεντικά τους), που, σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΗΕ, αυτοί από μόνοι τους κατέχουν το 45 - 50% του παγκόσμιου πλούτου! ("Ριζοσπάστης" 19/9/96).

Οπως, μάλιστα, τονιζόταν σε σχετική μελέτη της "Herald Tribune", στο διάστημα 1990 - 1995 οι 200 ισχυρότερες πολυεθνικές του πλανήτη αύξησαν τα κέρδη τους κατά 75% Ενώ, δε, οι δραστηριότητες των εν λόγω εταιριών ξεπερνούσαν τότε το 25% της παγκόσμιας οικονομικής δραστηριότητας, το ποσοστό του παγκόσμιου εργατικού δυναμικού που απασχολούσαν ήταν μόλις το 0,75% και, σύμφωνα με την έκθεση, θα έβαινε συνεχώς συρρικνούμενο για τα επόμενα χρόνια... ("Εθνος" 27/11/96).

Αποκαλυπτικά, επίσης, είναι τα στοιχεία που περιέχονται στο τελευταίο βιβλίο του Ν. Τσόμσκι,όπου γίνεται αναφορά στις εκτιμήσεις των Ηνωμένων Εθνών και τονίζεται ότι το χάσμα ανάμεσα στο πλούσιο 20% και το φτωχό 20% του πλανήτη, αυξήθηκε από το 1960 έως το 1989 κατά 50%! Αν, δε, αφήσουμε τα πράγματα στη νεοφιλελεύθερη παγκόσμια αγορά, τότε, κατά τον Τσόμσκι, κάθε δυο ώρες 1.000 παιδιά θα πεθαίνουν από ασθένειες, που μπορούν εύκολα να προληφθούν και σχεδόν διπλάσιος αριθμός γυναικών (δηλαδή 2.000 γυναίκες ανά δυο ώρες) θα πεθαίνουν ή θα υφίστανται σοβαρές διαταραχές κατά την εγκυμοσύνη ή τη γέννα, λόγω έλλειψης φαρμάκων ή περίθαλψης.

Τι σημαίνουν τα παραπάνω για τον "αγγελικό" κόσμο τους, το διαπιστώνει κανείς, παρακολουθώντας τα τεκταινόμενα στη μητρόπολη του καπιταλισμού, στις ΗΠΑ.

Εκεί, λοιπόν, στη χώρα του Μπιλ και της Μόνικα, υπολογίστηκε πριν από 3 χρόνια ότι μόλις 60 οικογένειες πλουτοκρατών έχουν εισόδημα άνω του 1 δισεκατομμυρίου δολαρίων.Ομως, το 40% του πληθυσμού ζει στοιβαγμένο στα γκέτο, στην ανεργία και την ημιαπασχόληση, ζει, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, κάτω από το όριο της φτώχειας.

Παράλληλα, στο "λίκνο" του "ελεύθερου" καπιταλιστικού κόσμου, εκτός από τα κοινωνικά γκέτο, υπάρχουν και οι ...φυλακές. Εκεί βρίσκουν "φροντίδα" οι απόκληροι του συστήματος. Σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσιεύτηκαν στη "Μοντ Ντιπλοματίκ", το 1995 βρίσκονταν στις φυλακές 1,6 εκατομμύρια άνθρωποι. Το 1998, ο αριθμός έφτασε το 1,8 εκατομμύρια! Ομως, τα πράγματα είναι ακόμα πιο δραματικά. Σκεφτείτε ότι τα δικαστήρια, οι "σωφρονιστικές υπηρεσίες" και η αστυνομία στις ΗΠΑ έχουν ιδρύσει τράπεζες δεδομένων όπου έχουν καταχωρηθεί 50 εκατομμύρια (!) "δελτία εγκληματιών", που αφορούν πάνω από 30 εκατομμύρια (!) άτομα, δηλαδή το 1/3 του άρρενος ενήλικου πληθυσμού της χώρας!

Αξίζει να δοθεί ένα ακόμα στοιχείο για τη χώρα, που αποφασίζει "ανθρωπιστικούς" βομβαρδισμούς για να "σώσει" μειονότητες στα Βαλκάνια: Το 1995, στις ΗΠΑ από τα 22 εκατομμύρια ενήλικους μαύρους, οι 767.000 ήταν στη φυλακή, οι 999.000 είχαν καταδικαστεί και βρίσκονταν υπό επιτήρηση και ακόμα 325.000 είχαν αφεθεί ελεύθεροι υπό όρους. Το 10%, δηλαδή, του μαύρου ενήλικα πληθυσμού των ΗΠΑ βρισκόταν στα χέρια των "δεσμοφυλάκων"... Σύμφωνα, δε, με τον "Εκόνομιστ", το 1998, το ποσοστό των φυλακισμένων μαύρων ήταν 8 φορές μεγαλύτερο από αυτό των λευκών, ενώ υπολογίζεται ότι 1 στους 12 μαύρους πολίτες, μεταξύ 25 - 29 ετών, βρίσκεται στη φυλακή...

Οσο για τον κ. Μπλερ, τον Απρίλη του 1998, υπηρετώντας πιστά την κοινωνία της ελεύθερης αγοράς, πρόσθεσε κι αυτός ένα πετραδάκι στο εποικοδόμημα αυτής της άθλιας κοινωνίας. Εγκαινίασε μια φυλακή για παιδιά από 12 - 14 ετών!("Βήμα" 19/4/98). Βλέπετε, ο καπιταλισμός δε γνωρίζει ηλικίες. Εξοστρακίζει τους πάντες...

Είναι, άλλωστε, κι αυτός ένας από τους "νόμους της αγοράς". Η πείνα και η εκμετάλλευση πάνε χέρι - χέρι με το έγκλημα.

Η αναφορά του ΟΗΕ είναι σαφής: "Τα προγράμματα διαρθρωτικής προσαρμογής που επιβάλλονται από το ΔΝΤ διευκόλυναν παντού την ανάπτυξη των συνδικάτων του εγκλήματος", αναφέρεται σε έκθεση του Οργανισμού ("Βήμα" 26/7/98). Βέβαια, ο καπιταλισμός και η νεοφιλελεύθερη επέλαση του κεφαλαίου δεν κάνουν διακρίσεις. Δεν περιορίζονται μόνο στο οργανωμένο, αλλά υπηρετούν με την ίδια πίστη, τόσο το πρώτο, όσο και το ...ανοργάνωτο έγκλημα.

Σε πολλούς αρέσει να παίζουν με τους αριθμούς. Το κάνουν γιατί έτσι καταφέρνουν - ή νομίζουν ότι καταφέρνουν - να κρύβουν τη δυστυχία των ανθρώπων πίσω από την "ευημερία" των αριθμών. Υπάρχουν, όμως και εκείνοι οι αριθμοί που είναι αμείλικτοι. Αμείλικτοι για το κοινωνικό σύστημα που υπηρετούν, που συντηρούν και αναπαράγουν οι κάθε λογής εκμεταλλευτές και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι. Ας δούμε, λοιπόν, κάποιους τέτοιους αριθμούς. Χωρίς όμως να ξεχνάμε το βασικό: ότι για κάθε άψυχο νούμερο που θα παρατεθεί παρακάτω, αντιστοιχούν πραγματικοί, ζωντανοί, υπαρκτοί άνθρωποι. Δυστυχώς...

Το Διεθνές Γραφείο Εργασίας,με έκθεση που έδωσε στη δημοσιότητα στις 23 Σεπτέμβρη 1998 - και με αφορμή τη μεγάλη κρίση στην Ασία - τόνιζε ότι κατά το περσινό έτος, ο αριθμός των ημιαπασχολούμενων και των ανέργων σε όλο τον κόσμο ήταν 1 δισεκατομμύριο άνθρωποι!

Οπως τονιζόταν στην εν λόγω έκθεση, η κρίση στην Ασία - και μόνο αυτή - πρόσθεσε στην τεράστια στρατιά των αποκλήρων, ακόμα 10 εκατομμύρια άνεργους. Χαρακτηριστικό επ' αυτού είναι το παράδειγμα της Ταϊλάνδης, όπου μέσα σε ένα χρόνο, η ανεργία από το 2% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού εκτινάχτηκε στο 6%.

Το πιο απογοητευτικό, όμως, είναι ότι - στην ίδια πάντα έκθεση του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας του ΟΗΕ - διαπιστωνόταν ότι "τα επόμενα χρόνια η παγκόσμια κατάσταση εργασίας θα δεχτεί ακόμα ισχυρότερες πιέσεις..." ("Ελευθεροτυπία" - 24/9/98).

Ενα χρόνο νωρίτερα, τον Οκτώβρη του 1997, με αφορμή την Παγκόσμια Μέρα για την Εξάλειψη της Φτώχειας, η UNISEF άφησε τους πάντες άφωνους με τα στοιχεία που δημοσιοποίησε. Σύμφωνα, λοιπόν με τα στοιχεία ("Ριζοσπάστης" - 15/10/97):

• Περίπου 1,3 δισεκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο πλήττονται από τη φτώχεια, ενώ εξ αυτών τα 650.000.000 είναι παιδιά.
• Στις αναπτυσσόμενες χώρες το 1/3 των παιδιών κάτω των 5 ετών, δηλαδή 200.000.000 παιδιά, υποφέρουν από υποσιτισμό. Αποτέλεσμα: Ο υποσιτισμός είναι η αιτία που οδηγεί στο θάνατο 12.000.000 παιδιά ετησίως!
• Περίπου 250.000.000 παιδιά σε όλο τον κόσμο υποφέρουν από έλλειψη βιταμίνης "Α" με αποτέλεσμα, ετησίως, περίπου 250.000 παιδιά να τυφλώνονται.
• Ενας αριθμός που ξεπερνά τα 5.700.000 ανθρώπους έχουν γεννηθεί με κρετινισμό, επειδή οι μητέρες τους έπασχαν από έλλειψη ιωδίου κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης.

Στην πρόσφατη, δε, συνέλευση του Παγκόσμιου Οργανισμού Εργασίας,στη Γενεύη, δόθηκε το ακόλουθο στοιχείο: Περισσότερα από 250.000.000 είναι τα παιδιά ηλικίας 5 έως 14 ετών (!) που εργάζονται σήμερα στις αναπτυσσόμενες χώρες του πλανήτη, ενώ από αυτά τα 60.000.000 εργάζονται κάτω από απάνθρωπες συνθήκες.

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Επισιτισμού, η UNISEF έδωσε στη δημοσιότητα στοιχεία που σοκάρουν. Τι λένε τα στοιχεία; Τίποτα περισσότερο - τίποτα λιγότερο, από το εξής απλό: Οτι στον κόσμο της περίφημης "παγκοσμιοποίησης", κάθε ένα (1) λεπτό της ώρας πεθαίνουν από την πείνα 12 νήπια...

Σύμφωνα λοιπόν με τη UNISEF και την Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας,η αντιμετώπιση των βασικών διατροφικών αναγκών ισοδυναμεί με την κατ' ελάχιστον κατανάλωση 2.200 θερμίδων ημερησίως από τον άνθρωπο. Για εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους στον κόσμο κάτι τέτοιο μοιάζει με άπιαστο όνειρο. Και αυτό γιατί στις χώρες πέραν εκείνων που είναι ανεπτυγμένες βιομηχανικά, δηλαδή σε εκείνες τις χώρες που ζουν πάνω από 500 εκατομμύρια άνθρωποι,μετά βίας καταφέρνουν οι πληθυσμοί τους να τρέφονται με μόλις 2.000 θερμίδες ημερησίως.

Μερικά νούμερα είναι συγκλονιστικά:

• Στο Ιράκ, από τα 650.000 παιδιά που εξέτασαν τον περασμένο Αύγουστο οι υπηρεσίες της UNISEF τα 250.000 παιδιά ήταν υποσιτισμένα. Στην ίδια χώρα, το εμπάργκο που έχουν επιβάλει οι ιμπεριαλιστές, οδηγεί στο θάνατο 7.000 ανθρώπους κάθε μήνα (!).
• Στη Ρουάντα υπολογίζεται ότι από τα 394.000 παιδιά που γεννήθηκαν μέσα στο 1997, τα 73.000 θα πεθάνουν από την πείνα πριν γίνουν 5 χρόνων.
• Στο Σουδάν η παιδική θνησιμότητα είναι 13 φορές μεγαλύτερη από το διεθνή μέσο όρο.

Η έκθεση των "Γιατρών Χωρίς Σύνορα" που δημοσιεύτηκε στον Τύπο την 1η Οκτώβρη 1998 και η οποία αφορά μια μόνο χώρα, το Σουδάν, περιέχει στοιχεία που κόβουν την ανάσα:

Σύμφωνα με τους "Γιατρούς Χωρίς Σύνορα", στο νότιο τμήμα της χώρας αναφέρονται καθημερινά 120 θάνατοι εξαιτίας της πείνας. Ο καθημερινός δείκτης θνησιμότητας είναι δέκα φορές μεγαλύτερος από το όριο εκείνο, που, σύμφωνα με τα διεθνή στάνταρ, "κρούει τον κώδωνα του κινδύνου". Ας σημειωθεί ότι σύμφωνα με τα διεθνή επίπεδα ανθρωπιστικής βοήθειας, επείγουσα κατάσταση συνίσταται όταν σημειώνονται 2 θάνατοι ανά 10.000 κατοίκους.Ομως στην πόλη Μαπέλ του Σουδάν, ο καθημερινός δείκτης θνησιμότητας ήταν το περσινό καλοκαίρι 16 θάνατοι ανά 10.000 κατοίκους,ενώ οι εκτιμήσεις για το σύνολο της χώρας προέβλεπαν ότι θα εξακολουθούσαν να πεθαίνουν 4-12 άνθρωποι ανά 10.000 Σουδανούς...

Στην ίδια επίσης έκθεση σημειωνόταν ότι πολλά από τα παιδιά ζυγίζουν λιγότερο από το 60% του βάρους που αντιστοιχεί στο ύψος τους. Το 34% των παιδιών κάτω από 5 ετών είναι υποσιτισμένα, ενώ το ένα παιδάκι από τα 5 αποτελεί οξύ περιστατικό υποσιτισμού. Υπολογιζόταν, δε, ότι ο "εν κινδύνω πληθυσμός" της χώρας που έχει ανάγκη ανθρωπιστικής βοήθειας ξεπερνά τα 2,6 εκατομμύρια ("Ελευθεροτυπία" - 1/10/98).

Πάντως, σε αυτή τη χωρά, μπορεί να μη φτάνει βοήθεια, αλλά φτάνουν οι βόμβες του ιμπεριαλισμού! Αυτή τη χώρα, το Σουδάν, βρήκε να βομβαρδίσει ο Κλίντον, απροειδοποίητα και στο όνομα της... "καταπολέμησης της τρομοκρατίας", πέρσι το καλοκαίρι...

Η έρευνα της Διεθνούς Οργάνωσης Καταναλωτών που δόθηκε στη δημοσιότητα το Μάρτη του 1998 δεν αφήνει περιθώρια εφησυχασμού.

Χαρακτηριστική είναι η ακόλουθη παράγραφος της έκθεσης που συντάχθηκε από την Οργάνωση: "Κάτω από συνθήκες φτώχειας ζουν 1,3 δισεκατομμύρια άνθρωποι σε ολόκληρο τον κόσμο. Γι' αυτούς το να πιουν ένα ποτήρι νερό που δεν είναι μολυσμένο, να φάνε περισσότερο από ένα γεύμα την ημέρα, να χρησιμοποιήσουν το λεωφορείο για να διανύσουν μια μικρή απόσταση στην πόλη τους και να έχουν στη διάθεσή τους βασικά αγαθά και υπηρεσίες αποτελούν περισσότερο πολυτέλεια παρά κάτι συνηθισμένο και κοινό"! ("Ριζοσπάστης" - 13/3/98).

Αξίζει στο σημείο αυτό να αναφερθούμε στα συμπεράσματα που προέκυψαν κατά τη διάρκεια της Παγκόσμιας Διάσκεψης Κορυφής για τα Τρόφιμα που έγινε στη Ρώμη το Νοέμβρη του 1996.Σύμφωνα, λοιπόν, με την Οργάνωση Τροφίμων και Γεωργίας (FAO) μόνο στις αναπτυσσόμενες χώρες 800.000.000 άτομα υποφέρουν από χρόνιο υποσιτισμό.Το ένα τέταρτο από αυτά τα άτομα - δηλαδή 200.000.000 - είναι παιδιά ηλικίας κάτω των 5 ετών.

Τι σημαίνουν όλα αυτά σε αριθμούς; Οτι κάθε μέρα πεθαίνουν από την πείνα σε όλον τον κόσμο 36.000 παιδιά,δηλαδή κάθε μια ώρα πεθαίνουν από την πείνα σε όλο τον κόσμο 1.480 παιδιά,δηλαδή κάθε λεπτό που περνάει, στο πλανήτη πεθαίνουν 25 παιδιά,από την πείνα... Κάθε σχόλιο περιττεύει! ("Ριζοσπάστης" - 17/11/96).

Τι γίνεται όμως και στις αναπτυγμένες βιομηχανικά χώρες; Το 1996,το αμερικανικό Ινστιτούτο Ερευνας και Διατροφής δημοσιοποίησε μια ακόμα έκθεση - σοκ:

Στις ΗΠΑ ο αριθμός των πεινασμένων έφτασε από τα 20 εκατομμύρια ανθρώπους που ήταν το 1985, στα 30 εκατομμύρια το 1995.Δηλαδή μέσα στο ίδιο διάστημα που μεσουράνησαν και μεσουρανούν οι Ρίγκαν και Κλίντον...

Ας σημειωθεί ότι στις ΗΠΑ υπολογιζόταν πως, μέχρι το Νοέμβρη του 1996, το πρόγραμμα της ομοσπονδιακής κυβέρνησης για παροχή τροφίμων με κουπόνια,αφορούσε 26 εκατομμύρια άτομα,δηλαδή το 10% του πληθυσμού. Οι αιτήσεις, δε, για συμμετοχή στο πρόγραμμα, σύμφωνα με την έρευνα που έγινε το 1995 σε 29 πόλεις των ΗΠΑ, είχαν αυξηθεί κατά 9% έναντι της προηγούμενης χρονιάς.

Αυτά συμβαίνουν σε έναν κόσμο, όπου η τεχνολογία αύξησε την παγκόσμια παραγωγή κατά τουλάχιστον 80%, σε σχέση με τα επίπεδα παραγωγής της δεκαετίας του '60...

Ομως στην Ευρώπη δεν είναι και πολύ πιο ρόδινη η κατάσταση.

Στη Γαλλία υπάρχουν 600.000 άστεγοι, εκ των οποίων οι 30.000 βρίσκονται μόνο στο Παρίσι. Επίσης 4 εκατομμύρια άνθρωποι διαμένουν σε καταλύματα, που χρειαζόταν μεγάλη... φαντασία για να τα βαφτίσει κανείς σπίτια.

Στη Γερμανία η ανεργία έχει χτυπήσει την πόρτα στο 10% και πλέον του οικονομικά ενεργού πληθυσμού.

Στη Μεγάλη Βρετανία πάνω από 1.500.000 οικογενειάρχες, αφού πετάχτηκαν στο περιθώριο και εξαρτώνται από τις κρατικές επιχορηγήσεις για να θρέψουν τα παιδιά τους, τώρα έχουν να αντιμετωπίσουν και τον Μπλερ, που στο όνομα του"Τρίτου Δρόμου" θεωρεί... σπατάλη αυτές τις κοινωνικές δαπάνες.

Μήπως, όμως, ο καπιταλισμός είναι περισσότερο ανθρώπινος απέναντι στα νέα του... θύματα; Την απάντηση τη δίνει η Διεθνής Ομοσπονδία των Επιτροπών του Ερυθρού Σταυρού και της Ερυθράς Ημισελήνου. Στην τελευταία της έκθεση, που δημοσιεύτηκε πριν λίγες μέρες, και υπό τον τίτλο "Παγκόσμιες καταστροφές", η Ομοσπονδία ασχολείται με την κατάσταση που επικρατεί στη Ρωσία και τονίζει:

• Το ένα τρίτο των Ρώσων ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας μη έχοντας τη δυνατότητα να δαπανήσει πέραν του ενός (!) δολαρίου την ημέρα για την ικανοποίηση των βασικών αναγκών.
• Το 40% των παιδιών ζουν, επίσης, σε συνθήκες φτώχειας ενώ πάνω από 1 εκατομμύριο παιδιά δεν έχουν μόνιμη κατοικία, που σημαίνει ζουν στους δρόμους...
• Το προσδόκιμο όριο ζωής για τους άντρες έχει πέσει, πλέον, στη Ρωσία στα 58 χρόνια...
• Κάθε χρόνο καταγράφονται στη Ρωσία 111.000 νέα κρούσματα φυματίωσης ενώ, στατιστικά, στις υπόλοιπες Δημοκρατίες της πρώην ΕΣΣΔ, υπολογίζεται ότι ένας άνθρωπος πεθαίνει από φυματίωση κάθε 25 λεπτά...

Οσο για την εγκληματικότητα, που "εκτρέφεται" πάνω σε ένα τέτοιο υπόβαθρο, ένα στοιχείο είναι ενδεικτικό: Από το 1991 και μετά, ο αριθμός των ανήλικων εγκληματιών έχει φτάσει στη Ρωσία τις 200.000 ετησίως,σύμφωνα με τα στοιχεία του υπουργείου Εσωτερικών, όπως δημοσιεύτηκε στην "Ουάσιγκτον Ποστ" τον Οκτώβρη του 1997.

Αυτό είναι το τίμημα που πληρώνει μια χώρα, η Ρωσία, για να διαφημίζει ο Γκορμπατσόφ την πίτσα "Χατ"...

Ο καπιταλισμός, ένα κοινωνικό σύστημα που βασίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και που κινητήρια δύναμη για την ύπαρξή του είναι η αναζήτηση του κέδρους και του όλο και μεγαλύτερου κέρδους, δε θα μπορούσε παρά να είναι σύμφυτος, σε κάθε του βήμα, με τη μαζική υπαγωγή σε καθεστώς εξαθλίωσης τεράστιων μαζών.

Οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα στον καπιταλισμό, έχουν εξασφαλισμένο ένα και μόνο "προνόμιο": να πληρώνουν τα "σπασμένα" της διαδοχικής και επαναλαμβανόμενης κρίσης του συστήματος, να "αλέθονται" στα γρανάζια της ιδιοποίησης και του σφετερισμού εκ μέρους των καπιταλιστών της υπεραξίας που παράγουν οι εργάτες.

Αρκεί, ίσως, εισαγωγικά ένα μόνο στοιχείο: Σύμφωνα με τη μελέτη "Οι κρίσεις του καπιταλισμού" (εκδόσεις "Καρανάση") αποκαλύπτεται ότι στα 200 και πλέον χρόνια καπιταλισμού στον πλανήτη, "ο κάθε άνθρωπος που έζησε, γνώρισε κατά μέσο όρο τέσσερις μεγάλες περιόδους έντονης εξαθλίωσης"!

Ολες οι "προφητείες" για "ισόβια ευημερία" που πλαισίωσαν την προπαγάνδα των αστών από την πρώτη περίοδο της Γαλλικής Επανάστασης, το 1789, αποδείχτηκαν φρούδες. Εκείνο που εξ αρχής φάνηκε, ήταν ότι ο καπιταλισμός ήταν το σύστημα που εναρμονιζόταν πλήρως με τους κερδοσκόπους και τους εκμεταλλευτές των λαϊκών στρωμάτων. Είναι τυχαίο ότι την εποχή που ο Ναπολέοντας προχωρούσε προς το Βατερλό του, στην Αγγλία δημιουργούνταν μέσα από τις κομπίνες και τις - ακόμα στα σπάργανα - χρηματιστικές απάτες, πάνω από 1.000 τράπεζες ή που την ίδια εποχή οι κεφαλαιοκράτες έκρυβαν τα εμπορεύματά τους, για να τα διαθέσουν στη "μαύρη αγορά";

Ομως, οι πόλεμοι των αστών κάποτε τελειώνουν. Οπως τότε, έτσι και πάντα, μετά το Βατερλό του Ναπολέοντα και του κάθε - νικητή ή ηττημένου - ιμπεριαλιστή, έρχεται το "Βατερλό" των εργαζομένων. Οι καπιταλιστικές κρίσεις αρχίζουν. Μαζί τους αρχίζει το γέμισμα του κοινωνικού Καιάδα από τα"σκουπίδια" του καπιταλισμού. "Σκουπίδια" στον καπιταλισμό και κυρίως στο ανώτατο στάδιό του, τον ιμπεριαλισμό, είναι οι ζωντανοί άνθρωποι... Σήμερα, στην εποχή της "παγκοσμιοποίησης", αυτή η αλήθεια, καθιστά περισσότερο παρά ποτέ αναγκαία, την ανατροπή αυτού του απάνθρωπου συστήματος.

Αναφερθήκαμε ήδη στις φορολογικές δηλώσεις κάποιων μεγιστάνων σχετικά με την ακίνητη περιουσία τους. Αξίζει να δούμε ένα ακόμα στοιχείο σχετικά με το "πόσοι" είναι αυτοί που ζουν... μπέικα εις βάρος των πολλών.

Στις 25 Νοέμβρη 1998 ("Καθημερινή") είδαν το φως της δημοσιότητας οι καταστάσεις των αρμόδιων υπηρεσιών με τα εισοδήματα που δήλωσαν οι φορολογούμενοι για τα εισοδήματα που απέκτησαν στο 1997.

Ιδού τι προκύπτει: Από το σύνολο των Ελλήνων φορολογουμένων (που ξεπερνούν κατά τι τα 4 εκατομμύρια) εκείνοι που δηλώνουν ετήσια εισοδήματα άνω των 10 εκατ. δραχμών, δεν ξεπερνούν τους 47.000 φορολογούμενους (ποσοστό 1,1%). Σύμφωνα με τους απολογητές του συστήματος αυτοί είναι οι... "άξιοι και οι ικανοί".

Αντίθετα, εισόδημα έως 4 εκατομμύρια δραχμές ετησίως, δηλώνουν τα 3,1 εκατομμύρια των φορολογουμένων, κυρίως μισθωτοί και συνταξιούχοι (ποσοστό άνω του 75%). Αυτοί, σύμφωνα με τους απολογητές του συστήματος, είναι οι... "ανίκανοι". Τα συμπεράσματα δικά σας.

Α, ναι, κάτι ακόμα, όσον αφορά τον υπέροχο κόσμο τους. Σημειώστε πως, με βάση τα στοιχεία της UNISEF, στην ίδια έκθεση (15 - 10 - 97) όπου τονιζόταν ότι ετησίως οδηγούνται στο θάνατο 12.000.000 παιδιά λόγω της πείνας, υπολογιζόταν ότι το συνολικό κόστος για την εξασφάλιση των βασικών αναγκών των παιδιών σε παγκόσμιο επίπεδο δεν ξεπερνούσε, το 1997, τα 35 δισεκατομμύρια δολάρια.

Τα χρήματα αυτά... δεν υπάρχουν. Ομως:

• Υπάρχουν ετησίως 40 δισεκατομμύρια δολάρια για να παίζουν κάποιοι ...γκολφ. Τόσα κοστίζει το χόμπι τους... Κάτι παραπάνω απ' όσα χρειάζονται - και δε δίνονται - για να σωθούν όλα τα παιδιά του κόσμου από την πείνα και τη φτώχεια!
• Υπάρχουν πάνω από 250 δισεκατομμύρια δολάρια για διαφήμιση. Τόσα ξοδεύουν ετησίως οι πολυεθνικές για να λανσάρουν τα προϊόντα τους.
• Υπάρχουν 800 δισεκατομμύρια δολάρια για εξοπλισμούς. Τόσα καρπώθηκαν το 1995 οι πολυεθνικές των όπλων.

Αραγε, είχαν φανταστεί ο Μαρξ, ο Ενγκελς και ο Λένιν, πόσο πολύ θα τους δικαίωνε ο καπιταλισμός; Μάλλον, ναι. Γι' αυτό και έδειξαν το δρόμο αρκετά νωρίς.

ΚΕΙΜΕΝΑ: Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ