Αυτή η κατάσταση δεν είναι αποτέλεσμα της ..."μοίρας". Είναι το αποτέλεσμα ενός συγκεκριμένου κοινωνικο-οικονομικού συστήματος, που συντηρεί την ακόλουθη κατάσταση: Σήμερα, το 77% του παγκόσμιου πληθυσμού ζει με το 25% του παγκόσμιου πλούτου, ενώ μια χούφτα, που δεν ξεπερνά το 23% του παγκόσμιου πληθυσμού, καρπώνεται τη μερίδα του λέοντος, δηλαδή το 75% του παγκόσμιου πλούτου. Η ανατροπή αυτής της κατάστασης είναι μονόδρομος ελπίδας για την ανθρωπότητα και περνά μόνο μέσα από την ανατροπή του καπιταλισμού.

Βέβαια, αυτή η μικρή χούφτα έχει και ...ονοματεπώνυμο. Πρόκειται για την ακόμα μικρότερη χούφτα εκείνων των ανά τον κόσμο 300 Κροίσων (πρόκειται για τις πολυεθνικές και τα αφεντικά τους), που, σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΗΕ, αυτοί από μόνοι τους κατέχουν το 45 - 50% του παγκόσμιου πλούτου! ("Ριζοσπάστης" 19/9/96).

Οπως, μάλιστα, τονιζόταν σε σχετική μελέτη της "Herald Tribune", στο διάστημα 1990 - 1995 οι 200 ισχυρότερες πολυεθνικές του πλανήτη αύξησαν τα κέρδη τους κατά 75% Ενώ, δε, οι δραστηριότητες των εν λόγω εταιριών ξεπερνούσαν τότε το 25% της παγκόσμιας οικονομικής δραστηριότητας, το ποσοστό του παγκόσμιου εργατικού δυναμικού που απασχολούσαν ήταν μόλις το 0,75% και, σύμφωνα με την έκθεση, θα έβαινε συνεχώς συρρικνούμενο για τα επόμενα χρόνια... ("Εθνος" 27/11/96).

Αποκαλυπτικά, επίσης, είναι τα στοιχεία που περιέχονται στο τελευταίο βιβλίο του Ν. Τσόμσκι,όπου γίνεται αναφορά στις εκτιμήσεις των Ηνωμένων Εθνών και τονίζεται ότι το χάσμα ανάμεσα στο πλούσιο 20% και το φτωχό 20% του πλανήτη, αυξήθηκε από το 1960 έως το 1989 κατά 50%! Αν, δε, αφήσουμε τα πράγματα στη νεοφιλελεύθερη παγκόσμια αγορά, τότε, κατά τον Τσόμσκι, κάθε δυο ώρες 1.000 παιδιά θα πεθαίνουν από ασθένειες, που μπορούν εύκολα να προληφθούν και σχεδόν διπλάσιος αριθμός γυναικών (δηλαδή 2.000 γυναίκες ανά δυο ώρες) θα πεθαίνουν ή θα υφίστανται σοβαρές διαταραχές κατά την εγκυμοσύνη ή τη γέννα, λόγω έλλειψης φαρμάκων ή περίθαλψης.

Τι σημαίνουν τα παραπάνω για τον "αγγελικό" κόσμο τους, το διαπιστώνει κανείς, παρακολουθώντας τα τεκταινόμενα στη μητρόπολη του καπιταλισμού, στις ΗΠΑ.

Εκεί, λοιπόν, στη χώρα του Μπιλ και της Μόνικα, υπολογίστηκε πριν από 3 χρόνια ότι μόλις 60 οικογένειες πλουτοκρατών έχουν εισόδημα άνω του 1 δισεκατομμυρίου δολαρίων.Ομως, το 40% του πληθυσμού ζει στοιβαγμένο στα γκέτο, στην ανεργία και την ημιαπασχόληση, ζει, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, κάτω από το όριο της φτώχειας.

Παράλληλα, στο "λίκνο" του "ελεύθερου" καπιταλιστικού κόσμου, εκτός από τα κοινωνικά γκέτο, υπάρχουν και οι ...φυλακές. Εκεί βρίσκουν "φροντίδα" οι απόκληροι του συστήματος. Σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσιεύτηκαν στη "Μοντ Ντιπλοματίκ", το 1995 βρίσκονταν στις φυλακές 1,6 εκατομμύρια άνθρωποι. Το 1998, ο αριθμός έφτασε το 1,8 εκατομμύρια! Ομως, τα πράγματα είναι ακόμα πιο δραματικά. Σκεφτείτε ότι τα δικαστήρια, οι "σωφρονιστικές υπηρεσίες" και η αστυνομία στις ΗΠΑ έχουν ιδρύσει τράπεζες δεδομένων όπου έχουν καταχωρηθεί 50 εκατομμύρια (!) "δελτία εγκληματιών", που αφορούν πάνω από 30 εκατομμύρια (!) άτομα, δηλαδή το 1/3 του άρρενος ενήλικου πληθυσμού της χώρας!

Αξίζει να δοθεί ένα ακόμα στοιχείο για τη χώρα, που αποφασίζει "ανθρωπιστικούς" βομβαρδισμούς για να "σώσει" μειονότητες στα Βαλκάνια: Το 1995, στις ΗΠΑ από τα 22 εκατομμύρια ενήλικους μαύρους, οι 767.000 ήταν στη φυλακή, οι 999.000 είχαν καταδικαστεί και βρίσκονταν υπό επιτήρηση και ακόμα 325.000 είχαν αφεθεί ελεύθεροι υπό όρους. Το 10%, δηλαδή, του μαύρου ενήλικα πληθυσμού των ΗΠΑ βρισκόταν στα χέρια των "δεσμοφυλάκων"... Σύμφωνα, δε, με τον "Εκόνομιστ", το 1998, το ποσοστό των φυλακισμένων μαύρων ήταν 8 φορές μεγαλύτερο από αυτό των λευκών, ενώ υπολογίζεται ότι 1 στους 12 μαύρους πολίτες, μεταξύ 25 - 29 ετών, βρίσκεται στη φυλακή...

Οσο για τον κ. Μπλερ, τον Απρίλη του 1998, υπηρετώντας πιστά την κοινωνία της ελεύθερης αγοράς, πρόσθεσε κι αυτός ένα πετραδάκι στο εποικοδόμημα αυτής της άθλιας κοινωνίας. Εγκαινίασε μια φυλακή για παιδιά από 12 - 14 ετών!("Βήμα" 19/4/98). Βλέπετε, ο καπιταλισμός δε γνωρίζει ηλικίες. Εξοστρακίζει τους πάντες...

Είναι, άλλωστε, κι αυτός ένας από τους "νόμους της αγοράς". Η πείνα και η εκμετάλλευση πάνε χέρι - χέρι με το έγκλημα.

Η αναφορά του ΟΗΕ είναι σαφής: "Τα προγράμματα διαρθρωτικής προσαρμογής που επιβάλλονται από το ΔΝΤ διευκόλυναν παντού την ανάπτυξη των συνδικάτων του εγκλήματος", αναφέρεται σε έκθεση του Οργανισμού ("Βήμα" 26/7/98). Βέβαια, ο καπιταλισμός και η νεοφιλελεύθερη επέλαση του κεφαλαίου δεν κάνουν διακρίσεις. Δεν περιορίζονται μόνο στο οργανωμένο, αλλά υπηρετούν με την ίδια πίστη, τόσο το πρώτο, όσο και το ...ανοργάνωτο έγκλημα.