Το χτύπημα του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης είναι ένα μόνο μέρος των ανατροπών που επιφυλάσσει η κυβέρνηση για τα δικαιώματα των εργαζομένων και όλου του λαού. Την πρόθεσή της να υλοποιήσει την αντεργατική πολιτική της "Λευκής Βίβλου",με μια συνολική δέσμη μέτρων, τη διατύπωσε σε όλους τους τόνους, όταν έβαλε μπροστά το Εθνικό Σχέδιο Δράσης για την Απασχόληση.Οι αλλαγές που πρόκειται να συντελεστούν, αν και εφόσον τα σχέδιά της περάσουν, θα αλλάξουν συνολικά το "τοπίο", κάνοντας "στάχτη" τα δικαιώματα του εργαζόμενου λαού σε μια άνευ προηγουμένου έκταση, από άποψη ταχύτητας και εύρους.

Με λίγα λόγια, οι εργασιακές σχέσεις, η παιδεία, η υγεία, η κοινωνική ασφάλιση, ο ρόλος των μικρομεσαίων επιχειρήσεων στην οικονομία, το είδος και η ποιότητα της απασχόλησης, ο χρόνος εργασίας λειτουργούν αλληλένδετα και οι αντεργατικές παρεμβάσεις στοχεύουν στη δημιουργία μιας νέας, της πλέον αποκρουστικής, πραγματικότητας σε όλους αυτούς τους τομείς. Στόχος η ένταση της εκμετάλευσης με τη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης για να αυξάνονται τα κέρδη του κεφαλαίου.

Οι αλλαγές στο ασφαλιστικό σύστημα δεν μπορούν να αγνοούν τις αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις και στην απασχόληση. Οπως οι αλλαγές σ' αυτούς τους τομείς δεν μπορούν να προχωρήσουν, χωρίς ένα σύστημα εκπαίδευσης που θα προετοιμάζει ανάλογα την εργατική τάξη, ώστε να ενταχθεί στις νέες μορφές, που οραματίζονται οι κεφαλαιοκράτες και τα όργανά τους στην Ευρωπαϊκή Ενωση και στην κάθε χώρα - μέλος της, ξεχωριστά.

Στον εργασιακό μεσαίωνα που επιδιώκει να φτιάξει η κυβέρνηση, το νέο ασφαλιστικό σύστημα θα πρέπει να πληρεί ορισμένες αρχές, συστατικά μέρη του ακόμη πιο άθλιου καθεστώτος που οικοδομείται. Η πρώτη αρχή είναι η μείωση των κοινωνικών δαπανών και η μεταφορά της διαφοράς στις τσέπες του μεγάλου ξένου και ντόπιου κεφαλαίου. Παράλληλα, οι εργαζόμενοι θα κληθούν να συνεισφέρουν ακόμη περισσότερο στις δαπάνες ασφάλισής τους, για να εξασφαλίσουν ακόμη μικρότερες παροχές και συντάξεις!

Η δεύτερη αρχή αφορά τις "νέες" εργασιακές σχέσεις. Η επέκταση της μερικής απασχόλησης, η διάλυση κάθε έννοιας δοσμένου ωραρίου με το χτύπημα του 8ωρου, η συχνή εναλλαγή εργαζομένων και ανέργων σε μια θέση εργασίας, οι αναγκαστικές άδειες ύστερα από ένα χρονικό διάστημα υπερεκμετάλλευσης που θα ξεπερνά την 10ωρη εργασία, η κατάργηση των κλαδικών συμβάσεων και των αμοιβών που προβλέπουν, η εργασία στο σπίτι χωρίς όρους και προϋποθέσεις και γενικά όλες εκείνες οι μορφές που εισάγει η κυβέρνηση, κατ' εντολήν των βιομηχάνων και των υπηρετών των πολυεθνικών στις Βρυξέλλες, δεν μπορούν να μη συνδυαστούν με το "νέο" ασφαλιστικό σύστημα. Κυβερνητικά στελέχη επιδόθηκαν τις τελευταίες μέρες - μετά την απόφαση της κυβέρνησης να αναθέσει στην ΕΤΕΒΑ,την εξεύρεση ξένων "οίκων" που θα μελετήσουν το ασφαλιστικό σύστημα - σε δηλώσεις, που ορισμένες φορές ακύρωναν η μια την άλλη ή έσπερναν μεγαλύτερη σύγχυση στους ασφαλισμένους. Το σίγουρο είναι ότι η κυβέρνηση δε θα κινηθεί σε διαφορετική κατεύθυνση από αυτή που επιτάσσει η Κομισιόν και διεθνείς οργανισμοί του κεφαλαίου, όπως ο ΟΑΣΑ και το ΔΝΤ, που έχουν αποδώσει ήδη τα εύσημα στην κυβέρνηση για τη μέχρι τώρα πολιτική της και οι έλληνες επιχειρηματίες. Παράλληλα, τα στελέχη της κυβέρνησης δεν περίμεναν αυτή την ευκαιρία για να εκφράσουν τις απόψεις τους, που δεν είναι καθόλου δικές τους. Η "προσφορά" της έκθεσης Σπράου είναι εξάλλου μια κατατοπιστική αναφορά για το προετοιμαζόμενο αίσχος.

Ετσι, όλες οι αναφορές παραπέμπουν στο λεγόμενο "τριαξονικό" σύστημα, στα πρότυπα της Χιλής.Ο πρώτος άξονας έχει να κάνει με την καθιέρωση μιας σύνταξης για όλους, αυτή που πολλοί ονομάζουν "εθνική", αλλά έχει και άλλα ονόματα. Η σύνταξη αυτή θα δίνεται ανεξάρτητα αν κάποιος είναι ασφαλισμένος και προβλέπεται πως το μέγεθός της θα είναι υποτυπώδες. Οταν μάλιστα η σύνταξη των ασφαλισμένων μετά το 1993 μεταφράζεται σε ένα ασήμαντο ποσό, οι προβλέψεις είναι ακόμη χειρότερες. Η ΓΣΕΕ, μάλιστα, έχει μπει στη λογική αυτής της ελάχιστης σύνταξης, προτείνοντας και τη δημιουργία ενός λογαριασμού που θα την τροφοδοτεί, με εισφορές των εργαζομένων.

Ο δεύτερος άξονας αντανακλά σε όλο της το μεγαλείο την κυβερνητική αντίληψη για το μέλλον της κοινωνικής ασφάλισης, αφού θα έχει να κάνει με μια δεύτερη, βασική, σύνταξη στα πλαίσια της ανταποδοτικότητας.Δικαίωμα σε αυτή τη σύνταξη θα έχουν αυτοί που εργάζονται και καταβάλλουν τις εισφορές τους. Η έννοια της ανταποδοτικότητας δε σχετίζεται βεβαίως με την αναδιανομή των παροχών σε δικαιότερη βάση από σήμερα, αλλά στην κατάργηση κάθε υποψίας κοινωνικής αντίληψης. Ταυτόχρονα, αποτελεί μια ιδανική ευκαιρία ώστε να αναπροσαρμοστούν οι εισφορές που πληρώνουν οι εργαζόμενοι, προκειμένου να αντιστοιχούν με τις υποτιθέμενες παροχές.

Ο τρίτος άξονας εμπεριέχει την εκδίκηση της ιδιωτικής ασφάλισης απέναντι στη δημόσια, ενώ αποδίδει άμεσα στους ιδιώτες ένα σημαντικό κομμάτι της "πίτας". Με διάφορες μορφές, είτε με απευθείας ατομική ασφάλιση, είτε με μαζική ασφάλιση των εργαζομένων μιας επιχείρησης - αλλά πάντα σε εξαναγκαστική βάση, αν θέλει κάποιος να επιζήσει με τη σύνταξή του όταν αποσυρθεί από τη δουλιά - οι ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες θα αναλάβουν να προσφέρουν ένα συμπληρωματικό μέρος της σύνταξης. Εννοείται ότι κι αυτή η σύνταξη θα είναι συνάρτηση του οβολού που θα καταθέτει ο εργαζόμενος, αν μπορεί να το κάνει.

Πριν εφαρμοστεί όμως αυτό το σύστημα ή και ταυτόχρονα, απαιτούνται και άλλες αλλαγές, καθώς οι καταστροφείς της κοινωνικής ασφάλισης δεν έχουν καμία πρόθεση να διατηρήσουν σημερινές κατακτήσεις. Μελετάται λοιπόν η αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης για άνδρες και γυναίκες γενικά στα 67 χρόνια.Η κατάργηση των κατωτέρων ορίων των συντάξεων. Η κατάργηση του θεσμού των βαρέων και ανθυγιεινών επαγγελμάτων. Η αλλαγή προς το χειρότερο της βάσης υπολογισμού της σύνταξης. Ο περιορισμός των επικουρικών συντάξεων στο 20% της κύριας σύνταξης κ. ά.

Ενα από τα βασικά επιχειρήματα της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, για τη δικαιολόγηση της προωθούμενης ανατροπής του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης, είναι οι υποτιθέμενες αδυναμίες του συστήματος αυτού να καλύψουν στο άμεσο μέλλον τις ανάγκες των ασφαλισμένων και κυρίως, αυτή της χορήγησης συντάξεων. Ωστόσο, βασικός της στόχος είναι να κάνει αποδεκτό από τους εργαζόμενους το "τζογάρισμα" της περιουσίας των ταμείων στο Χρηματιστήριο και σε άλλες μορφές... επενδύσεων. Παράλληλα, προετοιμάζει το "έδαφος" για ένα άλλο ασφαλιστικό σύστημα, που και οι ίδιοι οι ασφαλισμένοι θα το περιμένουν, προσδοκώντας περισσότερη ασφάλεια.

Η ίδια η κυβέρνηση παραδέχεται ότι δεν έχουν γίνει οι απαραίτητες αναλογιστικές μελέτες, για την αποσαφήνιση της οικονομικής κατάστασης των ταμείων, αποσιωπώντας παράλληλα, ότι οι οφειλές προς τα ασφαλιστικά ταμεία είναι τέτοιες που μπορούν να καλύψουν τις απαιτήσεις για πάρα πολύ καιρό. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του ΙΚΑ, στο οποίο οφείλονται 1.645,91 δισ. δραχμές!Τα 772,280 δισ. δραχμές,τα οφείλουν ιδιωτικές επιχειρήσεις. Επιπρόσθετα, οι οφειλές της κυβέρνησης, από την αθέτηση της τριμερούς χρηματοδότησης, ανέρχονται στα 361 δισ. δραχμές.Οι οφειλές άλλων οργανισμών προς αυτό - τις οποίες δεν καταβάλλει το υπουργείο Οικονομικών όπως έχει προβλεφτεί - είναι 230,8 δισ. δραχμές.Το κόστος της"κοινωνικής πολιτικής" που άσκησε η κυβέρνηση με χρήματα του ΙΚΑ, από το 1994 και μετά, έφτασε τα 281,83 δισ. δραχμές.

Ο διοικητής του ΙΚΑ, Μ. Νεκτάριος,ήταν αποκαλυπτικός σε δηλώσεις του, σε ραδιοφωνικό σταθμό: "Γι' αυτούς που έχουν γεννηθεί μετά το 1950, θα δημιουργηθούν νέα συστήματα, τα οποία δεν εφαρμόζονται αυτή τη στιγμή και θα βασίζονται στην κεφαλαιοποίηση των εισφορών των εργαζομένων. Το κρατικό σύστημα με την αναδιανεμητική βάση χρηματοδότησης θα παραμείνει, αλλά θα περιοριστεί". Συμπλήρωνε μάλιστα, ότι "δε θα αυξηθεί η συμμετοχή του εργαζόμενου για την ασφάλισή του και το συνολικό κόστος και για τον εργαζόμενο και για τον εργοδότη θα είναι χαμηλότερο. Με την κεφαλαιοποίηση απαιτούνται λιγότερες εισφορές σε σχέση με το αναδιανεμητικό σύστημα που ισχύει σήμερα, το οποίο λόγω έλλειψης αποθεματικών δεν μπορεί να έχει απόδοση επενδύσεων, με αποτέλεσμα να αυξάνονται συνεχώς οι εισφορές".

Ουσιαστικά, είναι δεδομένο ότι η κυβέρνηση δεν εξετάζει την οικονομική κατάσταση των ασφαλιστικών οργανισμών, προκειμένου να προχωρήσει στην υλοποίηση της πολιτικής της. Είναι γι' αυτήν αδιάφορο, αν τα ταμεία μπορούν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους για άλλα 100 χρόνια ή αν αύριο θα "βουλιάξουν". Το ζητούμενο γι' αυτήν, από τη στιγμή που έχει επιλέξει να εφαρμόσει την πολιτική των πολυεθνικών, είναι η μεταφορά της περιουσίας των ταμείων στους ιδιώτες και η δραστική μείωση των δαπανών για την κοινωνική ασφάλιση. Το "κέρδος" από αυτή τη μείωση, περιμένει να καρπωθεί το κεφάλαιο, το οποίο κρίνει πως τα χρήματα που καταβάλλουν οι εργαζόμενοι και που εξαναγκάζεται τώρα το ίδιο να συμπληρώνει - από όσα ήδη έχει κλέψει από τους εργαζόμενους - για την κοινωνική ασφάλιση, πρέπει να γυρίσουν στις τσέπες του...

Τα γενικότερα οικονομικά μεγέθη, είναι "δείκτης" των κυβερνητικών προθέσεων. Τα καθαρά κέρδη των επιχειρήσεων αυξάνονται με ασύλληπτους ρυθμούς, όλα τα τελευταία χρόνια. Η αύξηση του ΑΕΠ, το 1998 ήταν της τάξης του 3,5%,από το οποίο όμως δεν ωφελούνται οι εργαζόμενοι. Την ίδια ώρα που τα υπερκέρδη μεγαλώνουν, οι δαπάνες κοινωνικού χαρακτήρα καθηλώνονται. Ο προϋπολογισμός του 1999, προέβλεπε ονομαστική αύξηση των δαπανών, κατά 5,7% για το υπουργείο Παιδείας, 4,6% για υπουργείο Υγείας και 4,3% για το υπουργείο Εργασίας. Παράλληλα, ο πραγματικός πληθωρισμός "τρέχει" με 3,5 - 4%,συνθλίβοντας τις πραγματικές δαπάνες για αυτούς τους τομείς.

Οταν λοιπόν το κεφάλαιο ευημερεί και οι κοινωνικές δαπάνες μειώνονται, δεν μπορεί κανείς να αναμένει τη στήριξη της κοινωνικής ασφάλισης. Η λογική της ανατροπής του ασφαλιστικού συστήματος αφορά και άλλους τομείς, με σκοπό την ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων.

Το ζητούμενο στις εργασιακές σχέσεις, δεν είναι αν αυτές μπορούν να λειτουργήσουν για άλλα 20 χρόνια με τη σημερινή μορφή τους, με ποιοτικές αλλαγές, όπως πραγματική μείωση του χρόνου εργασίας με αύξηση αποδοχών. Καμιά σημασία δεν έχει επίσης για το κεφάλαιο και την κυβέρνηση που το υπηρετεί, αν οι εργασιακές σχέσεις είναι τόσο άθλιες, που μια ακόμη μέρα ύπαρξής τους θα φέρει την εργατική τάξη στο χείλος της καταστροφής. Το ζητούμενο για το κεφάλαιο είναι να αλλάξουν οι εργασιακές σχέσεις για να εξυπηρετήσουν τη μεγαλύτερη αύξηση των κερδών του.

Στην Παιδεία, καμία σημασία δεν έχει αν το σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα μπορεί να αποδώσει με ενίσχυση ορισμένων σημείων του, καλύτερα σχολικά προγράμματα, βελτίωση της εκπαίδευσης των καθηγητών, περισσότερες σχολικές αίθουσες, σύγχρονες μεθόδους διδασκαλίας. Το ζήτημα είναι να εξυπηρετηθούν οι σχεδιασμοί του κεφαλαίου για τις επόμενες δεκαετίες, ώστε να βγαίνει συγκεκριμένος αριθμός επιστημόνων, συγκεκριμένος αριθμός εργατών και υπαλλήλων, με πολύ συγκεκριμένες γνώσεις, που σε λίγο χρόνο θα μπορούν να "επανακαταρτιστούν" και να εργαστούν σε ένα άλλο τομέα.

Δεν έχει επίσης καμία σημασία, αν στην Υγεία μπορούν να γίνουν παρεμβάσεις που, με βάση τα σημερινά δεδομένα, μπορούν να προσφέρουν καλύτερη και φθηνότερη φροντίδα στο λαό. Το ζητούμενο είναι να υπαχθεί η υπόθεση της υγείας του λαού, στους ιδιώτες, οι οποίοι θα διευκολυνθούν σε ένα ακόμη πεδίο κερδοσκοπίας.

ΚΕΙΜΕΝΑ: Γιώργος ΦΛΩΡΑΤΟΣ

Συνεχίζοντας το έργο της ΝΔ και χωρίς να ζηλέψει τίποτα από τις επιδόσεις της στον τομέα αυτό, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έδωσε απανωτά χτυπήματα στο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης της χώρας μας, ετοιμάζοντας το έδαφος για την ανατροπή του, καθώς οι σχετικές αλλαγές έχουν αρχίσει εδώ και χρόνια στα κράτη - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης και μαζί με τις οδηγίες για το πώς θα πρέπει να μεταλλαχτεί το σύστημα, υπάρχει και η εμπειρία. Η παρέμβαση των εργοδοτών σε αυτό το σημείο αποτελεί και ένα επιπλέον "κίνητρο" για την κυβέρνηση, καθώς οι παρεμβάσεις τους για τις αλλαγές στο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης είναι συνεχείς, συγκεκριμένες και... ενθαρρυντικές για τις κινήσεις της κυβέρνησης. Χαρακτηριστική είναι η θέση του ΣΕΒ για την κατάργηση των βαρέων και ανθυγιεινών, για τη διαχείριση της περιουσίας των ταμείων και μια σειρά ακόμη ζητήματα.

Τα αποτελέσματα της κυβερνητικής πολιτικής είναι εμφανή σε πολλούς τομείς της κοινωνικής ασφάλισης. Τη στιγμή που θα έπρεπε να γίνει ένα ποιοτικό άλμα προς τα μπρος, όσον αφορά το τι προσφέρει το σύστημα στους ασφαλισμένους, η κυβέρνηση επιλέγει να κάνει ένα καθοριστικό πισωγύρισμα, πριονίζοντας τα θεμέλια του ασφαλιστικού συστήματος, για να βάλει στη θέση του μια καρικατούρα, ένα αξιοθρήνητο υποκατάστατο που εξυπηρετεί πλήρως τους σχεδιασμούς του κεφαλαίου για τη μεγαλύτερη αφαίμαξη της εργατικής τάξης και τον ευτελισμό της έννοιας "κοινωνική ασφάλιση".

Πρώτα και άμεσα θύματα αυτής της πολιτικής, είναι οι συνταξιούχοι, οι οποίοι βιώνουν μια αφόρητη κατάσταση, που τους αναγκάζει να ζουν μέσα στην ανέχεια και στην υπεράνθρωπη λιτότητα, καθώς η σύνταξή τους μειώνεται συνεχώς, μετά την εφαρμογή των αντιασφαλιστικών νόμων της ΝΔ, τους οποίους διατήρησε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και "εμπλούτισε" με την αντιλαϊκή εισοδηματική της πολιτική, στη λογική του "όλα για την ΟΝΕ". Αμεση και φυσική συνέπεια είναι και ο κατήφορος των κατώτατων συντάξεων από τα 20 ημερομίσθια ανειδίκευτου, στα 16,8 ημερομίσθια.

Για παράδειγμα, οι συνταξιούχοι του ΙΚΑ, που είναι και οι περισσότεροι, έχουν χάσει μέσα σε εφτά χρόνια (1991 - 1998) από 1.423.000 δραχμές ο καθένας και με τις εξαγγελθείσες... αυξήσεις για το 1999, υπολογίζεται ότι θα χάσουν άλλες 291.000 δραχμές! Οι αυξήσεις αυτές, μεταφράζονται σε 1,4% ως διορθωτικό ποσό για το 1998, και 2,5% για τις συντάξεις μέχρι 250.000 δραχμές και 2% για τις μεγαλύτερες. Αυτή τη στιγμή, η κατώτερη σύνταξη φτάνει τις 112.540 δραχμές, περίπου. Σε μια περίοδο που το κόστος ζωής αυξάνει σταθερά με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, δεν έχει νόημα να υπολογιστεί η ημερήσια δραχμική αύξηση των συντάξεων το 1999. Στους συνταξιούχους αγρότες, η αύξηση θα είναι 3,9%,ενώ για τους συνταξιούχους των Ταμείων των αυτοαπασχολούμενων, η αύξηση δεν θα ξεπεράσει το 5%,μαζί με το διορθωτικό, ενώ είναι υποχρεωτική η αύξηση των εισφορών.

Ο τελευταίος αντιασφαλιστικός νόμος, μπορεί να θεωρηθεί σαν μια "πρόβα τζενεράλε" για αυτό που θα επακολουθήσει, καθώς υλοποιεί κάποιες πρώτες βασικές ανατροπές στα δικαιώματα ασφαλισμένων και συνταξιούχων, βάζοντας παράλληλα τη βάση για τις τελικές ρυθμίσεις. Εξάλλου, η κυβέρνηση ήταν εξαναγκασμένη να προχωρήσει σε αυτές τις πρώτες ρυθμίσεις. Το κεφάλαιο δεν μπορούσε να περιμένει το τελικό σχέδιο, όταν η σημαντική περιουσία των ασφαλιστικών οργανισμών, κινητή και ακίνητη, είναι ένα ζηλευτό κομμάτι που μπορεί να αποτελέσει από τώρα αντικείμενο εκμετάλλευσης των ιδιωτών και του χρηματιστηριακού τζόγου, ανεξάρτητα από το πλαίσιο που θα στηθεί για την παραπέρα αφαίμαξή του.

Μια σύντομη αναφορά στις ρυθμίσεις του τελευταίου νόμου, αναδεικνύει με σαφήνεια τις κυβερνητικές προθέσεις:

- Το "καμπανάκι" για τις κατώτερες συντάξεις, ήχησε με μια υποτιθέμενη βελτίωση των κατώτατων ορίων, για τους ασφαλισμένους μετά το 1993. Οι αντιασφαλιστικοί νόμοι της ΝΔ άλλαξαν τον τρόπο υπολογισμού της σύνταξης για αυτή την κατηγορία ασφαλισμένων, ρίχνοντάς τη στις 40.805 δραχμές με σημερινές τιμές! Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, ισχυριζόμενη ότι αποκαθιστά την αδικία, ήρθε να τις αυξήσει κατά... 20.402 δραχμές, ώστε να πάνε στις 61.207 δραχμές. Βεβαίως, μια τέτοια "βελτίωση", είναι ξεκάθαρα περιπαιχτική για όλους αυτούς τους εργαζόμενους που καταδικάζονται από τώρα, ανεξάρτητα από το πώς θα είναι το σύστημα σε λίγα χρόνια, στον εξευτελισμό και την αθλιότητα, μιας σύνταξης - βοηθήματος. Αυτή είναι και η λέξη - "κλειδί", καθώς δεν αποκλείεται, αυτά τα επίπεδα να αποτελέσουν και τη βάση για τη σύνταξη του μέλλοντος!

- Η μεγάλη περιουσία των ασφαλιστικών οργανισμών είναι έτοιμη με αυτό το νόμο να οδηγηθεί στο χρηματιστηριακό τζόγο, στο όνομα της μεγαλύτερης απόδοσης. Σύμφωνα με στοιχεία της κυβέρνησης, η κινητή περιουσία των Ταμείων έφτασε τα 2,9 τρισ. δραχμές,από 1,67 τρισ. δραχμές το 1994.Συμπεριλαμβανομένων και των οφειλών προς αυτά, το νούμερο μεγαλώνει. Ο νόμος προβλέπει την αρχική διάθεση ενός 20% αυτής της περιουσίας σε διάφορες επενδύσεις και για την αγορά μετοχών. Με απόφαση της κυβέρνησης, θα επιτρέπεται η αύξηση αυτού του ποσοστού, ενώ έχει προκαθοριστεί η αύξησή του στο 23% από το 2001! Το έργο αυτό θα το αναλάβει μια "Ειδική Επιτροπή Ελέγχου και εποπτείας διαχείρισης της περιουσίας ασφαλιστικών οργανισμών",που θα δίνει "συμβουλές".

- Ενα νέο σύστημα δόσεων και εκπτώσεων, έρχεται κατά τους ισχυρισμούς της κυβέρνησης, να αυξήσει τα έσοδα των ταμείων, με την εξόφληση των χρεών προς αυτά. Ουσιαστικά, διευκολύνονται οι εργοδότες να συνεχίσουν την εισφοροδιαφυγή και εισφοροκλοπή τους, μέσα από αλλεπάλληλες συμφωνίες που μπορούν να αναθεωρηθούν ξανά, ακόμη και αν δεν τηρηθούν από τους οφειλέτες!- Η κυβέρνηση δεν αφήνει ανέγγιχτες, ούτε τις ιατροφαρμακευτικής δαπάνες των ταμείων, με τον τελευταίο νόμο της. Με το πρόσχημα του ελέγχου, δημιουργεί την Υπηρεσία Ελέγχου Δαπανών Υγείας Φορέων Κοινωνικής Ασφάλισης.Ο στόχος που έχει τεθεί στην υπηρεσία, είναι να μειώσει τις συνολικές δαπάνες κατά 30% επί των συνολικών πόρων των ταμείων!

- Στο όνομα της "ισότητας" ανδρών και γυναικών, δέχτηκαν ανελέητο χτύπημα οι συντάξεις χηρείας, καθώς μειώνεται ο χρόνος καταβολής τους και το ύψος τους. Η σύνταξη θα δίνεται ολόκληρη μόνο μια τριετία μετά το θάνατο του συζύγου. Μετά από αυτό το διάστημα, θα σταματήσει η χορήγησή της αν ο δικαιούχος είναι κάτω των 45 ετών. Αν είναι πάνω από 45 ετών θα την παίρνει μόνο αν δεν απασχολείται ο ίδιος ή δεν παίρνει άλλη σύνταξη.

- Η ενοποίηση των ταμείων των αυτοαπασχολούμενων ΤΕΒΕ, ΤΑΕ, ΤΣΑ για τον "εξορθολογισμό" της λειτουργίας τους, έχει σαν άμεση συνέπεια τη μείωση των κατωτέρων ορίων των συντάξεων των εμπόρων στα επίπεδα του ΤΕΒΕ και τη σταδιακή αύξηση των κατωτέρων ορίων του ΤΣΑ, στα επίπεδα του ΤΕΒΕ. Ταυτόχρονα, τα μεγάλα ελλείμματα που προκάλεσε η κυβερνητική πολιτική στο ΤΣΑ, διοχετεύονται στο Λογαριασμό Αλληλεγγύης Φορέων Κοινωνικής Ασφάλισης, δηλαδή στους ασφαλισμένους και στα Ταμεία.

- Η ενοποίηση των Ταμείων Αρωγής των δημοσίων υπαλλήλων, με καθορισμό ως ανώτερου ορίου των επικουρικών συντάξεων το 20% της κύριας, οδηγεί στη δραστική μείωση των επικουρικών συντάξεων ενός μεγάλου αριθμού δημοσίων υπαλλήλων και δημιουργεί καθεστώς επέκτασης του μέτρου σε όλους τους ασφαλισμένους!

Ο νόμος αυτός έχει και άλλες ρυθμίσεις. Μια από τις πλέον διαφημισμένες είναι αυτή των "αντικινήτρων" για την απασχόληση συνταξιούχων, που θέτει επιπλέον εμπόδια στη συμπλήρωση της σύνταξης. Μια άλλη - όχι τόσο προβεβλημένη - είναι αυτή της μείωσης του συντελεστή υπολογισμού των ενσήμων των οικοδόμων, που ικανοποιεί ένα μακρόχρονο αίτημα των μεγαλοκατασκευαστών.