Ενα από τα βασικά επιχειρήματα της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, για τη δικαιολόγηση της προωθούμενης ανατροπής του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης, είναι οι υποτιθέμενες αδυναμίες του συστήματος αυτού να καλύψουν στο άμεσο μέλλον τις ανάγκες των ασφαλισμένων και κυρίως, αυτή της χορήγησης συντάξεων. Ωστόσο, βασικός της στόχος είναι να κάνει αποδεκτό από τους εργαζόμενους το "τζογάρισμα" της περιουσίας των ταμείων στο Χρηματιστήριο και σε άλλες μορφές... επενδύσεων. Παράλληλα, προετοιμάζει το "έδαφος" για ένα άλλο ασφαλιστικό σύστημα, που και οι ίδιοι οι ασφαλισμένοι θα το περιμένουν, προσδοκώντας περισσότερη ασφάλεια.

Η ίδια η κυβέρνηση παραδέχεται ότι δεν έχουν γίνει οι απαραίτητες αναλογιστικές μελέτες, για την αποσαφήνιση της οικονομικής κατάστασης των ταμείων, αποσιωπώντας παράλληλα, ότι οι οφειλές προς τα ασφαλιστικά ταμεία είναι τέτοιες που μπορούν να καλύψουν τις απαιτήσεις για πάρα πολύ καιρό. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του ΙΚΑ, στο οποίο οφείλονται 1.645,91 δισ. δραχμές!Τα 772,280 δισ. δραχμές,τα οφείλουν ιδιωτικές επιχειρήσεις. Επιπρόσθετα, οι οφειλές της κυβέρνησης, από την αθέτηση της τριμερούς χρηματοδότησης, ανέρχονται στα 361 δισ. δραχμές.Οι οφειλές άλλων οργανισμών προς αυτό - τις οποίες δεν καταβάλλει το υπουργείο Οικονομικών όπως έχει προβλεφτεί - είναι 230,8 δισ. δραχμές.Το κόστος της"κοινωνικής πολιτικής" που άσκησε η κυβέρνηση με χρήματα του ΙΚΑ, από το 1994 και μετά, έφτασε τα 281,83 δισ. δραχμές.

Ο διοικητής του ΙΚΑ, Μ. Νεκτάριος,ήταν αποκαλυπτικός σε δηλώσεις του, σε ραδιοφωνικό σταθμό: "Γι' αυτούς που έχουν γεννηθεί μετά το 1950, θα δημιουργηθούν νέα συστήματα, τα οποία δεν εφαρμόζονται αυτή τη στιγμή και θα βασίζονται στην κεφαλαιοποίηση των εισφορών των εργαζομένων. Το κρατικό σύστημα με την αναδιανεμητική βάση χρηματοδότησης θα παραμείνει, αλλά θα περιοριστεί". Συμπλήρωνε μάλιστα, ότι "δε θα αυξηθεί η συμμετοχή του εργαζόμενου για την ασφάλισή του και το συνολικό κόστος και για τον εργαζόμενο και για τον εργοδότη θα είναι χαμηλότερο. Με την κεφαλαιοποίηση απαιτούνται λιγότερες εισφορές σε σχέση με το αναδιανεμητικό σύστημα που ισχύει σήμερα, το οποίο λόγω έλλειψης αποθεματικών δεν μπορεί να έχει απόδοση επενδύσεων, με αποτέλεσμα να αυξάνονται συνεχώς οι εισφορές".

Ουσιαστικά, είναι δεδομένο ότι η κυβέρνηση δεν εξετάζει την οικονομική κατάσταση των ασφαλιστικών οργανισμών, προκειμένου να προχωρήσει στην υλοποίηση της πολιτικής της. Είναι γι' αυτήν αδιάφορο, αν τα ταμεία μπορούν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους για άλλα 100 χρόνια ή αν αύριο θα "βουλιάξουν". Το ζητούμενο γι' αυτήν, από τη στιγμή που έχει επιλέξει να εφαρμόσει την πολιτική των πολυεθνικών, είναι η μεταφορά της περιουσίας των ταμείων στους ιδιώτες και η δραστική μείωση των δαπανών για την κοινωνική ασφάλιση. Το "κέρδος" από αυτή τη μείωση, περιμένει να καρπωθεί το κεφάλαιο, το οποίο κρίνει πως τα χρήματα που καταβάλλουν οι εργαζόμενοι και που εξαναγκάζεται τώρα το ίδιο να συμπληρώνει - από όσα ήδη έχει κλέψει από τους εργαζόμενους - για την κοινωνική ασφάλιση, πρέπει να γυρίσουν στις τσέπες του...

Τα γενικότερα οικονομικά μεγέθη, είναι "δείκτης" των κυβερνητικών προθέσεων. Τα καθαρά κέρδη των επιχειρήσεων αυξάνονται με ασύλληπτους ρυθμούς, όλα τα τελευταία χρόνια. Η αύξηση του ΑΕΠ, το 1998 ήταν της τάξης του 3,5%,από το οποίο όμως δεν ωφελούνται οι εργαζόμενοι. Την ίδια ώρα που τα υπερκέρδη μεγαλώνουν, οι δαπάνες κοινωνικού χαρακτήρα καθηλώνονται. Ο προϋπολογισμός του 1999, προέβλεπε ονομαστική αύξηση των δαπανών, κατά 5,7% για το υπουργείο Παιδείας, 4,6% για υπουργείο Υγείας και 4,3% για το υπουργείο Εργασίας. Παράλληλα, ο πραγματικός πληθωρισμός "τρέχει" με 3,5 - 4%,συνθλίβοντας τις πραγματικές δαπάνες για αυτούς τους τομείς.

Οταν λοιπόν το κεφάλαιο ευημερεί και οι κοινωνικές δαπάνες μειώνονται, δεν μπορεί κανείς να αναμένει τη στήριξη της κοινωνικής ασφάλισης. Η λογική της ανατροπής του ασφαλιστικού συστήματος αφορά και άλλους τομείς, με σκοπό την ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων.

Το ζητούμενο στις εργασιακές σχέσεις, δεν είναι αν αυτές μπορούν να λειτουργήσουν για άλλα 20 χρόνια με τη σημερινή μορφή τους, με ποιοτικές αλλαγές, όπως πραγματική μείωση του χρόνου εργασίας με αύξηση αποδοχών. Καμιά σημασία δεν έχει επίσης για το κεφάλαιο και την κυβέρνηση που το υπηρετεί, αν οι εργασιακές σχέσεις είναι τόσο άθλιες, που μια ακόμη μέρα ύπαρξής τους θα φέρει την εργατική τάξη στο χείλος της καταστροφής. Το ζητούμενο για το κεφάλαιο είναι να αλλάξουν οι εργασιακές σχέσεις για να εξυπηρετήσουν τη μεγαλύτερη αύξηση των κερδών του.

Στην Παιδεία, καμία σημασία δεν έχει αν το σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα μπορεί να αποδώσει με ενίσχυση ορισμένων σημείων του, καλύτερα σχολικά προγράμματα, βελτίωση της εκπαίδευσης των καθηγητών, περισσότερες σχολικές αίθουσες, σύγχρονες μεθόδους διδασκαλίας. Το ζήτημα είναι να εξυπηρετηθούν οι σχεδιασμοί του κεφαλαίου για τις επόμενες δεκαετίες, ώστε να βγαίνει συγκεκριμένος αριθμός επιστημόνων, συγκεκριμένος αριθμός εργατών και υπαλλήλων, με πολύ συγκεκριμένες γνώσεις, που σε λίγο χρόνο θα μπορούν να "επανακαταρτιστούν" και να εργαστούν σε ένα άλλο τομέα.

Δεν έχει επίσης καμία σημασία, αν στην Υγεία μπορούν να γίνουν παρεμβάσεις που, με βάση τα σημερινά δεδομένα, μπορούν να προσφέρουν καλύτερη και φθηνότερη φροντίδα στο λαό. Το ζητούμενο είναι να υπαχθεί η υπόθεση της υγείας του λαού, στους ιδιώτες, οι οποίοι θα διευκολυνθούν σε ένα ακόμη πεδίο κερδοσκοπίας.

ΚΕΙΜΕΝΑ: Γιώργος ΦΛΩΡΑΤΟΣ