ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

«Κοινωνία της επιτήρησης»

Ιδιαίτερα επίκαιρο αποδείχνεται εκ των πραγμάτων το ρεπορτάζ με τίτλο «Βρετανία - Η κοινωνία της επιτήρησης» στο τελευταίο, διπλό τεύχος του περιοδικού «Δρόμοι της Ειρήνης», που κυκλοφόρησε πρόσφατα. Σύμφωνα με τα στοιχεία που παραθέτονται, «σε όλη τη Βρετανία υπάρχουν 4,2 εκατομμύρια κάμερες, γεγονός που σημαίνει ότι ο μέσος Βρετανός φωτογραφίζεται περίπου 300 φορές την ημέρα, ενώ οι επιχειρήσεις παρακολουθούν τους εργαζομένους τους, ελέγχοντας τις κινήσεις στα οχήματα των εταιρειών μέσω των δορυφόρων ή μετρώντας τα χτυπήματα στο πληκτρολόγιο του υπολογιστή τους».

Ο διορισμένος από τη βρετανική κυβέρνηση πρόεδρος της «ανεξάρτητης επιτροπής πληροφοριών», Ρίτσαρντ Τόμας, έχει δηλώσει τα εξής, μιλώντας στο BBC: «Βαδίζουμε προς μια κοινωνία της επιτήρησης. Δεν είναι μόνον οι κάμερες στους δρόμους, η τεχνολογία ελέγχει τις δραστηριότητές μας. Κάθε φορά που χρησιμοποιούμε το κινητό μας, τις πιστωτικές μας κάρτες, μπαίνουμε στο Διαδίκτυο, αγοράζουμε ηλεκτρονικά ή οδηγούμε το αυτοκίνητό μας, όλο και περισσότερες πληροφορίες συλλέγονται». Ακόμη και ο Ρ. Τόμας παραδέχεται τους ολοφάνερους κινδύνους και τονίζει: «Υπάρχουν κίνδυνοι για την ακεραιότητα του ατόμου, μπορεί να γίνει εισβολή στην προσωπική μας ζωή». Κι όλ' αυτά, βέβαια, χωρίς να παίρνει στο παραμικρό υπόψη του τον ταξικό χαρακτήρα του κράτους και τον ανάλογο ρόλο των κατασταλτικών του μηχανισμών.

Θα... μείνουν με την όρεξη

Πιστοί στον αντικομμουνιστικό τους οίστρο, που τελευταία φουντώνει στην Ευρώπη, τρεις ευρωβουλευτές της «Ευρώπης των Εθνών», του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος και των Σοσιαλιστών, ένωσαν τις φωνές τους καταθέτοντας γραπτή δήλωση, με στόχο να υπογραφεί από το 51% των ευρωβουλευτών και να αποτελέσει δήλωση του Ευρωκοινοβουλίου, στην οποία ζητούν να αναγορευτεί ο λιμός της Ουκρανίας, κατά την περίοδο 1932-33 ως σκόπιμη ενέργεια της σοσιαλιστικής κυβέρνησης, με στόχο τη γενοκτονία των διαφωνούντων και να καταδικαστούν τα κομμουνιστικά κόμματα στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες...

Οι Κόνραντ Ζιμάνσκι (UEN), Τσαρλς Τάνοκ (ΕΛΚ) και Μάρεκ Σίβιετς (Σοσιαλιστές), καταλήγοντας στη δήλωσή τους ζητούν να αναγνωριστεί από το Σώμα ο λιμός στην Ουκρανία ως ένα από τα χειρότερα εγκλήματα του 20ού αιώνα και να καταδικαστούν «όλες οι δυνάμεις στα πρώην σοβιετικά κράτη, που αρνούνται τα εγκλήματα του κομμουνισμού και εξυμνούν τον Στάλιν και τα επιτεύγματά του ως παράδειγμα προς μίμηση».

Πρόκειται για μια ακόμη προκλητική για τους λαούς ενέργεια παραχάραξης της Ιστορίας, που τη φέρνει στα μέτρα της σημερινής ιμπεριαλιστικής πολιτικής για να τη στηρίξει. Η λάσπη και κατασυκοφάντηση του σοσιαλισμού, στοχεύει επίσης στο μέλλον και στις νέες γενιές, που μπορεί να μην γνώρισαν το σοσιαλισμό, αλλά δε θέλουν να ζουν τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού. Και κάτω από τις ανειρήνευτες αντιθέσεις του σάπιου συστήματος και την οξύτητα των λαϊκών προβλημάτων μπορεί να οργανώνουν τον αγώνα τους, μαζί με τους κομμουνιστές, ενάντιά του, ώσπου να το ανατρέψουν. Αυτό φοβούνται. Αλλά οι επίδοξοι κομμουνιστοφάγοι θα μείνουν με την... όρεξη.

Ο ενοχλημένος...

Γρηγοριάδης Κώστας

«Ολοι βλέπουμε από πού απειλείται η ασφάλεια αλλά πολύ δυσκολευόμαστε να δούμε από ποιον ή από ποιους απειλούνται τα δικαιώματά μας», αποφάνθηκε ο Ι. Κ. Πρετεντέρης και ανάμεσα στα διάφορα που απειλούν τα δικαιώματά μας, σύμφωνα με τον αρθρογραφούντα, είναι οι «δυο - τρεις χιλιάδες περιπατητές του ΠΑΜΕ που κλείνουν τέσσερις φορές την εβδομάδα το κέντρο της Αθήνας χωρίς να τους ενοχλεί κανείς»... Ο εν λόγω αρθρογράφος δεν είναι πρώτη φορά που ενοχλείται από τους λαϊκούς αγώνες, γιατί αμφισβητούν την πολιτική των αφεντικών και το σύστημά τους, που κι ο ίδιος δεν το κρύβει ότι υπηρετεί. Και για μεν τη στήριξη των αφεντικών και της πολιτικής των συμφερόντων τους, δικαίωμά του να το κάνει. Σ' αυτήν τη δημοκρατία πιστεύει. Αλλά η απαξιωτική αναφορά του στο δικαίωμα του λαού να διαδηλώνει, πέρα από τις γελοίες υπερβολές του, βγάζει και τον κρυφό καημό του με εκείνο το «χωρίς να τους ενοχλεί κανείς». Αυτός είναι, φαίνεται, ο πόνος του: Οτι το ΠΑΜΕ οργανώνει την πάλη και τις διεκδικήσεις της εργατικής τάξης, γι' αυτά που αφαιρούν από το λαό εκείνοι που επάξια εκπροσωπεί με την πένα του ο κος Πρετεντέρης, κόντρα στη λογική του κοινωνικοεταιρικού διαλόγου. Γι' αυτό βγάζει τη χολή...

Περί ... τεχνολογίας

Παπαγεωργίου Βασίλης

ΕΧΕΙ ΔΙΚΙΟ ο Θοδωρής Ρουσόπουλος, που είπε για τις χαφιεδοκάμερες πως «όταν έχεις στη διάθεσή σου την τεχνολογία, μπορείς να τη χρησιμοποιείς». Το θέμα, όμως, είναι «πώς» τη χρησιμοποιείς. Και, ιδίως, υπέρ ποιου και κατά ποιου...

Εδώ οι κυβερνώντες όσους όρκους πίστης και αν δώσουν στο Ελληνικό Σύνταγμα, όσο προσηλωμένοι κι αν δηλώσουν στα δημοκρατικά δικαιώματα, δεν πείθουν κανένα για το τι θα κάνουν.

Αλλωστε, και το Σύνταγμα στο οποίο «ορκίζονται» το μετέτρεψαν έτσι ώστε τα συμφέροντα του ΝΑΤΟ, της ΕΕ και των Αμερικάνων να μπορούν να τίθενται πάνω απ' όλα.

Ομως, αυτό που μετράει περισσότερο είναι η δική τους διαπιστωμένη πρόθεση να εξυπηρετούν πριν από κάθε τι άλλο αυτά τα συμφέροντα. Πρόθεση, στην οποία δεν υπολείπεται καθόλου και το ΠΑΣΟΚ.

Εν ολίγοις, αυτή η ιστορία δεν είναι υπόθεση ...διακριτικότητας, ούτε «προστασίας του ιδιωτικού βίου». Θέλουν να μας παρακολουθούν, για να μην μπορούμε να αντιστεκόμαστε. Τόσο απλά...

ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ, ΣΤΟ ΜΕΤΑΞΥ, καμία αμφιβολία για τον «εξαίρετο» χαρακτήρα της συνεργασίας Ελλάδας και Ηνωμένων Πολιτειών. Δε χρειαζόμασταν ούτε τις ανακοινώσεις του υπουργείου Εξωτερικών, ούτε τη συνάντηση Μπακογιάννη - Ρις για να το επιβεβαιώσουμε.

Φυσικά, οι Αμερικάνοι (και το διαπιστώσαμε όλες αυτές τις μέρες με όσα ακούσαμε από διάφορους εκπροσώπους των απόψεών τους στις τηλεοράσεις) θεωρούν ότι το να κάνουμε αυτό που θέλουν δεν είναι απλά «θετικό» ή «υποχρέωση», αλλά είναι κάτι το ...αυτονόητο.

Το μόνο που ακόμη δεν έχουν κατανοήσει, είναι πώς γίνεται να μην υποστηρίζει όλα αυτά και ο ελληνικός λαός. Ας μείνουν με την απορία...

Γρηγοριάδης Κώστας

Πλήρης παράδοση στο κεφάλαιο

Λίγο μετά την παραίτηση Μανιατάκη από τη διοίκηση της ΔΕΗ, ή, αλλιώς, τον επανακαθορισμό των αρμοδιοτήτων του, τίποτα δεν αλλάζει ως προς τις στρατηγικές επιδιώξεις για την επιχείρηση και για την «αγορά» ηλεκτρισμού. Η εργατική τάξη γνωρίζει πολύ καλά τη σημασία της ηλεκτρικής ενέργειας. Αποτελεί σήμερα γι' αυτήν όρο ζωής. Αλλά αυτό που για τους εργαζόμενους και τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα είναι προϋπόθεση ζωής, για την αστική τάξη είναι προϋπόθεση κέρδους. Αγαθό για τη μια τάξη, εμπόρευμα για την άλλη, τη μειοψηφία που απομυζά τον πλούτο της ανθρωπότητας. Αυτή η αντίθεση αποτελεί και το «κλειδί» για την ερμηνεία κάθε απόφασης, πρόθεσης, σχεδίου και εξαγγελίας της κυβέρνησης και των επιχειρηματιών της Ενέργειας - ντόπιων και ξένων - στο πλαίσιο της λεγόμενης «απελευθέρωσης» της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας. Είναι το κλειδί της ανάγνωσης, «πίσω από τις γραμμές» των όσων υποστηρίζουν το ΠΑΣΟΚ - ως πρωτεργάτης - και η κυβέρνηση της ΝΔ, ως συνεχιστής.

Ο λαός αντιμετωπίζει άμεσα τις επιπτώσεις της πολιτικής επιλογής ΕΕ και κυβέρνησης: Η ηλεκτρική ενέργεια πρέπει να περάσει στα χέρια του μεγάλου κεφαλαίου. Κάθε κρατική συμμετοχή πρέπει να καταργηθεί και η υποδομή - στη δική μας περίπτωση η ΔΕΗ και όλο το σύστημα - που χτίστηκε με ανυπολόγιστο κόστος για το λαό, πρέπει να ιδιωτικοποιηθεί και, μάλιστα, με ευτελείς όρους. Ο έλεγχος της ηλεκτρικής ενέργειας μεταφέρεται απευθείας και ολοκληρωτικά στους πλουτοκράτες. Τα θεσμικά όργανα που δημιουργούνται, π.χ., οι «ανεξάρτητες» ρυθμιστικές αρχές ενέργειας είναι εξαρτημένες από τις φιλομονοπωλιακές επιλογές τους. Η αφ' υψηλού «θεσμική» εποπτεία των κυβερνήσεων - και της ελληνικής κυβέρνησης στην περίπτωση της χώρας μας - μόνο σαν άλλοθι μπορεί να αντιμετωπιστεί. Το γεγονός ότι δήθεν υπάρχουν κανόνες και έλεγχος, αυτοί ως κρατικομονοπωλιακές ρυθμίσεις προάγουν τα συμφέροντα των επιχειρηματιών. Με όλα αυτά που τους χαρίζουν, τους προκλητικούς όρους λειτουργίας, το σύστημα μεταφοράς και διανομής, τις επιδοτήσεις και τους ευνοϊκούς νόμους, κλπ.

Η κυβέρνηση θεωρεί και επισημαίνει ότι με την ηλεκτρική ενέργεια στους ιδιώτες θα είναι καλύτερα τα πράγματα, αλλά όχι για τα λαϊκά συμφέροντα, αφού και οι τιμές - σε αντίθεση με όσα υποστηρίζει η κυβέρνηση - αυξάνονται εκεί που έχει προηγηθεί η αντιλαϊκή «απελευθέρωση» των αγορών. Ακόμη και στην Ελλάδα, που υπάρχει το πλεονέκτημα του φτηνού λιγνίτη, η διορισμένη από την κυβέρνηση διοίκηση της ΔΕΗ φωνάζει ότι τα κόστη είναι δυσβάσταχτα και το ηλεκτρικό ρεύμα φτηνό και, άρα, πρέπει να αυξηθεί σημαντικά για να αυξηθούν τα κέρδη των μετόχων της επιχείρησης και να κάνει δουλιές στα Βαλκάνια. Κανείς δεν απαντά όμως, γιατί πρέπει να επιβαρυνθεί ο ελληνικός λαός, ώστε μια ιδιωτική εταιρεία - που έχει κέρδη εκατομμυρίων ευρώ και σε αυτές τις συνθήκες - να μεγαλουργήσει στο εξωτερικό; Αυτό το ερώτημα δεν μπορεί να απαντηθεί με όρους εξυπηρέτησης του λαϊκού συμφέροντος. Το φτηνό ρεύμα για το λαό, η μείωση της ενεργειακής εξάρτησης, η πλήρης και σταθερή απασχόληση για τους εργαζόμενους της ΔΕΗ, όσα υποστηρίζει το ΚΚΕ ότι πρέπει να ισχύουν, απαιτούν κοινωνική κρατική ιδιοκτησία και στην ηλεκτρική ενέργεια. Κι αυτό χρειάζεται αγώνα.

Γιώργος ΦΛΩΡΑΤΟΣ