ΔΙΑ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Πέρνα απέναντι

Του Διογένη Καμένου από την «Ελευθεροτυπία»

Στατιστική τρόμου η μηνιαία αναφορά για τα δάνεια των νοικοκυριών. Κι όμως, για το σύστημα είναι δείγμα ευημερίας. Οι τράπεζες κερδίζουν, οι κυβερνήσεις αναφέρουν διαρκή αύξηση του ΑΕΠ, κάποιοι καταστρέφονται, αλλά το σύστημα έτσι δουλεύει. Υπάρχει, βέβαια, το παλιό γνωστό «να απλώνεις τα πόδια σου ως την άκρη στο πάπλωμα», αλλά αυτό έχει κριθεί ήδη ως συντηρητική επιλογή. Δεν παράγει πελάτες...

Από έλλειψη πελατών πάσχει και το πολιτικό σύστημα. Ο ένας μετά τον άλλο οι αρθρογράφοι διαπιστώνουν έλλειψη νομιμοποίησης των κομμάτων που ασκούν εξουσία στη συνείδηση του κόσμου που τα ψηφίζει. Και αναζητούν διάδοχο σχήμα. Ορίζουν, μάλιστα, και προδιαγραφές: Στα νέα πολιτικά σχήματα, λέει, πρέπει να υπάρχουν συμβατές μεταξύ των στελεχών απόψεις για το μέλλον του τόπου. Δηλαδή, μέχρι τώρα δεν είχαν την ίδια αντίληψη τα στελέχη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ; Είχαν, απλώς κάπως πρέπει να διατυπωθεί το νέο πλαίσιο, έτσι που όλα να μοιάζουν πως αλλάζουν μένοντας τα ίδια.

Ετσι ο τυχοδιωκτισμός παρουσιάζεται σαν θάρρος, για να μπορέσει να πλασαριστεί ως λύση μία από τις εφεδρείες που από καιρό εκπαιδεύεται να αναλάβει ευθύνες συγκυβέρνησης.

Η παρουσίαση - προχτές στη Βουλή από την Γενική Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ - των τριών διδύμων πολιτικών σχημάτων που η αστική τάξη προετοιμάζει σαν εναλλακτική λύση, χάλασε λίγο τη μαρέγκα ειδικά αυτών που θέλουν να πλασαριστούν ως η σύγχρονη αριστερά.

Εχουμε, ακόμα, δουλιά μπροστά. Μέρες που είναι και με την οικονομική εξόρμηση του Κόμματος να είναι σε εξέλιξη, να ένας ακόμα δρόμος να συναντήσουμε περισσότερους, να βάλουμε σε συζήτηση την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ, παράλληλα με τις αποφάσεις που έχει πάρει το ταξικό κίνημα για τα μέτωπα που βρίσκονται μπροστά. Γιατί η σύγχρονη βαρβαρότητα επελαύνει και η απάντηση δεν μπορεί παρά να δοθεί με όρους ταξικής αντιπαράθεσης.

Πάμε γι' άλλα: Εκεί στη Φλόριδα η σύγκριση. Ενενήντα μίλια βόρεια από το Νησί της Επανάστασης, η σκλαβιά γνωρίζει τη σύγχρονη μορφή της. Είναι, λέει, το τίμημα για να υπάρχουν φτηνά τρόφιμα. Είναι το τίμημα της καπιταλιστικής ανάπτυξης, που δεν μπορεί να υπάρχει παρά μόνο έτσι. Πολλοί θέλουν να ξεχνούν ότι οι αυξήσεις στους μισθούς, τα δικαιώματα, δεν υπήρχαν από πάντα ως αυτονόητο, αλλά χρειάστηκαν σκληροί αγώνες κι ότι πίσω από αυτούς τους αγώνες βρισκόταν πάντα μια συνείδηση που καταλάβαινε τον κόσμο σαν ταξική σύγκρουση. Ο ερχομός του σοσιαλισμού ήταν που εκτίναξε στα ύψη τα δικαιώματα και η ανατροπή του είναι που αποχαλίνωσε τους καπιταλιστές όπου Γης. Ψάχνοντας να βρεις γιατί η αστική τάξη δείχνει τόση έγνοια για το ποια θα είναι η αριστερά στον 21ο αιώνα, η απάντηση βρίσκεται στην πραγματικότητα. Θέλουν μια αριστερά, που να εκτονώνει τις επιπτώσεις της βαρβαρότητας.

Η απάντηση από τη σκοπιά της εργατικής τάξης όλο και πιο συχνά προβάλλει ξανά απέναντι.

ΟΤΑΝ ΤΟ ΡΟΥΣΦΕΤΙ ΔΕΝ ΑΡΚΕΙ

ΧΩΡΙΣ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ: «Είπαμε ότι η εξουσία είναι το ύψιστο αφροδισιακό ποτό αλλά δυστυχώς κάποιοι το παραξήλωσαν, κάνοντας υπερβολική κατανάλωση (...) πέραν αυτού υπάρχει όμως και ένα ζήτημα αισθητικής: Δεν μπορεί να εκπροσωπείται ο Πολιτισμός έτσι (...) η υπόθεση Ζαχόπουλου αποπνέει ένα άρωμα τουλάχιστον ιλαρότητας για το πολιτικό μας σύστημα, το οποίο ήδη υποφέρει από κρίση νομιμότητας» (ο Μ. Κοττάκης στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ).

ΑΝΑΖΗΤΟΥΝ ΤΟΝ ΕΠΟΜΕΝΟ ΔΙΚΟΜΜΑΤΙΣΜΟ: «Το τέλος (αυτού) του δικομματισμού (...) Η Νέα Δημοκρατία χάνει και το ΠΑΣΟΚ δεν κερδίζει (...) από τη δεκαετία του 1990 τα δύο κόμματα συγκλίνουν στις βασικές πολιτικές επιλογές (...) το μεγάλο κράτος, που υπήρξε τροφοδότης του δικομματισμού, τελειώνει (...) το πολιτικό σύστημα μπήκε στην εποχή των μεγάλων αναταράξεων. Ο κρατικοδίαιτος δικομματισμός τελειώνει. Πρέπει να προετοιμαστούμε για μια περίοδο αστάθειας μέχρι να ξαναμοιραστεί η πολιτική τράπουλα. Τότε πιθανότατα να εμφανιστεί ένας νέου τύπου δικομματισμός, ο οποίος όμως δε θα βασίζεται στη διαχείριση ή στην ελπίδα διαχείρισης του μεγάλου κράτους, αλλά σε συμβατές μεταξύ των στελεχών απόψεις για το μέλλον του τόπου» (ο Π. Μανδραβέλης στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

ΕΝΤΟΣ ΤΩΝ ΟΡΙΩΝ: «Ο δικομματισμός διέρχεται τη χειρότερη κρίση του, με πιθανότητα μεγάλη να εξελιχθεί σε δομικό φαινόμενο του πολιτικού συστήματος (...) η επιλογή του Αλέκου Αλαβάνου να παραδώσει τη σκυτάλη της ηγεσίας του κόμματος (...) συνιστά σε κάθε περίπτωση κίνηση στρατηγικής σημασίας (...) η "περίπτωση" Αλέξη Τσίπρα έχει αναμφισβήτητα μεγάλο ενδιαφέρον (...) αν τα προγνωστικά επιβεβαιωθούν, το πιθανότερο είναι ο 33χρονος πολιτικός να κάνει "την έκπληξη" (...) για να προκύψει κάτι τέτοιο ελπιδοφόρο, ο ΣΥΝ πρέπει (...) να εμφανιστεί ως πρόθυμος αλλά και έτοιμος να αναλάβει ενδεχομένως και (συγ)κυβερνητικές ευθύνες σε ενδεχόμενα άλλα σχήματα που θα προκύψουν, όσο ο δικομματισμός φθίνει και απαξιώνεται» (ο Θ. Οικονομόπουλος στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΚΛΙΜΑΚΩΣΗ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ για την Κοινωνική Ασφάλιση και τις Συλλογικές Συμβάσεις

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Ελλειμμα και δάνεια «πνίγουν» την οικονομία

Η ΧΩΡΑ: Υπερψηφίστηκε ο προϋπολογισμός των αλλαγών και των μεταρρυθμίσεων

Ο ΛΟΓΟΣ: ΜΕ «ΔΩΡΑ» το Ασφαλιστικό

Η ΑΥΓΗ: Επιμένει στη σύγκρουση με την κοινωνία

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: ΕΝΑ ΣΑΛΤΟ με «γιατί» και φήμες

ΤΟ ΒΗΜΑ: Σεξ, χρήματα και βιντεοταινίες

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ: Χαροπαλεύει ο Ζαχόπουλος

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: Τι έσπρωξε από το μπαλκόνι τον Ζαχόπουλο;

ΑΥΡΙΑΝΗ: 2 ΚΑΥΤΕΣ ΕΚΒΙΑΣΤΙΚΕΣ ΚΑΣΕΤΕΣ

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Αναπάντητα ερωτήματα για την πτώση Ζαχόπουλου

ΕΘΝΟΣ: ΤΡΑΓΩΔΙΑ με οσμή σκανδάλου

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Σοκ στην κυβέρνηση

ΤΑ ΝΕΑ: Σκιές σκανδάλου πίσω από την απόπειρα

Τρόφιμα ποτισμένα με αίμα

«Τρεις μετανάστες που δούλευαν στις καλλιέργειες, κρατούνταν φυλακισμένοι και κακοποιούνταν από τον εργοδότη τους για περισσότερο από έναν χρόνο στη Φλόριντα, κατάφεραν να δραπετεύσουν ανοίγοντας με τις γροθιές τους το άνοιγμα εξαερισμού του βαν στο οποίο τους κλείδωναν για τη νύχτα. Ολοι τους έφεραν σημάδια βίαιων ξυλοδαρμών στο κεφάλι και το σώμα. Οχι μόνον εξαναγκάζονταν να δουλεύουν σε απάνθρωπες συνθήκες και κακοποιούνταν, αλλά είχαν επίσης εξαναγκαστεί να χρεωθούν στον εργοδότη τους. Ενα ντους με το λάστιχο ή τον κουβά τούς κόστιζε 5 δολάρια. Ηταν υποχρεωμένοι να πληρώνουν 20 δολάρια την εβδομάδα για να μένουν κλειδωμένοι τις νύχτες στο βαν, σε μια γωνιά του οποίου ουρούσαν και αφόδευαν. Πλήρωναν άλλα 50 δολάρια την εβδομάδα για τα γεύματα - κυρίως ρύζι και φασόλια και κρέας δύο φορές την εβδομάδα, αν ήταν τυχεροί. Μαζί και με τις χρηματικές τιμωρίες που τους επέβαλλαν, έμεναν διαρκώς χρεωμένοι στον εργοδότη τους, παρά τη σκληρή δουλειά τους».

Πρώτοι σε «ανταγωνιστικότητα»

«Δεκάδες χιλιάδες εργάτες γης, οι οποίοι εξαιρούνται από την προστασία των αμερικανικών νόμων περί απασχόλησης και απαγορεύεται να συνδικαλιστούν, δουλεύουν μέχρι φυσικής εξαντλήσεως για μισθούς που μένουν σχεδόν οι ίδιοι εδώ και 30 χρόνια (...) Πληρώνονται 45 σεντς για κάθε κουβά με 15 κιλά ντομάτες που μαζεύουν. Ενας εργάτης πρέπει να μαζέψει σχεδόν δυόμισι τόνους ντομάτες - κάτι απίθανο - για να φτάσει τον ελάχιστο μισθό» (το θέμα σε The Independent / ΤΑ ΝΕΑ).