Του Διογένη Καμένου από την «Ελευθεροτυπία»

Από έλλειψη πελατών πάσχει και το πολιτικό σύστημα. Ο ένας μετά τον άλλο οι αρθρογράφοι διαπιστώνουν έλλειψη νομιμοποίησης των κομμάτων που ασκούν εξουσία στη συνείδηση του κόσμου που τα ψηφίζει. Και αναζητούν διάδοχο σχήμα. Ορίζουν, μάλιστα, και προδιαγραφές: Στα νέα πολιτικά σχήματα, λέει, πρέπει να υπάρχουν συμβατές μεταξύ των στελεχών απόψεις για το μέλλον του τόπου. Δηλαδή, μέχρι τώρα δεν είχαν την ίδια αντίληψη τα στελέχη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ; Είχαν, απλώς κάπως πρέπει να διατυπωθεί το νέο πλαίσιο, έτσι που όλα να μοιάζουν πως αλλάζουν μένοντας τα ίδια.

Ετσι ο τυχοδιωκτισμός παρουσιάζεται σαν θάρρος, για να μπορέσει να πλασαριστεί ως λύση μία από τις εφεδρείες που από καιρό εκπαιδεύεται να αναλάβει ευθύνες συγκυβέρνησης.

Η παρουσίαση - προχτές στη Βουλή από την Γενική Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ - των τριών διδύμων πολιτικών σχημάτων που η αστική τάξη προετοιμάζει σαν εναλλακτική λύση, χάλασε λίγο τη μαρέγκα ειδικά αυτών που θέλουν να πλασαριστούν ως η σύγχρονη αριστερά.

Εχουμε, ακόμα, δουλιά μπροστά. Μέρες που είναι και με την οικονομική εξόρμηση του Κόμματος να είναι σε εξέλιξη, να ένας ακόμα δρόμος να συναντήσουμε περισσότερους, να βάλουμε σε συζήτηση την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ, παράλληλα με τις αποφάσεις που έχει πάρει το ταξικό κίνημα για τα μέτωπα που βρίσκονται μπροστά. Γιατί η σύγχρονη βαρβαρότητα επελαύνει και η απάντηση δεν μπορεί παρά να δοθεί με όρους ταξικής αντιπαράθεσης.

Πάμε γι' άλλα: Εκεί στη Φλόριδα η σύγκριση. Ενενήντα μίλια βόρεια από το Νησί της Επανάστασης, η σκλαβιά γνωρίζει τη σύγχρονη μορφή της. Είναι, λέει, το τίμημα για να υπάρχουν φτηνά τρόφιμα. Είναι το τίμημα της καπιταλιστικής ανάπτυξης, που δεν μπορεί να υπάρχει παρά μόνο έτσι. Πολλοί θέλουν να ξεχνούν ότι οι αυξήσεις στους μισθούς, τα δικαιώματα, δεν υπήρχαν από πάντα ως αυτονόητο, αλλά χρειάστηκαν σκληροί αγώνες κι ότι πίσω από αυτούς τους αγώνες βρισκόταν πάντα μια συνείδηση που καταλάβαινε τον κόσμο σαν ταξική σύγκρουση. Ο ερχομός του σοσιαλισμού ήταν που εκτίναξε στα ύψη τα δικαιώματα και η ανατροπή του είναι που αποχαλίνωσε τους καπιταλιστές όπου Γης. Ψάχνοντας να βρεις γιατί η αστική τάξη δείχνει τόση έγνοια για το ποια θα είναι η αριστερά στον 21ο αιώνα, η απάντηση βρίσκεται στην πραγματικότητα. Θέλουν μια αριστερά, που να εκτονώνει τις επιπτώσεις της βαρβαρότητας.

Η απάντηση από τη σκοπιά της εργατικής τάξης όλο και πιο συχνά προβάλλει ξανά απέναντι.