Η ίδρυση του «Κοινωνικού Παντοπωλείου» από την πολυεθνική εταιρεία «Καρφούρ», σε αγαστή και απόλυτη συνεργασία με τη διοίκηση του Δήμου Αθήνας, αποτελεί την... κορωνίδα της υποκρισίας. Η πολυεθνική εταιρεία, από τη μια πλευρά, επιχειρεί να παρουσιάσει ένα δήθεν φιλανθρωπικό πρόσωπο, προσφοράς, υποτίθεται, στους... αναξιοπαθούντες. Την ίδια στιγμή, πάνω από το μισό προσωπικό της δουλεύει με μερική απασχόληση. Πόσο μάλιστα, όταν την ίδια μέρα που διευθυντικά στελέχη της εταιρείας εγκαινίαζαν το κοινωνικό παντοπωλείο, δύο εργαζόμενοι της «Καρφούρ» έπαιρναν το χαρτί της απόλυσης διότι συμμετείχαν στην απεργία της 12ης Δεκέμβρη...

Το «Κοινωνικό Παντοπωλείο», στην πράξη δεν είναι τίποτε άλλο, από μια ακόμη απόπειρα της εταιρείας, να αυξήσει τα κέρδη της. Κι αυτό, όχι μόνο διότι εκπίπτει της φορολογίας ένα μεγάλο ποσοστό κέρδους, αλλά κύρια διότι πλέον έχει μετατραπεί σε βασικό όπλο όλων των εταιρειών η «φιλανθρωπική» δράση, ως ένα εργαλείο που ενισχύει το «κοινωνικό προφίλ» της εκάστοτε επιχείρησης. Εντάσσεται στην τακτική της λεγόμενης «Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης». Δεν είναι τυχαίο, για παράδειγμα, ότι ο τραπεζικός όμιλος ΑΛΦΑ ΜΠΑΝΚ «υποστηρίζει μια σειρά οργανωμένων προγραμμάτων με σκοπό την προστασία και διαχείριση του Περιβάλλοντος, τη διάσωση και διάδοση του Πολιτισμού και την ενίσχυση του Αθλητισμού». Η εταιρεία «Regency Mont Parnes» διαφημίζει ότι θα... ξαναπρασινίσει την Πάρνηθα. Η «Καρφούρ», με τη σειρά της, βάζει στο... τραπέζι των φτωχών τα δικά της ψίχουλα.

Τι γίνεται, λοιπόν, στην πράξη; Η «Καρφούρ» - αλλά και η κάθε εταιρεία - «φορά» ένα φιλανθρωπικό προσωπείο. Ομως, υπάρχει και η πραγματικότητα. Οταν για συνδικαλιστικούς λόγους προχωρά σε απολύσεις. Οταν το μεγαλύτερο ποσοστό του προσωπικού της εργάζεται με μερική απασχόληση, προωθώντας στην ουσία τις ελαστικές σχέσεις εργασίες. Οταν προσλαμβάνει εργαζόμενους για δύο... τετράωρα την εβδομάδα. Τότε, πια, η όποια «φιλανθρωπία» είναι απλά για να ρίξει στάχτη στα μάτια. Γίνεται με μόνο στόχο να προωθηθεί η εικόνα μιας επιχείρησης που «ενδιαφέρεται για το κοινωνικό σύνολο».

Αυτοί, που ρίχνουν τα ψίχουλα των κερδών τους στους πεινασμένους, μιλάνε για φιλανθρωπίες. Αυτοί, που βάζουν «φωτιά» στα δάση, λένε πως θα τ' αναδασώσουν. Αυτοί, που κλέβουν το λαό, φτιασιδώνουν την ασχήμια τους με «φιλανθρωπίες». Αυτοί και οι κυβερνήσεις τους μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό. Αφού πρώτα «κηρύχνουν τη λιτότητα» - όπως θα 'λεγε κι ο Μπρεχτ - μετά δήθεν «λυπούνται» για τους πεινασμένους. Η φιλανθρωπία των μεν είναι το ίδιο ψεύτικη, με τις υποσχέσεις των δε. Είναι οι ίδιοι για τους οποίους ο Μπρεχτ έγραφε: «Οι χορτάτοι μιλάν στους πεινασμένους/ για τις μεγάλες εποχές που θα 'ρθουν» («Γερμανικό Εγχειρίδιο Πολέμου»).

Οι εργαζόμενοι, δεν πρέπει να ξεγελαστούν από τις προσπάθειες των επιχειρήσεων να πλασάρουν το ένα ή το άλλο «φιλάνθρωπο» πρόσωπο - κυρίως ετούτες τις μέρες - αλλά να δουν πέρα και πίσω από αυτές τις ενέργειες. Ο στόχος των επιχειρήσεων, δεν είναι μόνο να αποκρύψουν την απάνθρωπη εκμετάλλευση που ασκούν στους εργαζόμενούς. Είναι και να αυξήσουν τα κέρδη τους, μέσα απ' αυτές ακριβώς τις «φιλανθρωπίες». Και πάνω απ' όλα να μεγαλώνουν τη δυστυχία των εξαθλιωμένων για να τους έχουν υποταγμένους στη δυστυχία της εκμετάλλευσης.