Ανησυχία - όχι, όμως, και έκπληξη - για την πορεία της Δικαιοσύνης στη χώρα μας, προκαλεί βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών Αθηνών, με το οποίο παρατείνεται για άλλους έξι μήνες η προσωρινή κράτηση ενός 22χρονου τοξικομανή, επειδή πέρυσι τον Ιούλιο, κρατώντας ένα ψεύτικο πιστόλι, απέσπασε από ταμία Τράπεζας το ευτελές ποσό των 1.300 δρχ. για να εξασφαλίσει τη δόση του.

Το νέο αυτό κρούσμα απάνθρωπου δικαστικού «τσαμπουκά» φέρνει και πάλι στην επικαιρότητα την τραγική περίπτωση ενός άλλου 22χρονου, του Χρήστου Λεμπέση, που για την κλοπή ενός μπουφάν κλείστηκε 42 μέρες στη φυλακή με δικαστική απόφαση, παρότι βρισκόταν ένα βήμα πριν από την ολοκλήρωση της θεραπευτικής διαδικασίας απεξάρτησής του και παρά τη γνωμάτευση της επιστημονικής υπεύθυνης του «18 Ανω» Κατερίνας Μάτσα ότι η κατάθλιψη που τον είχε οδηγήσει στα ναρκωτικά επιδεινώνεται με τον εγκλεισμό του στη φυλακή. Το αποτέλεσμα ήταν να επανενταχθεί στο «18 Ανω» μετά τις 27-7-99, που αποφυλακίστηκε, να υποτροπιάσει και, τελικά, να χάσει τη μάχη με τα ναρκωτικά στις αρχές του περασμένου Απρίλη.

Την ώρα που οι έμποροι ναρκωτικών πουλάνε ελεύθερα το λευκό θάνατο στην ελληνική νεολαία και τόσοι επικίνδυνοι κακοποιοί δρουν ανενόχλητα, γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων τους νόμους και ολόκληρο το δικαιικό μας σύστημα, τρεις δικαστές αποφασίζουν ελαφρά τη καρδία να παραταθεί η προφυλάκιση του Δημήτρη Γ. Μακρή, που, σπρωγμένος από την εξάρτηση, σκηνοθέτησε μια αστεία ληστεία. Ναι. Δεν πέταξε στον ταμία του υποκαταστήματος της Εθνικής Τράπεζας στη Φωκίωνος Νέγρη άδειες σακούλες, απαιτώντας ν' αδειάσει μέσα το ταμείο. «Θέλω μόνο 1.300 δραχμές για τη δόση μου», του είπε, σημαδεύοντάς τον με το ψεύτικο πιστόλι που κρατούσε και, μόλις εκείνος του έδωσε τα χρήματα, έφυγε. Οταν βγήκε στο δρόμο, έπεσε πάνω στους αστυνομικούς, οι οποίοι τον συνέλαβαν.

Εναντίον του ο εισαγγελέας άσκησε ποινική δίωξη για ληστεία (πράξη κακουργηματική) και τον παρέπεμψε στον ανακριτή. Ο ανακριτής και ο εισαγγελέας προφυλακίσεων αποφάσισαν την προσωρινή κράτησή του. Και έρχεται τώρα το Συμβούλιο Εφετών να διατάξει την παράταση της κράτησης του νεαρού για την κλοπή 1.300 δρχ.! Εκ του ασφαλούς, οι δικαστές, γνωρίζοντας πως έχουν σύμμαχο το ίδιο το εγκληματικό σύστημα που υπηρετεί η δικαιοσύνη τους, αιτιολογούν την απόφασή τους, σημειώνοντας ότι «πρόκειται για άτομο που χαρακτηρίζεται από επιθετικότητα, θρασύτητα και αναισχυντία, ενώ από τη μεθοδικότητα που έδρασε εξάγεται το συμπέρασμα ότι είναι άτομο στερούμενο ηθικών αναστολών και εμφορούμενο από αντικοινωνικά συναισθήματα, κάτι που καθιστά την παράταση της προσωρινής του κράτησης ως αναγκαίο μέτρο για να προληφθεί η τέλεση εκ μέρους του παρόμοιων αδικημάτων στο μέλλον»!! Ωστόσο, κοινωνική λειτουργός και ψυχολόγος, υπεύθυνες για το πρόγραμμα «Επεξεργασία εικόνας με χρήση ηλεκτρονικού υπολογιστή», που παρακολουθεί ο συγκεκριμένος κατηγορούμενος, διαβεβαιώνουν τη δικαστική αρχή ότι πρόκειται για άτομο με ιδιαίτερες ευαισθησίες και ότι χρειάζεται υποστήριξη από το οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον του, ώστε να απεξαρτηθεί από τα ναρκωτικά, τη μοναδική αιτία της πράξης για την οποία κατηγορείται. Το δικαστικό συμβούλιο δεν έλαβε υπόψη του ούτε και αυτή τη γνώμη των ειδικών, που παρακολουθούν από κοντά τον 22χρονο και διαβλέπουν τι πρέπει να γίνει στην περίπτωσή του.

«Η καταπάτηση δημόσιας δασικής γης είναι ένα "προσοδοφόρο αγώνισμα" στο οποίο εκτός των άλλων αναδεικνύεται τόσο η "παραγωγικότητα" όσο και η "εφευρετικότητα" των καταπατητών και κερδοσκόπων, που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της κερδοσκοπίας σε βάρος της δημόσιας περιουσίας», τονίζει ο Αντώνης Ραλλάτος, δασολόγος και μέλος του ΔΣ του Γεωτεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδας, στο «Ρ», με αφορμή την ποινική δίωξη που άσκησε ο εισαγγελέας Πρωτοδικών Αθηνών Η. Κολιούσης, την προηγούμενη Τρίτη ενάντια στους Δημήτριο Ι. Μαμαλάκη, Κωνσταντίνο Μπουζιόπουλο και Πηνελόπη Α. Πολίτου. Η δίωξη ασκήθηκε για την υπόθεση καταπάτησης 42,05 στρεμμάτων δάσους στην Αγία Παρασκευή, την οποία έφερε στο φως ο «Ρ» στις 24-1-1999 με τίτλο: «Ασύλληπτη κομπίνα στον Υμηττό».

Ο Αντ. Ραλλάτος στον οποίο απευθυνθήκαμε με την ιδιότητα του δασολόγου, υποδεικνύοντας από ποιους και με ποιους τρόπους γίνονται οι καταπατήσεις, επισήμανε ότι «είναι γνωστά τα κυκλώματα ψευδομαρτύρων που πληρώνονται για να ψευδομαρτυρήσουν ότι η τάδε έκταση δεν είναι δημόσια δασική ή δημόσιο δάσος αλλά αγροτεμάχιο, που ο φερόμενος ως ιδιοκτήτης το είχε από τον "παππού του" (βλ. για παράδειγμα Ανατολική Αττική). Είναι επίσης γνωστή η μέθοδος που ακολουθούνε προκειμένου να εγγράψουν στο όνομά τους τις διάφορες εκτάσεις. Πηγαίνουν σε Υποθηκοφυλακεία που ξέρουν ότι δε διαθέτουν στοιχεία για τις εγγραφές που αιτούνται λόγω καταστροφής των αρχείων από πυρκαγιά ή άλλο λόγο. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του Υποθηκοφυλακείου της Κρωπίας.

Είναι γνωστά τα εκατοντάδες χιλιάδες παράνομα ή πλαστά συμβόλαια που γίνονται από ορισμένους συμβολαιογράφους σε όλη τη χώρα, χωρίς να έχουν προσκομιστεί έγγραφα της Δασικής Υπηρεσίας για το χαρακτήρα της έκτασης (δάσος, δασική έκταση ή όχι) και συνάπτονται αναφέροντας ότι η συγκεκριμένη έκταση είναι αγροτεμάχιο.

Είναι γνωστό ότι μέρος της φερόμενης εκκλησιαστικής περιουσίας σε δάση ή δασικές εκτάσεις, που κατά τεκμήριο ανήκουν στο δημόσιο, ήταν -όπως ισχυρίζεται η Εκκλησία- δικές της, αλλά "δυστυχώς κάηκαν τα αρχεία από τους Τούρκους" και για αυτό δεν υπάρχουν τίτλοι ιδιοκτησίας.

Είναι επίσης γνωστό ότι σήμερα απαλλοτριώνονται τεράστιες δημόσιες δασικές εκτάσεις και δάση, πχ στη Δυτική Αττική, για χάρη των μεγάλων έργων και τα χρήματα δίδονται σε "ιδιοκτήτες" που δεν έχουν την κυριότητα των εκτάσεων αυτών, αφού αυτές ανήκουν στο δημόσιο το οποίο παραχώρησε περιορισμένα δικαιώματα χρήσης των εκτάσεων αυτών μέσω παραχωρητηρίων για ρητινοσυλλογή ή βοσκή ή εμπορία καυσόξυλων».

Ακόμα ο Αντ. Ραλλάτος κατέδειξε ότι οι αρμόδιοι κρατικοί φορείς δεν είναι σε θέση να προστατεύσουν τις δασικές εκτάσεις γιατί οι εκάστοτε κυβερνητικές πολιτικές δε στοχεύουν στην προστασία των δασών, αλλά στο ξεπούλημά τους, υπακούοντας στη λογική της οικονομίας της αγοράς. Συγκεκριμένα υπογράμμισε ότι «λιγότερο από το 50% της δημόσιας δασικής ιδιοκτησίας είναι καταγεγραμμένη από τις υπηρεσίες του δημοσίου γιατί καμία κυβέρνηση μέχρι σήμερα δεν είχε και δεν έχει την πολιτική βούληση για την καταγραφή, την προστασία και τη διαχείρισή της. Οι καταπατήσεις είναι ένα από τα βασικά προβλήματα που αφορούν τα δημόσια δασικά οικοσυστήματα της χώρας μας. Λόγω όμως του ανεπίλυτου ιδιοκτησιακού προβλήματος, της μη καταγραφής της δημόσιας αυτής περιουσίας, αλλά και της ουσιαστικής διάλυσης της Δασικής Υπηρεσίας (έλλειψη προσωπικού, μέσων και κονδυλίων), όχι μονό δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπιστούν οι καταπατήσεις αλλά αποτελούν παράγοντα παραπέρα όξυνσης του συνολικού προβλήματος της προστασίας των δημοσίων δασών και δασικών εκτάσεων.

Ολες οι μέχρι σήμερα κυβερνήσεις γνωρίζουν το πρόβλημα και έχουν γίνει δέκτες προτάσεων από συνδικαλιστικούς και επιστημονικούς φορείς (Πανελλήνια Ενωση Δασικών Δημοσίων Υπαλλήλων, Γεωτεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδας και Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης), για την αποτελεσματική αντιμετώπιση των καταπατήσεων, αλλά και συνολικά των προβλημάτων των δασών. Η απάντηση των κυβερνήσεων είναι τα διάφορα νομοσχέδια ή νόμοι (Ν. 998/79 - Νέα Δημοκρατία, Ν.1734/87- ΠΑΣΟΚ, πρώην νομοσχέδιο Τζουμάκα και το νυν του Ανωμερίτη, κτηματικά ομόλογα, νόμος για τους φορείς διαχείρισης των προστατευομένων περιοχών κλπ), που ως στρατηγική έχουν την ένταση της κερδοσκοπίας, δηλαδή το ξεπούλημα της όποιας δημόσιας δασικής περιουσίας έχει "οικονομικό ενδιαφέρον" στα πλαίσια της προσαρμογής των δασών στην οικονομία της αγοράς όπως έχει αποφασίσει με τη σύμφωνη γνώμη της κυβέρνησης η ΕΕ».

Τέλος ο Αντ. Ραλλάτος αναφερόμενος στο μέλλον των δασών επισήμανε ότι μόνο η πάλη του λαού είναι ικανή να αναχαιτίσει το ξεπούλημά τους και την καταστροφή τους, τονίζοντας ότι «το δάσος είναι κοινωνικό αγαθό, πολύ περισσότερο που η δημόσια περιουσία στα δάση και τις δασικές εκτάσεις δεν είναι "προίκα" καμιάς κυβέρνησης, αλλά ανήκει σε όλον το ελληνικό λαό».