«Η καταπάτηση δημόσιας δασικής γης είναι ένα "προσοδοφόρο αγώνισμα" στο οποίο εκτός των άλλων αναδεικνύεται τόσο η "παραγωγικότητα" όσο και η "εφευρετικότητα" των καταπατητών και κερδοσκόπων, που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της κερδοσκοπίας σε βάρος της δημόσιας περιουσίας», τονίζει ο Αντώνης Ραλλάτος, δασολόγος και μέλος του ΔΣ του Γεωτεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδας, στο «Ρ», με αφορμή την ποινική δίωξη που άσκησε ο εισαγγελέας Πρωτοδικών Αθηνών Η. Κολιούσης, την προηγούμενη Τρίτη ενάντια στους Δημήτριο Ι. Μαμαλάκη, Κωνσταντίνο Μπουζιόπουλο και Πηνελόπη Α. Πολίτου. Η δίωξη ασκήθηκε για την υπόθεση καταπάτησης 42,05 στρεμμάτων δάσους στην Αγία Παρασκευή, την οποία έφερε στο φως ο «Ρ» στις 24-1-1999 με τίτλο: «Ασύλληπτη κομπίνα στον Υμηττό».

Ο Αντ. Ραλλάτος στον οποίο απευθυνθήκαμε με την ιδιότητα του δασολόγου, υποδεικνύοντας από ποιους και με ποιους τρόπους γίνονται οι καταπατήσεις, επισήμανε ότι «είναι γνωστά τα κυκλώματα ψευδομαρτύρων που πληρώνονται για να ψευδομαρτυρήσουν ότι η τάδε έκταση δεν είναι δημόσια δασική ή δημόσιο δάσος αλλά αγροτεμάχιο, που ο φερόμενος ως ιδιοκτήτης το είχε από τον "παππού του" (βλ. για παράδειγμα Ανατολική Αττική). Είναι επίσης γνωστή η μέθοδος που ακολουθούνε προκειμένου να εγγράψουν στο όνομά τους τις διάφορες εκτάσεις. Πηγαίνουν σε Υποθηκοφυλακεία που ξέρουν ότι δε διαθέτουν στοιχεία για τις εγγραφές που αιτούνται λόγω καταστροφής των αρχείων από πυρκαγιά ή άλλο λόγο. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του Υποθηκοφυλακείου της Κρωπίας.

Είναι γνωστά τα εκατοντάδες χιλιάδες παράνομα ή πλαστά συμβόλαια που γίνονται από ορισμένους συμβολαιογράφους σε όλη τη χώρα, χωρίς να έχουν προσκομιστεί έγγραφα της Δασικής Υπηρεσίας για το χαρακτήρα της έκτασης (δάσος, δασική έκταση ή όχι) και συνάπτονται αναφέροντας ότι η συγκεκριμένη έκταση είναι αγροτεμάχιο.

Είναι γνωστό ότι μέρος της φερόμενης εκκλησιαστικής περιουσίας σε δάση ή δασικές εκτάσεις, που κατά τεκμήριο ανήκουν στο δημόσιο, ήταν -όπως ισχυρίζεται η Εκκλησία- δικές της, αλλά "δυστυχώς κάηκαν τα αρχεία από τους Τούρκους" και για αυτό δεν υπάρχουν τίτλοι ιδιοκτησίας.

Είναι επίσης γνωστό ότι σήμερα απαλλοτριώνονται τεράστιες δημόσιες δασικές εκτάσεις και δάση, πχ στη Δυτική Αττική, για χάρη των μεγάλων έργων και τα χρήματα δίδονται σε "ιδιοκτήτες" που δεν έχουν την κυριότητα των εκτάσεων αυτών, αφού αυτές ανήκουν στο δημόσιο το οποίο παραχώρησε περιορισμένα δικαιώματα χρήσης των εκτάσεων αυτών μέσω παραχωρητηρίων για ρητινοσυλλογή ή βοσκή ή εμπορία καυσόξυλων».

Ακόμα ο Αντ. Ραλλάτος κατέδειξε ότι οι αρμόδιοι κρατικοί φορείς δεν είναι σε θέση να προστατεύσουν τις δασικές εκτάσεις γιατί οι εκάστοτε κυβερνητικές πολιτικές δε στοχεύουν στην προστασία των δασών, αλλά στο ξεπούλημά τους, υπακούοντας στη λογική της οικονομίας της αγοράς. Συγκεκριμένα υπογράμμισε ότι «λιγότερο από το 50% της δημόσιας δασικής ιδιοκτησίας είναι καταγεγραμμένη από τις υπηρεσίες του δημοσίου γιατί καμία κυβέρνηση μέχρι σήμερα δεν είχε και δεν έχει την πολιτική βούληση για την καταγραφή, την προστασία και τη διαχείρισή της. Οι καταπατήσεις είναι ένα από τα βασικά προβλήματα που αφορούν τα δημόσια δασικά οικοσυστήματα της χώρας μας. Λόγω όμως του ανεπίλυτου ιδιοκτησιακού προβλήματος, της μη καταγραφής της δημόσιας αυτής περιουσίας, αλλά και της ουσιαστικής διάλυσης της Δασικής Υπηρεσίας (έλλειψη προσωπικού, μέσων και κονδυλίων), όχι μονό δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπιστούν οι καταπατήσεις αλλά αποτελούν παράγοντα παραπέρα όξυνσης του συνολικού προβλήματος της προστασίας των δημοσίων δασών και δασικών εκτάσεων.

Ολες οι μέχρι σήμερα κυβερνήσεις γνωρίζουν το πρόβλημα και έχουν γίνει δέκτες προτάσεων από συνδικαλιστικούς και επιστημονικούς φορείς (Πανελλήνια Ενωση Δασικών Δημοσίων Υπαλλήλων, Γεωτεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδας και Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης), για την αποτελεσματική αντιμετώπιση των καταπατήσεων, αλλά και συνολικά των προβλημάτων των δασών. Η απάντηση των κυβερνήσεων είναι τα διάφορα νομοσχέδια ή νόμοι (Ν. 998/79 - Νέα Δημοκρατία, Ν.1734/87- ΠΑΣΟΚ, πρώην νομοσχέδιο Τζουμάκα και το νυν του Ανωμερίτη, κτηματικά ομόλογα, νόμος για τους φορείς διαχείρισης των προστατευομένων περιοχών κλπ), που ως στρατηγική έχουν την ένταση της κερδοσκοπίας, δηλαδή το ξεπούλημα της όποιας δημόσιας δασικής περιουσίας έχει "οικονομικό ενδιαφέρον" στα πλαίσια της προσαρμογής των δασών στην οικονομία της αγοράς όπως έχει αποφασίσει με τη σύμφωνη γνώμη της κυβέρνησης η ΕΕ».

Τέλος ο Αντ. Ραλλάτος αναφερόμενος στο μέλλον των δασών επισήμανε ότι μόνο η πάλη του λαού είναι ικανή να αναχαιτίσει το ξεπούλημά τους και την καταστροφή τους, τονίζοντας ότι «το δάσος είναι κοινωνικό αγαθό, πολύ περισσότερο που η δημόσια περιουσία στα δάση και τις δασικές εκτάσεις δεν είναι "προίκα" καμιάς κυβέρνησης, αλλά ανήκει σε όλον το ελληνικό λαό».