Τέσσερα - πέντε ονόματα, ανάμεσά τους και αυτό του Χιρόσι Τεσιγκαχάρα, έδωσαν μεγάλο κύρος στο γιαπωνέζικο κινηματογράφο. «Ο Λάκκος» του Χιρόσι Τεσιγκαχάρα είναι μια ταινία μεγάλης αισθητικής αξίας, απόλαυση για τα μάτια και για τα αυτιά (μουσική Τακεμίτσου). Η ταινία γυρίστηκε το 1962.

Αναφερόμενοι στις νέες παραγωγές, θα ξεκινήσουμε με δυο καθαρά πολιτικές ταινίες. Ο «Σαλβαδόρ», του Ισπανού Μιγκουέλ Χουέργκα, αναφέρεται στη ζωή και τη δράση του Καταλανού αναρχικού Σαλβαδόρ Πουίγκ Αντίκ (ο τελευταίος άνθρωπος που εκτελέστηκε στην Ισπανία). Κοντά του πάει και η «Ιδιωτική Ζώνη» του Ουρουγουανού Ροντρίγκο Πλα. Πλούσιοι εκτελούν εν ψυχρώ φτωχούς νεαρούς, που αποπειρώνται να τους κλέψουν!

Η ταινία του Κινεζο-Ταϊβανού Χου Χσιάο Χσιεν, «Κυνηγώντας το Κόκκινο Μπαλόνι», προσπαθεί να είναι τρυφερή και να μοιάσει με το πρωτότυπο (το περίφημο «Κόκκινο Μπαλόνι», του Αλμπέρτ Λαμουρίς), αλλά δεν του βγήκε.

Στη συνέχεια έχουμε δυο μεταφυσικές (και αιματοβαμμένες) και δυο κοινωνικές (ας τις πούμε έτσι) ταινίες: «The X-Files: Θέλω να Πιστέψω», του Κρις Κάρτερ. Αγώνας - και αγωνία - να παντρευτεί η πίστη στο θεό (μεταφυσικό) με την επιστήμη! Πλήρης αποτυχία, δηλαδή. Πατατράκ! «Οι άρχοντες του Σκότους», του Σάιμον Χάντερ. Αυτοί είναι μελλοντολογικό πατατράκ. Μελλοντικός πολυεθνικός στρατός πολυεθνικών εταιρειών εξοντώνει μεταλλαγμένους (από τις πολυεθνικές) ανθρώπους! Χαμός! «Οταν με Παράτησε η Σάρα», του Νίκολας Στόλερ. Κάποια Σάρα παρατάει κάποιον Πίτερ. Ποιον νοιάζει, άραγε; Κανέναν! «Ιδανικός Εραστής», του Μπέιλι Γουόλς. Παραπειστικός τίτλος. Δεν υπάρχει καν εραστής. Οπως δεν υπάρχει και κανένα άλλο ενδιαφέρον. Κάποιος ηθοποιός ξαναβρίσκει την πρώτη του αγάπη! Ε, και;

Φανταστείτε μια άθλια και φτωχή πόλη. Μια παραγκούπολη. Μια κόλαση. Στο κέντρο αυτής της κόλασης ένας ιδιωτικός παράδεισος. Μια δεντροφυτεμένη περιοχή με εξαιρετικά σπίτια και μεγάλες αυλές με γκαζόν. Τους δυο αυτούς κόσμους χωρίζουν ηλεκτροφόρα σύρματα. Κανένας από την παραγκούπολη (Πόλη του Μεξικού) δεν μπαίνει στην πλούσια περιοχή (ιδιωτική ζώνη), εκτός για να εργαστεί σαν κηπουρός, σαν καθαριστής, σαν σεκιούριτι, σαν υπηρέτης...

Κάποιο βράδυ μια καταιγίδα διακόπτει το ρεύμα. Τρία πεινασμένα σπουργίτια, τρία αμούστακα παιδιά, βρίσκουν ευκαιρία και περνάνε τα σύρματα. Σκοπός τους να κλέψουν και να ξαναγυρίσουν στην κόλαση. Αμέσως, όμως, γίνονται αντιληπτά από τους σεκιούριτι, αλλά και από τους ιδιοκτήτες της «Ιδιωτικής Ζώνης». Τα όπλα αστράφτουν. Τα δυο παιδιά πέφτουν νεκρά. Το τρίτο κρύβεται...

Από το σημείο αυτό και μετά, αρχίζει το πραγματικό ενδιαφέρον της ταινίας. Με αφορμή αυτό το επεισόδιο, οι ιδιοκτήτες της περιφραγμένης περιοχής, της Εκάλης ας πούμε, μας αποκαλύπτουν το σκληρό και αδυσώπητο ταξικό εαυτό τους. Και μας προβληματίζουν και για το δικό μας μέλλον, όταν τα πράγματα σφίξουν ακόμα περισσότερο (μεγαλύτερη ανεργία, μεγαλύτερη φτώχεια). Ηδη, πολλά σπίτια - φρούρια στη χώρα μας, στα βόρεια προάστια και αλλού, θυμίζουν την «Ιδιωτική Ζώνη» της ταινίας. Κανένας δε γνωρίζει τι γίνεται πίσω από τις ψηλές μάντρες.

Στην ταινία, και αλλού, ίσως,.. οι κάτοικοι της περιφραγμένης περιοχής, για να περιφρουρήσουν την πολυτελή και προκλητική ζωή τους, έχουν δημιουργήσει δικά τους ένοπλα αποσπάσματα, πέρα από τη δική τους, επίσης, ιδιωτική αστυνομία (σεκιούριτι). Ακόμα και τα μικρά παιδιά οπλοφορούν και πυροβολούν. Και, βέβαια, γράφοντας τους νόμους στα παλιά τους παπούτσια, έχουν θεσπίσει δικούς τους κανόνες. Οποιος παραβιάσει το άσυλό τους, δολοφονείται εν ψυχρώ και χωρίς καμία προειδοποίηση. Στη συνέχεια, το πτώμα του μπαίνει σε νάιλον σακούλες και πετάγεται στα σκουπίδια. Στα σκουπίδια, επίσης με τον ίδιο τρόπο, πετάγεται και ο σεκιουριτάς που, ενδεχομένως, θα σκοτωθεί στις συγκρούσεις. Ολος αυτός ο ανεξέλεγκτος στρατός εξαπολύεται για να βρει και να σκοτώσει το μικρό φτωχοδιάβολο.

Κανένας, εκτός από τον κλειστό κύκλο τους, δεν πρέπει να μάθει ότι η «Ιδιωτική Ζώνη» έχει τους δικούς της νόμους και δε θέλει να δώσει λόγο για τις πράξεις της σε κανέναν. Αλλά, αν από σύμπτωση μαθευτεί πως κάποιος ή κάποιοι σκοτώθηκαν στην «Ιδιωτική Ζώνη, πάλι δεν τρέχει τίποτα. Η αστυνομία, η πραγματική αστυνομία, η αστυνομία της πολιτείας, κάνει τα στραβά μάτια (με το αζημίωτο, φυσικά).

Εφιάλτης! Πραγματικός εφιάλτης! Η παγκοσμιοποίηση του πλούτου και η παγκοσμιοποίηση της φτώχειας μικραίνει με μεγάλες ταχύτητες τις αποστάσεις. Εμένα, χωρίς να θέλω να γίνω μάντης κακών, η ταινία μου προκάλεσε άγχος και μου χτύπησε το κουδουνάκι για το δικό μας μέλλον. Το Μεξικό, τη Λατινική Αμερική, την Ασία, την Αφρική, την έχουμε «συνηθίσει». Εκεί, πια, ξέρουμε, η αξία του ανθρώπου είναι ελάχιστη έως και ανύπαρκτη. Ο θάνατος, έστω και από σφαίρα, πολλές φορές, είναι λύτρωση! Εδώ, όμως, που έχουμε ακόμα κάποια αξία; `Η θα εκπέσουμε και εμείς, όπως τα τρία σπουργίτια της ταινίας; Για να λάβουμε τα μέτρα μας, παρακαλώ! Οι αποστάσεις, είπαμε, μικραίνουν!

Παίζουν: Ντανιέλ Χιμένεξ Κάτσο, Μαριμπέλ Βερντού, Κάρλος Μπαρντέμ.

Φυσιολογικά θα έπρεπε να ξεπεράσω την ταινία, λέγοντας «παίζεται ακόμα». Ομως, ο θόρυβος που θα προκαλέσει η συγκεκριμένη ταινία και η προβλεπόμενη εισροή της νεολαίας σε αυτή, με υποχρεώνει να δικαιολογήσω την απαξίωσή μου για εκείνη.

Με τις τεχνικές και τεχνολογικές δυνατότητες που έχει σήμερα ο κινηματογράφος, δε με εντυπωσιάζουν, και δεν πρέπει να εντυπωσιάζουν και εσάς, τα τεχνικά επιτεύγματα. Δε διστάζω, βέβαια, να δώσω συγχαρητήρια στους τεχνικούς. Οπως, επίσης, στο συνθέτη και την ορχήστρα του. Η μουσική της ταινίας είναι, πράγματι, εξαιρετική. Και η φωτογραφία, επίσης. Το μοντάζ, τα ντεκόρ. Ομως...

Ομως, η ομορφιά του μέσου παίρνει αξία από το περιεχόμενο που μεταφέρει. Κανένας δε στάθηκε με θαυμασμό μπροστά σε ένα βυτιοφόρο περιττωμάτων. Το περιεχόμενο του «Θέλω να Πιστέψω», όσο και αν προσπάθησαν να το στολίσουν με δήθεν επιστημονικότητα και δήθεν πνευματικότητα, είναι για κλάματα ή για γέλια! Ο πρωταγωνιστής, τάχα μου, αγωνίζεται για την αλήθεια, σύμφωνα με τις ...γραφές! Ενας παπάς έχει και μαντικές ικανότητες (είναι, με πολλούς τρόπους, και πιθανός ένοχος). Μια γιατρός ψάχνει τη δική της αλήθεια, τον πρωταγωνιστή (μπλεγμένη και αυτή με τα θρησκευτικά της). Και οι Ρώσοι σφάζουν ανθρώπους κλπ., κλπ...

Αν δε σε ένοιαζε το κακό που κάνει η ταινία, θα έμπαινες στην αίθουσα και θα χτυπιόσουν στα γέλια. Ισως κάτι ξέρουν οι πονηρεμένοι πιτσιρικάδες, που μπαίνουν στα πολυσινεμά και χτυπάνε τα πόδια τους, σφυρίζουν, ξεφωνίζουν. Ομως, αυτές τις ταινίες, όσο και αν προκαλούν θυμηδία ή σου βγάζουν τα ζωώδη σου ένστικτα, πρέπει να τις αγνοήσεις. Δεν πρέπει να πάρουν τη δεκάρα σου! Δεν έχουν καμία σχέση με την τέχνη του κινηματογράφου.

Παίζουν: Ντέιβιντ Ντουκόβνι, Γκίλιαν Αντερσον, Αμάντα Πιτ, Μπίλι Κόναλι.

Για να μη σας κουράζω ό,τι έχω γράψει για τους «The X- Files» ισχύει στο ακέραιο, και ...ακόμα χειρότερα, και για τους Αρχοντες! Εδώ, βέβαια, έχει περισσότερες σφαγές, εκατοντάδες σφαγές, χιλιάδες πτώματα.

Και εδώ όλα τα εγκλήματα (και αυτό σε βάρος της τέχνης) γίνονται από τις πολυεθνικές (στην προσπάθεια των παραγωγών να κολακέψουν και να ξεγελάσουν τον θεατή). Πολυεθνικός στρατός, πολυεθνικών εταιρειών, ό,τι μισητότερο από τον πολύ κόσμο (σκέφτηκαν οι παραγωγοί), σκοτώνει αθώους μεταλλαγμένους! Και εδώ κυριαρχεί η μεταφυσική και το «θείο». Αφορμές, δηλαδή, για να πλημμυρίσει με αίμα η οθόνη.

Παίζουν: Τζον Μάλκοβιτς, Τόμας Τζέιν, Ρον Πέρλμαν, Ντιβόν Αοκί.

«Οταν με Παράτησε η Σάρα»,του Νίκολας Στόλερ.

Οταν μια ηθοποιός της τηλεόρασης παράτησε τον συνθέτη (της κακιάς ώρας) φίλο της, εκείνος πήγε στη Χαβάη για διακοπές! Εκεί συνάντησε μια μελαχρινή, η ηθοποιός ήταν ξανθιά, και τα φτιάξανε! Α, ξέχασα να σας πω. Στη Χαβάη ήταν και η ξανθιά με το νέο της φίλο (έναν τραγουδιστή, επίσης της κακιάς ώρας). Και υποτίθεται έγινε κάποιο μπέρδεμα. Τίποτα σοβαρό, μην ανησυχείτε!

Παίζουν: Τζέισον Σίγκελ, Κρίστεν Μπελ, Μίλα Κούνις, Ράσελ Μπραντ.

«Ιδανικός Εραστής»,του Μπέιλι Γουόλες.

Ενας ξεπεσμένος ηθοποιός, που σπαταλάει την ώρα του στα ναρκωτικά και στις γυναίκες, με την ευκαιρία του θανάτου ενός παιδικού φίλου του, επιστρέφει στη γενέτειρά του, από την οποία έφυγε έφηβος. Εκεί συναντά τον παιδικό του έρωτα, ο οποίος είχε παντρευτεί τον παιδικό του φίλο. Μετά την πρώτη συγκίνηση ο ηθοποιός κόβει μια επιταγή για οικονομική ενίσχυση της χήρας, ανοίγοντας, παράλληλα, πόρτες για το χειμώνα!

Παίζουν: Ντάνιελ Κρεργκ, Χάρι Εντεν.