Φυσιολογικά θα έπρεπε να ξεπεράσω την ταινία, λέγοντας «παίζεται ακόμα». Ομως, ο θόρυβος που θα προκαλέσει η συγκεκριμένη ταινία και η προβλεπόμενη εισροή της νεολαίας σε αυτή, με υποχρεώνει να δικαιολογήσω την απαξίωσή μου για εκείνη.

Με τις τεχνικές και τεχνολογικές δυνατότητες που έχει σήμερα ο κινηματογράφος, δε με εντυπωσιάζουν, και δεν πρέπει να εντυπωσιάζουν και εσάς, τα τεχνικά επιτεύγματα. Δε διστάζω, βέβαια, να δώσω συγχαρητήρια στους τεχνικούς. Οπως, επίσης, στο συνθέτη και την ορχήστρα του. Η μουσική της ταινίας είναι, πράγματι, εξαιρετική. Και η φωτογραφία, επίσης. Το μοντάζ, τα ντεκόρ. Ομως...

Ομως, η ομορφιά του μέσου παίρνει αξία από το περιεχόμενο που μεταφέρει. Κανένας δε στάθηκε με θαυμασμό μπροστά σε ένα βυτιοφόρο περιττωμάτων. Το περιεχόμενο του «Θέλω να Πιστέψω», όσο και αν προσπάθησαν να το στολίσουν με δήθεν επιστημονικότητα και δήθεν πνευματικότητα, είναι για κλάματα ή για γέλια! Ο πρωταγωνιστής, τάχα μου, αγωνίζεται για την αλήθεια, σύμφωνα με τις ...γραφές! Ενας παπάς έχει και μαντικές ικανότητες (είναι, με πολλούς τρόπους, και πιθανός ένοχος). Μια γιατρός ψάχνει τη δική της αλήθεια, τον πρωταγωνιστή (μπλεγμένη και αυτή με τα θρησκευτικά της). Και οι Ρώσοι σφάζουν ανθρώπους κλπ., κλπ...

Αν δε σε ένοιαζε το κακό που κάνει η ταινία, θα έμπαινες στην αίθουσα και θα χτυπιόσουν στα γέλια. Ισως κάτι ξέρουν οι πονηρεμένοι πιτσιρικάδες, που μπαίνουν στα πολυσινεμά και χτυπάνε τα πόδια τους, σφυρίζουν, ξεφωνίζουν. Ομως, αυτές τις ταινίες, όσο και αν προκαλούν θυμηδία ή σου βγάζουν τα ζωώδη σου ένστικτα, πρέπει να τις αγνοήσεις. Δεν πρέπει να πάρουν τη δεκάρα σου! Δεν έχουν καμία σχέση με την τέχνη του κινηματογράφου.

Παίζουν: Ντέιβιντ Ντουκόβνι, Γκίλιαν Αντερσον, Αμάντα Πιτ, Μπίλι Κόναλι.