Τέσσερα - πέντε ονόματα, ανάμεσά τους και αυτό του Χιρόσι Τεσιγκαχάρα, έδωσαν μεγάλο κύρος στο γιαπωνέζικο κινηματογράφο. «Ο Λάκκος» του Χιρόσι Τεσιγκαχάρα είναι μια ταινία μεγάλης αισθητικής αξίας, απόλαυση για τα μάτια και για τα αυτιά (μουσική Τακεμίτσου). Η ταινία γυρίστηκε το 1962.

Αναφερόμενοι στις νέες παραγωγές, θα ξεκινήσουμε με δυο καθαρά πολιτικές ταινίες. Ο «Σαλβαδόρ», του Ισπανού Μιγκουέλ Χουέργκα, αναφέρεται στη ζωή και τη δράση του Καταλανού αναρχικού Σαλβαδόρ Πουίγκ Αντίκ (ο τελευταίος άνθρωπος που εκτελέστηκε στην Ισπανία). Κοντά του πάει και η «Ιδιωτική Ζώνη» του Ουρουγουανού Ροντρίγκο Πλα. Πλούσιοι εκτελούν εν ψυχρώ φτωχούς νεαρούς, που αποπειρώνται να τους κλέψουν!

Η ταινία του Κινεζο-Ταϊβανού Χου Χσιάο Χσιεν, «Κυνηγώντας το Κόκκινο Μπαλόνι», προσπαθεί να είναι τρυφερή και να μοιάσει με το πρωτότυπο (το περίφημο «Κόκκινο Μπαλόνι», του Αλμπέρτ Λαμουρίς), αλλά δεν του βγήκε.

Στη συνέχεια έχουμε δυο μεταφυσικές (και αιματοβαμμένες) και δυο κοινωνικές (ας τις πούμε έτσι) ταινίες: «The X-Files: Θέλω να Πιστέψω», του Κρις Κάρτερ. Αγώνας - και αγωνία - να παντρευτεί η πίστη στο θεό (μεταφυσικό) με την επιστήμη! Πλήρης αποτυχία, δηλαδή. Πατατράκ! «Οι άρχοντες του Σκότους», του Σάιμον Χάντερ. Αυτοί είναι μελλοντολογικό πατατράκ. Μελλοντικός πολυεθνικός στρατός πολυεθνικών εταιρειών εξοντώνει μεταλλαγμένους (από τις πολυεθνικές) ανθρώπους! Χαμός! «Οταν με Παράτησε η Σάρα», του Νίκολας Στόλερ. Κάποια Σάρα παρατάει κάποιον Πίτερ. Ποιον νοιάζει, άραγε; Κανέναν! «Ιδανικός Εραστής», του Μπέιλι Γουόλς. Παραπειστικός τίτλος. Δεν υπάρχει καν εραστής. Οπως δεν υπάρχει και κανένα άλλο ενδιαφέρον. Κάποιος ηθοποιός ξαναβρίσκει την πρώτη του αγάπη! Ε, και;