Το πρώτο μέρος της ταινίας είναι, ας το πούμε έτσι, διεκπεραιωτικό. Ο Χουέργκα μάς γνωρίζει τον ήρωά του. Οχι με τον καλύτερο τρόπο, είναι αλήθεια. Η ταινία μέχρι τη σύλληψη του Σαλβαδόρ πάσχει από πολιτική σκέψη. Ο νεαρός αναρχικός, ο τελευταίος άνθρωπος που εκτελέστηκε στην Ισπανία, παρουσιάζεται πολύ ναΐφ, χωρίς γερή πολιτική συγκρότηση. Το πολύ νεαρό της ηλικίας του δεν δικαιολογεί τέτοια αφέλεια. Ακόμα και οι νεαροί των Εξαρχείων αντιμετωπίζουν πιο σοβαρά, πιο σοβαροφανώς έστω, τη δράση τους. Ο αναρχισμός στην Ισπανία, ιδιαίτερα στην Καταλονία, είχε βαθύτερες ρίζες.

Παρ' όλα αυτά και το πρώτο μέρος της ταινίας, το πιο αδύναμο, είναι πολύ χρήσιμο. Γιατί, συνειδητά ή ασυνείδητα, αποκαλύπτει το αδιέξοδο του αγώνα των αναρχικών. Οι βόμβες, οι πράξεις βίας, οι απαλλοτριώσεις, οι ληστείες, όταν δεν είναι μέρος ενός οργανωμένου λαϊκού αγώνα, είναι ατελέσφορα. Ο χρόνος λειτουργεί πάντα υπέρ του εχθρού, ο οποίος έχει το χρόνο και τα μέσα να συντρίψει τέτοιες κινήσεις. Πέρα από τις εσωτερικές έριδες που παρουσιάζουν αυτού του είδους τα κινήματα. Αφήστε την έλλειψη ενός ολοκληρωμένου επαναστατικού σχεδίου. Η αταξική κοινωνία δεν είναι ένα σύνθημα. Είναι σημείο αναφοράς. Είναι αποτέλεσμα πολλών και οργανωμένων αγώνων. Αλλά και ανώτερης ανθρώπινης συνείδησης. Η οποία δημιουργείται με τους πολιτικά σωστούς καθημερινούς κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες.

Από τη στιγμή της σύλληψης και μετά, η ταινία απογειώνεται. Ακόμα και ο πρωταγωνιστής της γίνεται καλύτερος, εσωτερικότερος. Ο Σαλβαδόρ δεν παίρνει τίποτα πίσω από αυτά που έκανε. Δεν υπογράφει, με άλλα λόγια. Ομως, φοβάται! Ο θάνατος, τον οποίο βλέπει να έρχεται καλπάζοντας πάνω στο μαύρο άλογο του Φράνκο, του μαγκώνει την καρδιά και του αλλοιώνει τα χαρακτηριστικά. Ο Σαλβαδόρ, ο νεαρός αναρχικός, το παιδί ακόμα, μέσα στη φυλακή γίνεται άντρας. Βλέπει τη ζωή, από τη φιλοσοφική της πλευρά, με άλλα μάτια. Γίνεται ακόμα πιο τρυφερός!..

Η ταινία είναι, κατά κάποιο τρόπο, ελεύθερη μεταφορά της ζωής και του θανάτου του νεαρού Καταλανού αναρχικού, Σαλβαδόρ Πουίγκ Αντίκ. Ο οποίος έδρασε στα τέλη του 1960 μέχρι το 1974, που εκτελέστηκε. Ο θάνατός του ξεσήκωσε τέτοιες διαμαρτυρίες που ανάγκασε την Ισπανία να σταματήσει, πια, τις ανθρώπινες εκτελέσεις.

Για εμάς τους Ελληνες, η ταινία έχει μια μεγαλύτερη σημασία. Οι δυο χώρες, η Ισπανία και η Ελλάδα, έχουν περάσει σχεδόν τις ίδιες δοκιμασίες. Πολλά σημεία της ταινίας θα μπορούσαν να αναφέρονται στη δική μας Ιστορία, στις δικές μας φυλακές, στις δικές μας εκτελέσεις. Εγώ ένοιωσα την ταινία τόσο δική μου.

Παίζουν: Ντάνιελ Μπρουλ, Τρίστιαν Ουλόα, Λεονάρντο Σμπαράγλια, Ίνγκριντ Ρούμπιο, κ.ά.