Τα παραπάνω τόνισε, μεταξύ άλλων, χτες βράδυ η Ελπίδα Παντελάκη, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ ως κεντρική εισηγήτρια στη συζήτηση που έγινε, με θέμα «Κοινωνική αλληλεγγύη: Συνήθεια στη φτώχεια ή στοιχείο της πάλης ενάντια στην εξαθλίωση;». Συζήτηση που έγινε με την παρουσία και συμμετοχή πλήθους κόσμου, νεολαίων, μεταναστών στο Στέκι των νέων Εργαζομένων, έναν από τους κεντρικότερους χώρους του Φεστιβάλ, πολύ όμορφα διαμορφωμένο, φιλόξενο τόσο για την παρακολούθηση της κουβέντας και τη συμμετοχή σε αυτή, όσο και για την επαφή με τα γειτονικά περίπτερα των ΠΑΜΕ, ΠΑΣΕΒΕ, ΠΑΣΥ, ΜΑΣ, ΟΓΕ.

Η Ελ. Παντελάκη αναφέρθηκε στην τοποθέτησή της διεξοδικά στο ρόλο που παίζουν ΜΚΟ, Δήμοι, συγκροτήματα Τύπου, κόμματα του συστήματος, όλοι αυτοί που από τη μία με την πολιτική τους, με διάφορες «δράσεις» και «πρωτοβουλίες», «προγράμματα», συσσίτια κ.λπ., εμφανίζονται ως φιλάνθρωποι, ενώ οι ίδιοι ακριβώς υπηρετούν την πιο άγρια και αντιλαϊκή πολιτική, χτυπούν αλύπητα κάθε λαϊκό αγώνα, ωθούν στον «κοινωνικό αυτοματισμό», χαρατσώνουν άγρια το λαό, ιδιωτικοποιούν υπηρεσίες, τσακίζουν τους εργαζόμενους με ανταποδοτικά τέλη, περνάν τις εναπομείνασες κοινωνικές υποδομές στην ευθύνη ιδιωτών με στήριξη «χορηγών», κουρεύοντας ό,τι δικαίωμα απέμεινε, παρέχοντάς το με εργαζόμενους που δουλεύουν με άθλιους όρους. Προειδοποίησε ότι υπάρχει κίνδυνος εγκλωβισμού του λαού στην αυτοδιαχείριση της φτώχειας αποσπασμένη από την ταξική πάλη, ότι τάχα μπορεί να δουν προκοπή στο πλαίσιο του καπιταλισμού.

Υπογράμμισε ότι το ΚΚΕ αντιπαραθέτει στο ρεαλισμό της εξαθλίωσης (για να σωθεί το κεφάλαιο από την κρίση του), το ρεαλισμό της ικανοποίησης των λαϊκών αναγκών για να σωθεί και να ευημερήσει ο λαός. Οτι η πρόταση ελπίδας και διεξόδου για το λαό και τη νεολαία απαιτεί αποδέσμευση από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία που θα διαγράψει μονομερώς το χρέος και θα κοινωνικοποιήσει τα μονοπώλια.

Διευκρίνισε ότι χρειάζεται οργάνωση της λαϊκής πάλης με επίκεντρο τα προβλήματα της λαϊκής οικογένειας, δίνοντας βάρος στα πιο ευαίσθητα και καταπιεσμένα τμήματα, όπως είναι άνεργοι, ανασφάλιστοι, συνταξιούχοι, ΑμεΑ, φτωχές οικογένειες, μετανάστες. Οτι βασικά θέματα που απασχολούν αυτόν τον κόσμο είναι εκτός από τα θέματα σίτισης και στέγασης, τα θέματα υγείας για όσους δεν έχουν να πληρώσουν ή δεν έχουν ασφάλιση, φάρμακα, φροντιστήρια για παιδιά, για όσους έχουν χρέη, δόσεις σε εφορίες, τράπεζες, όσους δεν έχουν θέρμανση το χειμώνα, οι παιδικοί σταθμοί, αλλά και κάθε λαϊκό πρόβλημα που ανακύπτει και θέλει λύση πρέπει να διεκδικηθεί.

Στη συνέχεια, στους συγκεντρωμένους μίλησε ο Δημήτρης Λιάκος, ταμίας του Σωματείου Εργαζομένων στην «Ελληνική Χαλυβουργία». Αναφέρθηκε διεξοδικά στο κύμα αλληλεγγύης και συμπαράστασης που δέχτηκαν από την πρώτη στιγμή του αγώνα τους οι χαλυβουργοί. Στο γεγονός ότι το ΠΑΜΕ στάθηκε αμέσως δίπλα τους με κουπόνια ενίσχυσης και τρόφιμα. Σαν πολύτιμη πείρα και παρακαταθήκη του ταξικού εργατικού κινήματος περιέγραψε πώς οργανώθηκαν, πώς έστησαν επιτροπές αγώνα, διανομής τροφίμων, οικονομικής ενίσχυσης, συζύγων χαλυβουργών. Πώς διεκδίκησαν και πέτυχαν να μην πληρώνουν οι απεργοί νοσήλια, δίδακτρα στα φροντιστήρια για τα παιδιά τους κ.λπ.

Μετά τους εισηγητές ακολούθησε πλούσια συζήτηση, πλήθος παρεμβάσεων από τους παρευρισκόμενους που μετέφεραν πείρα από τους δικούς τους χώρους, κατέθεσαν ερωτήματα, υπέβαλαν προτάσεις για την οργάνωση δράσεων και παρεμβάσεων, προκειμένου να μη μείνει νοικοκυριό χωρίς να καλύπτονται οι ανάγκες του.

Χαρακτηριστικά έγινε αναφορά στον επίσης μεγάλο αγώνα των εργαζόμενων της «PHONE MARKETING» που όπως ειπώθηκε χαρακτηριστικά με φάρο τον αγώνα των χαλυβουργών, με την υποστήριξη του ΠΑΜΕ και της Λαϊκής Επιτροπής Νέας Ιωνίας, την πολύμορφη στήριξή τους, μπήκαν και αυτοί στον αγώνα κόντρα στις επιδιώξεις της εργοδοσίας, γαλουχήθηκαν στις συλλογικές διεργασίες, πέτυχαν συγκεκριμένα αποτελέσματα.

Ξεχωριστή στιγμή της συζήτησης όταν τον λόγο πήρε ο Γιώργος Σιφωνιός, πρόεδρος του Σωματείου των Χαλυβουργών, που υπό συνεχή χειροκροτήματα ξεκαθάρισε πως όταν οι απεργοί άρχισαν τον αγώνα τους ήξεραν ότι υπάρχει οργανωμένο ταξικό εργατικό κίνημα, το Σωματείο τους, το Συνδικάτου Μετάλλου, ότι υπάρχει το ΠΑΜΕ. Κατέληξε, καλώντας σε οργάνωση όλων παντού, από τους μαθητές μέχρι τους απόμαχους της δουλειάς, σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε λαϊκή γειτονιά, με αγώνα και για τα καθημερινά προβλήματα, τα χρονίζοντα, αλλά δείχνοντας πάντα και τον απώτερο στόχο, την ανατροπή του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος.

Με τραγούδι, λόγο και στίχους ποιητών, άρχισε το αφιέρωμα στον ηρωικό αγώνα των Χαλυβουργών στη Λαϊκή Σκηνή, «με αίμα και ιδρώτα δένεται το ατσάλι».

Ο Γ. Σαρρής, με το συγκρότημά του, άνοιξε την «παράσταση», λέγοντας «τι να πει κανείς για την απεργία των Χαλυβουργών μόνο με τραγούδι...», «9 μήνες οι Χαλυβουργοί, μας δείξαν να μην το βάζουμε κάτω, να παλεύουμε, να μην απελπιζόμαστε ό,τι και να γίνεται».

Το τραγούδι «μην απελπίζεσαι και δεν θ' αργήσει κοντά σου θα ρθει μια χαραυγή» ακούστηκε σε όλο το χώρο κάτω από τα χειροκροτήματα του κόσμου που έρχονταν συνέχεια.

Και ο Γ. Σαρρής συνέχισε, οι Χαλυβουργοί μας δείξαν ότι δεν είναι «κανένας μόνος σε αυτή τη μάχη».

«Σαν βγω από αυτή τη φυλακή κανείς δε θα με περιμένει», ήταν το δεύτερο τραγούδι που κάλυψε τα χειροκροτήματα του κόσμου που κάθονταν στα τραπεζάκια και έπιναν. Και ακολούθησε το τραγούδι τα «ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα».

Τη Λαϊκή Σκηνή τίμησαν με την παρουσία τους εργάτες της «Χαλυβουργίας», με επικεφαλής τη διοίκηση του σωματείου τους. Οι Χαλυβουργοί ήταν εκεί, όταν ο Γ. Σαρρής τους αφιέρωσε ένα τραγούδι που έγραψε γι' αυτούς το «Είμαστε εργάτες».

Από τα ιδιαίτερα στοιχεία του φετινού φεστιβάλ η παρουσία πολλών νέων ζευγαριών με μικρά παιδιά σε όλους τους χώρους: Στον παιδότοπο πρώτα και κύρια, αλλά και στις συζητήσεις, μπροστά από τα ταμπλό, στα περίπτερα της Διεθνούπολης. Στο βιβλιοπωλείο της «Σύγχρονης Εποχής» γινόταν «χαλασμός». Δύο πιτσιρικάδες τραβολογάνε τη μάνα τους και παραπονιούνται: «Θέλουμε και το άλλο παραμύθι!». Εκείνη τους απαντάει με ηρεμία: «Θα πάρουμε ένα δικό σας και ένα για τη μαμά και τον μπαμπά». Πιάνουμε κουβέντα. «Δύσκολο να μεγαλώνεις παιδιά σήμερα...». «Μη νομίζεις, πάντα δύσκολο ήταν και τώρα λίγο περισσότερο. Το σημαντικό είναι να μιλάς στα παιδιά, να τους εξηγείς. Εμείς την πρώτη κρυάδα την περάσαμε πέρυσι. Πώς να εξηγήσεις σε δυο παιδιά 4-5 χρονών ότι μόνο το ένα από τα δύο μπορεί να πάει στο ποδόσφαιρο; Οτι δεν έχουμε λεφτά για τον παιδικό σταθμό και στον δημοτικό ίσως να μην το πάρουν το παιδί; Κι όμως τα παιδιά καταλαβαίνουν. Τους εξηγήσαμε ότι για όλα αυτά πρέπει να παλέψουν ο μπαμπάς και η μαμά μαζί με άλλες μαμάδες και άλλους μπαμπάδες και τότε χαμογελούσαν. Το ζήτημα είναι να μην βλέπουν δυο γονείς τσακισμένους, παραιτημένους, μες στην γκρίνια και τη μιζέρια».

Λίγο παρακάτω είναι ο παιδότοπος. Νεαρές κοπέλες, φοιτήτριες ή απόφοιτες παιδαγωγικών σχολών ασχολούνται με τα παιδιά, κάνουν παιχνίδια, χειροτεχνίες, θέατρο. Ενα ζευγάρι κοιτάει το μωρό του να παίζει με τα υπόλοιπα, να συμμετέχει στις δραστηριότητες και τα πρόσωπά τους έχουν φωτιστεί από ένα μεγάλο χαμόγελο. «Εμείς ερχόμαστε εδώ συχνά, πιο κάτω μένουμε. Αλλά σήμερα το χαιρόμαστε πολύ. Μακάρι να υπήρχαν κάθε μέρα τέτοιες δημιουργικές ασχολίες για τα παιδιά. Και αυτά τα κορίτσια θα είχαν δουλειά και στα παιδιά κάνει καλό», λέει ο άντρας. Η γυναίκα του προσθέτει: «Εγώ πριν δεν προλάβαινα να φέρω τη μικρή εδώ γιατί δούλευα από το πρωί μέχρι το βράδυ και τώρα είμαι άνεργη και δεν έχω λεφτά ούτε ένα παγωτό να της πάρω. Το σκέφτομαι να έρθω... Αν και δεν πρέπει να μας καταβάλλει αυτή η κατάσταση γιατί τότε θα διαιωνίζεται. Και τότε τι παράδειγμα θα δώσουμε στα παιδιά; Τι θα γυρίσουν να μας πουν μόλις μεγαλώσουν λίγο;».

Η αυλαία για την Κεντρική Σκηνή του Φεστιβάλ άνοιξε με το εξαιρετικό αφιέρωμα στα 90 χρόνια από τη Μικρασιατική καταστροφή και την προσφυγιά, με τίτλο «Το σεργιάνι μας στον κόσμο...», που επιμελήθηκε ο Μανώλης Ανδρουλιδάκης, ο οποίος ενορχήστρωσε και τραγούδησε μαζί με τους Βασίλη Λέκκα, Μανώλη Μητσιά, Νάνα Μπινοπούλου τραγούδια σημαντικών στιχουργών και συνθετών. Τραγούδια των Θεοδωράκη, Λάγιου, Ξαρχάκου, Σαββόπουλου Ανδριόπουλου κ.ά. Σε στίχους Λειβαδίτη, Γκάτσου, Γκανά, Ελευθερίου, Μύρη, Μπουρμπούλη κ.ά. Τραγούδια όπως «Μην κλαις», «Θα με δικάσει», «Ζεϊμπέκικο», «Χίλια μύρια κύματα», «Δυο παλικάρια απ' τ' Αϊβαλί», «Δραπετσώνα», «1922», «Μαλαματένια λόγια», «Ασίσικο Πουλάκη», «Βρέχει στη φτωχογειτονιά», «Καισαριανή», «Μάνα μου Ελλάς» κ.ά. Ενα ταξίδι μνήμης στις λασπωμένες γειτονιές του Πειραιά, της Κοκκινιάς, των Ανατολικών Συνοικιών, εκεί όπου συγκεντρώθηκε το μεγαλύτερο μέρος των προσφύγων της Μικρασίας. Του εργατόκοσμου και του λαού, που και τότε όπως και σήμερα αποτέλεσε το μόνο «χαμένο» στα επικίνδυνα ιμπεριαλιστικά σχέδια στην περιοχή, αλλά που με συμπαραστάτη τους το ΚΚΕ πύκνωσαν τις γραμμές του, σφυρηλατήθηκαν και ατσαλώθηκαν ακόμα περισσότερο την περίοδο της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης, όταν οι προσφυγικοί συνοικισμοί μετατράπηκαν σε κάστρα του αγώνα.