Τα παραπάνω τόνισε, μεταξύ άλλων, χτες βράδυ η Ελπίδα Παντελάκη, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ ως κεντρική εισηγήτρια στη συζήτηση που έγινε, με θέμα «Κοινωνική αλληλεγγύη: Συνήθεια στη φτώχεια ή στοιχείο της πάλης ενάντια στην εξαθλίωση;». Συζήτηση που έγινε με την παρουσία και συμμετοχή πλήθους κόσμου, νεολαίων, μεταναστών στο Στέκι των νέων Εργαζομένων, έναν από τους κεντρικότερους χώρους του Φεστιβάλ, πολύ όμορφα διαμορφωμένο, φιλόξενο τόσο για την παρακολούθηση της κουβέντας και τη συμμετοχή σε αυτή, όσο και για την επαφή με τα γειτονικά περίπτερα των ΠΑΜΕ, ΠΑΣΕΒΕ, ΠΑΣΥ, ΜΑΣ, ΟΓΕ.

Η Ελ. Παντελάκη αναφέρθηκε στην τοποθέτησή της διεξοδικά στο ρόλο που παίζουν ΜΚΟ, Δήμοι, συγκροτήματα Τύπου, κόμματα του συστήματος, όλοι αυτοί που από τη μία με την πολιτική τους, με διάφορες «δράσεις» και «πρωτοβουλίες», «προγράμματα», συσσίτια κ.λπ., εμφανίζονται ως φιλάνθρωποι, ενώ οι ίδιοι ακριβώς υπηρετούν την πιο άγρια και αντιλαϊκή πολιτική, χτυπούν αλύπητα κάθε λαϊκό αγώνα, ωθούν στον «κοινωνικό αυτοματισμό», χαρατσώνουν άγρια το λαό, ιδιωτικοποιούν υπηρεσίες, τσακίζουν τους εργαζόμενους με ανταποδοτικά τέλη, περνάν τις εναπομείνασες κοινωνικές υποδομές στην ευθύνη ιδιωτών με στήριξη «χορηγών», κουρεύοντας ό,τι δικαίωμα απέμεινε, παρέχοντάς το με εργαζόμενους που δουλεύουν με άθλιους όρους. Προειδοποίησε ότι υπάρχει κίνδυνος εγκλωβισμού του λαού στην αυτοδιαχείριση της φτώχειας αποσπασμένη από την ταξική πάλη, ότι τάχα μπορεί να δουν προκοπή στο πλαίσιο του καπιταλισμού.

Υπογράμμισε ότι το ΚΚΕ αντιπαραθέτει στο ρεαλισμό της εξαθλίωσης (για να σωθεί το κεφάλαιο από την κρίση του), το ρεαλισμό της ικανοποίησης των λαϊκών αναγκών για να σωθεί και να ευημερήσει ο λαός. Οτι η πρόταση ελπίδας και διεξόδου για το λαό και τη νεολαία απαιτεί αποδέσμευση από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία που θα διαγράψει μονομερώς το χρέος και θα κοινωνικοποιήσει τα μονοπώλια.

Διευκρίνισε ότι χρειάζεται οργάνωση της λαϊκής πάλης με επίκεντρο τα προβλήματα της λαϊκής οικογένειας, δίνοντας βάρος στα πιο ευαίσθητα και καταπιεσμένα τμήματα, όπως είναι άνεργοι, ανασφάλιστοι, συνταξιούχοι, ΑμεΑ, φτωχές οικογένειες, μετανάστες. Οτι βασικά θέματα που απασχολούν αυτόν τον κόσμο είναι εκτός από τα θέματα σίτισης και στέγασης, τα θέματα υγείας για όσους δεν έχουν να πληρώσουν ή δεν έχουν ασφάλιση, φάρμακα, φροντιστήρια για παιδιά, για όσους έχουν χρέη, δόσεις σε εφορίες, τράπεζες, όσους δεν έχουν θέρμανση το χειμώνα, οι παιδικοί σταθμοί, αλλά και κάθε λαϊκό πρόβλημα που ανακύπτει και θέλει λύση πρέπει να διεκδικηθεί.

Στη συνέχεια, στους συγκεντρωμένους μίλησε ο Δημήτρης Λιάκος, ταμίας του Σωματείου Εργαζομένων στην «Ελληνική Χαλυβουργία». Αναφέρθηκε διεξοδικά στο κύμα αλληλεγγύης και συμπαράστασης που δέχτηκαν από την πρώτη στιγμή του αγώνα τους οι χαλυβουργοί. Στο γεγονός ότι το ΠΑΜΕ στάθηκε αμέσως δίπλα τους με κουπόνια ενίσχυσης και τρόφιμα. Σαν πολύτιμη πείρα και παρακαταθήκη του ταξικού εργατικού κινήματος περιέγραψε πώς οργανώθηκαν, πώς έστησαν επιτροπές αγώνα, διανομής τροφίμων, οικονομικής ενίσχυσης, συζύγων χαλυβουργών. Πώς διεκδίκησαν και πέτυχαν να μην πληρώνουν οι απεργοί νοσήλια, δίδακτρα στα φροντιστήρια για τα παιδιά τους κ.λπ.

Μετά τους εισηγητές ακολούθησε πλούσια συζήτηση, πλήθος παρεμβάσεων από τους παρευρισκόμενους που μετέφεραν πείρα από τους δικούς τους χώρους, κατέθεσαν ερωτήματα, υπέβαλαν προτάσεις για την οργάνωση δράσεων και παρεμβάσεων, προκειμένου να μη μείνει νοικοκυριό χωρίς να καλύπτονται οι ανάγκες του.

Χαρακτηριστικά έγινε αναφορά στον επίσης μεγάλο αγώνα των εργαζόμενων της «PHONE MARKETING» που όπως ειπώθηκε χαρακτηριστικά με φάρο τον αγώνα των χαλυβουργών, με την υποστήριξη του ΠΑΜΕ και της Λαϊκής Επιτροπής Νέας Ιωνίας, την πολύμορφη στήριξή τους, μπήκαν και αυτοί στον αγώνα κόντρα στις επιδιώξεις της εργοδοσίας, γαλουχήθηκαν στις συλλογικές διεργασίες, πέτυχαν συγκεκριμένα αποτελέσματα.

Ξεχωριστή στιγμή της συζήτησης όταν τον λόγο πήρε ο Γιώργος Σιφωνιός, πρόεδρος του Σωματείου των Χαλυβουργών, που υπό συνεχή χειροκροτήματα ξεκαθάρισε πως όταν οι απεργοί άρχισαν τον αγώνα τους ήξεραν ότι υπάρχει οργανωμένο ταξικό εργατικό κίνημα, το Σωματείο τους, το Συνδικάτου Μετάλλου, ότι υπάρχει το ΠΑΜΕ. Κατέληξε, καλώντας σε οργάνωση όλων παντού, από τους μαθητές μέχρι τους απόμαχους της δουλειάς, σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε λαϊκή γειτονιά, με αγώνα και για τα καθημερινά προβλήματα, τα χρονίζοντα, αλλά δείχνοντας πάντα και τον απώτερο στόχο, την ανατροπή του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος.