Τι συμβαίνει, όμως, στην πραγματικότητα: Βρισκόμαστε κοντά σε μια συμφωνία της κυβέρνησης και του ΣΕΒ, με το γνωστό πλαίσιο των αιτημάτων του ταξικού εργατικού κινήματος για 35ωρο - 7ωρο - 5ήμερο, με πλήρη ασφαλιστική κάλυψη και ουσιαστικές αυξήσεις μισθών; Φυσικά, δε συμβαίνει κάτι τέτοιο.

Απλούστατα, μεθοδεύεται από την κυβέρνηση, σε συμπαιγνία με τον κυβερνητικό συνδικαλισμό, το πέρασμα από την πίσω πόρτα με έναν έξυπνο ελιγμό του συνόλου των επιλογών της κοινοτικής "Λευκής Βίβλου" για πλήρη αποδιάρθρωση των σχέσεων πλήρους, μόνιμης απασχόλησης.

Επιχειρείται, δηλαδή, με το μανδύα της αποδοχής ενός αιτήματος του ελληνικού και ευρωπαϊκού εργατικού κινήματος και με τη σκόπιμη απομόνωσή του από το συνολικό πλαίσιο διεκδίκησης της εργατικής τάξης, να περάσει η πλήρης αποδιάρθρωση του ημερήσιου χρόνου εργασίας, το ελαστικό ωράριο, η μερική απασχόληση, η ρύθμιση του χρόνου εργασίας σε ετήσια βάση.

Οι λόγοι, που, ουσιαστικά, υπαγορεύουν τη συγκεκριμένη πολιτική του μονοπωλιακού κεφαλαίου, ανεξάρτητα από τους τρόπους παρουσίασής της, έχουν αναλυθεί, ήδη, από τον περασμένο αιώνα από τον Μαρξ:

"Αν το ωρομίσθιο καθοριστεί έτσι που ο κεφαλαιοκράτης να υποχρεώνεται να πληρώνει, όχι έναν ημερήσιο ή βδομαδιάτικο μισθό, αλλά μόνο τις ώρες εργασίας που στη διάρκειά τους ευαρεστείται ν' απασχολεί τον εργάτη, τότε μπορεί να τον απασχολεί λιγότερο από το χρόνο που βρίσκεται αρχικά, στη βάση υπολογισμού του ωρομίσθιου ή της μονάδας μέτρου για την τιμή της εργασίας... Ο κεφαλαιοκράτης μπορεί να εκμηδενίζει κάθε κανονικότητα στην απασχόληση και σύμφωνα με την ευκολία και το συμφέρον της στιγμής να εναλλάσσει την πιο τρομερή υπερβολική εργασία με τη σχετική ή ολοκληρωτική ανεργία" ("Το Κεφάλαιο" τ. 1, σελ. 563).

Από την άλλη, τα στελέχη του κυβερνητικού συνδικαλισμού και οι συνοδοιπόροι τους, με τη μεμονωμένη προβολή του αιτήματος του 35ωρου, καλλιεργούν αυταπάτες για τη δυνατότητα αντιμετώπισης της ανεργίας στα πλαίσια του καπιταλισμού. Φυσικά, όσο και αν προσπαθούν, δεν μπορούν να κρύψουν την τάση υποκατάστασης της ζωντανής εργασίας από τη νεκρή, αντικειμενοποιημένη εργασία (μηχανές), που αναπτύσσεται στα πλαίσια της διαδικασίας καπιταλιστικής συσσώρευσης. Ούτε μπορούν να συσκοτίσουν την ανάγκη της άρχουσας τάξης για την ύπαρξη ενός μαζικού εφεδρικού στρατού. Οι εργαζόμενοι, ακόμα και αν αγνοούν τη μαρξιστική απόδειξη, γνωρίζουν από την ίδια τους την πείρα ότι η ανεργία είναι σύμφυτο φαινόμενο με την ύπαρξη του καπιταλισμού.

Καθοδηγείται από τη βασική επισήμανση του Μαρξ στο θέμα αυτό:

"Ο κεφαλαιοκράτης επωφελείται από το δικαίωμά του σαν αγοραστής, όταν προσπαθεί να μεγαλώσει όσο γίνεται την εργάσιμη ημέρα και αν είναι δυνατό, να κάνει τη μια εργάσιμη ημέρα δύο. Από την άλλη μεριά, ο εργάτης επωφελείται από το δικαίωμά του σαν πωλητής, όταν προσπαθεί να περιορίσει την εργάσιμη ημέρα σε ένα κανονικό μέγεθος.

Επομένως, έχουμε δω μια αντινομία, Δίκαιο ενάντια σε Δίκαιο και τα δύο εξίσου κατοχυρωμένα από το νόμο της ανταλλαγής εμπορευμάτων. Και ανάμεσα σε δύο ίσα Δίκαια αποφασίζει η βία" ("Το Κεφάλαιο", τ. 1, σελ. 246).

Ομως, η προβολή του συνολικού πλαισίου 7ωρο - 5ήμερο (35ωρο), με ουσιαστικές αυξήσεις και πλήρη ασφαλιστική κάλυψη δεν έχει τίποτα κοινό με τα κυβερνητικά σχέδια. Οπως αναφέρει η "Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία" (19/10/97), τα σχέδια αυτά, μετά τη συνάντηση του υπουργού Μ. Παπαϊωάννου, με τους ομολόγους του στη Σύνοδο υπουργών Εργασίας του ΟΟΣΑ, προσανατολίζονται σε μια συνολική "διευθέτηση" του ετήσιου χρόνου εργασίας με ταυτόχρονη εγκατάλειψη του 8ωρου, στο όνομα της ευελιξίας της αγοράς εργασίας.

Ενα, όμως, είναι βέβαιο: Οτι δεν μπορούν να κοροϊδεύουν την πλειοψηφία των εργαζομένων για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Και η δική μας παρέμβαση, η αγωνιστική απάντηση των κομμουνιστών, θα τους χαλάσει, για μια ακόμη φορά, τη σούπα...

Μάκης ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

Μεθοδεύεται από την κυβέρνηση, σε συμπαιγνία με τον κυβερνητικό συνδικαλισμό, το πέρασμα από την πίσω πόρτα με έναν έξυπνο ελιγμό του συνόλου των επιλογών της κοινοτικής "Λευκής Βίβλου" για πλήρη αποδιάρθρωση των σχέσεων πλήρους, μόνιμης απασχόλησης

Μόνο όσοι αναζητούν προσχήματα στέκονται στις "παλινωδίες" της Ουάσιγκτον και στην "αυτοκριτική" του εκπροσώπου του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών, που για χάρη του "καλού ονόματος" του Ρ. Χόλμπρουκ, αυτομαστιγώθηκε δημόσια. Η "παράσταση" πράγματι ήταν ωραία, ικανοποίησε την ελληνική κυβέρνηση, όμως το αμερικανικό σενάριο για την εξομάλυνση των ελληνοτουρκικών σχέσεων δεν έχει αλλάξει.

Με απλές λέξεις το αμερικανικό σενάριο, προβλέπει: Ενταση, "έντιμη" διαμεσολάβηση και διευθέτηση του συνόλου των ελληνοτουρκικών "προβλημάτων", συμπεριλαμβανομένου και του Κυπριακού, προκειμένου να αποκατασταθεί η εύρυθμη λειτουργία της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ.

Ξεκινώντας κανείς από το στόχο που θέτει η αμερικανική εξωτερική πολιτική, δηλαδή τη διευθέτηση του συνόλου των ελληνοτουρκικών προβλημάτων, πρέπει αναγκαστικά να παρατηρήσει πως οι απόψεις της Ουάσιγκτον ταυτίζονται με αυτές της Αγκυρας. Από τη στιγμή που η αμερικανική διπλωματία κάνει λόγο για συνολική διευθέτηση, αυτόματα αποδέχεται την επιθετική τακτική της Αγκυρας, η οποία έχει καταφέρει να εγγράψει τις μονομερείς απαιτήσεις της σε βάρος της Ελλάδας, ως ελληνοτουρκικές διαφορές. Η κρίση των Ιμίων συμπλήρωσε την τουρκική επιχειρηματολογία που ουσιαστικά απαιτεί τη διαπραγμάτευση για τη δημιουργία ενός νέου καθεστώτος στο Αιγαίο.

Προφανώς καμία χώρα και καμία κυβέρνηση, όσο κι αν πιέζεται από δεσμούς εξάρτησης, δεν μπορεί να αποδεχτεί τη σε βάρος της αλλαγή ενός καθεστώτος που σε τελική ανάλυση διαμορφώθηκε μετά από σκληρούς και αιματηρούς αγώνες. Και στην προκειμένη περίπτωση, στο Αιγαίο, το αμερικανικό εγχείρημα είναι πράγματι δύσκολο και απαιτεί προσεκτικές και συντονισμένες κινήσεις, οι οποίες έχουν αρχίσει να καταγράφονται.

Αυτό που περισσότερο απ' όλα είναι σαφές, αφορά στην πολύ καλή συνεργασία που έχουν εμπεδώσει Ουάσιγκτον και Αγκυρα. Συνεργασία που οικοδομείται στη βάση των κοινών τους συμφερόντων στην περιοχή.

Οι ρόλοι, λοιπόν, που έχουν αναλάβει Αμερική και Τουρκία απέναντι στην Ελλάδα είναι συμπληρωματικοί: Η Αγκυρα κραδαίνει το μαστίγιο και η Ουάσιγκτον προσφέρει στην ελληνική κυβέρνηση το καρότο της έντιμης διαμεσολάβησης. Και οι δύο μαζί, βέβαια αποβλέπουν στον ίδιο στόχο: Στην αλλαγή του καθεστώτος στην περιοχή.

Ο λόγος για την απροκάλυπτη στήριξη των τουρκικών επιδιώξεων από την αμερικανική διπλωματία είναι πολύ απλός. Ο Θ. Πάγκαλος τον περιέγραψε, μεταφέροντας σε κομματική εκδήλωση του ΠΑΣΟΚ μια συνομιλία του με τον Χ., Κίσινγκερ. Η Αμερική, φέρεται πως είπε στον Ελληνα υπουργό ο "πρώτος μάγος" της αμερικανικής διπλωματίας, "σημαίνει" πετρέλαιο. Πετρέλαιο όμως, συνέχισε ο Κίσινγκερ, "είναι" ο αραβικός κόσμος, κατ' αρχήν η Τουρκία.

Η απλή, όσο και κυνική αυτή λογική, λοιπόν, υπαγορεύει την πολιτική της Ουάσιγκτον απέναντι στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και καθιστά το ρόλο της ιδιοτελή και κυρίως ανέντιμο.

Η αμερικανική διαμεσολάβηση, πράγματι, εκμεταλλεύεται το σκηνικό της έντασης που δημιουργεί η Αγκυρα στο Αιγαίο, σε αέρα και θάλασσα, προκειμένου να φέρει στο τραπέζι των διαβουλεύσεων ιδέες και προτάσεις, οι οποίες αν υιοθετηθούν, υποτίθεται πως θα αποκλιμακώσουν την ένταση, θα οικοδομήσουν εμπιστοσύνη και θα ρυθμίσουν, τελικά το ελληνοτουρκικό πρόβλημα. Στην πραγματικότητα, θα διαμορφώσουν το "ζητούμενο" από τη Νέα Τάξη, καθεστώς στο Αιγαίο και γενικότερα στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο.

Αυτό το "παιχνίδι" τις τελευταίες μέρες βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, καθώς πλησιάζει η ημερομηνία της συνάντησης των πρωθυπουργών Ελλάδας και Τουρκίας στο περιθώριο της βαλκανικής διάσκεψης που οργανώνει η ελληνική κυβέρνηση στην Κρήτη. Το σκηνικό έντασης παραμένει στο Αιγαίο και η κλιμάκωσή της είναι εύκολη υπόθεση, κάθε φορά που κάποιες αμερικανικές "ιδέες" κινούνται στο διπλωματικό παρασκήνιο.

Είναι φανερό πως αυτό το επικίνδυνο "παιχνίδι" δεν μπορεί να συνεχίζεται επ' άπειρον καθώς η Ουάσιγκτον βιάζεται να "αποκαταστήσει" την "τάξη" στη Ν/Α Μεσόγειο, διασφαλίζοντας τούς υπό την κυριαρχία της πετρελαϊκούς δρόμους προς τη Δύση. Είναι, επίσης, φανερό και βέβαιο πού θα καταλήξει για την Ελλάδα αυτό το παιχνίδι, όσο η ελληνική κυβέρνηση επιμένει να αναζητά το "δίκιο" της στην, αντικειμενικά, "ανέντιμη" αμερικανική διαμεσολάβηση.

Την πρωτοκαθεδρία, όμως, την έχει η "Ελευθεροτυπία", που ετοιμάζει τις... μεγάλες εκπλήξεις, σύμφωνα με σχόλια συντακτών της! Ενώ από πίσω τρέχει και η Νέα Ελληνική Τηλεόραση (ΝΕΤ), που πρόφθασε να πάρει συνέντευξη από τον Φαράκο, ονομάζοντάς τον και αυτή "πρώην ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ", σαν να μην έχει σημερινή ιδιότητα...

Το βιβλίο, μας πληροφορεί ο Τύπος, ονομάζεται "Αρης Βελουχιώτης, το χαμένο αρχείο - άγνωστα κείμενα". Και υπάρχει η φιλοδοξία, όπως έγραψε το "ΕΘΝΟΣ" μέρες πριν, να φτάσει σε τέτοιο κυκλοφοριακό ύψος, ώστε να αγγίξει το αντίστοιχο του βιβλίου της Μιμής...

Πριν από το σχολιασμό ορισμένων σημείων, που περιέχονται στα παραπάνω δημοσιεύματα, είναι καιρός να θίξουμε δύο ζητήματα που αφορούν τον Φαράκο και ένα τρίτο γενικότερης σημασίας.

Πρώτο: Ο Γρ. Φαράκος εξακολουθεί να χρησιμοποιεί ως τωρινή του ιδιότητα το "πρώην ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ"! Ομως το "πρώην" υποδηλώνει παρελθόν και όχι παρόν. Γιατί δε χρησιμοποιεί τη σημερινή του ιδιότητα; Το διαβατήριο που είχε, έληξε εδώ και χρόνια. Και ως γνωστόν, κανένας δεν μπορεί να κυκλοφορεί με ληγμένο διαβατήριο, αλλιώς θεωρείται - και είναι - λαθρεπιβάτης. Από τότε που το ΚΚΕ κατ' ουσίαν τον καθαίρεσε από Γενικό Γραμματέα, ο ίδιος έχει φροντίσει να του εκδώσουν νέο διαβατήριο. Με την ιδιότητα, όμως, που αναγράφεται στο νέο διαβατήριο, μάλλον δεν μπορεί να ψαρεύει σε θολά νερά. Αυτό, βέβαια, το γνωρίζουν καλά και όσοι τον αξιοποιούν. Γνωρίζουν ότι με τη σημερινή του ιδιότητα τού "τίποτα", μειώνονται σημαντικά οι πιθανότητες κάποιος να "τσιμπήσει"... Γι' αυτό και χρησιμοποιούν το "πρώην ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ"!!!

Με το παρελθόν του ο Γρ. Φαράκος έχει ξεκόψει μετά... βδελυγμίας! Ας ξεκόψει και από το να το επικαλείται. Γιατί προκαλεί...

Δεύτερο: Η ανεντιμότητα του Φαράκου εκδηλώνεται - εκτός των πολλών άλλων - και με το ότι δεν έχει απαντήσει, παρά τις ατέλειωτες δημόσιες ψευτοαυτοκριτικές του, στο εξής ερώτημα: Πώς γίνεται και άλλαξε ριζικά άποψη για όλα, για όσα προηγούμενα υποστήριζε; Για παράδειγμα, θεωρούσε ότι η Συμφωνία της Βάρκιζας ήταν ιστορικό λάθος από την πλευρά των ΕΑΜικών δυνάμεων. Από τότε που αποστάτησε, θεωρεί ότι σωστά έγινε! Τη συμφωνία του Λιβάνου, τη θεωρούσε επίσης λάθος. Από τότε που αποστάτησε, θεωρεί ότι σωστά έγινε! Τα ίδια ισχύουν και για το Δεκέμβρη και για τον αγώνα του ΔΣΕ. Πίστευε ότι καλώς έκαναν το ΚΚΕ και ο λαός και πήραν τα όπλα. Από τότε που αποστάτησε, θεωρεί ότι έκαναν κακώς, κάκιστα!

Μπορεί, φυσικά, να ισχυριστεί, ότι η ριζική αλλαγή που επήλθε στη βάση της ιδεολογικοπολιτικής του αντίληψης, ήταν επόμενο να συμπαρασύρει στην αναθεώρηση και όλα τα επιμέρους.

Αυτό θα μπορούσε κανείς να το δεχτεί ως εξήγηση, αν δε συνέβαινε κάτι άλλο: Η προσπάθεια του Φαράκου να αποδείξει το "ναι, μεν αλλά...". Οτι, δηλαδή, αυτός πάντα κρατούσε επιφυλάξεις για βασικά θέματα! Οτι πάντα είχε αντιρρήσεις, που όμως δεν τις έλεγε ή τις έλεγε μασημένα! Γράφει: "Προσωπικά ένιωσα βαρύ το εσωκομματικό κλίμα, αμέσως μόλις βρέθηκα στον ΔΣΕ, τον Οκτώβρη του 1947. Από τότε άρχισε να μη με ικανοποιεί η εσωκομματική ζωή"!!! (Λ. Μαυροειδή, σελ. 598).

Κι ενώ η εσωκομματική ζωή δεν τον ικανοποιούσε, περίμενε να περάσουν 45 χρόνια, να γίνει Γραμματέας της ΚΕ και να τα πει αυτά μετά την έξοδό του από το ΚΚΕ!

Δύο πράγματα, λοιπόν, συμβαίνουν: Η ο Φαράκος, αν και δε συμφωνούσε με τη λειτουργία και τη γραμμή του ΚΚΕ, έκανε την πάπια για λόγους αριβισμού και καριερισμού, ή κάτι άλλο συμβαίνει, που μόνο ο ίδιος το γνωρίζει...

Τρίτο: Ο Φαράκος είναι σήμερα φανατικός θιασώτης των κεντροαριστερών (και παραπέρα) "λύσεων". Η Κεντροαριστερά, πέρα από τα ιδεολογικοπολιτικά υλικά της, που είναι αντιλαϊκά και μπαγιάτικα, έχει και τους ανθρώπινους φορείς της. Που αποδείχνεται, ότι αρκετοί απ' όσους πρωτοστατούν στη δημιουργία της, διακρίνονται από έλλειμμα ηθικής στάσης. Ο ίδιος ο Φαράκος, για παράδειγμα, είναι και προβοκάτορας, αφού πρωτοστατεί στην επίθεση κατά του ΚΚΕ με το χυδαιότερο τρόπο. Και μόνο απ' αυτό μπορεί να κρίνει κανείς, το τι είναι η Κεντροαριστερά...

Ας έρθουμε, όμως, στα δημοσιεύματα για το βιβλίο του.

Ζήτημα 1ο: Είναι υποκριτής, γιατί ο Αρης τάχθηκε κατά της Συμφωνίας της Βάρκιζας, ενώ ο Φαράκος είναι υπέρ.Με τα όσα λέει και γράφει ο Φαράκος, προσβάλλει βάναυσα και τη μνήμη και τον αγώνα του Αρη.

Ζήτημα 2ο: Ο Αρης χαρακτήριζε τους Εγγλέζους "χειρότερους και από τους Γερμανούς κατακτητές", όπως γράφει σε επιστολή του που δημοσίευσαν "ΤΑ ΝΕΑ" (η ίδια επιστολή είχε δημοσιευτεί και πριν από 16 χρόνια στην "Ελευθεροτυπία", 28/12/1981).

Ο Φαράκος, λοιπόν, υποκρίνεται όταν παριστάνει τον υποστηριχτή του Αρη, γιατί ο ίδιος δεν έχει την ίδια άποψη με αυτήν του Αρη. Γράφει: "Εγώ δεν μπορώ να καταλήξω πώς οι Εγγλέζοι ήθελαν την ένοπλη σύγκρουση"! (Λ. Μαυροειδή, σελ. 577).

Ζήτημα 3ο: Ο Φαράκος εξαίρει τη στάση του Αρη. Ομως, την ίδια στιγμή επιτίθεται κατά του ΚΚΕ, επειδή χαρακτηρίζει - εδώ και μισό αιώνα - λάθος τη Συμφωνία της Βάρκιζας!

Ζήτημα 4ο: "Οι Αγγλοι ήθελαν να προκαλέσουν και τη φυσική εξόντωση του Αρη", λέει ο Φαράκος!

Αυτό κι αν είναι ανακάλυψη! Ομως ο Φαράκος περιορίζει μόνο στον Αρη αυτή την επιδίωξη των Αγγλων, ενώ εξαιρεί προκλητικά την καθοδήγηση του ΚΚΕ. Για την ακρίβεια, την αντιπαραθέτει με τον Αρη. Αν και γνωρίζει, ότι από τα μέλη της ΚΕ, αυτής που ψήφισε υπέρ της Συμφωνίας της Βάρκιζας, δέκα (10) εκτελέστηκαν στα χρόνια 1944 - 1949, ενώ από την ΚΕ του ΚΚΕ, που εκλέχτηκε από το 7ο Συνέδριο (Οκτώβρης 1945) εκτελέστηκε, πέρασε στην πολιτική προσφυγιά ή φυλακίστηκε, ένας ακόμα μεγαλύτερος αριθμός.

Ζήτημα 5ο: Στη συνέντευξή του στη ΝΕΤ (Δευτέρα 20.10) ο Φαράκος υποστήριξε ότι το ΚΚΕ δεν έχει αποκαταστήσει τον Αρη! Μάλιστα ισχυρίστηκε, δίχως ντροπή, ότι το ΚΚΕ συνέχισε επί χρόνια να αποκαλεί τον Αρη προβοκάτορα και προδότη!

Αν ήταν έτσι, γιατί δεν έθεσε ο ίδιος ο Φαράκος το θέμα, όταν ήταν στο ΚΚΕ, ώστε να διορθωθούν τα, κατά την άποψή του, κακώς κείμενα; Γιατί δεν το έθεσε, όντας μέλος της ΚΕ από το 1961, μέλος του ΠΓ από το 1968 και Γενικός Γραμματέας της ΚΕ από το 1989 έως το 1991;

Αλλά και αυτό, ο Φαράκος, το... θυμήθηκε - για την ακρίβεια το κατασκεύασε - από τη στιγμή που ανένηψε! Από τη στιγμή που είδε το... φως του και έγινε ένας... εθνικόφρων πολίτης!

Ζήτημα 6ο: Αλλά στη συνέντευξή του στα "ΝΕΑ" ο Φαράκος ομολογεί το στόχο του, που είναι το χτύπημα του ΚΚΕ. Λέει: "Ο Αρης έγινε θρύλος. Θρύλος που ερεθίζει τη διαρκή παρόρμηση ενάντια στην όποια εξάρτηση, στην όποια βία, στην όποια κομματική πειθαρχία που αλλοτριώνει τον αγωνιστή. Αυτή ήταν η δική του τιμή. Η δικαίωσή του. Δικαίωση, γενικότερα, της Αρνησης"!

Να, λοιπόν, ποιο είναι το ζητούμενο για τον Φαράκο: Η Αρνηση (με κεφαλαίο) στην κομματική πειθαρχία!

Πιστεύει, στ' αλήθεια, ότι έτσι θα δικαιώσει την αισχρή στάση του απέναντι στο ΚΚΕ; Τολμά να κρίνει τον Αρη εξ ιδίων;

Ας μην ξεχνάει - και αυτός και οι συνεργάτες του - ότι ο Αρης έγινε θρύλος υλοποιώντας την πολιτική του ΚΚΕ ως καπετάνιος του ΕΛΑΣ. Εγινε θρύλος ως κομμουνιστής αντάρτης. Ποτέ δε στράφηκε κατά του ΚΚΕ. Και όταν ακόμα διαφώνησε για τη Βάρκιζα, και τότε δεν ήταν πολέμιος του ΚΚΕ. Να τι έλεγε στις 11 του Μάρτη του 1945 σε ομιλία του στο χωριό Αγία Τριάδα Ευρυτανίας: "Θα 'ταν ανοησία να νομίζει κανείς ότι εγώ είναι δυνατό να βαδίσω ενάντια στο Κόμμα, να το σώσω απ' το γκρεμό θέλω. Το Κόμμα γνωρίζει τι κάνω, βρίσκομαι σε συνεχή επαφή με την καθοδήγηση του Κόμματος και οι κινήσεις μου θα 'ναι τέτοιες που θα δοθεί και ο χρόνος και η δυνατότητα στο Κόμμα να πάρει όλα τα μέτρα που θα απαιτήσει μια αλλαγή της πολιτικής του" (βλέπε Δημ. Καραθάνου, "Αντίο καπετάνιε",σελ. 26).

Την "Αρνηση", λοιπόν, που επικαλείται ο Φαράκος, δεν την εννοεί και ο Αρης,παρά τις... φιλότιμες προσπάθειες τού Φαράκου να δώσει στην αντίθεση του Αρη για τη Βάρκιζα το περιεχόμενο που αυτός θέλει. Ο Αρης - και απειθαρχώντας - πονούσε για το ΚΚΕ, ενώ ο Φαράκος πολεμάει λυσσασμένα το ΚΚΕ.

Η παραπάνω διαφορά τους - όση η μέρα με τη νύχτα - επιβεβαιώνει απλώς την αυτογελοιοποίηση του Φαράκου, να παίρνει υπό την προστασία του - αυτός, ένα ναυάγιο της ταξικής πάλης - έναν λαϊκό ήρωα, ο οποίος διαφωνούσε με το Λίβανο, διαφωνούσε με τη Βάρκιζα, διαφωνούσε με τον τρόπο που δόθηκε η μάχη του Δεκέμβρη. Ενώ ο Φαράκος είναι σύμφωνος και με το Λίβανο και με τη Βάρκιζα και καταριέται την ένοπλη πάλη του λαού το Δεκέμβρη του 1944!

Και κάτι ακόμα: Για τα όσα βρώμικα γράφει ο Φαράκος (κατάσκοποι του ΚΚΕ κ.ά.) η ηγεσία του ΣΥΝ δείχνει, με τη στάση της, ότι τουλάχιστον τα συγκαλύπτει.

Κακό του κεφαλιού της. Βοηθάει έτσι να αποκαλυφθεί καλύτερα, πιο γρήγορα και σε περισσότερους, ο αληθινός ρόλος της, που δεν έχει καμιά διαφορά από το ρόλο του Φαράκου.

Μάκης ΜΑΪΛΗΣ

Η ανεντιμότητα του Φαράκου εκδηλώνεται - εκτός των πολλών άλλων - και με το ότι δεν έχει απαντήσει, παρά τις ατέλειωτες δημόσιες ψευτοαυτοκριτικές του, στο εξής ερώτημα: Πώς γίνεται και άλλαξε ριζικά άποψη για όλα, για όσα προηγούμενα υποστήριζε;

"Εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ, όλων των Ελλήνων κομμουνιστών και κομμουνιστριών, των χιλιάδων Ελλήνων αγωνιστών, σας διαβεβαιώνουμε ότι είμαστε μαζί σας, στο πλάι σας. Ο αγώνας σας, να υπερασπιστείτε την Κουβανική Επανάσταση, τη σοσιαλιστική σας πατρίδα, χωρίς να διαπραγματευτείτε τις αρχές σας, είναι και δικός μας.

Η επικράτηση της αντεπανάστασης στις σοσιαλιστικές χώρες της Ευρώπης οδήγησε στο αδυνάτισμα του διεθνούς επαναστατικού κινήματος, όμως δεν αλλάζει το κύριο και το βασικό, ότι δηλαδή το καπιταλιστικό σύστημα βρίσκεται σε κατάσταση γενικής κρίσης εδώ και 80 χρόνια. Είναι καπιταλισμός που σαπίζει με βασικό γνώρισμα την όξυνση όλων των αντιθέσεών του στο στάδιο του ιμπεριαλισμού.

Ως το 1989-91 ένα από τα βασικά στοιχεία με τα οποία εκδηλωνόταν η γενική κρίση του καπιταλισμού ήταν η διάσπαση του κόσμου σε δύο αντίθετα κοινωνικά συστήματα. Η διαμόρφωση του σοσιαλιστικού συστήματος που γεννήθηκε τον 20ό αιώνα με τη νικηφόρα Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση (που φέτος κλείνει 80 χρόνια),μαζί με την αποσύνθεση του αποικιακού συστήματος, προκάλεσαν τον περιορισμό της ακτίνας κυριαρχίας και δράσης του ιμπεριαλισμού. Το στοιχείο αυτό έχει υποχωρήσει σημαντικά σήμερα. Τις συνέπειες αυτής της υποχώρησης τις ζει ολόκληρη η ανθρωπότητα, με ακόμα μεγαλύτερη οξύτητα ο κουβανικός λαός.

Αλίμονο όμως, αν καταλήξει κανείς στο συμπέρασμα ότι ο καπιταλισμός βαδίζει απρόσκοπτα, σε ελεύθερο από εμπόδια δρόμο. Οι διεθνείς συναντήσεις των ηγεσιών των ιμπεριαλιστικών χωρών, η συνεδρίαση της Παγκόσμιας Τράπεζας και του ΔΝΤ που έγινε πρόσφατα στο Χονγκ - Κονγκ, έδειξε ότι και οι ίδιοι νιώθουν τρομαγμένοι μπροστά στα εμπόδια και στις αντιθέσεις που προσκρούουν. Δείχνουν τρομαγμένοι μπροστά στα αποτελέσματα της δικής τους πολιτικής, την τεράστια έκταση της φτώχειας και της ανεργίας που προκαλούν. Οι ίδιοι οι καπιταλιστικοί οργανισμοί και οι αστικές στατιστικές υποχρεώνονται να αναγνωρίσουν τραγικά στοιχεία όπως:

Το 1960 το 20% των πλουσίων κατείχε το 31% του συνολικού εισοδήματος της ανθρωπότητας και το 20% των φτωχών μόλις το 1%.Σήμερα, το 20% των πλουσίων κατέχει το 83% τους ανθρώπινου εισοδήματος σε σχέση με το 1,5% των φτωχών. Ο αριθμός των ανθρώπων, που φυτοζωούν κερδίζοντας μόνο 2 δολάρια την ημέρα, θα αυξηθεί από 3 δισ. που είναι σήμερα σε 5 δισ.,ενώ το 25% των τροπικών δασών θα έχει καταστραφεί σε σχέση με το 4% που έχει χαθεί σήμερα.

Βεβαίως, ο τρόμος τους δε στηρίζεται σε ανθρωπιστικά αισθήματα. Τρέμουν καθώς διαβλέπουν ότι η πολιτική τους θα απελευθερώσει κοινωνικές αντιδράσεις και ξεσπάσματα, που θα εξελιχθούν σε τεράστια απειλή για το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα στην πορεία. Με τα δικά τους λόγια οι ίδιοι αναγνωρίζουν ότι οι κοινωνικές αντιθέσεις αναπαράγονται σε ανώτερο επίπεδο. Τα δικά τους συμπεράσματα δείχνουν, ότι αν και διαθέτουν ακόμα ανανεωμένα μέσα παρέμβασης στον κύκλο των κρίσεων, ταυτόχρονα στενεύουν τα περιθώρια να αμβλύνουν τις αντιθέσεις του συστήματος, να περιορίζουν τις αντινομίες του.

Ο καπιταλισμός δεν μπορεί να διατηρήσει ούτε τα στοιχειώδη δικαιώματα που παραχωρούσε σε άλλες φάσεις της ανάπτυξής του.

Ο συσχετισμός δύναμης δε θα μείνει στατικός. Δημιουργούνται προϋποθέσεις αφύπνισης των λαών. Δεν είμαστε βολουνταριστές, η σοσιαλιστική επανάσταση δε γίνεται κατά παραγγελία των ΚΚ. Κανένας προσωρινός αρνητικός συσχετισμός όμως δεν μπορεί και δεν πρέπει να σταματήσει ένα κομμουνιστικό κόμμα από το βασικό καθήκον του, να δουλεύει για το πέρασμα στο σοσιαλισμό. Μόνο έτσι θα μπορέσει να τα βγάλει πέρα και στα καθημερινά καθήκοντά του, μόνο έτσι θα καταφέρει να ξεφύγει από τον κίνδυνο να ενσωματωθεί στην πολιτική διαχείρισης του συστήματος.

Αξίζουν της προσοχής μας ορισμένα συμπεράσματα που βγαίνουν από την περίοδο των αντεπαναστατικών αλλαγών, που οδήγησαν στη διάλυση της ΕΣΣΔ:

1. Στα μέσα της 10ετίας του '80 στο πολιτικό σύστημα της ΕΣΣΔ και των άλλων σοσιαλιστικών χωρών της Ευρώπης δημιουργήθηκαν οι πολιτικές προϋποθέσεις,που άνοιξαν το δρόμο στη διαδικασία παλινόρθωσης των καπιταλιστικών σχέσεων στις χώρες αυτές. Ο πολιτικός παράγοντας έπαιξε προωθητικό ρόλο στη σοσιαλιστική οικοδόμηση. Ο πολιτικός παράγοντας από ένα σημείο και μετά άνοιξε το δρόμο στην αντεπανάσταση.

2. Η πολιτική της "περεστρόικα" εκμεταλλεύτηκε υπαρκτά προβλήματα. Ντύθηκε με τα συνθήματα της "δημοκρατίας", "της διαφάνειας", τα οποία με το συγκεκριμένο περιεχόμενο που πήραν ήταν πανομοιότυπα με τα αντίστοιχα της αστικής δημοκρατίας. Τελικά, το σύνθημα για "περισσότερη δημοκρατία" χρησιμοποιήθηκε συνειδητά για να πατήσει γκάζι η αντεπανάσταση.

3. Από τη στιγμή που εμφανίστηκε το πρώτο στη Γη σοσιαλιστικό κράτος, η κριτική που εξαπολύθηκε από τις αντισοσιαλιστικές δυνάμεις, αλλά και από ρεφορμιστές, αναθεωρητές, ξεκινούσε συνειδητά - και σε κάποιες περιπτώσεις ασυνείδητα - από λανθασμένη βάση: Εξομοίωνε τα κριτήρια ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό, προβάλλοντας την αταξική, ουτοπική ιδέα - και τάχα ηθική θεωρία - της "καθαρής δημοκρατίας". Από τις πιο χαρακτηριστικές αντιλήψεις αυτού του τύπου ήταν η ταύτιση της δημοκρατίας με τον πολυκομματισμό.

Εμείς εξακολουθούμε να πιστεύουμε (κι έχουμε κάθε λόγο να το κάνουμε ατενίζοντας το σύγχρονο κόσμο) την απλή αλήθεια ότι η αστική δημοκρατία επιβάλλει την εξουσία, τη δικτατορία των λίγων πάνω στους πολλούς - η σοσιαλιστική δημοκρατία την εξουσία, τη δικτατορία των πολλών πάνω στους λίγους.

Είναι γεγονός ότι η αστική δημοκρατία αποδείχτηκε το καλύτερο δυνατό πολιτικό περίβλημα για τη στερέωση του καπιταλισμού. Καμιά αλλαγή, ούτε προσώπων, ούτε θεσμών, ούτε κομμάτων, μέσα στα πλαίσιά της, δε μετέβαλε και δεν μπορεί να τη μεταβάλει σε έκφραση παλλαϊκών συμφερόντων. Ηταν, μένει και θα παραμείνει έκφραση των αποκλειστικών συμφερόντων του κεφαλαίου.

Το βαρύ πυροβολικό της καπιταλιστικής προπαγάνδας συγκεντρώνεται σήμερα κατά του μονοκομματικού πολιτικού συστήματος - όπως λένε - της Κούβας, αλλά και της Κίνας. Στην πραγματικότητα ο πυροβολισμός έχει στόχο του τον πρωτοπόρο και καθοδηγητικό ρόλο του ΚΚ στο σοσιαλιστικό πολιτικό σύστημα. Αν π.χ. στην Κούβα υπήρχαν περισσότερα κόμματα, πάλι ο ιμπεριαλισμός θα ζητούσε από το ΚΚ Κούβας να παραιτηθεί από τον πρωτοποριακό, καθοδηγητικό του ρόλο και, αν είναι δυνατό, να σβήσει από το χάρτη.

Αν κάτι ο εχθρός αξιολόγησε άριστα εξαρχής, αυτό ήταν ο ρόλος του ΚΚ στο σοσιαλιστικό πολιτικό σύστημα. Από τον καιρό των γεγονότων ανατροπές, η επιδίωξη ήταν η ίδια: Να τσακιστεί ή να αποχρωματιστεί το ΚΚ ως καθοδηγητικός πυρήνας του κράτους, ως ενοποιητικό στοιχείο της σοσιαλιστικής κοινωνίας. Δεν ισχυριζόμαστε ότι δεν υπήρχαν λάθη, στρεβλώσεις ή και παραβιάσεις αρχών στο πολιτικό σύστημα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στον 20ό αιώνα, που έπρεπε να διορθωθούν και μάλιστα έγκαιρα. Υπήρξαν ιδεολογικές διολισθήσεις, οπορτουνιστικές εκτροπές που έπρεπε να αποκατασταθούν. Η "περεστρόικα" πάντως, καμία σχέση δεν είχε με διαδικασία διόρθωσης.

Αυτό που όλοι πρέπει να κρατήσουμε ως βασική αρχή και χωρίς εκπτώσεις, είναι ότι η σοσιαλιστική οικοδόμηση έχει ανάγκη από την αυτοτελή δημιουργικότητα της πλειοψηφίας του πληθυσμού και πριν απ' όλα της πλειοψηφίας των εργαζομένων. Η επανάσταση και η σοσιαλιστική οικοδόμηση στην Κούβα πιστεύουμε ότι περικλείει πολλά σημαντικά θετικά διδάγματα στον τομέα αυτό, άξια να μελετηθούν από όλα τα κομμουνιστικά κόμματα.

Είναι πασίγνωστο ότι ο σοσιαλισμός δεν αποκλείει γενικά την ύπαρξη και λειτουργία άλλων κομμάτων. Δεν είναι ζήτημα όμως διάθεσης ή επιλογής. Ο αριθμός των κομμάτων στον σοσιαλισμό εξαρτάται από αντικειμενικούς παράγοντες, από εθνικές και ιστορικές ιδιομορφίες.

Αυτό που έχει σημασία, είναι να γίνει ευρύτερα κατανοητό τι εκφράζει ο "πολυκομματισμός" στην καπιταλιστική κοινωνία. Και εδώ βεβαίως βαραίνουν οι αντικειμενικοί παράγοντες, που καθορίζουν την εμφάνιση των κομμάτων της αστικής τάξης και του κόμματος της εργατικής τάξης. Ο πολυκομματισμός στον καπιταλισμό δίνει πολιτική έκφραση και στα ενδιάμεσα κοινωνικά στρώματα που είναι πολυάριθμα, ιδιαίτερα στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές κοινωνίες. Από μια άποψη ο πολυκομματισμός αποτελεί σημαντικό οχυρό του καπιταλιστικού συστήματος, αφού διασφαλίζει να αναπαράγονται και να ανανεώνονται οι αυταπάτες και οι ταλαντεύσεις των ενδιάμεσων κοινωνικών στρωμάτων.

Μήπως τα πολλά κόμματα στον καπιταλισμό εκφράζουν διαφορετικές στρατηγικές επιλογές για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης;

Το αντίθετο συμβαίνει. Η πλειοψηφία των κομμάτων αυτών εκφράζει διαφορετικές μορφές διαχείρισης του συστήματος, άρα και στερέωσής του. Δίνουν δυνατότητα στην κυρίαρχη τάξη να οργανώνει τις πολιτικές της συμμαχίες, να προσεταιρίζεται ταλαντευόμενες πολιτικές δυνάμεις, ακόμα και κόμματα που διακηρύσσουν αριστερά και αντικαπιταλιστικά προγράμματα. Τέτοιες εξελίξεις ζούμε καθημερινά πχ στη Μεγάλη Βρετανία με την εργατική κυβέρνηση του Τόνι Μπλερ, στις ΗΠΑ με την εναλλαγή Ρίγκαν και Κλίντον. Πολλά συμπεράσματα για τον πολυκομματισμό και τον πολιτικό πλουραλισμό δίνει η πείρα της Κεντροαριστεράς στην Ευρώπη, που έχει κορμό τη σοσιαλδημοκρατία και δυνάμεις που προέκυψαν από την κρίση και τη διάσπαση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Τελικά, οι πιο αποτελεσματικές κυβερνήσεις για την προώθηση νεοφιλελεύθερων μέτρων αποδείχτηκαν αυτές που δεν ήταν επισήμως συντηρητικές.

Βεβαίως, οι συνέπειες του πολυκομματισμού στον καπιταλισμό δεν είναι μονοσήμαντες, έχουν αρκετές αποχρώσεις, κυρίως κάτω από την άνοδο της ταξικής πάλης. Εμείς διαβλέπουμε ότι η άνοδος της ταξικής πάλης, ιδιαίτερα σε περίοδο κρίσης του πολιτικού συστήματος, θα φέρει στην επιφάνεια την εμφάνιση και άλλων πολιτικών δυνάμεων που θα έχουν τη διάθεση, τουλάχιστον να μην εγκλωβιστούν στη διαχείριση του συστήματος. Αναφερόμαστε σε πολιτικές δυνάμεις που μαζί με τα ΚΚ θα είναι σε θέση να συγκροτήσουν έναν άλλο πόλο πολιτικής συμμαχίας, που θα καταφέρει χτυπήματα και θα αδυνατίσει τα στηρίγματα του συστήματος στις καπιταλιστικές χώρες. Βεβαίως, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πουθενά δεν εμφανίστηκαν τέτοιες δυνατότητες με θετική επίδραση, χωρίς την ύπαρξη και δράση ενός ισχυρού, μαζικού, επαναστατικού ΚΚ, χωρίς την ύπαρξη μιας ισχυρής, συνειδητοποιημένης εργατικής πρωτοπορίας.

Ο Ενγκελς έλεγε ότι η ελευθερία της βούλησης σημαίνει ικανότητα να μπορούμε να αποφασίζουμε έχοντας γνώση των πραγμάτων. Τότε είναι αυταπάτη να μιλάμε για ελευθερία βούλησης των πλατιών μαζών, ακόμη και σε εκείνες τις καπιταλιστικές χώρες που τυπικά υπάρχει το δικαίωμα της επιλογής. Η αστική τάξη περηφανεύεται για το αστικό κοινοβούλιο, το οποίο το εμφανίζει ως Ναό της Δημοκρατίας, την Τοπική Αυτοδιοίκηση ως περίπου θεσμό λαϊκής δημοκρατίας. Την τελευταία ιδιαίτερα 10ετία έχουμε ταχύτατες εξελίξεις, με αποτέλεσμα το αστικό κοινοβούλιο, σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο, τα όργανα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, να έχουν και τυπικά και επίσημα μεταβληθεί σε όργανα και παραόργανα του αστικού κράτους. Μια σειρά θεσμοί που είχαν αναδειχτεί στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας, κάτω από την πάλη του εργατικού κινήματος, έχουν μετατραπεί σε τυφλά όργανα του κεφαλαίου, σε όργανα ταξικής συνεργασίας, σε όργανα εξαγοράς, χρηματισμού, χειραγώγησης. Ο κατήφορος έχει πάρει τη μεγάλη πλειοψηφία των θεσμών του συνδικαλιστικού κινήματος. Δεν είναι τυχαίο ότι οι λαοί της Ευρώπης δε νιώθουν κανένα σεβασμό για τους αστικούς θεσμούς. Η άποψη αυτή δεν εφησυχάζει το Κόμμα μας, αντίθετα, απονευρωμένη από πολιτικό περιεχόμενο, δεν αντιπροσωπεύει κανένα κίνδυνο για το σύστημα. Αντίθετα, μπορεί να οδηγήσει στη διάδοση ακόμα πιο αντιδραστικών, φασιστικών απόψεων. Εμείς στην Ελλάδα δουλεύουμε δραστήρια για να δείξουμε, γιατί και πώς εξαντλήθηκαν τα όποια όρια είχε η αστική δημοκρατία, γιατί και πώς ο λαός μέσα από την πάλη του θα αναδείξει λαογέννητους ανεξάρτητους θεσμούς που θα τους αξιοποιήσει για την επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας.

Για ποια ελευθερία γίνεται λόγος, όταν οι κομμουνιστές και άλλοι αγωνιστές, ακόμη και στις πιο φιλελεύθερες αστικές δημοκρατίες, αντιμετωπίζουν διώξεις που ξεκινάνε από την απειλή της απόλυσης και κλιμακώνονται με την παρακολούθηση και το φακέλωμα των πολιτικών τους δραστηριοτήτων; Τέτοια φαινόμενα ζούμε καθημερινά στη χώρα μας. Υπενθυμίζουμε ότι οι δραστήριοι κομμουνιστές δεν μπορούν να βρουν δουλιά στο δημόσιο, στην ελεύθερη δήθεν Γερμανία και στην Τσεχία. Οτι αρκετά κομμουνιστικά κόμματα στην Ευρώπη και αλλού είναι παράνομα ή μισοπαράνομα.Για ποια ελευθερία επιλογής γίνεται λόγος, όταν οι λαοί βρίσκονται κάτω από τη διαρκή απειλή και πραγματικότητα της ιμπεριαλιστικής επέμβασης;

Το Κόμμα μας έχει ήδη πολύ σοβαρά καταπιαστεί με το πρόβλημα τωνπροβλημάτων που εμφανίζεται στην περιοχή μας και βεβαίως γενικεύεται σε όλο τον κόσμο. Συγκροτούνται στρατιωτικές ΝΑΤΟικές δυνάμεις ταχείας επέμβασης που επίσημα αναγγέλλουν ότι θα επεμβαίνουν, όπου νομίζουν, όχι μόνο σε περίπτωση πολέμου, αλλά και για παρέμβαση στο εσωτερικό των χωρών, όταν ξεσπάνε λαϊκά κινήματα. Το ΝΑΤΟ έχει αναγορεύσει τον εαυτό του σε δήθεν εγγυητή ακόμα και των εκλογικών διαδικασιών σε μια χώρα. Αποδείχτηκε ήδη στην ανοιχτή ανάμειξή του στις εκλογές της Βοσνίας. Ακόμα, έχει μπει σε δρόμο εφαρμογής η μερική αντικατάσταση, ως πρώτη φάση, των εθνικών στρατών. Στη θέση τους δίνονται εντολές να δημιουργηθούν μισθοφορικοί στρατοί, που με πληρωμή υποτίθεται θα υπερασπίζονται τα σύνορα της κάθε χώρας. Στην πραγματικότητα πρόκειται για εκτελεστικά αποσπάσματα της αντεπανάστασης. Σε όλες τις χώρες της Ευρώπης και στην Ελλάδα συγκροτείται ιδιωτική αστυνομία, που θα είναι ακόμα πιο ανεξέλεγκτη σε σύγκριση με την αστυνομία του αστικού κράτους. Δεν είναι τυχαίο ότι στις γραμμές της ιδιωτικής αστυνομίας μπαίνουν στοιχεία που σχετίζονται με το κοινωνικό έγκλημα, άνθρωποι που έχουν δικαστεί για αξιόποινες πράξεις.

Ενα από τα βασικά ζητήματα που συζητήσαμε τα τελευταία χρόνια στο Κόμμα μας, που κλείνει 80 χρόνια ζωής το επόμενο έτος, είναι: Πώς ένα κομμουνιστικό κόμμα, που δρα μάλιστα μέσα στο λάκκο των λεόντων, θα καταφέρνει να αναπτύσσει τους δεσμούς του με την εργατική τάξη και το λαό, θα γίνει ο πρωτεργάτης της συγκρότησης ενός μεγάλου Λαϊκού Μετώπου που θα εκφράζει τα συμφέροντα της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού στον αγώνα κατά των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού. Πώς θα γίνουμε πιο ικανοί στον αγώνα για το σοσιαλισμό. Σκεφθείτε ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα - μέλος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Είναι μια χώρα που παίζει ενεργό ρόλο στα επιθετικά ιμπεριαλιστικά σχέδια της περιοχής, είναι και θύτης και θύμα της ιμπεριαλιστικής στρατηγικής και των αντιθέσεων στην περιοχή. Ξέρουμε ότι δε φθάνει να έχει ένα κόμμα σωστή πολιτική γραμμή και πρόγραμμα. Ανάμεσα στη θεωρία και στην πράξη παρεμβαίνουν πολλοί παράγοντες, που άλλοτε μπορεί να υπονομεύουν και άλλοτε να αυξάνουν την αποτελεσματικότητα δράσης του Κόμματος.

Ενα από τα ζητήματα που συγκέντρωσε την προσοχή μας είναι η ανάγκη ένα ΚΚ να κατακτά υψηλό θεωρητικό επίπεδο, να μελετά συνεχώς την εξελισσόμενη πραγματικότητα, και ταυτόχρονα να έχει μόνιμο ιδεολογικό, μαχητικό μέτωπο κατά της αστικής ιδεολογίας και του οπορτουνισμού. Ο οπορτουνισμός αποδείχτηκε ακόμα μια φορά ο Δούρειος Ιππος για το κομμουνιστικό κίνημα, καθώς στο σταυροδρόμι μετεξελίχθηκε σε αντεπαναστατική δύναμη.

Η πολιτική του ιμπεριαλισμού διαμορφώνει την αντικειμενική, υλική βάση πάνω στην οποία είναι δυνατό να διαδοθούν πλατιά οι οπορτουνιστικές αντιλήψεις. Οι αντιθέσεις που εμφανίζονται στην πορεία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, όταν μάλιστα αυτή συντελείται σε συνθήκες ιμπεριαλιστικής περικύκλωσης, αποτελεί επίσης πρόσφορο έδαφος για τη διάδοση αναθεωρητικών αντιλήψεων. Η επικράτηση του οπορτουνισμού δεν είναι μοιραία. Στο βαθμό που υπάρχει συνειδητοποίηση των αντικειμενικών προϋποθέσεων ανάπτυξής του, μπορούν να παρθούν μέτρα που θα τον αποτρέψουν.

Λένε ότι οι νικημένοι στρατοί διδάσκονται καλά. Θα διδαχτούμε από τις ήττες μας. Θα γίνουμε πιο σταθεροί στην ιδεολογία μας, τη μαρξιστική -λενινιστική θεωρία, στις δοκιμασμένες αρχές μας, πιο σκληροί στον ταξικό αγώνα, πιο ικανοί κι ευέλικτοι πολιτικά, πιο βαθιά μέσα στην εργατική τάξη και στους άλλους καταπιεζόμενους, πιο διεθνιστές. Ο 21ος αιώνας θα είναι αιώνας ανασύνταξης των επαναστατικών δυνάμεων. Θα είναι αιώνας μιας καινούριας ανόδου του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος".

Το 1960 το 20% των πλουσίων κατείχε το 31% του συνολικού εισοδήματος της ανθρωπότητας και το 20% των φτωχών μόλις το 1%.Σήμερα το 20% των πλουσίων κατέχει το 83% τους ανθρώπινου εισοδήματος σε σχέση με το 1,5% των φτωχών. Ο αριθμός των ανθρώπων, που φυτοζωούν κερδίζοντας μόνο 2 δολάρια την ημέρα, θα αυξηθεί από 3 δισ. που είναι σήμερα σε 5 δισ.,ενώ το 25% των τροπικών δασών θα έχει καταστραφεί σε σχέση με το 4% που έχει χαθεί σήμερα

Ο συσχετισμός δύναμης δε θα μείνει στατικός. Δημιουργούνται προϋποθέσεις αφύπνισης των λαών. Δεν είμαστε βολουνταριστές, η σοσιαλιστική επανάσταση δε γίνεται κατά παραγγελία των ΚΚ. Κανένας προσωρινός αρνητικός συσχετισμός, όμως, δεν μπορεί και δεν πρέπει να σταματήσει ένα κομμουνιστικό κόμμα από το βασικό καθήκον του, να δουλεύει για το πέρασμα στο σοσιαλισμό. Μόνον έτσι θα μπορέσει να τα βγάλει πέρα και στα καθημερινά καθήκοντά του. Μόνον έτσι θα καταφέρει να ξεφύγει από τον κίνδυνο να ενσωματωθεί στην πολιτική διαχείρισης του συστήματος

Στη διάρκεια της βδομάδας που πέρασε, πραγματοποιήθηκε στην Κούβα ένα διεθνές συμπόσιο, με θέμα "Ο σοσιαλισμός στον 21ο αιώνα", οργανωμένο από το ΚΚ Κούβας και αφιερωμένο στην 30ή επέτειο από το θάνατο του Τσε Γκεβάρα.Στο συμπόσιο πήρε μέρος αντιπροσωπεία του ΚΚΕ, αποτελούμενη από την ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα και τον Μπάμπη Αγγουράκη,μέλος της ΚΕ και υπεύθυνο του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων του Κόμματος. Ο "Ρ" σήμερα δημοσιεύει ολόκληρη την ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα στο διεθνές αυτό συμπόσιο, για την επικαιρότητα του σοσιαλισμού.