Μόνο όσοι αναζητούν προσχήματα στέκονται στις "παλινωδίες" της Ουάσιγκτον και στην "αυτοκριτική" του εκπροσώπου του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών, που για χάρη του "καλού ονόματος" του Ρ. Χόλμπρουκ, αυτομαστιγώθηκε δημόσια. Η "παράσταση" πράγματι ήταν ωραία, ικανοποίησε την ελληνική κυβέρνηση, όμως το αμερικανικό σενάριο για την εξομάλυνση των ελληνοτουρκικών σχέσεων δεν έχει αλλάξει.

Με απλές λέξεις το αμερικανικό σενάριο, προβλέπει: Ενταση, "έντιμη" διαμεσολάβηση και διευθέτηση του συνόλου των ελληνοτουρκικών "προβλημάτων", συμπεριλαμβανομένου και του Κυπριακού, προκειμένου να αποκατασταθεί η εύρυθμη λειτουργία της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ.

Ξεκινώντας κανείς από το στόχο που θέτει η αμερικανική εξωτερική πολιτική, δηλαδή τη διευθέτηση του συνόλου των ελληνοτουρκικών προβλημάτων, πρέπει αναγκαστικά να παρατηρήσει πως οι απόψεις της Ουάσιγκτον ταυτίζονται με αυτές της Αγκυρας. Από τη στιγμή που η αμερικανική διπλωματία κάνει λόγο για συνολική διευθέτηση, αυτόματα αποδέχεται την επιθετική τακτική της Αγκυρας, η οποία έχει καταφέρει να εγγράψει τις μονομερείς απαιτήσεις της σε βάρος της Ελλάδας, ως ελληνοτουρκικές διαφορές. Η κρίση των Ιμίων συμπλήρωσε την τουρκική επιχειρηματολογία που ουσιαστικά απαιτεί τη διαπραγμάτευση για τη δημιουργία ενός νέου καθεστώτος στο Αιγαίο.

Προφανώς καμία χώρα και καμία κυβέρνηση, όσο κι αν πιέζεται από δεσμούς εξάρτησης, δεν μπορεί να αποδεχτεί τη σε βάρος της αλλαγή ενός καθεστώτος που σε τελική ανάλυση διαμορφώθηκε μετά από σκληρούς και αιματηρούς αγώνες. Και στην προκειμένη περίπτωση, στο Αιγαίο, το αμερικανικό εγχείρημα είναι πράγματι δύσκολο και απαιτεί προσεκτικές και συντονισμένες κινήσεις, οι οποίες έχουν αρχίσει να καταγράφονται.

Αυτό που περισσότερο απ' όλα είναι σαφές, αφορά στην πολύ καλή συνεργασία που έχουν εμπεδώσει Ουάσιγκτον και Αγκυρα. Συνεργασία που οικοδομείται στη βάση των κοινών τους συμφερόντων στην περιοχή.

Οι ρόλοι, λοιπόν, που έχουν αναλάβει Αμερική και Τουρκία απέναντι στην Ελλάδα είναι συμπληρωματικοί: Η Αγκυρα κραδαίνει το μαστίγιο και η Ουάσιγκτον προσφέρει στην ελληνική κυβέρνηση το καρότο της έντιμης διαμεσολάβησης. Και οι δύο μαζί, βέβαια αποβλέπουν στον ίδιο στόχο: Στην αλλαγή του καθεστώτος στην περιοχή.

Ο λόγος για την απροκάλυπτη στήριξη των τουρκικών επιδιώξεων από την αμερικανική διπλωματία είναι πολύ απλός. Ο Θ. Πάγκαλος τον περιέγραψε, μεταφέροντας σε κομματική εκδήλωση του ΠΑΣΟΚ μια συνομιλία του με τον Χ., Κίσινγκερ. Η Αμερική, φέρεται πως είπε στον Ελληνα υπουργό ο "πρώτος μάγος" της αμερικανικής διπλωματίας, "σημαίνει" πετρέλαιο. Πετρέλαιο όμως, συνέχισε ο Κίσινγκερ, "είναι" ο αραβικός κόσμος, κατ' αρχήν η Τουρκία.

Η απλή, όσο και κυνική αυτή λογική, λοιπόν, υπαγορεύει την πολιτική της Ουάσιγκτον απέναντι στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και καθιστά το ρόλο της ιδιοτελή και κυρίως ανέντιμο.

Η αμερικανική διαμεσολάβηση, πράγματι, εκμεταλλεύεται το σκηνικό της έντασης που δημιουργεί η Αγκυρα στο Αιγαίο, σε αέρα και θάλασσα, προκειμένου να φέρει στο τραπέζι των διαβουλεύσεων ιδέες και προτάσεις, οι οποίες αν υιοθετηθούν, υποτίθεται πως θα αποκλιμακώσουν την ένταση, θα οικοδομήσουν εμπιστοσύνη και θα ρυθμίσουν, τελικά το ελληνοτουρκικό πρόβλημα. Στην πραγματικότητα, θα διαμορφώσουν το "ζητούμενο" από τη Νέα Τάξη, καθεστώς στο Αιγαίο και γενικότερα στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο.

Αυτό το "παιχνίδι" τις τελευταίες μέρες βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, καθώς πλησιάζει η ημερομηνία της συνάντησης των πρωθυπουργών Ελλάδας και Τουρκίας στο περιθώριο της βαλκανικής διάσκεψης που οργανώνει η ελληνική κυβέρνηση στην Κρήτη. Το σκηνικό έντασης παραμένει στο Αιγαίο και η κλιμάκωσή της είναι εύκολη υπόθεση, κάθε φορά που κάποιες αμερικανικές "ιδέες" κινούνται στο διπλωματικό παρασκήνιο.

Είναι φανερό πως αυτό το επικίνδυνο "παιχνίδι" δεν μπορεί να συνεχίζεται επ' άπειρον καθώς η Ουάσιγκτον βιάζεται να "αποκαταστήσει" την "τάξη" στη Ν/Α Μεσόγειο, διασφαλίζοντας τούς υπό την κυριαρχία της πετρελαϊκούς δρόμους προς τη Δύση. Είναι, επίσης, φανερό και βέβαιο πού θα καταλήξει για την Ελλάδα αυτό το παιχνίδι, όσο η ελληνική κυβέρνηση επιμένει να αναζητά το "δίκιο" της στην, αντικειμενικά, "ανέντιμη" αμερικανική διαμεσολάβηση.