«Σχετικά με την προώθηση προς ψήφιση "αντικομμουνιστικού μνημονίου" στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης, θα ήθελα να εκφράσω την προσωπική μου άποψη διά των στηλών της εφημερίδας σας.

Θεωρώ ότι η κατάρρευση του λεγόμενου "υπαρκτού σοσιαλισμού" και οι επιπτώσεις του, είναι θέμα που θα κριθεί σε βάθος χρόνου από την Ιστορία. Το τι συνέβη, το πώς επικράτησε, το αν και κατά πόσο η επικράτησή του συνέβαλε στην κοινωνική ευαισθητοποίηση των καθεστώτων της Δυτικής Ευρώπης έναντι των εργαζομένων, προς αποφυγήν της ενδυνάμωσης των εκεί κομμουνιστικών κινημάτων, και το γιατί τελικά κατέρρευσε, είναι επίσης θέματα των ιστορικών του μέλλοντος.

Στην Ελλάδα, η προσπάθεια επιβολής του κομμουνισμού κατά τη χαώδη μετακατοχική περίοδο οδήγησε τη χώρα μας σε έναν αδελφοκτόνο Εμφύλιο που όλοι μας θέλουμε να ξεχάσουμε. Αίμα αδελφικό χύθηκε σε μία σύγκρουση ιδεών (και όχι μόνον). Μίση και πάθη σύρθηκαν για χρόνια και δηλητηρίασαν τη ζωή των ανθρώπων μας. Από τον πατέρα μου, που μετείχε ενεργά στην εμφύλια σύρραξη ως αξιωματικός της Χωροφυλακής, έμαθα - μέσα από τα βιώματά του - για πράξεις μεγαλείου και πράξεις αθλιότητας που συνέβησαν καθ' όλη εκείνη την περίοδο και από τις δύο πλευρές. Από τον πατέρα μου πάλι, που βρέθηκε στην πλευρά των νικητών, έμαθα πως "και εκείνοι αγωνίστηκαν για τις ιδέες τους". Μπορεί να ήταν λαθεμένες, μπορεί εκεί που επικράτησαν να μην εφαρμόστηκαν σωστά, μπορεί οι άνθρωποι που τελικά αναδύθηκαν στην εξουσία να μην ήταν ιδεολόγοι, η πρόθεση όμως όλων εκείνων που αγωνίστηκαν αρχικά ήταν το χτίσιμο μιας καλύτερης και δικαιότερης κοινωνίας. Το πώς και γιατί εξελίχθηκαν τα κομμουνιστικά καθεστώτα έτσι όπως εξελίχθηκαν, ας αφήσουμε την Ιστορία να το κρίνει.

Αυτή την ώρα, που οι επιτήδειοι κυβερνούν τον κόσμο, το πιο σημαντικό για το Συμβούλιο της Ευρώπης θα ήταν να σκεφθεί πως ο Στάλιν πέθανε έχοντας σαν μοναδική περιουσία το παλτό του. Ισως αυτό να είναι πιο χρήσιμο για τη βελτίωση του βηματισμού των ηγετών της Ευρώπης από το όποιο ψήφισμα των "νικητών" που καταδικάζουν τους "νικημένους". Αυτό το παιχνίδι το έχουμε ξαναζήσει και είναι απλά ανόητο, μικρόψυχο και ατελέσφορο».

«Ζούμε μια εποχή όπου, μετά την κατάρρευση των σοσιαλιστικών κοινωνιών που δημιουργήθηκαν ως αποτέλεσμα της Οχτωβριανής Επανάστασης και του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, ο καπιταλισμός, παρά το γεγονός ότι βρίσκεται σε όλο και μεγαλύτερο αδιέξοδο, έχει ακόμα τη δυνατότητα να προσπαθεί με κάθε τρόπο να επιβάλει τη "νέα τάξη πραγμάτων", ακριβώς ως "αντίδοτο" αυτού του αδιεξόδου. Στην προσπάθειά του αυτή γίνεται όλο και πιο επιθετικός, πιο ωμός, πιο απροκάλυπτος, στη λογική του "έτσι θέλω, αυτό με συμφέρει, αυτό θα επιβάλω, αν διαφωνείτε είσαστε ο εχθρός και θα σας εξαφανίσω". Χαρακτηριστικό σημάδι κοινωνικο-οικονομικού συστήματος που φτάνει όλο και πιο κοντά στα έσχατα όριά του, τα σπρώχνει με κάθε μέσο και κάθε τίμημα ακόμα πιο πέρα και προχωράει προς την καταστροφή, εννοώντας να παρασύρει στην πορεία του αυτή ολόκληρη την ανθρωπότητα, τον πλανήτη, ακόμα και το σύμπαν αν μπορούσε. Αδιαφορεί πλήρως για τις συνέπειες: "μετά από εμένα, γαία πυρί μειχθήτω". Αυτό θα έπρεπε να τεθεί ως έμβλημα του παγκόσμιου καπιταλισμού στην αρχή του 21ου αιώνα, τόσο στη "βορειοαμερικανική" συνισταμένη του όσο και στην "ευρωπαϊκή".

Η πρώτη, μετά τη Χιροσίμα, το Ναγκασάκι, την Κορέα, το Βιετνάμ, την Παλαιστίνη, τη Χιλή, το Αφγανιστάν, τα Βαλκάνια, το Ιράκ, ...σχεδιάζει απτόητη νέες "περιπέτειες" στο όνομα πάντα της "ελευθερίας", της "δημοκρατίας", του "πολιτισμού". Η δεύτερη, παίζοντας κατά κανόνα το ρόλο του θλιβερού ή του κωμικοτραγικού κομπάρσου της πρώτης, νομίζει ότι βρήκε την κατάλληλη ευκαιρία να ..."ξαναγράψει" την Ιστορία μέσω διαδικασίας κοινοβουλευτικού τύπου, με το επαίσχυντο αντικομμουνιστικό Μνημόνιο που επιδιώκει να υπερψηφίσει σε λίγες μέρες από την Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης. Με τον τρόπο αυτό, προσπαθεί να εξομοιώσει το φασισμό και το ναζισμό με τον κομμουνισμό, θέλοντας να σβήσει από την ιστορική μνήμη το γεγονός ότι χιλιάδες, εκατομμύρια κομμουνιστές σε όλη την Ευρώπη (και ιδιαίτερα στην Ελλάδα) αγωνίστηκαν, βασανίστηκαν και εκτελέστηκαν, πολέμησαν και σκοτώθηκαν, συμβάλλοντας έτσι καθοριστικά στην απαλλαγή της ανθρωπότητας από τον εφιάλτη του φασισμού και του ναζισμού.

Ε, λοιπόν, όχι. Την Ευρώπη, την Ευρώπη των λαών, δεν μπορούμε, δεν πρέπει να τη χαρίσουμε στους παραχαράκτες της Ιστορίας, στους Εμπόρους των Εθνών, στους στυγνούς εκμεταλλευτές των λαών του τρίτου κόσμου, αλλά και των ίδιων των χωρών τους. Ακόμα και άνθρωποι που δεν έχουν καμιά ιδεολογική και πολιτική σχέση με τους κομμουνιστές δεν μπορούν παρά να βροντοφωνάξουν, να δηλώσουν έμπρακτα στους βρικόλακες της Ιστορίας: "Οχι, η επαίσχυντη αυτή προσπάθειά σας να παραχαράξετε την Ιστορία και να προετοιμάσετε μια νέα εκκόλαψη του αυγού του φιδιού δε θα περάσει!". Το οφείλουμε όχι μόνο ως φόρο τιμής προς το παρελθόν, αλλά κυρίως ως προοδευτική παρακαταθήκη για το μέλλον».

«Ως ακαδημαϊκός δάσκαλος, θα ήθελα να προσθέσω τη δική μου φωνή διαμαρτυρίας για το μνημόνιο που θα τεθεί προς ψήφιση στο Συμβούλιο της Ευρώπης. Κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος είναι αντίθετος στη στείρα συνθηματολογία και απλουστευτική καταδίκη μιας ολόκληρης ιδεολογίας. Τα αντικομμουνιστικά μνημεία και μουσεία που προτείνονται από το μνημόνιο, μόνο μίσος και διχασμό μπορούν να προκαλέσουν και οπωσδήποτε όχι πολιτική διαπαιδαγώγηση. Το τι συνέβη στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης τον προηγούμενο αιώνα θα πρέπει να είναι αντικείμενο ιστορικής διερεύνησης και όχι προπαγάνδας. Ανεξάρτητα από την πολιτική τοποθέτηση του καθενός, είναι εντελώς ανιστόρητη η ταύτιση του κομμουνισμού με το φασισμό ή το ναζισμό. Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος απλά το επιβεβαιώνει».

«Το "μνημόνιο της Πολιτικής Επιτροπής του Συμβουλίου της Ευρώπης" αποτελεί βάναυση προσβολή στη μνήμη εκατομμυρίων κομμουνιστών, που πρόσφεραν ακόμα και τη ζωή τους για τα πανανθρώπινα ιδανικά και πολέμησαν τον κάθε μορφής φασισμό, όπου κι αν αυτός εμφανίστηκε. Η ενέργεια αυτή αποτελεί ύβρη για κάθε δημοκρατικά σκεπτόμενο άνθρωπο και αποκαλύπτει, για μια ακόμα φορά, το ανάλγητο πρόσωπο της νέας τάξης πραγμάτων.

Πρόκειται για ένα κατάπτυστο κείμενο, το οποίο δε στρέφεται μόνο κατά των κομμουνιστών, αλλά και κατά των λαών, αφού όχι μόνο ποινικοποιεί τη λαϊκή αγωνιστική δράση στο εσωτερικό των χωρών, αλλά και θέτει όλους ενώπιον σοβαρών ζητημάτων συνείδησης και υπεράσπισης των θεμελιωδών δημοκρατικών δικαιωμάτων, ανεξάρτητα από τις ιδεολογικές, πολιτικές πεποιθήσεις και εκτιμήσεις του καθενός.

Οι λαοί της Ευρώπης έχουν πλούσια, μα και οδυνηρή εμπειρία. Εδωσαν εκατομμύρια νεκρούς μέσα από φυλακίσεις, εξορίες, βασανιστήρια και δολοφονίες για την απόκρουση του ναζισμού και φασισμού. Δε θα επιτρέψουν τη νεκρανάσταση τέτοιων ή παρόμοιων αντιδραστικών πρακτικών.

Ενώνω και εγώ τη φωνή μου με τη φωνή εκατομμυρίων ανθρώπων στον τόπο μας και παγκόσμια, για να μην περάσει το συγκεκριμένο μνημόνιο, για να μπορούν οι λαοί να αγωνίζονται και να διεκδικούν τα δικαιώματά τους που θα καλύπτουν τις σύγχρονες ανάγκες τους».

«Στην εποχή μας, που το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα ναυαγεί, η παγκοσμιοποίηση αλλάζει τον κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό χάρτη της Γηραιάς Ηπείρου, οι πολίτες της Ευρώπης αγωνιούν και απορούν για το μέλλον τους.

Είναι άδικο, διχαστικοί και αποσταθεροποιητικοί μηχανισμοί στη δεδομένη στιγμή να εισάγονται όχι μόνο στην Ευρώπη, αλλά και να απειλούν ολόκληρη τη Γη.

Η συζήτηση και η ψηφοφορία της 24ης Ιανουαρίου 2006 από τη Σουηδία, για το σχέδιο απόφασης "Ανάγκη καταδίκης των εγκλημάτων των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων" αποτελεί ένα βαθύ πλήγμα στην προσπάθεια αναζήτησης κοινής ευρωπαϊκής ταυτότητας. Είναι κρίμα που η πρόταση αυτή έρχεται από τη Σουηδία, χώρα με υψηλό δημοκρατικό ήθος, η οποία δεν έζησε την εμπειρία του διχασμού των υπολοίπων χωρών της Ευρώπης και κυρίως της Ελλάδας. Φαίνεται ότι όσοι δεν έχουν ανάλογη ιστορία, δεν έχουν και ανάλογη ιστορική μνήμη.

Κάνω έκκληση σε όλους τους λαούς της Γης και ιδιαίτερα στους Ευρωπαίους να σεβαστούν την Ιστορία.

Γιατί εξομοιώνοντας θύτες και θύματα, δείχνουν να λησμονούν ότι "η Ιστορία επαναλαμβάνεται"».

«Το αντικομμουνιστικό μνημόνιο αποτελεί, κατά τη γνώμη μου, στείρα υποστήριξη μιας μερίδας της ευρωπαϊκής ηπείρου στο μακαρθικό πνεύμα, στο οποίο σήμερα η Αμερική σύρεται ξανά. Εκφράζει το φόβο ορισμένων απέναντι στο εμφανές στένεμα, στο οποίο προχωράει ο δυτικός τρόπος διαχείρισης και διεργασίας της κατανομής του πλούτου στους λαούς.

Τα κομμουνιστικά καθεστώτα αποτέλεσαν σημαντική εξέλιξη του κόσμου μας και η ύπαρξη σήμερα κομμουνιστικών κομμάτων και κομμουνιστικής ιδεολογίας αποδεικνύει τη συνέχιση της ιστορίας αυτής, που κανείς δεν ξέρει πού θα καταλήξει. Το σίγουρο όμως είναι ότι δεν έχει λήξει.

Η Γηραιά Ηπειρος δεν έχει καμία δουλιά να σύρεται (με όλη τη διεθνή παραγκώνιση που δέχεται καθημερινά από τα κράτη του "καθαρού δυτικού ονείρου") στο αντικομμουνιστικό παραλήρημα στο οποίο οδηγούν, τη στιγμή που αυτή η ίδια, μέσω ποταμών αίματος και θυσιών, ανέδειξε αυτόν τον τρόπο διαχείρισης και κατανομής πλούτου.

Θεωρώ ότι στο σύνολό της η Ευρώπη θα καταδικάσει την πρωτοβουλία αυτών των μικρόμυαλων και μικρόψυχων, που αποτελούν συντριπτική μειοψηφία και δείγμα ανιστόρητου υποσυνόλου της ευρωπαϊκής ηπείρου».