ΕΡΓΑΤΙΚΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

Αγριο «φέσι» στα Ταμεία

Νέα στοιχεία για τη μη καταβολή εκατοντάδων δισ. δραχμών προς τα ασφαλιστικά ταμεία, ενάντια και στη νομοθεσία

Την ώρα που η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ επικαλείται τη δύσκολη κατάσταση του ασφαλιστικού συστήματος - προλειαίνοντας το έδαφος για ένα νέο αντιασφαλιστικό ρεσάλτο - την ίδια στιγμή, συνεχίζει την υπονόμευση των Ταμείων, μη καταβάλλοντας κρατικές εισφορές ύψους εκατοντάδων δισεκατομμυρίων.

Σύμφωνα με στοιχεία της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Προσωπικού Οργανισμών Κοινωνικής Πολιτικής (ΠΟΠΟΚΠ), οι οφειλές του κράτους στα ασφαλιστικά ταμεία, μόνο για τους νέους ασφαλισμένους και για την περίοδο 1993-1999, ξεπερνάνε τα 650 δισεκατομμύρια δραχμές. Βέβαια, το πραγματικό μέγεθος της κλοπής - γιατί περί αναίσχυντης κλοπής πρόκειται - ξεπερνάει το 1 τρισ., εάν στα 650 δισεκατομμύρια προστεθούν οι αποδόσεις των κεφαλαίων αυτών, αν καταβάλλονταν κανονικά κάθε χρόνο και αξιοποιούνταν, όπως τα υπόλοιπα αποθεματικά.

Μόνο στα εφτά μεγαλύτερα Ταμεία, οι εισφορές που δεν καταβάλλονται φτάνουν τα 554 δισ. Προς το ΙΚΑ, το μεγαλύτερο Ταμείο της χώρας, το χρέος του κράτους ανέρχεται στα 446 δισ., στο ΤΕΒΕ 68 δισ., στο Ταμείο Εμπόρων 16 δισ., στο Ταμείο Υγειονομικών (ΤΣΑΥ) 7,5 δισ., στο Ταμείο Νομικών 6,5 δισ., στο ΤΣΜΕΔΕ 7 δισ., και στο ΤΣΑ 3 δισ. δραχμές.

Πρέπει να υπογραμμιστεί ότι τα χρέη αυτά αφορούν μόνο ένα μικρό μέρος από το σύνολο των χρεών του κράτους προς τα ασφαλιστικά ταμεία και, μάλιστα, μιλάμε για εισφορές, που ρητά προβλέπονται από τον αντιασφαλιστικό νόμο 2084 του 1992. Συγκεκριμένα, με το νόμο αυτό, που άλλαζε προς το χειρότερο τους όρους συνταξιοδότησης και θεσμοθετούσε δυσμενέστερο καθεστώς για τους ασφαλιζόμενους μετά την 1/1/93, προβλέπονταν μεταξύ άλλων, ότι το συνολικό ποσοστό εισφοράς αναπηρίας, γήρατος θανάτου, για ασφαλισμένο, εργοδότη και κράτος στους φορείς κύριας ασφάλισης μισθωτών, ορίζεται σε 30% επί των αποδοχών και κατανέμεται «6,67% σε βάρος των ασφαλισμένων, κατά 13,33% σε βάρος των εργοδοτών και κατά 10% σε βάρος του κράτους» (Αρθρο 22). Αντίστοιχα για τους αυτοαπασχολούμενους, το ποσοστό εισφοράς στους φορείς κύριας ασφάλισης ορίζονταν στο 30% επί του ποσού των ασφαλιστικών κατηγοριών και επιμερίζονταν κατά 20% στους ίδιους και κατά 10% στο κράτος.

Με το άρθρο 35 του ίδιου νόμου, ορίζονταν τα ποσοστά εισφοράς για την ασφάλιση ασθένειας μητρότητας στους φορείς ασφάλισης και επιμερίζονταν ανάλογα. Στους ασφαλισμένους (2,55%), στο κράτος (5,10%) και στον εργοδότη (3,80%). Για τους αυτοαπασχολούμενους, η εισφορά ήταν 7,65% και το κράτος επιβαρυνόταν κατά 3,80%.

Είναι χαρακτηριστικό ότι για την περίπτωση του ΙΚΑ, προς το οποίο το χρέος φτάνει τα 446 δισεκατομμύρια, το κράτος κάλυψε τις εισφορές του, μόνο το πρώτο έτος ισχύος του νόμου. Από το 1994 όμως - χρονιά που το ΠΑΣΟΚ επανήλθε στην κυβερνητική εξουσία - δεν καταβάλλονται όλα τα ποσά. Ετσι, σύμφωνα με τα στοιχεία της ΠΟΠΟΚΠ, από τα 771 δισ. αποδόθηκαν μόνο τα 326, τα υπόλοιπα 446 περίπου δισ. πήγαν υπέρ ΟΝΕ...

ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΕΤΡΕΛΑΙΑ

Στον «αέρα» 250 θέσεις εργασίας

Συρρίκνωση παραγωγής, κλείσιμο μονάδων και εντατικοποίηση καταγγέλλουν οι εργαζόμενοι

Σε διαρκή παραγωγική συρρίκνωση και τελικά απαξίωση της μεγάλης βιομηχανίας χημικών της εταιρίας ΕΛΠΕ, στις εγκαταστάσεις της Θεσσαλονίκης, προχωρά τα τελευταία χρόνια η διοίκηση της εταιρίας. Ετσι μέσα στο Σεπτέμβρη - πιθανά και νωρίτερα - αναμένεται να σταματήσει η λειτουργία της μονάδας Αιθυλενίου και της μονάδας Διχλωροαιθυλενίου (EDC), ενώ ήδη από το Μάη και το Δεκέμβριο του 1999 έχουν κλείσει η μονάδα της Αμμωνίας και το εργοστάσιο του VCM (αναγκαία πρώτη ύλη για τη λειτουργία του εργοστασίου του PVC). Ως αποτέλεσμα αυτών των αποφάσεων, χάνονται 250 θέσεις εργασίας και ταυτόχρονα πλήττονται και όσοι απασχολούνται στις δορυφορικές δραστηριότητες, κυρίως στο χώρο των μικρομεσαίων επαγγελματιών.

Ιδιαίτερα ερωτηματικά γεννά το γεγονός ότι οι δύο μονάδες που αναμένεται να κλείσουν παρουσίασαν κέρδη 1,3 δισ. δραχμές από το πρώτο 4μηνο του 1999 ως το πρώτο 4μηνο του 2000 και οι οικονομικές προοπτικές τους υπολογίζονται εξίσου θετικές.

Αν υλοποιηθεί η απόφαση, που ακόμη δεν έχει γίνει γνωστό ποιο όργανο της εταιρίας την έλαβε - όπως αναφέρουν οι εργαζόμενοι δεν υπάρχει σχετική απόφαση του ΔΣ - θα απομείνουν να λειτουργούν εκτός από τα διυλιστήρια, το εργοστάσιο Καυστικής Σόδας Χλωρίου στο 30-40% της δυναμικότητάς του και το εργοστάσιο του PVC, που ήδη βρίσκεται σε φθίνουσα πορεία. Το εργοστάσιο Πολυπροπυλενίου υπολογίζεται πως τελικά θα τεθεί σε λειτουργία το Μάη του 2001, όμως και αυτό όχι στο 100% της δυναμικότητάς του, εφόσον το Αιθυλένιο (η μονάδα που κλείνει παράγει ετησίως 12.000 τόνους), αποτελεί βασική πρώτη ύλη για την παραγωγή πιο εξελιγμένων και πιο κερδοφόρων πλαστικών, τα οποία προβλέπονται από το σχεδιασμό του νέου εργοστασίου. Για τη λειτουργία του απαιτούνται ετησίως 6.000 τόνοι αιθυλένιο το οποίο θα είναι αδύνατο να εισαχθεί.

Την ίδια στιγμή, εξίσου αιφνιδιαστικά στις 3 Ιούλη, η εταιρία κατήργησε το Γραφείο Πωλήσεων Χημικών της Βόρειας Ελλάδας, που μόνο πέρσι παρουσίασε κέρδη της τάξης των 3 δισ. δρχ., και ενώ στην επίσημη πολιτική της εταιρίας εντάσσεται το άνοιγμα προς τις αγορές των Βαλκανίων. Ταυτόχρονα αποδυναμώθηκε το μάρκετινγκ, με αποτέλεσμα να υπάρχουν στοκ 12.000 τόνοι PVC.

Στις διαμαρτυρίες των εργαζομένων για την πολιτική συρρίκνωσης που ακολουθείται, η ΕΛΠΕ απάντησε παρουσιάζοντας τις δεσμεύσεις που προκύπτουν για την εισαγωγή της στο ΧΑΑ. Σύμφωνα με αυτές λοιπόν, θα πάψει να λειτουργεί μη κερδοφόρες μονάδες. Ομως οι μονάδες που κλείνουν είναι κερδοφόρες και μάλιστα απαραίτητες για την εύρυθμη λειτουργία των μονάδων PVC και Πολυπροπυλενίου. Παρ' όλα αυτά η ΕΛΠΕ ενημέρωσε τους εργαζόμενους, πως για την εισαγωγή της στο ΧΑΑ, προβλέπεται ότι μπορεί να λειτουργεί τις μονάδες κάθε φορά που από τις συνθήκες της αγοράς διασφαλίζεται η κερδοφορία τους.

Παράλληλα όμως στο όνομα του κέρδους και της μετατροπής των ΕΛΠΕ σε πιο ελκυστικό για τους επενδυτές προϊόν, από το τέλος του 1997 μέχρι και τις αρχές του 2000, η εταιρία μείωσε το προσωπικό της κατά 250 άτομα (ορισμένοι έφυγαν εθελούσια και άλλοι επειδή συνταξιοδοτήθηκαν) και μέχρι σήμερα δεν έχει αναπληρωθεί. Τις δουλιές όμως στα πλήρως αποδυναμωμένα τμήματα, καλούνται καθημερινά να τις καλύπτουν οι εργαζόμενοι που αναγκάζονται να δουλεύουν 12 και 16 ώρες την ημέρα. Γεγονός που καθιστά ιδιαίτερα επικίνδυνες τις συνθήκες δουλιάς, ιδιαίτερα για όσους απασχολούνται στις γραμμές παραγωγής στις μονάδες, που θεωρούνται υψηλής επικινδυνότητας.

Αγώνας και όχι στημένοι «διάλογοι»

Στα σχετικά με την προχτεσινή απόφαση της ΑΔΕΔΥ δημοσιεύματα των εφημερίδων, όχι μόνο διαφαίνεται η δυσάρεστη έκπληξη της κυβέρνησης γι' αυτή την απόφαση απόρριψης της κυβερνητικής πρότασης για διαιώνιση της λιτότητας, μέσα από μια ψευδεπίγραφη Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, αλλά εκφράζεται ανοιχτά και η κυβερνητική οργή. Μάλιστα, σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, ο υφυπουργός Εσωτερικών κ. Τζαννής, «κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια», βλέπει μέσα σ' αυτή την απόφαση τις «κακές μάγισσες, τα κόμματα της αντιπολίτευσης, να παίζουν το ρόλο του υποβολέα». Και έτσι, όπως λέει ο κ. Τζαννής, «η κυβέρνηση παρεμποδίζεται στην προσπάθειά της να έχει την ΑΔΕΔΥ συμμέτοχο στο εγχείρημα του εκσυγχρονισμού της δημόσιας διοίκησης».

Ομολογεί δηλαδή ο υφυπουργός πως η κυβέρνηση θέλει το συνδικαλιστικό κίνημα ολοκληρωτικά συμμέτοχο και συνένοχο στα αντιλαϊκά, αντεργατικά εγχειρήματά της, και ειδικότερα στο εγχείρημα για την αντιλαϊκή αναδιάρθρωση της δημόσιας διοίκησης, έτσι ώστε να γίνει πιο αποτελεσματική στην εξυπηρέτηση των επιλογών του κεφαλαίου από τη μια και πιο αντιλαϊκή για τους εργαζόμενους από την άλλη, όπως φαίνεται και από το κυβερνητικό σχέδιο «ΠΟΛΙΤΕΙΑ».

Στη συγκεκριμένη συνεδρίαση του Γενικού Συμβουλίου της ΑΔΕΔΥ η κυβέρνηση δεν τα κατάφερε να «δέσει» το συνδικαλιστικό κίνημα ολοκληρωτικά και έτσι μετά την απόφαση για απόρριψη της κυβερνητικής πρότασης, ο κυβερνητικός συνδικαλισμός, διαβλέποντας ότι θα ακολουθούσε και απόφαση αγωνιστικής απεργιακής στάσης, αποχώρησε, δημιουργώντας τεχνητή έλλειψη απαρτίας για να μην παρθεί μια τέτοια απόφαση. Μ' αυτόν τον τρόπο φαίνεται ότι ο πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ και τοποτηρητής της κυβέρνησης «συμβάλλει» στην «αναζωογόνηση» του συνδικαλιστικού κινήματος και δρα με «αρχές», με «στρατηγική», χωρίς «πρόσκαιρες συγκλίσεις», αξίες που, κατά τα λεγόμενά του, σε σχετική δήλωσή του, δε χαρακτηρίζουν όλους τους άλλους.

Η εναντίωση στον κυβερνητικό εμπαιγμό, η απόρριψη των προτάσεων της ηγεσίας της ΠΑΣΚΕ στο Γενικό Συμβούλιο της ΑΔΕΔΥ, αντανακλά τις επίμονες, αταλάντευτες προσπάθειες της ΕΣΑΚ Δημοσίου, των ταξικών δυνάμεων, που στηρίχτηκαν στους εργαζόμενους, αποκάλυψαν και αντιπάλεψαν από την πρώτη στιγμή την ουσία της αντεργατικής πολιτικής, τον επικίνδυνο χαρακτήρα του «κοινωνικού διαλόγου» της απάτης και τη χρεοκοπημένη τακτική της «συναίνεσης» που ακολουθούν οι ηγεσίες των παρατάξεων ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ και «Αυτόνομης Παρέμβασης», αποθρασύνοντας την κυβερνητική εργοδοτική επιθετικότητα. Η καταψήφιση της απαράδεκτης πρότασης της κυβερνητικής παράταξης (ΠΑΣΚΕ), η αντίθεση στο ξεπούλημα των δίκαιων αιτημάτων των εργαζομένων αποτελεί ένα βήμα που απαιτεί συνέχεια. Η εξέλιξη αυτή αποκτά ουσιαστικό νόημα όταν συνοδεύεται από καταγγελία του στημένου ψευτοδιαλόγου, από αγωνιστικούς στόχους και συγκεκριμένο πρόγραμμα δράσης, για την υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης που θα σπάζει την αντιλαϊκή πολιτική της λιτότητας και θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες των εργαζομένων. Οταν συνοδεύεται από την αποφασιστική αντιμετώπιση της ολομέτωπης επίθεσης και την αγωνιστική υπεράσπιση και διεύρυνση των εργασιακών δικαιωμάτων.

Ηολομέτωπη αντεργατική κυβερνητική επίθεση, μέσα από τα νομοσχέδια για τις εργασιακές σχέσεις και την υγεία, μέσα από το σχέδιο «ΠΟΛΙΤΕΙΑ» για τη δημόσια διοίκηση και από το επερχόμενο σχέδιο για την πλήρη κατεδάφιση όσων κοινωνικοασφαλιστικών δικαιωμάτων έχουν απομείνει, επιβάλλει πιο συνεπή και αποφασιστική στάση. Η ενδεχόμενη επανάκαμψη στο τραπέζι των - μεταλλαγμένων σε διαβόητο κοινωνικό διάλογο - Συλλογικών Συμβάσεων στο επόμενο διάστημα της «σιωπηρής παράτασης» (κατά τον πρόεδρο της ΑΔΕΔΥ, κάτι ξέρει αυτός) του χρονοδιαγράμματός τους από την κυβέρνηση, με το πρόσχημα ότι θα δοθεί ένα κυβερνητικό ψίχουλο-δόλωμα, θα 'ναι ένα ακόμα πισώπλατο χτύπημα για το συνδικαλιστικό κίνημα. Για να μην υπάρξει όμως τέτοιο ενδεχόμενο ο μόνος σταθερός σίγουρος εγγυητής είναι η ενεργοποίηση όλων των εργαζομένων στα σωματεία, στους εργασιακούς χώρους, που ταξικά προσανατολισμένοι, δυναμικά και αποφασιστικά, θα οργανώσουν το μέτωπο των αγώνων με την αρωγή και την έμπρακτη συμβολή του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου.

Του
Δημήτρη ΑΓΚΑΒΑΝΑΚΗ
Ο Δημήτρης Αγκαβανάκης είναι μέλος της ΕΕ της ΑΔΕΔΥ και στέλεχος της ΕΣΑΚ Δημοσίου