Το 2001 επιβεβαίωσε και μάλιστα με όρους λαϊκού κινήματος την τεράστια απόσταση που χωρίζει το ΠΑΣΟΚ και την πολιτική του από τους Ελληνες εργαζόμενους. Η σταγόνα που έκανε να ξεχειλίσει το ποτήρι της λαϊκής οργής ήταν η προσπάθεια της κυβέρνησης να «περάσει» το αντιασφαλιστικό έκτρωμα. Μια απόφαση που συνάντησε την καθολική αντίδραση του εργαζόμενου λαού, αλλά ταυτόχρονα απέδειξε το είδος της πολιτικής συμπεριφοράς, στην οποία έχουν συνηθίσει τόσο το ΠΑΣΟΚ ως πολιτικός οργανισμός, όσο και τα στελέχη του. Διότι, όπως θα πρέπει να θυμούνται οι εργαζόμενοι, εκείνη η απόφαση λήφθηκε από όλα τα μέλη του ΕΓ του ΠΑΣΟΚ και της Κυβερνητικής Επιτροπής, σε κοινή μάλιστα συνεδρίαση. Οταν όμως εκδηλώθηκε η λαϊκή έκρηξη, σχεδόν οι πάντες επιχειρούσαν και επιχειρούν «να βγάλουν την ουρά τους απέξω», αφού κανείς από τους συμμετέχοντες - και συνυπεύθυνους αυτής της αντιλαϊκής απόφασης - δε... θυμόταν ότι είχε υπερψηφίσει το έκτρωμα!

Ομως, αν στην αρχή της χρονιάς ήταν το Ασφαλιστικό, στο τέλος της χρονιάς ήταν το τρομοκρατικό χτύπημα της 11ης Σεπτέμβρη, και η συνακόλουθη απόλυτη ταύτιση του ΠΑΣΟΚ με την ιμπεριαλιστική πλανητική χούντα των ΗΠΑ που επιβλήθηκε με πρόσχημα την τρομοκρατία, που απέδειξε την τεράστια απόσταση ανάμεσα στις λαϊκές διαθέσεις και στην κυβερνητική πρακτική. Είναι ενδεικτικό ότι την ίδια στιγμή που το ΠΑΣΟΚ διά του πρωθυπουργού χαρακτήριζε «αναπόφευκτη» την ιμπεριαλιστική επιδρομή των ΗΠΑ, ο ελληνικός λαός σε όλες τις μετρήσεις που υπήρξαν και σε ποσοστά άνω του 80% δήλωνε και δηλώνει ότι αυτός ο πόλεμος γίνεται για τα συμφέροντα των ΗΠΑ και της ΕΕ.

Με δυο λόγια, λοιπόν, «και μέσα, και έξω», το ΠΑΣΟΚ επιβεβαίωσε - και εντός του 2001 - ότι ακολουθεί μια τυπική πλέον σοσιαλδημοκρατική πολιτική, εξυπηρέτησης των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου, ενώ την ίδια ώρα καθίσταται όλο και δυσκολότερο για το ίδιο να εξαπατά τα λαϊκά στρώματα, καταφεύγοντας στο γνωστό οπλοστάσιο των σοσιαλδημοκρατικών «αριστερών» πομφόλυγων.

***

Η κινητοποίηση των εργαζομένων κατά του Ασφαλιστικού επιτάχυνε τις εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ, αφού η κοινωνική κρίση που εκδηλώθηκε δε θα μπορούσε παρά να έχει την αντανάκλασή της στο εσωτερικό του κυβερνώντος κόμματος. Το αποτέλεσμα, με πρόσχημα τις κακές για το ΠΑΣΟΚ δημοσκοπήσεις στα μέσα της χρονιάς, ήταν η απόφαση του πρωθυπουργού να προχωρήσει στην επίσπευση του συνεδρίου του κόμματός του. Με αυτό τον τρόπο - και έπειτα από μια συνεδρίαση του ΕΓ που έμεινε στα χρονικά ως η πιο «τρικυμιώδης» στην ιστορία του ΠΑΣΟΚ - ο Κ. Σημίτη, παίζοντας για μια ακόμα φορά το «χαρτί» της παραίτησής του, εξασφάλισε τη συγκατάθεση των υπολοίπων πρωτοκλασάτων στελεχών για τη διεξαγωγή του συνεδρίου. Ετσι, μια οφθαλμοφανής κρίση πολιτικής που προκλήθηκε από την προφανέστατη αναντιστοιχία μεταξύ κυβερνητικών μέτρων και κοινωνικών αναγκών, επιχειρήθηκε να εγκλωβιστεί στα στενά και απολύτως ελεγχόμενα κομματικά στεγανά του ΠΑΣΟΚ.

Ο πρωθυπουργός, έχοντας για μια ακόμα φορά την αμέριστη συμπαράσταση των ΜΜΕ, αλλά και τροφοδοτούμενος από το γεγονός ότι οι λεγόμενοι «εσωκομματικοί του αντίπαλοι» ποτέ δε θα έθεταν τις όποιες πολιτικές τους απόψεις υπεράνω της... καρέκλας τους, προσήλθε σε ένα συνέδριο όπου ήταν προδιαγεγραμμένο ότι δε θα ετίθετο ως ζητούμενο κάποια αλλαγή στην ακολουθούμενη κυβερνητική πολιτική, και ότι ο μοναδικός λόγος για τον οποίο συγκλήθηκε ήταν η επιβεβαίωση της εσωκομματικής κυριαρχίας του πρωθυπουργού. Ο Κ. Σημίτης κατάφερε, πράγματι, να εξέλθει ενισχυμένος κομματικά από το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, οι εσωκομματικοί του αντίπαλοι υπέστησαν ήττα και από τούδε και στο εξής «κυβερνά - όπως λένε οι συνεργάτες του - χωρίς βαρίδια»... Αν κάποιος βέβαια αναρωτηθεί τι νόημα είχε αυτό για το λαό, η μόνη απάντηση είναι ότι όπως και πριν, είτε δηλαδή υπήρχε ο Σημίτης με «βαρίδια» είτε ο Σημίτης έχει απαλλαγεί από «βαρίδια», ο λαός συνεχίζει να φορτώνεται τα ίδια και περισσότερα βάρη...

***

Το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ είχε ως συνεπακόλουθες δυο εξελίξεις: Η μια ήταν ο περίφημος ανασχηματισμός της κυβέρνησης, που υποτίθεται ότι «θα έλυνε τα χέρια» του πρωθυπουργού. Ο ανασχηματισμός πράγματι έγινε, το σχήμα της κυβέρνησης (με τον Χριστοδουλάκη υπουργό Οικονομικών, τον Ρέππα υπουργό Εργασίας και τον Τσοχατζόπουλο να υποβιβάζεται σε υπουργό Ανάπτυξης) θεωρήθηκε αρκούντως «σημιτικό», αλλά οι πάντες συνεχίζουν να αναρωτιούνται αν όλο αυτό το πολυδιαφημισμένο εγχείρημα είχε να κάνει με την (υφ)υπουργοποίηση της κυρίας Κούρκουλα ή με την τοποθέτηση 7 (!) υφυπουργών αρμοδίων για τους Ολυμπιακούς Αγώνες... Κατά τα λοιπά, και μετά την απομάκρυνση του Παπαντωνίου από το υπουργείο Εθνικής Οικονομίας προϋπολογισμός λιτότητας ήταν αυτός που συντάχτηκε και ψηφίστηκε για το νέο έτος, και μετά την απομάκρυνση του Τζοχατζόπουλου από το υπουργείο Εθνικής Αμυνας πάλι «στας διαταγάς» του ΝΑΤΟ και της ΕΕ κινείται η χώρα, η οποία τώρα πια στέλνει Ελληνες φαντάρους και στο Αφγανιστάν!

Η δεύτερη μετασυνεδριακή εξέλιξη στο ΠΑΣΟΚ ήταν η ανάληψη από τον Κ. Λαλιώτη της θέσης του γραμματέα του κόμματος. Μια μετακίνηση που έγινε αμέσως αισθητή από το κατρακύλισμα του δημόσιου πολιτικού διαλόγου σε ένα είδος «βεντέτας» μεταξύ Λαλιώτη - Μητσοτάκη, με τον πρώτο να θέτει σε πλήρη εφαρμογή τη γραμμή των «Δολιανών». Πρόκειται για την περίφημη συνεύρεση στη γενέτειρα του πρώην υπουργού ΠΕΧΩΔΕ, μεταξύ του ιδίου, του πρωθυπουργού και του κυρίου Γ. Πρετεντέρη (αρθρογράφος της εφημερίδας «Το Βήμα»), όπου και φημολογείται πως συμφωνήθηκε ότι η πολιτική τακτική του ΠΑΣΟΚ θα πρέπει να στρέφεται κατά της «κακούργας της Δεξιάς» και κάθε φορά που το ΠΑΣΟΚ θα βρίσκει τα δύσκολα (πόρισμα για ελληνοποιήσεις, για Χρηματιστήριο, πρόστιμα για το Κτηματολόγιο κλπ.), να καταφεύγει στο μαύρο και άραχνο παρελθόν της ΝΔ, στις δεκαετίες του '50, του '60 κλπ...

Προς το παρόν, βέβαια, ο Κ. Λαλιώτης αναδεικνύεται, βοηθούσης της εμφάνισης του Γρυλλάκη, του Μαυρίκη και όλων αυτών των «μπουμπουκιών» του αστικού πολιτικού συστήματος, σε μηχανοδηγό της «αμαξοστοιχίας της μπόχας», που προσπαθεί να αιχμαλωτίσει την πολιτική ζωή και να επαναφέρει στο προσκήνιο τις γνωστές ΠΑΣΟΚικές θεωρίες περί «βρώμικου '89».

Κατά τα λοιπά, η «ισχυρή Ελλάδα» του κ.Σημίτη διήλθε το 2001 μέσα από πλημμύρες που άφησαν πίσω τους νεκρούς, οι σεισμόπληκτοι πέρασαν για τρίτη χρονιά Χριστούγεννα στα κοντέινερς, οι συνταξιούχοι πήραν αντί για αύξηση την... παχυλή υπόσχεση για ένα 5χίλιαρο, ενώ η ΕΕ τόνισε ότι εφόσον η Τουρκία του κ.Τζεμ (στον οποίο η κυβέρνηση παραχώρησε το ΕΑΤ -ΕΣΑ, για να κάνει έκθεση φωτογραφίας!) επιτεθεί στην Ελλάδα, θα πράξει ό,τι και το ΝΑΤΟ. Δηλαδή τίποτα!

«Σκληρή επίθεση κατά της κυβέρνησης εξαπέλυσε ο Κ. Καραμανλής»... «ανέβασε τους τόνους της αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση ο πρόεδρος της ΝΔ»... «Σφοδρή επίθεση κατά του πρωθυπουργού εξαπέλυσε ο κ. Καραμανλής...».

Πρόκειται για ορισμένες στερεότυπες φράσεις - κλισέ με τις οποίες αρχίζουν συνήθως τα ρεπορτάζ των τηλεοπτικών καναλιών, ραδιοσταθμών ή εφημερίδων όταν αναφέρονται σε κάποια ομιλία ή δηλώσεις του Κ. Καραμανλή. Δίχως άλλο πρόκειται για παραπλανητική περιγραφή που δημιουργεί σύγχυση, βολική βέβαια για την ηγεσία της ΝΔ, αλλά και για το δικομματισμό.

Αν κάτι κατάφερε ο Κ. Καραμανλής τη χρονιά που πέρασε ήταν ακριβώς αυτό, να εξουδετερώσει και ευτελίσει την έννοια της «αξιωματικής αντιπολίτευσης». Οι σκληρές (φραστικές) επιθέσεις ή οι υψηλοί τόνοι δεν είναι τίποτα περισσότερο από την απαραίτητη «στάχτη στα μάτια» του κόσμου, προκειμένου να δικαιολογήσει την ύπαρξη του κόμματός του, ότι δηλαδή είναι τάχα «ο αντίπαλος» στην κυβέρνηση και ασκεί δήθεν αντιπολίτευση στην πολιτική της! Ποια είναι η πραγματικότητα; Η ΝΔ είναι αντίπαλος στην κυβέρνηση Σημίτη αλλά αποκλειστικά και μόνο όσον αφορά τη διαμάχη για την κατάκτηση της εξουσίας. Αυτή ακριβώς η ανηλεής διαμάχη και ο αδυσώπητος πόλεμος μεταξύ των δύο μονομάχων για την «κουτάλα της εξουσίας» είναι που δημιουργεί, σε μια μεγάλη μερίδα του κόσμου, την αίσθηση (καλύτερα ψευδαίσθηση) ότι υπάρχει μεταξύ τους ένα αγεφύρωτο χάσμα. Είναι αλήθεια ότι η υποδαυλιζόμενη διαρκώς φασαρία και οι δικομματικές κόντρες δημιουργούν σε ορισμένες περιπτώσεις την εντύπωση ότι μεταξύ των ηγεσιών των δύο κομμάτων υπάρχει μια σύγκρουση -και- σε πολιτική βάση και δε φαίνεται καθαρά ότι η μάχη γίνεται για το ποιος είναι ο καλύτερος να διαχειριστεί την εξουσία. Είναι επίσης αλήθεια ότι αυτή η διαρκής διαμάχη για την εξουσία χρησιμοποιεί και εκμεταλλεύεται τα «εθνικά» και μεγάλα κοινωνικά προβλήματα, κυρίως όμως ως ευκαιρία για δημαγωγία και απόκρυψη της αλήθειας, αλλά και για άσκηση πιέσεων για πιο νεοσυντηρητικές «λύσεις».

Από αυτή την άποψη πραγματικότητα είναι επίσης ότι η ηγεσία της ΝΔ έχει αναδειχτεί στον καλύτερο σύμμαχό της νεοφιλελεύθερης πολιτικής που εφαρμόζει η κυβέρνηση. Εχει αναδειχτεί στον πιο καλό προπαγανδιστή των αντιλαϊκών επιλογών της, κάνοντας ό,τι περνά από το χέρι της για να επιβάλει την άποψη πως υπάρχει ευρύτερη συναίνεση στην εφαρμοζόμενη πολιτική. Εχει δίκιο λοιπόν, ο Κ. Καραμανλής όταν ορισμένες φορές παραπονιέται ότι η κυβέρνηση θα έπρεπε να τον ευγνωμονεί για την «υπεύθυνη» και «συναινετική» στάση του. Εχει δίκιο επίσης όταν δηλώνει ότι στόχος της κριτικής που ασκεί είναι να... ξυπνήσει την κυβέρνηση ώστε να γίνει πιο αποτελεσματική. «Η κριτική έχει ένα πολύ ευεργετικό αποτέλεσμα ή θα θέλαμε να έχει. Να ξυπνά την κυβέρνηση, η οποία συχνά κοιμάται», δήλωσε σε πρόσφατη συνέντευξή του (στο «Βήμα») και διευκρίνισε: «Αν αφήσεις χωρίς πίεση μια κυβέρνηση που τη χαρακτηρίζει η μη ικανοποιητική αποτελεσματικότητα, τότε καταλαβαίνετε πού θα φτάσουμε». Πρόκειται για την ίδια ακριβώς «κριτική» που ασκούν όλοι οι πυλώνες του συστήματος στην κυβέρνηση (ΣΕΒ, ΜΜΕ, ΕΕ, ΔΝΤ κ.ο.κ.).

Δεν περιμένει βέβαια αναγνώριση από την κυβέρνηση για αυτή τη «σοβαρή» και «συνεπή» στάση του, αλλά από τα μεγάλα αφεντικά, προς τα οποία έχει σταθερά προσηλωμένη την προσοχή του. Για χάρη τους, ακριβέστερα για την απόσπαση της εύνοιάς τους, φρόντισε τη χρονιά που πέρασε να δώσει σαφή δείγματα ότι έχει «ωριμάσει». Χαρακτηριστικότερο όλων είναι το γεγονός ότι δεν έχει πιάσει στο στόμα του τη λέξη διαπλοκή, ενώ έχει αποκηρύξει ουσιαστικά τη σταυροφορία ενάντιά της. Ασφαλώς το μήνυμα έχει φτάσει στους αποδέκτες που πρέπει, εξάλλου φροντίζει να το μεταφέρει και ο ίδιος στις κατ' ιδίαν επαφές με ισχυρούς επιχειρηματικούς κύκλους, τις οποίες παλαιότερα απέφευγε... Γι' αυτό τον ανταμείβουν με γκάλοπ που δείχνουν σαφές προβάδισμα της ΝΔ, ενώ έχει αλλάξει αισθητά και η αντιμετώπισή του από τα μεγάλα συγκροτήματα των ΜΜΕ. Αυτή ακριβώς η «φιλική» συμπεριφορά των αφεντικών των ΜΜΕ είναι που έχει δημιουργήσει κλίμα ευφορίας στη Ρηγίλλης για βέβαιη νίκη στις επόμενες εκλογές, ξεχνώντας ότι κατά τον ίδιο τρόπο την «πάτησαν» στις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις.

«Σημάδι ωρίμανσης» αποτελεί και η στάση του απέναντι στην «αντιτρομοκρατική σταυροφορία» των ΗΠΑ και των συμμάχων, όπου από την πρώτη στιγμή τάχθηκε αναφανδόν υπέρ της συμμετοχής στον πόλεμο στο Αφγανιστάν, ενώ πρωταγωνιστεί για τη θέσπιση νέων ευρω -τρομονόμων και καυχιέται για τη συμβολή τους στην ψήφιση του τρομονόμου στη χώρα μας.

Από την άλλη η ταύτιση με την κυβερνητική πολιτική δημιουργεί σοβαρά αδιέξοδα στην ηγεσία της ΝΔ, αλλά προσπαθεί να τα προσπερνάει διαρκώς με κολπάκια και προπαγανδιστικά τερτίπια. Τελευταίο εφεύρημα αποτελεί το ακαταμάχητο επιχείρημα πως η κυβέρνηση «αντί να κυβερνά αντιπολιτεύεται την αντιπολίτευση»! Είναι αλήθεια πως είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς μια ομιλία του Κ. Καραμανλή από μια ομιλία του Κ. Σημίτη. Μονότονα ο πρόεδρος της ΝΔ ζητά «διαρθρωτικές αλλαγές για την απελευθέρωση των αγορών και τον τερματισμό των κρατικών μονοπωλίων», μια νέα πολιτική ουσιαστικών αποκρατικοποιήσεων που δε θα περιορίζεται σε μετοχοποιήσεις, μια φορολογική μεταρρύθμιση που θα απλοποιήσει το φορολογικό σύστημα και θα μειώσει τους φορολογικούς συντελεστές, έμπρακτη ενίσχυση της νέας επιχειρηματικότητας, ουσιαστική δημοσιονομική εξυγίανση, επανίδρυση του κράτους και αναμόρφωση του κοινωνικού κράτους, ριζική μεταρρύθμιση του συστήματος Παιδείας κ.ο.κ. Εφαρμόζει κάτι διαφορετικό η κυβέρνηση Σημίτη;

Οσο για την τακτική της είναι φανερό ότι όσο η βαθαίνει η -αναγκαστική- συναίνεση στις νεοφιλεύθερες επιλογές της κυβέρνησης, τόσο από την άλλη θα μεγαλώνει η δημαγωγία και τα προπαγανδιστικά τρυκ (βλέπε επισκέψεις σε νοσοκομεία, σχολεία, λαϊκισμός για αγρότες κλπ.) με στόχο τον προσεταιρισμό της λαϊκής δυσαρέσκειας. Αν τα καταφέρει, θα κερδίσει ο δικομματισμός και σε καμία περίπτωση δε θα επωφεληθούν οι εργαζόμενοι που θα πιστέψουν ότι με τη ΝΔ θα «εκδικηθούν» την κυβερνητική πολιτική.