Παρευρέθηκαν αντιπροσωπείες της ΚΕ του ΚΚΕ με επικεφαλής τον ΓΓ της ΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα, και του ΚΣ της ΚΝΕ. Επίσης, ο πρόεδρος της ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ Γιώργος Κατημερτζής, ο δήμαρχος Ηλιούπολης Γιώργος Χατζηδάκης και ο σκηνοθέτης Παντελής Βούλγαρης, ο οποίος αποτύπωσε τη ζωή της Ελένης και του συντρόφου της, Μπάμπη, στη θρυλική ταινία «Πέτρινα Χρόνια».

Εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ μίλησε ο Θέμης Γκιώνης, μέλος του ΠΓ, ο οποίος σημείωσε:

«Αποχαιρετάμε με μεγάλη θλίψη, πολύ μεγάλο σεβασμό, αλλά και περηφάνια την συντρόφισσα Ελένη Βούλγαρη - Γκολέμα. Ενα άξιο μέλος και στέλεχος του ΚΚΕ, που το υπηρέτησε με αυταπάρνηση και ανιδιοτέλεια στην πορεία μιας ολόκληρης ζωής γεμάτης από αγώνες και θυσίες, από όποιο πόστο και όποια αποστολή τής ανατέθηκε.

Η συντρόφισσα μαζί με τον σύντροφό της Μπάμπη αγαπήθηκαν και αγάπησαν τόσο τη ζωή για να ανθρωπέψει ο άνθρωπος, που τίποτα δεν μπήκε εμπόδιο στην απόφασή τους να ενωθούν για πάντα στη ζωή και στον αγώνα, όπως σημειώνει η ίδια στο βιογραφικό της σημείωμα».

Στη συνέχεια ανέφερε ορισμένα στοιχεία από τη μαχητική της στάση στο πλευρό του Κόμματος.

Η συντρόφισσα Ελένη γεννήθηκε το 1935 στο χωριό Φιλιαδώνα Δομοκού Φθιώτιδας, παιδί οικογένειας αγωνιστών - κομμουνιστών. Μόλις στον πρώτο χρόνο της ζωής της, το 1936, ο πατέρας της - δάσκαλος στο χωριό - φυλακίστηκε στην Ακροναυπλία από τη δικτατορία του Μεταξά, η οποία παρέδωσε στη συνέχεια τους κρατούμενους στους Ιταλούς και Γερμανούς φασίστες. Εκτελέστηκε το 1942 στο στρατόπεδο «Παύλου Μελά» στη Θεσσαλονίκη. Η ίδια ήταν 7 ετών όταν εκτελέστηκε ο πατέρας της και δεν είχε προλάβει καν να τον γνωρίσει.

Η Ελένη σημείωνε: «Ο ΕΛΑΣ και το ΕΑΜ τίμησαν τον πατέρα μου για την προσφορά του στον αγώνα. Εγινε πολιτικό μνημόσυνο με ομιλητές τον Αρη, τον Μπελλή, τον Σαράφη κ.ά., δίνοντας όρκο ότι θα συνεχίσουν τον αγώνα.

Το χωριό μου ήταν ανταρτοκρατούμενο. Τα σχολεία λειτουργούσαν με βιβλία που στάλθηκαν από το ΕΑΜ, οργανώθηκαν λαϊκά συσσίτια.

Ημουν στην πρώτη γραμμή του αγώνα. Οι αδελφές μου στην ΕΠΟΝ, εγώ στα Αετόπουλα».

Η μητέρα της συνελήφθη για πρώτη φορά το 1947, αλλά και αργότερα από τη χούντα, η οποία την εξόρισε στη Γυάρο. Οι αδελφές της έφυγαν κρυφά και εντάχθηκαν στον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας ως μαχήτριες, τις οποίες αντάμωσε ξανά μετά από 30 χρόνια.

Η συντρόφισσα Ελένη μετά τη σύλληψη της μητέρας της ήρθε στην Αθήνα, στη θεία της, σε ηλικία 12 ετών, και βοηθούσε στην παράνομη δουλειά του Κόμματος.

Τελειώνοντας το Γυμνάσιο το 1954 στη Λάρισα, γίνεται μέλος του ΚΚΕ και τον ίδιο χρόνο γνωρίζεται με τον σύντροφο Μπάμπη Γκολέμα, στέλεχος του Κόμματος, ο οποίος συνελήφθη, βασανίστηκε από την Ασφάλεια χωρίς να υποκύψει και μετά από 3,5 χρόνια υπόδικος καταδικάστηκε με τον νόμο 375 «περί κατασκοπείας».

Η συντρόφισσα Ελένη εκείνη την περίοδο διέφυγε τη σύλληψη και επικηρύχτηκε. Παρέμεινε κρυμμένη για 6 μήνες και στη συνέχεια πέρασε στην παράνομη δράση από το 1954 έως το 1966, διακινώντας τον «Ριζοσπάστη» και άλλα έντυπα.

Συνελήφθη το 1966, έγκυος, και γέννησε το πρώτο της παιδί μέσα στις φυλακές Αβέρωφ, όπου και το μεγάλωσε μαζί με τις συγκρατούμενές της μέχρι τα 3 του χρόνια. Εκείνα τα χρόνια συνελήφθη ξανά ο σύντροφός της Μπάμπης. Παντρεύτηκαν μέσα στις φυλακές Αβέρωφ το 1970.

Η συντρόφισσα Ελένη έμεινε φυλακισμένη για περισσότερα από 7 χρόνια, επεσήμανε ο Θ. Γκιώνης. Ολο αυτό το διάστημα - έλεγε η ίδια - η διεύθυνση των φυλακών επιδίωξε να την κάνει να αποκηρύξει το Κόμμα. «Μου ασκούσαν κάθε λογής ψυχολογική πίεση. "Η ζωή είναι έξω", "δεν αγαπάς το παιδί σου" και άλλα».

Στον διευθυντή απάντησε: «Αγαπώ το παιδί μου, αγαπώ τον άντρα μου, αγαπώ τη ζωή μου, αγαπώ το Κόμμα μου. Οταν θα βγω από τη φυλακή θέλω να κοιτάζω το παιδί στα μάτια και να μην ντρέπομαι. Θέλω να κοιτάζω τον άντρα μου με το κεφάλι ψηλά. Θέλω να κοιτάζω τους συντρόφους μου και να μην αισθάνομαι δύσκολα».

Αποφυλακίστηκε τον Σεπτέμβρη του 1973 και αμέσως μετά συνέβαλε στην ανασυγκρότηση των παράνομων Οργανώσεων του ΚΚΕ. Υπήρξε μέλος της πρώτης Επιτροπής Πόλης Αθήνας του Κόμματος και στη συνέχεια Γραμματέας των Κομματικών Οργανώσεων στις Βόρειες Συνοικίες. Δούλεψε στη Γυναικεία Επιτροπή της ΕΠ Αθήνας, αλλά και στον συνδικαλιστικό τομέα του Ιματισμού και της Κλωστοϋφαντουργίας, στην Εργατική Αχτίδα. Από το 1976, που απέκτησε το δεύτερο παιδί της, εγκαταστάθηκε στην Ηλιούπολη και συνέχισε να ανταποκρίνεται με υψηλό αίσθημα ευθύνης και προσφοράς στους αγώνες που ακολούθησαν, μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ.

«Με τη στάση της, η συντρόφισσα Ελένη απέδειξε ότι τα όρια της αντοχής του ανθρώπου είναι τεράστια όταν παλεύει για μεγάλα ιδανικά, για μεγάλους σκοπούς, κανένα εμπόδιο δεν είναι αξεπέραστο», τόνισε ο Θ. Γκιώνης, επικαλούμενος τα λόγια της: «Ηταν δύσκολα χρόνια, ωστόσο οι κομμουνιστές δεν σταμάτησαν να αγωνίζονται, να δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό, θυσιάζοντας τα πάντα, αψηφώντας τους κινδύνους, τα βασανιστήρια, τις εξορίες, τις καταδίκες. Ηταν χρόνια πέτρινα».

Ο Θ. Γκιώνης επεσήμανε ότι χιλιάδες γνώρισαν αυτήν την περίοδο μέσα από την ταινία του Παντελή Βούλγαρη «Πέτρινα Χρόνια», στην οποία αποτυπώθηκε η ζωή και η δράση της Ελένης. «Βλέποντας την ταινία αυτή, μεγαλύτεροι και νεότεροι δακρύσαμε, εμπνευστήκαμε, διαπαιδαγωγηθήκαμε, επιβεβαιώσαμε την απόφασή μας να προσφέρουμε στο Κόμμα και στον λαό, παίρνοντας παράδειγμα από τη ζωή της συντρόφισσας. Αυτό δηλαδή που είναι ο κομμουνιστής και η κομμουνίστρια, σεμνός αγωνιστής και αγωνίστρια, πάντα στην πρώτη γραμμή του αγώνα για το δίκιο και την προκοπή του εργαζόμενου λαού», ανέφερε και πρόσθεσε:

«Ετσι πορεύτηκε στη ζωή της η συντρόφισσα Ελένη, πάντα με το Κόμμα για το Κόμμα. Σεμνή και με βαθιά πίστη στο Κόμμα.

Γράφει κλείνοντας το βιογραφικό της: ''Νομίζω πως προσέφερα λίγα. Ομως ποτέ δεν είπα όχι. Ποτέ δεν έλειψα από δουλειά που μου ανέθεσαν. Πάντα ήμουν μπροστά και όλα αυτά τα χρόνια ως μέλος του Κόμματος φανερώνω την πίστη μου σε αυτό. Δεν μετάνιωσα ούτε στιγμή για όλα όσα πέρασα.

Ηταν στάση ζωής. Νομίζω πως το Κόμμα μου έβαλε τη σφραγίδα του στις αλλαγές που συντελέστηκαν στην πατρίδα μου. Δεν είναι εγωιστικό να πεις πως έβαλα και εγώ το μικρό μου λιθαράκι στις όποιες αλλαγές αυτού του τόπου.

Είμαι βέβαιη ότι με βαθιά πίστη στο δίκιο, στα πανανθρώπινα ιδανικά και αξίες, με τους ασταμάτητους, δύσκολους, αλλά ωραίους αγώνες μας, θα έρθει το προσδοκώμενο αύριο. Ο σοσιαλισμός''.

Συντρόφισσα Ελένη, το Κόμμα σου, το ΚΚΕ, σε αποχαιρετά περήφανο. Θα σε θυμόμαστε και θα σε τιμάμε πάντα, εμπνεόμενοι από τη στάση και τη δράση σου. Εκανες το καθήκον σου ως στέλεχος και μέλος του ΚΚΕ, και γι' αυτό να είσαι σίγουρη.

Εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια στα παιδιά σου, στον Μίλτο και στον Κώστα, στα εγγόνια και στους οικείους σου.

Καλό ταξίδι, συντρόφισσα Ελένη».

Η Μαρία Ιωαννίδου, εκ μέρους των ΚΟ Ηλιούπολης του ΚΚΕ, ανάμεσα σε άλλα τόνισε: «Συντρόφισσα Ελένη, οι Οργανώσεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στην Ηλιούπολη, όπου ζούσες και δραστηριοποιήθηκες τα τελευταία χρόνια σου ως κομματικό μέλος, σε αποχαιρετούν με περηφάνια. Περηφάνια που σε γνωρίσαμε, που παλέψαμε δίπλα σου».

Εκ μέρους της Τομεακής Οργάνωσης Ανατολικών Συνοικιών της ΚΝΕ την αποχαιρέτισε ο Φραγκίσκος Σιφναίος, υπογραμμίζοντας: «Συντρόφισσα, για μας, τη νέα γενιά κομμουνιστών, είσαι φάρος και οδηγός για το τι σημαίνει αυτοθυσία και κομμουνιστική στάση ζωής σε όλες τις συνθήκες. Είσαι οδηγός για τις συντρόφισσες, για το τι σημαίνει γυναίκα επαναστάτρια, για το τι σημαίνει ζω και αγωνίζομαι ως κομμουνιστής».

Τέλος, εκ μέρους του Συνδέσμου Φυλακισθέντων - Εξορισθέντων Αντιστασιακών (ΣΦΕΑ) 1967 - 1974, ο αντιπρόεδρος του Συνδέσμου, Σπύρος Χαλβατζής, σημείωσε:

«Ο ΣΦΕΑ αποχαιρετά την αγαπημένη μας Ελένη. Την Λενιώ της φυλακής. Την Λενιώ, Αετόπουλο, την Λενιώ της παρανομίας, των σκληρών διώξεων και βασανιστηρίων, την Ελένη της αδούλωτης στάσης. Την αλύγιστη. Την Ελένη της προσφοράς, της ανιδιοτέλειας, την συντρόφισσα των έργων και του αγώνα.

Πριν 48 χρόνια στην Επιτροπή Πόλης της ΚΟΑ έδειξε αυτό που ήταν. Η συντρόφισσα των λίγων λόγων και των μεγάλων έργων, της ακούραστης δουλειάς, της επιχειρηματολογίας, της αποτελεσματικότητας στη δράση. Που έπειθε με τον λόγο και το παράδειγμά της.

Μια ζωή με τον σύντροφο Μπάμπη, τον πάντα χαμογελαστό. Δύο σύντροφοι που αρκούσε μια ελάχιστη επαφή μαζί τους για να επιβεβαιώσει την έννοια κομμουνιστής, κομμουνίστρια, λαϊκός αγωνιστής.

Ναι, αυτή είναι, κατά την άποψη των μελών του ΣΦΕΑ, η συντρόφισσα που αποχαιρετάμε σήμερα με πόνο καρδιάς από μέρους του ΣΦΕΑ.

Είναι σήμερα εδώ οι συγκρατούμενές της, οι συντρόφισσες που στάθηκαν δίπλα της στις πολύ δύσκολες ώρες στη φυλακή, με την απέραντη αγάπη και φροντίδα τους στον μικρό τότε Μίλτο.

Σήμερα στον Μίλτο, στον Κώστα και στα εγγονάκια της Ελένης και του Μπάμπη, τους λέμε: Να' ναι περήφανοι για τους γονείς και τους παππούδες τους.

Γιατί αυτοί έπραξαν το χρέος τους απέναντι στην εργατική τάξη και στο ΚΚΕ σε δύσκολους καιρούς. Πάλεψαν για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Για τη νέα κοινωνία, τη σοσιαλιστική».

Μετά την τελετή αποχαιρετισμού, χτες το πρωί στην Ηλιούπολη Αττικής, ακολούθησε το μεσημέρι η πολιτική κηδεία της συντρόφισσας Ελένης στον προαύλιο χώρο του κοιμητηρίου του χωριού Φιλιαδώνα (Χιλιαδού) Δομοκού, ιδιαίτερή της πατρίδα, όπου μέσα σε κλίμα συγκίνησης την αποχαιρέτησαν συγγενείς, φίλοι, σύντροφοι και συγχωριανοί.

Με ιδιαίτερη υπερηφάνεια αποχαιρέτησαν την Ελένη Βούλγαρη - Γκολέμα τα παιδιά της, Μίλτος και Κώστας, τα ανίψια και τα εγγόνια της, οι συγχωριανοί της από την Φιλιαδώνα, ανάμεσά τους ο Στάθης Καρπέτας, συγκρατούμενος στο ίδιο κελί με τον σύζυγο της Ελένης, Μπάμπη Γκολέμα, και τον Γιώργη Μωραΐτη.

Στις διώξεις που γνώρισε η οικογένεια της Ελένης Βούλγαρη και η ίδια στη συνέχεια, στην αλύγιστη στάση που κράτησε και την πίστη της στα ιδανικά του σοσιαλισμού μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής της, αναφέρθηκε ο Κώστας Μπασδέκης, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, στον επικήδειο λόγο.

Μεταξύ άλλων σημείωσε: «Είναι μεγάλη η συγκίνηση που έχουμε όλοι, σύντροφοι, φίλοι, συγχωριανοί, για την απώλεια της συντρόφισσας Ελένης, ιδιαίτερα τούτη την ώρα, λίγο πριν την αγκαλιάσει η γη της Χιλιαδούς, κάνοντας πράξη τη δική της επιθυμία να ταφεί στον τόπο που γεννήθηκε. Αποχαιρετάμε μία σημαντική προσωπικότητα, μια αγωνίστρια, Κομμουνίστρια με όλη τη σημασία που περικλείει αυτός ο τίτλος, τίτλο που κατέκτησε στο πεδίο των αγώνων όλα τα χρόνια της ζωής της και που τον τίμησε μέχρι την τελευταία της πνοή. (...) Συντρόφισσα Ελένη, για μας τους Χιλιαδιώτες ήσουνα και θα είσαι σύμβολο, θα παραμείνεις ένα κόσμημα υπερηφάνειας αξιοπρέπειας και τιμής για το χωριό μας, που χάρη σε σένα έγινε γνωστό στα πέρατα της οικουμένης. Συντρόφισσα, είμαστε υπερήφανοι για σένα και για τη συνολική στάση ζωής, που αποτελεί παρακαταθήκη για όλους μας, για όλους εμάς που θέλουμε όπως και εσύ έναν κόσμο της ισότητας, της δικαιοσύνης, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, θέλουμε να χτίσουμε έναν κόσμο που θα βασιλεύει η Ειρήνη και η ανθρωπιά, έναν σοσιαλιστικό κόσμο, και γι' αυτό θα συνεχίσουμε τον αγώνα μας. Εκ μέρους όλων των συντρόφων, φίλων και συγχωριανών, εκφράζουμε τα θερμά συλλυπητήρια στα παιδιά και στα εγγόνια της σ. Ελένης. Θα μείνει για πάντα στο μυαλό και στη σκέψη μας».

Η τελετή ολοκληρώθηκε με την Κατερίνα Τσέλιου, στέλεχος του ΚΚΕ, να απαγγέλλει το ποίημα της Μαργαρίτας Φρονιμάδη - Ματάτση «Αλκυονίδες».