Συνήθως, η καμπάνια είναι μια γενική προπαγανδιστική εκστρατεία. Αυτό που ενδιαφέρει σήμερα είναι μέσα σε ένα τρίμηνο, που, βέβαια, είναι και μικρό για το θέμα που συζητάμε, να μπουν οι βάσεις για μια ολοκληρωμένη ιδεολογική, πολιτική, πολιτιστική, μορφωτική αντεπίθεση του Κόμματος στο ζήτημα της Παιδείας.

Στόχος όχι μόνο η προβολή των θέσεων του Κόμματος, αναμφισβήτητα είναι κι αυτό, αλλά και η επίδρασή μας για να αναδειχτεί το κίνημα με περιεχόμενο και κατεύθυνση που να αντιστοιχεί στο χαρακτήρα των αλλεπάλληλων μέτρων - που έχουν παρθεί και στο παρελθόν - αλλά που από εδώ και μπρος θα έρχονται στο ζήτημα της Παιδείας. Θέλουμε να υπηρετήσουμε και τα δύο.

Πρώτα - πρώτα, η Παιδεία είναι ένα θέμα τέτοιο που αν οι κομμουνιστές το κατέχουμε καλά - και όσοι εν πάση περιπτώσει έστω συμφωνούν με το ΚΚΕ σε αυτά ζητήματα - μπορούμε να συμβάλουμε στο να διαμορφωθούν προϋποθέσεις να κατανοηθεί και η συνολική πολιτική πρόταση του Κόμματος.

Γιατί η Παιδεία είναι άμεσα συνδεδεμένη με την οικονομία, με την κοινωνία και τους στόχους της. Είναι ένα πεδίο που η κατανόησή του σε φέρνει κατ' ευθείαν στην καρδιά της εναλλακτικής πρότασης του Κόμματος και έχει σχέση με τη δημιουργία προϋποθέσεων για το Μέτωπο, για την πάλη για το Σοσιαλισμό κλπ.

Γι' αυτό έχει σημασία. Γιατί, υπάρχουν πάρα πολλοί δυσαρεστημένοι, αγανακτισμένοι που και τα δύο κόμματα τα καταδικάζουν, που καταδικάζουν ακόμη και τον καπιταλισμό και το νεοφιλελευθερισμό, επί της ουσίας, όμως, δεν έχουν μπει στον πυρήνα του πολιτικού προβλήματος.

Ενα παράδειγμα: Γίνεται πολύ λόγος, για την απορρόφηση αυτών που έχουν τελειώσει πανεπιστήμια, ΤΕΙ, κλπ., κλπ.

Γίνεται πολύ λόγος για αντιθέσεις που υπάρχουν στην αξία των πτυχίων: Αν είναι καλός ο μηχανικός των ΤΕΙ, ή, μπορεί να πάρει την ίδια δουλιά, με τους μηχανικούς του Πολυτεχνείου. Και μάλιστα από εδώ και μπρος θα έχουμε τεράστια προβλήματα σε αυτόν τον τομέα, παρότι υπήρχαν πάντα. Από τη δεκαετία του '60 γινόταν ολόκληρη φασαρία. Τσακωμός ανάμεσα στους υπομηχανικούς της σχολής των υπομηχανικών που ήταν ανώτερη με αυτούς του Πολυτεχνείου.

Πολλοί θεωρούν ότι η αιτία της ανεργίας είναι ότι δεν αντιστοιχούν τα επαγγέλματα στις σύγχρονες ανάγκες της αγοράς.

Αν κάποιος καταλάβει σωστά το πρόβλημα και είναι καλοπροαίρετος - ανεξάρτητα τι θα κάνει στη δράση - θα συνειδητοποιήσει ότι δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημα της απασχόλησης ή το πρόβλημα του «τι επαγγέλματα χρειάζονται και ποια είναι τα πιο χρήσιμα ή τα καλύτερα επαγγέλματα», αν δεν έχει στο κεφάλι του ένα συνολικό σχεδιασμό μιας οικονομίας που θέλει να υπηρετήσει το λαό και όχι τα μονοπώλια. Δε γίνεται αυτό το πράγμα. Γιατί, δεν μπορεί να λυθεί το ζήτημα αυτό, μόνο επειδή θα αυξήσεις τις θέσεις αυτών που θα μπορούν να μπαίνουν μόνο στα πανεπιστήμια, ή, γιατί θα πολλαπλασιάσεις τον αριθμό των τμημάτων των σχολών και θα βγάλεις καινούργιες ειδικότητες.

Ενα ακόμα παράδειγμα: Ολοι λένε ότι στην Ελλάδα έχουμε πάρα πολλούς γιατρούς.

Πόσους γιατρούς Εργασίας έχουμε; Ελάχιστους.

Στην Ελλάδα οι σχολές βγάζουν πολλούς που έχουν σχέση με την κοινωνική ψυχολογία (ψυχολόγοι, κοινωνιολόγοι). Πού δουλεύουν αυτοί; Πολλοί από αυτούς δουλεύουν σε διαφημιστικές εταιρείες, για να οργανώνουν την ψυχολογία της αγοράς για διάφορα προϊόντα από μέικ απ μέχρι ό,τι να 'ναι.

Αυτά ο καπιταλισμός δεν μπορεί να τα λύσει.

Ο σοσιαλισμός έχει τις προϋποθέσεις, εκτός αν έχεις πέσει έξω όταν διαμορφώνεις κάθε φορά τους υπολογισμούς, αλλά ο σοσιαλισμός από τη φύση του μπορεί να λύσει αυτά τα προβλήματα.

Επομένως, το θέμα της Παιδείας ανοίγει το δρόμο στο ποια κοινωνία, ποια οικονομία κλπ.

Εχει, όμως, πολύ μεγάλη σημασία να επιφέρουμε ρήγματα και στη συνείδηση που καλλιεργεί η κυρίαρχη τάξη μέσω της Παιδείας. Εχει σημασία -και σ' αυτό το επιμέρους - και να κερδίσεις σε ανθρώπους που θα παλέψουν σήμερα και αύριο, αλλά και να ανοίξει ένας προβληματισμός γενικότερα στο πώς θα μπορέσει ο καθένας να αντιμετωπίσει την όλη κατάσταση.

Το κυριότερο είναι ότι για εμάς στο θέμα της Παιδείας πρέπει να γίνει ειδική δουλιά. Οχι ειδική με την έννοια της ειδίκευσης, αλλά μια δουλιά που θα εδραιωθεί στους δύο πυλώνες που έβαλε το 17ο Συνέδριο: Εργατική τάξη και νεολαία.

Το κίνημα δεν πρόκειται να δυναμώσει, να ισχυροποιηθεί και να πολλαπλασιαστεί, αν δεν ισχυροποιηθεί με κριτήριο την εργατική τάξη και στις νεότερες ηλικίες.

Αυτό που επίσης εμείς επιδιώκουμε, που δεν είναι επιδίωξη εξωτερικής συνθήκης, είναι κατεύθυνση του 17ου Συνεδρίου, είναι η εργατική τάξη, το ταξικό κίνημα να αναδειχτεί σε πρωτοπόρα δύναμη πάλης για τα θέματα της Παιδείας.

Δεν μπορεί να είναι ένα θέμα, στο οποίο ο απλός γονιός που υποφέρει και ο εκπαιδευτικός, ή, ο φοιτητής και σπουδαστής, με τον αγώνα τους θα λύσουν το ζήτημα. Είναι μια ευκαιρία να μπουν σε σειρά η οργάνωση, η πάλη, η συνειδητοποίηση.

Αγώνες για την Παιδεία το Κόμμα κάνει πάρα πολλά χρόνια και μάλιστα έχουμε μια μεγάλη ιστορία και είμαστε περήφανοι γι' αυτό. Τα τελευταία χρόνια, έγιναν επίσης αγώνες. Ομως, τώρα δεν έχουμε να κάνουμε με μια συντηρητική, αντιδραστική πολιτική απλώς, με κάποιους αντιδραστικούς νόμους.

Πρόκειται, γι' αυτό που γίνεται σε όλους τους τομείς, για μια συνολική στρατηγική σχεδιασμένη για την Παιδεία, και η οποία έτσι πρέπει να κατανοηθεί και η οποία είναι βασικό μέτωπο των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων.

Πολλοί λένε, «γυρνάμε πίσω». Για παράδειγμα, αν αρχίσουμε και πληρώνουμε δίδακτρα στο πανεπιστήμιο τότε γυρνάμε πίσω. Γίνεται πολύ αυτή η συζήτηση.

Δεν είναι έτσι. Ο καπιταλισμός πάει μπροστά με αυτόν τον τρόπο.

Βεβαίως, πάει μπροστά, με τον γνωστό τρόπο που το κάνει: Οξύνοντας την ταξική καταπίεση, την ταξική ανισότητα. Αυτός είναι ο καπιταλισμός. Το προχώρημά του, δεν μπορεί να 'ναι προοδευτικό. Δεν έχει ούτε καν προοδευτικές πινελιές, που σε προηγούμενες φάσεις υπήρχαν.

Η αστική τάξη και τα κόμματά της έχουν απόλυτο δίκιο σε αυτά που κάνουν από τη σκοπιά των συμφερόντων τους. Δεν τα κάνουν τυχαία. Αλλωστε, είναι πολιτική η οποία χαράχτηκε στη Λισαβόνα το 2000.

Και ακριβώς θέλουν να διαμορφώσουν ένα εκπαιδευτικό σύστημα, το οποίο με σύγχρονο τρόπο - έστω και αν ο σύγχρονος τρόπος είναι βάρβαρος για το λαό - να υποτάσσει την Παιδεία να υπηρετεί την οικονομία, την ιδεολογία, το σύνολο της καπιταλιστικής κοινωνίας, στη φάση που βρίσκεται. Και ειδικά στην Ελλάδα, έχει πολλές αναντιστοιχίες.

Για να δούμε πόσο λογική είναι αυτή η πολιτική:

Πρώτον:

Μια σειρά μέτρα έχουν περάσει: Η ιδιωτική οικονομική λειτουργία των δημόσιων πανεπιστημίων έχει περάσει στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες της Ευρώπης εδώ και πολλά χρόνια.

Παρ' όλα αυτά, θεωρείται και η Γερμανία, και η Μεγάλη Βρετανία, και η Γαλλία, και η Ιταλία ότι υστερούν σε καπιταλιστικούς εκσυγχρονισμούς σε αυτόν τον τομέα. Πόσο μάλλον η Ελλάδα, όπου για διάφορους λόγους, και για λόγους κινήματος, αλλά και για διάφορους άλλους ιστορικούς λόγους, διατηρήσαμε κάπως ένα δημόσιο σύστημα (γιατί υπάρχουν και άλλα, όπως είναι τα φροντιστήρια, που δεν υπάρχουν στις καπιταλιστικές χώρες). Εδώ, υπήρχαν κάποια προοδευτικά αποτυπώματα μέσα στο σύστημα της Παιδείας σε ορισμένες περιόδους, που βέβαια και αυτά έχασαν την αξία τους στην πορεία.

Η λογική της Λισαβόνας είναι η εξής: «Κοιτάξτε, εμείς πρώτο στόχο βάζουμε, όλοι μαζί, να ξεπεράσουμε και να αντιμετωπίσουμε τις ΗΠΑ που έχουν το προβάδισμα στον ανταγωνισμό και ένας από τους παράγοντες που δίνουν το προβάδισμα στις ΗΠΑ, είναι και οι νέες τεχνολογίες, η επιστήμη». Βλέπουν, επίσης, τώρα και άλλα αναδυόμενα καπιταλιστικά, ιμπεριαλιστικά κέντρα, οι Ινδίες κλπ. Δεν είναι μόνο οι ΗΠΑ, είναι και άλλες δυνάμεις οι οποίες αναδύονται.

Επομένως, η Ευρώπη, στην κούρσα του ανταγωνισμού και πολύ σωστά η ΕΕ, το ευρωπαϊκό κεφάλαιο, πρέπει να χρησιμοποιήσει ως βασική παραγωγική δύναμη, την επιστήμη, τη γνώση, την Παιδεία.

Ενα ζήτημα είναι ότι είναι παράγοντας ανταγωνιστικότητας. Αλλά είναι και παράγοντας του εσωτερικού ανταγωνισμού, μέσα, ανάμεσα, στα κράτη, στις επιχειρήσεις, στην ίδια την Ευρώπη. Ξέρουν, λοιπόν, τι κάνουν...

Δεύτερον:

Τους ενδιαφέρει και ένα άλλο πράγμα: Αναμφισβήτητα, πρέπει να διαμορφωθεί μια εργατική δύναμη που να αντιστοιχεί - επιγραμματικά - στις ελαστικές εργασιακές σχέσεις κλπ.

Οι νέες τεχνολογίες και γενικά η Επιστήμη τούς δίνουν τη δυνατότητα, να οργανώσουν την παραγωγική διαδικασία, με άλλον τρόπο - βέβαια, με αντιφάσεις και αντιθέσεις, που θα τους βγουν στην πορεία -, τους δίνει, όμως, τη δυνατότητα αυτή.

Απ' τη στιγμή που έχουμε μείωση της ζωντανής, ανθρώπινης εργασίας, στην παραγωγή, αυτό έχει επιπτώσεις και στον εσωτερικό καταμερισμό.

Σήμερα, π.χ., με λιγότερο επιστημονικό δυναμικό ποσοτικά, αλλά πολύ υψηλά καταρτισμένο, μπορείς να κάνεις τη δουλιά σου, σε σχέση με τους περισσότερους που ήθελες πριν.

Σήμερα με ένα εργατικό δυναμικό το οποίο δε θα είναι αγράμματο, όπως ήταν στη δεκαετία του '50, καταρτισμένο, που θα έχει ορισμένες σύγχρονες δεξιότητες, μπορεί να κάνεις δουλιά και με όρους ευκαιριακής, μερικής απασχόλησης, ελαστικής, ή, αν θέλεις, δε θα έχεις πια ένα εργατικό δυναμικό το οποίο θα είναι 25 χρόνια κλωστοϋφαντουργός, 25 χρόνια φαρμακοϋπάλληλος, αλλά θα εναλλάσσεται.

Και αυτό ποιος θα το κάνει; Η Παιδεία! Δεν μπορεί να το κάνει διαφορετικά κάποιος άλλος. Δεν είμαστε στην εποχή της μαστοράτζας, που έπαιρνε ο μάστορας το μαστορόπουλο και το μάθαινε την τέχνη. Αυτά πρέπει να γίνουν μέσω της Παιδείας. Κι αυτά προωθούν τώρα.