Πέρα από τους στρατηγικούς στόχους, οι καπιταλιστές έχουν και άμεσα οικονομικούς λόγους για να προωθήσουν τις αναδιαρθρώσεις.

Και αυτή τους η ανάγκη υπακούει σε μια λογική:

Από τη μια, θέλουν να διαθέτουν πόρους για την Παιδεία, αλλά εκεί που τους συμφέρει, στην έρευνα (που τους συμφέρει).

Απ' την άλλη, σου λέει: Απ' τη στιγμή που θέλω δεξιότητες και ευκινησίες κλπ., και θέλω να περικόψω και δαπάνες, μπορώ να μειώσω τη διάρκεια των σπουδών. Δηλαδή, απ' τη στιγμή που μπορώ να έχω ανθρώπους καταρτισμένους, γιατί να τους βγάζω στα πέντε χρόνια και στα έξι χρόνια, παραμένοντας στο πανεπιστήμιο μέχρι να τελειώσουν; Θα μειώσω τις σπουδές. Αρα λοιπόν, με δίχρονες, τρίχρονες σπουδές το πράγμα τελειώνει. Για να το ενισχύσει αυτό, πρέπει να κλείσει και τη στρόφιγγα εισόδου προς τα πανεπιστήμια. Δεν μπορεί να κλείσει τη στρόφιγγα προς τα πανεπιστήμια, γιατί είναι μια προοδευτικά κοινωνική τάση; Θα πάρει μέτρα που θα οδηγούν εκεί. Αυτή είναι η λογική.

Υπάρχει, τέλος, και η άλλη πλευρά.

Η Παιδεία είναι βασικός ιδεολογικός μηχανισμός. Βεβαίως, παίζει ρόλο η τηλεόραση - όλα παίζουν ρόλο. Μην υποτιμάμε, όμως, την Παιδεία. Βέβαια, κανένας ιδεολογικός μηχανισμός δεν είναι πανίσχυρος απέναντι σε ένα ανερχόμενο κίνημα.

Είναι υπολογίσιμος ιδεολογικός μηχανισμός, γιατί μέσα εκεί αλέθει εκπαιδευτικούς - παίρνει δηλαδή εργαζόμενους που ανήκουν στην εργατική τάξη, που ανήκουν στα ιδεολογικά στρώματα και τους μετατρέπει σε υπαλλήλους ενός ιδεολογικού μηχανισμού του κράτους.

Και έχει και τα παιδιά. Και έχει και τους γονείς των παιδιών. Είναι ένα γερό κανάλι.

Και ακριβώς ο καπιταλισμός θέλει, η Παιδεία σήμερα, όχι απλώς να κάνει μια συντηρητική αγωγή των παιδιών μας, αλλά πρέπει η Παιδεία, να διαμορφώνει ανθρώπους όπως το σύγχρονο καπιταλιστικό σύστημα τους θέλει.