Την κοροϊδία των χιλιάδων συμβασιούχων και των εργαζομένων που εργάζονται με ελαστικές μορφές απασχόλησης, από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ που περιπαίζουν το δικαίωμά τους στη μόνιμη και σταθερή εργασία, καταδικάζει με ανακοίνωσή του το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο. Ακόμα, καταγγέλλει και όσους ισχυρίζονται ότι η κοινοτική Οδηγία 1999/70 οδηγεί στη μονιμοποίησή τους «ενώ είναι γνωστό ότι επεκτείνει τις ελαστικές μορφές απασχόλησης και σε καμιά περίπτωση δεν επιβάλλει τη μονιμοποίηση».

Παράλληλα, το ΠΑΜΕ επισημαίνει ότι στόχος πάλης είναι η κατάργηση όλων των ελαστικών μορφών απασχόλησης και της ομηρίας χιλιάδων εργαζομένων και καλεί «όλους αυτούς τους εργαζομένους να δώσουν δυναμικό "παρών" στην απεργία της 31 του Μάρτη και στην προσυγκέντρωση του ΠΑΜΕ στην πλατεία Εθνικής Αντίστασης (Κοτζιά) στις 10 το πρωί».

Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ αντιλαμβάνονται τον εργαζόμενο ως κόστος που πρέπει να μειωθεί «μέσω των πιο φθηνών μισθών και ημερομισθίων, των ελαστικών μορφών απασχόλησης, των μειωμένων επενδύσεων για την υγιεινή και ασφάλεια, των μικρότερων κονδυλίων για την Παιδεία, την Υγεία, την Πρόνοια, τις συντάξεις», σημειώνει το ΠΑΜΕ. Για αυτό και το υποτιθέμενο ενδιαφέρον τους για τους συμβασιούχους είναι «ψεύτικο και υποκριτικό». Η οριστική λύση που τάχα δίνουν στο πρόβλημα των συμβασιούχων (καταγραφή πάγιων αναγκών, Προεδρικό Διάταγμα και μοριοδότηση) «είναι συνειδητή προσπάθεια διαιώνισης του προβλήματος και της ομηρίας δεκάδων χιλιάδων εργαζομένων».

Το ΠΑΜΕ τονίζει ότι η μόνιμη και σταθερή δουλιά για όλους είναι αναφαίρετο δικαίωμα για κάθε εργαζόμενο. Απαιτεί και αγωνίζεται για «την άμεση μονιμοποίηση όλων των εργαζομένων που εργάζονται με προσωρινές συμβάσεις εργασίας, με δελτία παροχής υπηρεσιών, με συμβάσεις έργου, σαν ωρομίσθιοι κλπ.».

Με στόχο την παραπέρα ενίσχυση του ταξικού προσανατολισμού του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος της περιοχής και τη συσπείρωση της εργατικής τάξης ενάντια στις επιλογές του μεγάλου κεφαλαίου, των πολιτικών του οργάνων και των εκάστοτε πολιτικών του εκφραστών, ολοκλήρωσε τις εργασίες του Απολογιστικού Συνεδρίου του το Εργατικό Κέντρο του Αγρινίου. Από τον απολογισμό της μέχρι τώρα δράσης του ΕΚ Αγρινίου επιβεβαιώθηκε ο ταξικός του προσανατολισμός και η ασυμβίβαστη ταξική αγωνιστική διαδρομή του στα πλαίσια του ΠΑΜΕ. Επόμενος σταθμός αγώνα, η απεργία της 31ης Μάρτη, για την οποία έχουν ήδη ξεκινήσει προετοιμασίες.

Το ΕΚ Αγρινίου, κάνοντας ανασκόπηση της δράσης του, εκτιμά ότι έπαιξε καθοριστικό ρόλο στον ξεσηκωμό της εργατικής τάξης της περιοχής ενάντια στα σχέδια της κυβέρνησης και της ΕΕ για την κατεδάφιση της Κοινωνικής Ασφάλισης, την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων. Εξέφρασε την ενεργό αλληλεγγύη του σε τμήματα των εργαζομένων που βρέθηκαν αντιμέτωποι με τις απολύσεις, έκανε πράξη τη δημιουργία μετώπου με τα άλλα λαϊκά στρώματα, με τη συμμετοχή στους αγώνες των αγροτών και των μικρομεσαίων επαγγελματοβιοτεχνών.

Εξέφρασε την αλληλεγγύη του στον αγωνιζόμενο παλαιστινιακό λαό. Συμμετείχε στις μεγάλες κινητοποιήσεις κατά την εξάμηνη προεδρία της ελληνικής κυβέρνησης στην ΕΕ. Ανοιξε τη δράση του σε ζητήματα της παιδείας, της υγείας. Εκανε σημαντικά βήματα στη χειραφέτηση της εργατικής τάξης και στην ενίσχυση του ταξικού προσανατολισμού της πάλης του. Εδωσε χτύπημα σε βάρος της ταξικής συναίνεσης, των κοινωνικών διαλόγων, της λογικής του εφικτού. Ανέδειξε τη σημασία και την αναγκαιότητα της ταξικής πάλης, μπολιάζοντας με αυτό τμήματα της εργατικής τάξης.

Το ΕΚ Αγρινίου αποφάσισε να συνεχίσει στον ίδιο δρόμο, στα πλαίσια του ΠΑΜΕ. Στοχεύει στη μαζικοποίηση και συνένωση σωματείων σε κλαδικό επίπεδο, στη δημιουργία σωματείων που να είναι πραγματικά κύτταρα της ταξικής πάλης, με συλλογική και πλούσια δράση. Να συμβάλει στη μαζικοποίηση και ένταξη στα σωματεία περισσότερων νέων εργαζομένων, στην ενίσχυση της Επιτροπής Νέων Εργαζομένων του ΕΚΑ, ώστε να βγουν νέοι μαχητές. Να προετοιμάσει και να μπολιάσει τη νέα γενιά με τους στόχους και την εμπειρία του ταξικού κινήματος. Να δημιουργήσει προϋποθέσεις ενιαίας δράσης εργαζομένων και με άλλα λαϊκά στρώματα.

Οι συνδικαλιστές της ΠΑΣΚΕ, της ΔΑΚΕ και της «Αυτόνομης Παρέμβασης» (ΣΥΝ) σχοινοβατούσαν επικίνδυνα, ανάμεσα στο κωμικό και το τραγικό.

Είδαμε, λοιπόν, πως οι «παραγωγικές δυνάμεις», οι «κοινωνικοί εταίροι» έγιναν και πάλι βιομήχανοι, εργοδότες. Επαψαν να είναι ο «κοινωνικός συνομιλητής» και έγιναν ο αντίπαλος της εργατικής τάξης, κυρίως για τις «κεντροαριστερές» δυνάμεις.

Είδαμε να προσπαθούν να πείσουν για το ειλικρινές ενδιαφέρον τους, οξύνοντας τη φραστική αντιπαράθεση. Να μιλούν με αγανάκτηση για τα δεινά των εργαζομένων και τις αλλεπάλληλες θυσίες, που έκαναν τόσα χρόνια για να στηρίξουν την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου. Και να διαπιστώνουν πως ήρθε η ώρα να εισπράξουν επιτέλους και οι εργαζόμενοι μερίδιο από τη συμμετοχή τους στις θυσίες. Και την ίδια στιγμή συνεχίζουν να έχουν μπούσουλα της πολιτικής τους την εξασφάλιση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων!

Στις αυξήσεις πείνας που δίνουν οι βιομήχανοι, αντιπαρατάσσονται με τη διεκδίκηση αυξήσεων πείνας. Και επειδή αντιλαμβάνονται πως το διεκδικητικό πλαίσιο της ΓΣΕΕ δεν ικανοποιεί τους εργαζόμενους, αφού ούτε στο ελάχιστο δεν καλύπτει τις πραγματικές απώλειες εισοδήματος και καθόλου δεν ανταποκρίνεται στις σύγχρονες ανάγκες τους, εμφανίζονται να δηλώνουν πως το 8% δεν είναι μεν το επιθυμητό, είναι όμως αυτό που αποφάσισε η ΓΣΕΕ και πρέπει να το αποδεχτούμε. Λες και δεν είναι οι παρατάξεις τους (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, ΑΠ) που συναποφάσισαν αυτό το συμβιβαστικό διεκδικητικό πλαίσιο, αλλά κάποιος άλλος, άσχετος.