Στη φετινή Πανελλαδική Συνάντηση συμμετείχαν με συλλογικές αποφάσεις αντιπροσωπείες από 120 Φοιτητικούς Συλλόγους και 20 Επιτροπές Αγώνα, με κάποιους να συμμετέχουν για πρώτη φορά, αναγνωρίζοντας τον ρόλο του ΜΑΣ στους αγώνες που αναπτύχθηκαν: Του πανελλαδικού πόλου συσπείρωσης Φοιτητικών Συλλόγων, Επιτροπών Αγώνα, εκλεγμένων, σε γραμμή πάλης και σύγκρουσης με την πολιτική κυβερνήσεων, ΕΕ και επιχειρηματικών ομίλων, που συμπληρώνει φέτος 15 χρόνια δράσης.

Η Συνάντηση έγινε στο τέλος μιας χρονιάς που χαρακτηρίστηκε από τις μεγάλες φοιτητικές κινητοποιήσεις ενάντια στα ιδιωτικά πανεπιστήμια, οι οποίες αμφισβήτησαν την πολιτική που θέλει την Παιδεία εμπόρευμα και έφεραν στο προσκήνιο τη διεκδίκηση για αποκλειστικά δημόσιες και δωρεάν σπουδές, δίνοντας νέα δυναμική και εμπειρία στο φοιτητικό κίνημα.

Φωτίζοντας τον υπεύθυνο για τα προβλήματα και τα εμπόδια που βιώνουν οι φοιτητές και οι φοιτήτριες στην προσπάθειά τους να σπουδάσουν, τόσο η εισήγηση εκ μέρους του ΜΑΣ όσο και οι τοποθετήσεις δεκάδων αντιπροσώπων φοιτητικών συλλόγων έστειλαν το μήνυμα ότι «έχουμε μπροστά μας μια ζωή να κερδίσουμε και ξέρουμε ότι για να σπουδάσουμε, ακόμα και για τα πιο αυτονόητα, πρέπει να αγωνιστούμε». Σε αυτό το πλαίσιο, μπήκε στο επίκεντρο τι συλλόγους θέλουμε, τι φοιτητικό κίνημα είναι σήμερα αναγκαίο. «Πτυχία με αξία - δωρεάν σπουδές, αυτό είναι το σύγχρονο για τους φοιτητές. Αγωνιζόμαστε συλλογικά, συντονιζόμαστε πανελλαδικά» ήταν το μήνυμα της Πανελλαδικής Συνάντησης.

Αποφάσισαν ακόμα να δυναμώσουν πολύπλευρα την πάλη ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και στην εμπλοκή της χώρας μας, αλλά και των πανεπιστημίων. Συντόνισαν τις διεκδικήσεις τους για να ακυρωθεί η συνεργασία του ΕΚΠΑ με τη «Lockheed Martin», όπως και κάθε άλλη συνεργασία και έρευνα για τους δολοφονικούς σχεδιασμούς τους, ξεκαθαρίζοντας ότι τα στελέχη του ΝΑΤΟ είναι ανεπιθύμητα στις σχολές.

Αποφασίστηκε παράλληλα να γίνουν πιο διακριτά βήματα στη λειτουργία και τη ζωή των φοιτητικών συλλόγων, στον εμπλουτισμό της δράσης τους, να παρθούν πρωτοβουλίες για τη μεγαλύτερη διάδοση της δράσης των φοιτητικών συλλόγων που συσπειρώνονται στο ΜΑΣ.

Ουσιαστικό βήμα συμπόρευσης με το εργατικό κίνημα ήταν οι συναντήσεις εκπροσώπων φοιτητικών συλλόγων με συνδικαλιστές από κλάδους αντίστοιχους με το αντικείμενο σπουδών τους: Εκλεγμένοι από Φοιτητικούς Συλλόγους Παιδαγωγικών Σχολών συναντήθηκαν με τον Σπύρο Μαρίνη, πρόεδρο της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας Ελλάδας. Από τους Φοιτητικούς Συλλόγους Σχολών Υγείας με τον Γιάννη Γαλανόπουλο, μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας της Ομοσπονδίας Ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδας (ΟΕΝΓΕ). Από Φοιτητικούς Συλλόγους Πληροφορικής και Επιστήμης Υπολογιστών με τον Γιάννη Ανδρέου, πρόεδρο του Συνδικάτου Τηλεπικοινωνιών και Πληροφορικής (ΣΕΤΗΠ). Από Φοιτητικούς Συλλόγους Πολυτεχνικών Σχολών Μηχανικών με τον Ηλία Τσιμπουκάκη, πρόεδρο του Σωματείου Μισθωτών Τεχνικών (ΣΜΤ). Από Φοιτητικούς Συλλόγους Γεωπονικών και Συναφών Σχολών - καθώς και σχολών με αντικείμενα σχετικά με τα Τρόφιμα και τη Διατροφή - με τον Διονύση Βασιλόπουλο, εκπρόσωπο της Ομοσπονδίας Γάλακτος, Τροφίμων και Ποτών. Και τέλος από Φοιτητικούς Συλλόγους Φαρμακευτικής και Χημικού με τον Δημήτρη Εμφιετζή, πρόεδρο του Συνδικάτου Χημικής Βιομηχανίας Αττικής.

«Ερχόμαστε καθημερινά αντιμέτωποι με μια πολιτική που για τα κέρδη των λίγων θυσιάζονται οι ανάγκες μας στις σπουδές, στη δουλειά, ακόμα και η ζωή των πολλών».

Με αυτά τα λόγια τέθηκε εισηγητικά το θέμα των όρων σπουδών και ζωής, της προοπτικής των αποφοίτων, και μέσα από τοποθετήσεις εκπροσώπων φοιτητικών συλλόγων αναδείχθηκαν οι ελλείψεις σε εκπαιδευτικό και άλλο προσωπικό και οι επιπτώσεις στις σπουδές, το ζήτημα των υποδομών, που φτάνουν σε σημείο να γίνονται επικίνδυνες, και άλλα παραδείγματα από τη φοιτητική καθημερινότητα που αναδεικνύουν την τεράστια αντίφαση ανάμεσα στις δυνατότητες - ανάγκες και στη σημερινή κατάσταση.

Δόθηκε η εικόνα της διαλυμένης - εμπορευματοποιημένης φοιτητικής μέριμνας, με τις ελάχιστες εστίες και τα πανάκριβα ενοίκια, το συνολικό κόστος σπουδών που έχει εκτοξευτεί, με χαρακτηριστικά τα παραδείγματα πρωτοετών φοιτητών που επέλεξαν σχολή με μοναδικό κριτήριο το κόστος στέγασης.

Απέναντι στην εικονική πραγματικότητα για τα πανεπιστήμια, στις κυβερνητικές κορόνες για «εκσυγχρονισμό των ΑΕΙ», «αύξηση της χρηματοδότησης» και «διεθνοποίηση της Ανώτατης Εκπαίδευσης», τονίστηκε και εισηγητικά: «Σπουδάζοντας γνωρίζουμε τις τελευταίες τεχνολογικές εξελίξεις, συγκρίνουμε τη σημερινή κατάσταση με το πώς θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα, δεν μπορούμε να συμβιβαστούμε με την οπισθοδρόμηση».

«Δεν είναι εκσυγχρονισμός το να ακυρώνονται διδασκαλίες, να μην προσφέρονται βασικά μαθήματα του προγράμματος σπουδών λόγω έλλειψης καθηγητών.

Δεν είναι εκσυγχρονισμός τα απαρχαιωμένα εργαστήρια, η υποβάθμιση των όρων διεξαγωγής τους και η τεράστια υποστελέχωση, που τον τελευταίο χρόνο έφτασε στο να μειωθούν κατά 2.325 οι εργαζόμενοι όλων των κατηγοριών.

Αντίθετα, πρόκειται για οπισθοδρόμηση. Αυτή η πολιτική μάς γυρνάει πίσω στο "όποιος έχει λεφτά θα σπουδάζει".

Ούτε είναι εκσυγχρονισμός τα πτυχία της πετσοκομμένης γνώσης, που αντιμετωπίζουν την επιστήμη σαν ένα άθροισμα σκόρπιων δεξιοτήτων, σε αντίθεση με την ολόπλευρη επιστημονική προσέγγιση του επιστημονικού μας αντικειμένου, με βάση την εξέλιξη της επιστήμης τον 21ο αιώνα».

Οπως τονίστηκε, «οι "αντοχές της οικονομίας" που αναμασά η κυβέρνηση δεν χωράνε τις ανάγκες μας, αλλά "αντέχουν" να μπουκώνει με εκατομμύρια την επιχειρηματική λειτουργία και την πολεμική έρευνα.

Είναι αλήθεια αυτό που αναμασά ο Πιερρακάκης, ότι αυξάνεται τα τελευταία χρόνια η χρηματοδότηση; Οχι βέβαια, είναι τεράστιο ψέμα!

Ακόμα και στον προϋπολογισμό του 2025, που περηφανεύεται ότι δίνει περίπου 30 εκατ. αύξηση σε σχέση με πέρυσι, αυτή δεν υπερκαλύπτει την άνοδο του πληθωρισμού ...επομένως πρόκειται για μείωση! Πόσο μάλλον αν το δούμε σε σχέση με τις πραγματικές ανάγκες των ΑΕΙ.

Η χρηματοδότηση είναι επιλεκτική και για τις σπουδές μας οδηγεί στην υποχρηματοδότηση - 60% την τελευταία 15ετία.

Μια ματιά για το "πού πάνε τα λεφτά" μπορεί να πείσει τους πάντες... Ενδεικτικά, 60 εκατ. για ξενόγλωσσα προπτυχιακά με δίδακτρα, 50 εκατ. για να κλέβουν οι επιχειρήσεις τζάμπα καινοτόμες ιδέες (μηχανισμός χρηματοδότησης νεοφυών επιχειρήσεων), 112 εκατ. για τζάμπα έρευνα (συμπράξεις ΑΕΙ - επιχειρήσεων), 300 εκατ. σε εργολάβους για να φτιαχτούν εστίες με ΣΔΙΤ (με ενοίκια για όσους φοιτητές διαμένουν).

Κάπως έτσι, το παραμύθι ότι "η επιχειρηματική λειτουργία θα ενισχύσει τα πανεπιστήμια", που μας πουλά η κυβέρνηση, καταρρέει με κρότο!

Και ο πιο καλόπιστος γνωρίζει ότι όχι μόνο δεν φέρνει έσοδα που θα αξιοποιηθούν για τις ανάγκες μας, αλλά αντίθετα τα στερεί από μας.

Αλήθεια, πού πήγαν τα εκατομμύρια των διδάκτρων από τα μεταπτυχιακά ή τα ξενόγλωσσα προπτυχιακά; Μα φυσικά "επενδύθηκαν" εκεί που θα έφερναν κέρδος!

Νόμο τον νόμο όλα αυτά τα χρόνια έχουν φτιάξει το πανεπιστήμιο να λειτουργεί σαν επιχείρηση, που ψάχνει έσοδα και επενδύσεις και "τσιγκουνεύεται" να δώσει σε ό,τι δεν του φέρνει κέρδος.

Ετσι, οι διάφορες αξιολογήσεις δεσμεύουν ακόμα μεγαλύτερο τμήμα της κρατικής χρηματοδότησης - πλέον το 30% - με βάση επιχειρηματικούς στόχους.

Αντίστοιχα, με τον νόμο - πλαίσιο της Κεραμέως απαγορεύεται στους Ειδικούς Λογαριασμούς Κονδυλίων και Ερευνας να χρηματοδοτούν τη φοιτητική μέριμνα και την πρόσληψη μόνιμου προσωπικού».

Απασχόλησε η ανάγκη να είναι περισσότεροι οι φοιτητές και οι φοιτήτριες που θα νιώθουν δική τους υπόθεση τη ζωή των φοιτητικών συλλόγων, που θα συμμετέχουν στη δράση, με στόχο να αλλάξει η σημερινή κατάσταση, το πώς τα θετικά παραδείγματα θα πάψουν να είναι περιορισμένα. «Κάνουμε δική μας υπόθεση τη λειτουργία, τη ζωή, τη δράση των Συλλόγων μας. Οι Σύλλογοι είναι οι φοιτητές, οι ανάγκες, οι ανησυχίες τους», τονίστηκε και, με επίγνωση της προσπάθειας που απαιτεί κάτι τέτοιο, παρουσιάστηκαν παραδείγματα Συλλόγων που πήραν πρωτοβουλίες και έκαναν βήματα για να εμπλουτιστούν η ζωή και η δράση τους. Τονίστηκε η ανάγκη να γενικευτούν, να προστεθεί νέα πείρα μέχρι την επόμενη Πανελλαδική Συνάντηση.

Αυτό που υπογραμμίστηκε επίσης ήταν ότι για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων, την κατάκτηση νέων απαιτείται ένα φοιτητικό κίνημα με οργάνωση και γραμμή πάλης σε σύγκρουση με την πολιτική κυβέρνησης, ΕΕ, επιχειρηματικών ομίλων. Απέναντι στην ένταση της καταστολής, των πειθαρχικών διώξεων, της συκοφαντίας, στην προσπάθεια να χτυπηθεί ο διεκδικητικός χαρακτήρας των φοιτητικών συλλόγων με τα κατασκευασμένα «συμβούλια φοιτητών» και τις ηλεκτρονικές εκλογές. Απέναντι σε όσους αναφέρονται μεν στα προβλήματα των νέων αλλά αναπαράγουν πως «οι αγώνες δεν έχουν αποτέλεσμα» και ότι «τα αιτήματα Συλλόγων δεν είναι ρεαλιστικά». Στην εισήγηση της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΜΑΣ τονίστηκε χαρακτηριστικά:

«Αλήθεια, τι δεν είναι ρεαλιστικό;

Το να δοθούν χρήματα για να προσληφθούν καθηγητές τη στιγμή που η κυβέρνηση πανηγυρίζει για το ρεκόρ πλεονάσματος στον κρατικό προϋπολογισμό;

Το να παίρνουμε ένα πτυχίο που να εξασφαλίζει την άσκηση του επαγγέλματος και να μην είναι μόνο για κορνίζα;

Το να στηρίζονται οι φοιτητές και οι σπουδές τους όταν 1 στους 2 εργάζεται και για το κόστος σπουδών δεν φτάνει ένας μισθός;

Η δύναμη για να στριμώξουμε την κυβέρνηση και να ανατρέψουμε τους σχεδιασμούς της βρίσκεται στην οργάνωση και στον προσανατολισμό της πάλης, βάζοντας μπροστά την πάλη για τις σύγχρονες ανάγκες μας.

Οποιος θέλει να παλέψει για αποκλειστικά δημόσιες και δωρεάν σπουδές, πρέπει να αμφισβητήσει το πανεπιστήμιο - επιχείρηση. Να απαιτήσει να δοθούν χρήματα για τις μορφωτικές μας ανάγκες και όχι για τις επιχειρηματικές μπίζνες.

Οποιος θέλει πτυχία με αξία, ολοκληρωμένη επιστημονική μόρφωση, πρέπει να συγκρουστεί με τις κατευθύνσεις για πτυχία - συγκόλληση προσόντων και δεξιοτήτων.

Μόνο αμφισβητώντας την καρδιά της πολιτικής τους μπορούμε να κάνουμε τους αγώνες μας πιο αποτελεσματικούς.

Μπορούμε να δυναμώσουμε τη γραμμή της συλλογικής διεκδίκησης και σύγκρουσης με την πολιτική της ΕΕ και του κεφαλαίου που υπηρετούν όλες οι κυβερνήσεις και θυσιάζει τα μορφωτικά και εργασιακά δικαιώματα.

Να βγουν οι Σύλλογοι μπροστά, με αιτήματα που δεν παζαρεύουν πόσα θα χάσουμε, αλλά πόσα μας αξίζουν να κερδίσουμε βάζοντας στο προσκήνιο τις δυνατότητες της εποχής μας.

Εμείς δεν λέμε μόνο ΟΧΙ στον έναν ή στον άλλον αντιεκπαιδευτικό νόμο, έχουμε τις δικές μας προτάσεις και αιτήματα για τις σπουδές μας. Με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να βάλουμε στον αγώνα περισσότερους φοιτητές.

Να περνάμε από την άμυνα στην επίθεση γιατί στόχος μας είναι να κατακτήσουμε νέα δικαιώματα».