Απασχόλησε η ανάγκη να είναι περισσότεροι οι φοιτητές και οι φοιτήτριες που θα νιώθουν δική τους υπόθεση τη ζωή των φοιτητικών συλλόγων, που θα συμμετέχουν στη δράση, με στόχο να αλλάξει η σημερινή κατάσταση, το πώς τα θετικά παραδείγματα θα πάψουν να είναι περιορισμένα. «Κάνουμε δική μας υπόθεση τη λειτουργία, τη ζωή, τη δράση των Συλλόγων μας. Οι Σύλλογοι είναι οι φοιτητές, οι ανάγκες, οι ανησυχίες τους», τονίστηκε και, με επίγνωση της προσπάθειας που απαιτεί κάτι τέτοιο, παρουσιάστηκαν παραδείγματα Συλλόγων που πήραν πρωτοβουλίες και έκαναν βήματα για να εμπλουτιστούν η ζωή και η δράση τους. Τονίστηκε η ανάγκη να γενικευτούν, να προστεθεί νέα πείρα μέχρι την επόμενη Πανελλαδική Συνάντηση.

Αυτό που υπογραμμίστηκε επίσης ήταν ότι για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων, την κατάκτηση νέων απαιτείται ένα φοιτητικό κίνημα με οργάνωση και γραμμή πάλης σε σύγκρουση με την πολιτική κυβέρνησης, ΕΕ, επιχειρηματικών ομίλων. Απέναντι στην ένταση της καταστολής, των πειθαρχικών διώξεων, της συκοφαντίας, στην προσπάθεια να χτυπηθεί ο διεκδικητικός χαρακτήρας των φοιτητικών συλλόγων με τα κατασκευασμένα «συμβούλια φοιτητών» και τις ηλεκτρονικές εκλογές. Απέναντι σε όσους αναφέρονται μεν στα προβλήματα των νέων αλλά αναπαράγουν πως «οι αγώνες δεν έχουν αποτέλεσμα» και ότι «τα αιτήματα Συλλόγων δεν είναι ρεαλιστικά». Στην εισήγηση της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΜΑΣ τονίστηκε χαρακτηριστικά:

«Αλήθεια, τι δεν είναι ρεαλιστικό;

Το να δοθούν χρήματα για να προσληφθούν καθηγητές τη στιγμή που η κυβέρνηση πανηγυρίζει για το ρεκόρ πλεονάσματος στον κρατικό προϋπολογισμό;

Το να παίρνουμε ένα πτυχίο που να εξασφαλίζει την άσκηση του επαγγέλματος και να μην είναι μόνο για κορνίζα;

Το να στηρίζονται οι φοιτητές και οι σπουδές τους όταν 1 στους 2 εργάζεται και για το κόστος σπουδών δεν φτάνει ένας μισθός;

Η δύναμη για να στριμώξουμε την κυβέρνηση και να ανατρέψουμε τους σχεδιασμούς της βρίσκεται στην οργάνωση και στον προσανατολισμό της πάλης, βάζοντας μπροστά την πάλη για τις σύγχρονες ανάγκες μας.

Οποιος θέλει να παλέψει για αποκλειστικά δημόσιες και δωρεάν σπουδές, πρέπει να αμφισβητήσει το πανεπιστήμιο - επιχείρηση. Να απαιτήσει να δοθούν χρήματα για τις μορφωτικές μας ανάγκες και όχι για τις επιχειρηματικές μπίζνες.

Οποιος θέλει πτυχία με αξία, ολοκληρωμένη επιστημονική μόρφωση, πρέπει να συγκρουστεί με τις κατευθύνσεις για πτυχία - συγκόλληση προσόντων και δεξιοτήτων.

Μόνο αμφισβητώντας την καρδιά της πολιτικής τους μπορούμε να κάνουμε τους αγώνες μας πιο αποτελεσματικούς.

Μπορούμε να δυναμώσουμε τη γραμμή της συλλογικής διεκδίκησης και σύγκρουσης με την πολιτική της ΕΕ και του κεφαλαίου που υπηρετούν όλες οι κυβερνήσεις και θυσιάζει τα μορφωτικά και εργασιακά δικαιώματα.

Να βγουν οι Σύλλογοι μπροστά, με αιτήματα που δεν παζαρεύουν πόσα θα χάσουμε, αλλά πόσα μας αξίζουν να κερδίσουμε βάζοντας στο προσκήνιο τις δυνατότητες της εποχής μας.

Εμείς δεν λέμε μόνο ΟΧΙ στον έναν ή στον άλλον αντιεκπαιδευτικό νόμο, έχουμε τις δικές μας προτάσεις και αιτήματα για τις σπουδές μας. Με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να βάλουμε στον αγώνα περισσότερους φοιτητές.

Να περνάμε από την άμυνα στην επίθεση γιατί στόχος μας είναι να κατακτήσουμε νέα δικαιώματα».