Εντονες αντιδράσεις στα αντιλαϊκά μέτρα καταγράφουν οι τελευταίες δημοσκοπήσεις, αφού σχεδόν εννιά στους δέκα ερωτώμενους τα θεωρούν άδικα και σκληρά. Σύμφωνα με δημοσκόπηση της «Κάπα Research» για το «Βήμα», το 86,9% πιστεύει ότι είναι πολύ πιθανό να δημιουργηθούν φαινόμενα κοινωνικής εξέγερσης, το 85,2% θεωρεί ότι οι φτωχοί θα γίνουν φτωχότεροι και οι πλούσιοι πλουσιότεροι, ενώ το 80% είναι βέβαιο πως θα δημιουργηθούν νέες ταξικές διαφορές. Την ίδια στιγμή, θετικά βλέπει τις απεργιακές κινητοποιήσεις το 55,6%, αλλά το 55% δηλώνει ότι δε θα συμμετέχει σε αυτές. Τα μέτρα πρέπει να είναι προσωρινά λέει το 69,1%, ενώ η κυβέρνηση έχει ξεκαθαρίσει ότι είναι μόνιμα.

Σε άλλη δημοσκόπηση της ΑΛΚΟ για το «Πρώτο Θέμα», το 86,2% θεωρεί άδικα και σκληρά τα μέτρα, ενώ το 64% δηλώνει ότι δεν πείστηκε από τον πρωθυπουργό ότι τα μέτρα θα αντιμετωπίσουν την κρίση. Το 42,7% δηλώνει ότι είναι αναγκαία, παρόλο που τα απορρίπτει όταν ερωτάται συγκεκριμένα. «Οχι» σε αύξηση ΦΠΑ λέει το 88,8%, αντίθετο σε περικοπές δώρων/άδειας δηλώνει το 70,5%, σε μείωση επιδομάτων το 54,7%, στο πάγωμα συντάξεων το 75,4% και στην αύξηση των φόρων στη βενζίνη το 80,3%.

Στη δημοσκόπηση της GPO για το «Μέγκα» έξι στους δέκα (ποσοστό 60%) τοποθετείται αρνητικά απέναντι στο σύνολο των μέτρων, ενώ τα ποσοστά αυτά αυξάνουν σημαντικά όταν τα ερωτήματα αφορούν κάθε μέτρο ξεχωριστά. Παρ' όλα αυτά το 47,2% εμφανίζεται να δηλώνει ότι τα μέτρα είναι στη σωστή κατεύθυνση. Αξιοσημείωτο είναι ότι το 60,1% θεωρεί ότι υπάρχει εκφοβισμός προκειμένου να γίνουν αποδεκτά τα μέτρα που θίγουν το βιοτικό επίπεδο των λαϊκών στρωμάτων, ενώ το 80% καταλογίζει στα ΜΜΕ ότι «υπερβάλλουν» στην παρουσίαση της κρίσης. Αναφορικά με την πρόθεση ψήφου το ΠΑΣΟΚ συγκεντρώνει το 31,8%, η ΝΔ το 21,1%, το ΚΚΕ 8,7%, ο ΛΑ.Ο.Σ. 6,8%, ο ΣΥΡΙΖΑ 4,1%, ενώ οι «αναποφάσιστοι» ξεπερνούν το 20%.

«Η Αριστερά (...) έχει ξοδέψει άπειρες ώρες συζητώντας για την επιλογή των μέσων πάλης και την κλιμάκωσή τους (...) Τόνοι μελάνης χύθηκαν κατά καιρούς σε αναφορές αυτοκριτικής για τις υποκειμενικές συνθήκες που δεν ταίριαζαν με τις αντικειμενικές, με αποτέλεσμα η επανάσταση να χαθεί στον δρόμο και οι μάζες να αδιαφορήσουν επειδή δεν έλαβαν ή δεν εκτίμησαν το μήνυμα ή γιατί απλώς ο ταξικός εχθρός αποδείχθηκε ισχυρότερος και κατάφερε να βρει περισσότερους συμμάχους (...) Στην παρούσα φάση, την οποία κανένας έως τώρα δεν έχει χαρακτηρίσει προεπαναστατική, κόμματα και πολιτικές δυνάμεις επιδίδονται σε απίθανα δυναμικές πράξεις, που τελειωμό δεν έχουν (...) Οι καταλήψεις υπουργείων έγιναν του συρμού (...) Το ερώτημα που τίθεται είναι: Αν σήμερα, στο παρόν πολιτικό περιβάλλον, καταλαμβάνεται το υπουργείο Οικονομίας, στην επόμενη φάση τι άραγε θα καταληφθεί; Το Μέγαρο Μαξίμου ή το Κοινοβούλιο; Είναι αυτές πράξεις πολύ ισχυρού πολιτικού συμβολισμού, οι οποίες δεν γίνεται να επαναλαμβάνονται με την πρώτη ευκαιρία. Επαναλαμβανόμενες χάνουν τη σημασία τους, αυτοακυρώνονται, μετατρέπονται σε φάρσες. Οι δε εμπνευστές αυτών των επιλογών οφείλουν να γνωρίζουν ότι πιθανώς στο άμεσο μέλλον να αντιμετωπίσουν αυστηρά κομματικά ακροατήρια επειδή δεν διέγνωσαν ότι οι υποκειμενικές συνθήκες υστερούσαν των αντικειμενικών. Και επειδή ορισμένοι φαντασιώνονται την επανάσταση, οφείλουμε να τους προειδοποιήσουμε ότι ο υποκειμενικός παράγων παραμένει ακόμη και στον καιρό της κρίσης αντεπαναστατικός, για να μην πούμε λούμπεν. Από την Τζούλια δυστυχώς ορίζεται, σύντροφοι, ακόμη και σε αυτές τις τόσο ηρωικές ημέρες».