«Η Αριστερά (...) έχει ξοδέψει άπειρες ώρες συζητώντας για την επιλογή των μέσων πάλης και την κλιμάκωσή τους (...) Τόνοι μελάνης χύθηκαν κατά καιρούς σε αναφορές αυτοκριτικής για τις υποκειμενικές συνθήκες που δεν ταίριαζαν με τις αντικειμενικές, με αποτέλεσμα η επανάσταση να χαθεί στον δρόμο και οι μάζες να αδιαφορήσουν επειδή δεν έλαβαν ή δεν εκτίμησαν το μήνυμα ή γιατί απλώς ο ταξικός εχθρός αποδείχθηκε ισχυρότερος και κατάφερε να βρει περισσότερους συμμάχους (...) Στην παρούσα φάση, την οποία κανένας έως τώρα δεν έχει χαρακτηρίσει προεπαναστατική, κόμματα και πολιτικές δυνάμεις επιδίδονται σε απίθανα δυναμικές πράξεις, που τελειωμό δεν έχουν (...) Οι καταλήψεις υπουργείων έγιναν του συρμού (...) Το ερώτημα που τίθεται είναι: Αν σήμερα, στο παρόν πολιτικό περιβάλλον, καταλαμβάνεται το υπουργείο Οικονομίας, στην επόμενη φάση τι άραγε θα καταληφθεί; Το Μέγαρο Μαξίμου ή το Κοινοβούλιο; Είναι αυτές πράξεις πολύ ισχυρού πολιτικού συμβολισμού, οι οποίες δεν γίνεται να επαναλαμβάνονται με την πρώτη ευκαιρία. Επαναλαμβανόμενες χάνουν τη σημασία τους, αυτοακυρώνονται, μετατρέπονται σε φάρσες. Οι δε εμπνευστές αυτών των επιλογών οφείλουν να γνωρίζουν ότι πιθανώς στο άμεσο μέλλον να αντιμετωπίσουν αυστηρά κομματικά ακροατήρια επειδή δεν διέγνωσαν ότι οι υποκειμενικές συνθήκες υστερούσαν των αντικειμενικών. Και επειδή ορισμένοι φαντασιώνονται την επανάσταση, οφείλουμε να τους προειδοποιήσουμε ότι ο υποκειμενικός παράγων παραμένει ακόμη και στον καιρό της κρίσης αντεπαναστατικός, για να μην πούμε λούμπεν. Από την Τζούλια δυστυχώς ορίζεται, σύντροφοι, ακόμη και σε αυτές τις τόσο ηρωικές ημέρες».