«Συνθήματα όπως "νόμος είναι το δίκαιο του εργάτη" ή "ανυπακοή στο νόμο" ή "πόλεμος κατά της δημοκρατικής νομιμότητας" υπονοούν και παραπέμπουν σε μια εργατική τάξη έξω από την υπόλοιπη κοινωνία (...) Και φυσικά αναιρούν την αναζήτηση "κοινού εθνικού συμφέροντος" από την πλευρά του ΚΚΕ (...) Δεν αναζητεί "κοινό συμφέρον" σε οποιαδήποτε συλλογικότητα και προωθεί συνθήματα που στρέφονται στην ανατροπή του καθεστώτος» (το άρθρο στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

Αυτό που ενοχλεί τον αρθρογράφο, συνολικά την αστική τάξη, είναι ότι ακριβώς για το ΚΚΕ λόγος της ίδιας της ύπαρξής του είναι η καθοδήγηση της εργατικής τάξης έτσι που να γίνει ικανή να ανατρέψει τα καπιταλιστικά δεσμά, να γίνει η ίδια τάξη για τον εαυτό της. Η αντιπαράθεση για έναν τέτοιο στόχο αναγκαστικά οδηγεί στον πυρήνα του προβλήματος, στη βαθιά ανθρώπινη ανάγκη, δηλαδή, να καταργηθεί η ίδια η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, πράξη που σηματοδοτεί την απελευθέρωση συνολικά της κοινωνίας. Οι αστοί αποφεύγουν αυτήν την αντιπαράθεση. Στη θέση της βάζουν σοφιστείες για μια «εργατική τάξη έξω από την υπόλοιπη κοινωνία». Βάζουν απ' το παράθυρο ως αυτονόητο ότι οι κεφαλαιοκράτες είναι ισότιμα μέλη μιας κοινωνίας στην οποία η εργατική τάξη είναι ένα μικρό τμήμα της. Είναι η ίδια ταύτιση που επιχειρούν και όταν μιλούν για «κοινό εθνικό συμφέρον» κάθε φορά που θέλουν την εργατική τάξη να κουβαλά τα βάρη του έθνους των αστών. Το ΚΚΕ πολεμά ανοιχτά και καθαρά ενάντια σ' αυτό το «κοινό εθνικό συμφέρον», καλεί την εργατική τάξη να αρνηθεί να πληρώσει οτιδήποτε για τους αστούς, αποδεικνύει - μέσα από την ίδια την κοσμοθεωρία του - ότι η πραγματική ιστορία της ανθρωπότητας αρχίζει ακριβώς μετά την ανατροπή των καπιταλιστών. Δεν κρύβει ούτε καν τον τρόπο που θα γίνει αυτό:

«Είναι καθαρό ότι το ΚΚΕ δίνει τη μάχη για να πτωχεύσει η πλουτοκρατία, να ηττηθεί πολιτικά, να ανατραπεί. Παλεύει, ώστε στην προοπτική του άλλου δρόμου ανάπτυξης να ωριμάζουν στους καθημερινούς αγώνες οι προϋποθέσεις για ριζοσπαστικές αλλαγές προς όφελος του λαού.

Για να γίνει αυτό, χρειάζεται πλατιά συσπείρωση δυνάμεων, μαζική ριζοσπαστικοποίηση συνειδήσεων. Χρειάζονται επίμονοι, διαρκείς και πολύμορφοι ταξικοί αγώνες, που θα εναλλάσσουν την άμυνα με την επίθεση. Θα ανοίγουν χαραμάδες στο αστικό πολιτικό σύστημα και βήμα το βήμα θα τις μετατρέπουν σε ρήγματα, ικανά να το αποσταθεροποιήσουν, να το ανατρέψουν.

Χρειάζεται προπάντων στα καθημερινά μέτωπα πάλης να δυναμώνει η συμμαχία ανάμεσα στην εργατική τάξη και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα, τους μικρούς και μεσαίους αγρότες, τους αυτοαπασχολούμενους. Αυτή η συμμαχία είναι που θα θέσει στην ημερήσια διάταξη μαζικών λαϊκών αγώνων το ζήτημα της αλλαγής της πολιτικής εξουσίας, για την οικοδόμηση μιας άλλης, λαϊκής οικονομίας. Στη λαϊκή εξουσία είναι που θα πτωχεύσει οριστικά η πλουτοκρατία, σαν τάξη, αφού θα έχει ηττηθεί πολιτικά» (το άρθρο στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).