Οι αυτοκτονίες των υπαλλήλων της «Φρανς Τέλεκομ» έγιναν ήδη στατιστική. Τώρα περνάνε στα ψιλά με τη φράση: «ο 24ος που αυτοκτόνησε» τη Δευτέρα, «ο 25ος που αυτοκτόνησε» την Τρίτη, μετά, την Πέμπτη, πανηγυρισμός: «δεν αυτοκτόνησε κανείς σήμερα, σημάδι βελτίωσης», αλλά την Παρασκευή, ο 26ος που αυτοκτόνησε δίνει λαβή για σχόλια - ερωτήματα μήπως δε βγήκαμε ακόμα από την κρίση και πάει λέγοντας. Ισως μια μέρα δούμε αυτό που είδαμε και με τις απολύσεις. Οσο πιο πολλές οι απολύσεις τόσο πιο ψηλά οι μετοχές. Οσο πιο πολλές οι αυτοκτονίες, τόσο πιο αποτελεσματικό το αφεντικό, τόσο πιο ψηλά η μετοχή του.

Κι όμως, κανείς απ' αυτούς που αυτοκτονεί δεν είναι ένα νούμερο στη στατιστική. Είναι εργάτες, υπάλληλοι, με μόνη περιουσία - να πουλήσουν - την εργατική τους δύναμη σε μια τιμή που να τους επιτρέπει να ζήσουν και την επομένη μέρα. Αυτό τους αρνούνται κι έτσι τους σκοτώνουν. Γιατί αυτό ακριβώς συμβαίνει. Αλλο που ο εργάτης αντί να στρέφει το μαχαίρι πάνω του καλά θα έκανε να οργανώσει τη ζωή του, τον αγώνα του, έτσι που χτυπημένος να βγει από τη μάχη αυτός που του δημιουργεί το πρόβλημα, έχοντας στο μυαλό του ένα και μόνο στόχο: την κατάργηση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, για έναν κόσμο που ο εργάτης δε θα πουλά την εργατική του δύναμη.

Είμαστε μακριά απ αυτό; Θα μένουμε μακριά, όσο κάθε μα κάθε συζήτηση, από αυτήν που αφορά μια φέτα ψωμί, ως την άλλη για το λογαριασμό του ρεύματος, κι εκείνη για τα λεφτά που δε φτάνουν για το φροντιστήριο και θα μείνει αγράμματο το παιδί, όσο όλες μα όλες οι κουβέντες δεν γίνονται σ' αυτήν την - «ξύλινη» - γλώσσα που απεχθάνονται οι αστοί και οι σφογγοκολάριοι της διανόησής τους, την «ξύλινη» γλώσσα που λέει τον καπιταλισμό - καπιταλισμό, το μονοπώλιο - μονοπώλιο και την εκμετάλλευση - εκμετάλλευση. Μια γλώσσα που θα φτύνει στο χώμα τα κάλπικα περί «κοινωνικής διαβούλευσης» και «εθνικού συμφέροντος», και θα πίνει στη υγειά του ανειρήνευτου ταξικού πολέμου. Αυτή η γλώσσα δε γεννιέται στον καναπέ, αυτή η γλώσσα υπάρχει και αναπαράγεται μέσα στον οργανωμένο ταξικό αγώνα. Οσο έτσι δε γίνονται τα πράγματα, τόσο μακριά θα μένουμε από κείνο το δρόμο που οδηγεί στο σταμάτημα του χαμού των εργατών. Οι νεκροί - άδικα χαμένοι - θα αυξάνουν, αλλά οι νεκροί δεν είναι στατιστικά νούμερα. Είναι ο αδερφός, ο πατέρας σου, αύριο εσύ.

Πάμε γι' άλλα: Προχτές τελικά, με το χτύπημα των ανέργων από τα ΜΑΤ για να προστατευτεί ο πολίτης, καταλάβαμε τι σήμαινε το σύνθημα «πρώτα ο πολίτης». Αλλά κοίτα κάτι παράξενα: Χτες το πρωί στη «δεξιά» ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ το άρθρο ζητούσε να γίνει πράξη το «πρώτα ο πολίτης» και το βράδυ ο Παπανδρέου έκλεισε την ομιλία του με αυτήν ακριβώς τη φράση.

Αυτό είναι ρεπορτάζ. Στην «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ», που εξηγεί πως αυτοί εκεί στη Ζώνη είναι προνομιούχοι, παίρνουν επιδόματα ανεργίας που δεν παίρνουν άλλοι. Οτι παίζουν τη ζωή τους κορόνα - γράμματα και δεν ξέρουν αν θα γυρίσουν μετά τη δουλειά στο σπίτι ζωντανοί ή στο φέρετρο, λίγο νοιάζει τα φερέφωνα των αστών. Το ότι ματώνουν κάθε φορά για να πάρουν ένα επίδομα όταν δε δουλεύουν και συνήθως λιγότερο δουλεύουν και πιο πολύ είναι άνεργοι, δεν το λέει. Παλιά καραβάνα ο συντάκτης της - κι αυτός από την «Αυγή» ξεκίνησε - δεν το παίρνει πάνω του, ένα στέλεχος του ΟΑΕΔ είναι που εκφράζει - μέσα από την πένα του συντάκτη της «Ελευθεροτυπίας» - την απορία. Γιατί δεν την εκφράζει και μπροστά στους ανέργους;

Εκτακτη ανάγκη, είπε ο Παπανδρέου χτες το βράδυ. Και ήδη από το πρωί χτες τα πρωτοσέλιδα μιλούσαν για το εθνικό συμφέρον. Πώς γίνεται κι όποτε κινδυνεύουν τα κέρδη να μιλάνε για έκτακτη ανάγκη και να επικαλούνται το εθνικό συμφέρον;

Γίνεται, γιατί έχουν δίκιο, το δίκιο της τάξης τους. Που δεν αφήνει χαλίκι να πέσει κάτω. Και διδάσκει την εργατική τάξη πως με το ίδιο πάθος πρέπει να υπερασπίσει το δικό της δίκιο, το δικό της «εθνικό συμφέρον». Αλλα έθνη...

Αψογος ο συντονισμός της κυβέρνησης: ο Χρυσοχοΐδης δήλωνε προχτές ότι τους έδειραν γιατί απέκλεισαν τον Λοβέρδο. Ο Λοβέρδος δήλωνε «εγώ είχα φύγει», μετά έπεσε το ξύλο. Ο Μανδραβέλης στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» και τον «ΣΚΑΪ» αποκάλυψε πως το ΚΚΕ το οργάνωσε γιατί έχει εσωτερικό πρόβλημα και η ΓΣΕΕ βεβαιώνει ότι το ΚΚΕ το έκανε για να κλέψει τη λάμψη από τη συνάντησή της με τον Λοβέρδο.

Αλλά γιατί όλα αυτά χρειάζονται ειδικό υπουργό συντονιστή;

Γιατί στην εφαρμογή της η αντίληψη περί ενός «εθνικού συμφέροντος» που είναι το συμφέρον του καπιταλιστή, μαζί με το συμφέρον του μικροαστού και του εκδότη και του εργατοπατέρα, πρέπει να καταλήγει στο ένας να διαδηλώνει, στέλνουμε δέκα να τον βαράνε. Το έχει επιχειρήσει ξανά το ΠΑΣΟΚ. Τώρα, λέει, θα γίνεται με διαρκή διαβούλευση.