Από τη χτεσινή ομιλία της Αλ. Παπαρήγα στους εργαζόμενους του ΣΕΜΠΟ

Μιλώντας στη συγκέντρωση των εργαζόμενων, η Αλέκα Παπαρήγα σημείωσε:

«Βρισκόμαστε εδώ σήμερα - όχι για πρώτη φορά, πολύ συχνά έρχονται αντιπροσωπείες του Κόμματος και εγώ έχω ξαναέρθει - βρισκόμαστε, λοιπόν, εδώ για ένα λόγο που έχει δύο πλευρές: Η μία είναι ότι είμαστε ριζικά αντίθετοι, 100%, στην ιδιωτικοποίηση του λιμανιού του Πειραιά, και κάθε λιμανιού της χώρας, όπως είμαστε αντίθετοι και με την ιδιωτικοποίηση αεροδρομίων κλπ. Εμείς δε διαλέγουμε ανάμεσα στην καλή και στην κακή ιδιωτικοποίηση, δε διαλέγουμε ανάμεσα στην καλή και στην κακή σύμβαση. Αυτή είναι η μία.

Δεύτερον. Είμαστε, και πρέπει να είμαστε, εκεί που υπάρχουν εργατοϋπάλληλοι, εργαζόμενοι. Η πείρα έχει δείξει ότι η ιδιωτικοποίηση συμβαδίζει με ακόμα μεγαλύτερη επίθεση στα δικαιώματά τους. Δεν υπάρχει εταιρεία, δεν υπάρχει καπιταλιστής, κεφαλαιοκράτης, μονοπώλιο, που να αγοράζει και να μην πειράζει τα εργατικά δικαιώματα. Αυτό συμβαίνει και στην Ελλάδα και παγκόσμια. Κι αν θέλετε, ο πρώτος όρος για να αγοράσει είναι να χρησιμοποιήσει το προσωπικό μέχρι να πάρει την τεχνογνωσία και μετά αρχίζει να μειώνει το προσωπικό.

Θα σας πω και το εξής: Οτι σήμερα, την περίοδο που διανύουμε, δεν υπάρχει επένδυση που να μην έχει ως κριτήριο το "να απασχολώ όσο γίνεται λιγότερη ζωντανή εργασία". Ας πάρουμε, όμως, υπόψη κι ένα άλλο πράγμα: Οτι ο ανταγωνισμός ανάμεσα σε επιχειρήσεις και ανάμεσα σε κράτη έχει πάρει μια μορφή λυσσαλέα και αποκρουστική. Επομένως, οι Κινέζοι αγόρασαν εδώ, πήραν το λιμάνι για 30 - 40 - 50 χρόνια - όσο χρειαστεί θα το κρατήσουν - και ταυτόχρονα η τοποθέτησή τους εδώ θα γεννήσει ανταγωνισμούς με άλλες εταιρείες και άλλες χώρες. Κάποιοι θα αγοράσουν λιμάνια που βρίσκονται σε βαλκανικές χώρες ή αλλού. Αυτός ο ανταγωνισμός, επίσης, ξέρετε πάρα πολύ καλά ότι προσθέτει το εξής: Το μεγαλύτερο ψάρι τρώει το μικρότερο.

Επομένως, η ιδιωτικοποίηση δε φέρνει μόνο την αποξένωση ενός λαού από κάτι που του ανήκει, δε φέρνει μόνο το χτύπημα των εργατικών δικαιωμάτων, αλλά ταυτόχρονα φέρνει και τη μεγάλη αβεβαιότητα. Διότι δεν υπάρχει ένας καταμερισμός εργασίας που λέει αυτό θα γίνεται στην Ελλάδα, αυτό θα γίνεται στην Κροατία, αυτό θα γίνεται στη Ρουμανία, αυτό θα γίνεται στη Βουλγαρία, αυτό θα γίνεται στις άλλες χώρες της Ν/Α Ευρώπης. Αύριο οι Κινέζοι, για παράδειγμα, μπορεί να σκεφτούν ότι τους συμφέρει να αγοράσουν λιμάνι στην Ιταλία και να παρατήσουν το λιμάνι στην Ελλάδα ύστερα από κάποια χρόνια. Δεν υπάρχει, δηλαδή, ένας σχεδιασμός υπέρ των συμφερόντων του λαού μιας χώρας και υπέρ των συμφερόντων των εργαζόμενων, αλλά υπάρχει ένας σχεδιασμός υπέρ των συμφερόντων της COSCO. Κι αν τα συμφέροντα της COSCO λένε ότι αύριο θα κάνω κάτι άλλο, θα κάνουν κάτι άλλο. Βρίσκει τρόπους η αγορά να λύνει και τις συμβατικές υποχρεώσεις. Οταν λέμε αγορά εννοούμε τους επιχειρηματίες. Κι όταν μάλιστα οι κυβερνήσεις είναι κυβερνήσεις των επιχειρηματιών αλλάζουν και τους νόμους.

Θέλω όμως να πω το εξής, που είπα και νωρίτερα στο σωματείο, και δεν το λέμε γιατί θέλουμε να σας υποτιμήσουμε: Προσέξτε τις παγίδες! Πώς θα αποφύγουμε τις παγίδες; Πρώτα απ' όλα πρέπει να γίνει υπόθεση όλων των εργαζομένων. Και κανονικά έπρεπε όχι τώρα που αναλαμβάνει η COSCO, αλλά πολύ έγκαιρα έπρεπε να έχει διαμορφωθεί ένα ενιαίο μέτωπο πάλης από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, από τις οργανώσεις των μικρομεσαίων που δεν μπορεί να πηγαίνουν με τους μεγάλους. Ενα ενιαίο μέτωπο εναντίον της ιδιωτικοποίησης των λιμανιών και με συγκεκριμένο επίκεντρο τη συμφωνία που έχουμε εδώ στον Πειραιά, γιατί αλλού «ψήνονται» οι συμφωνίες και δεν έχουν κλείσει.

Το δεύτερο είναι να μη νομιμοποιηθεί στη συνείδηση - εμείς λέμε του ελληνικού λαού, γιατί ελπίζουμε να μην έχει νομιμοποιηθεί στη δική σας συνείδηση - καμία ιδιωτικοποίηση, έστω κι αν υπάρχουν συμφωνίες. Αυτές οι συμφωνίες όταν ο λαός το αποφασίσει ανατρέπονται. Αλίμονο αν μια συμφωνία δένει χειροπόδαρα ένα λαό! Και μάλιστα μία συμφωνία που δεν την ψήφισε ο λαός, δεν έγινε δημοψήφισμα, άλλο πράγμα τώρα πώς μέσω της ψήφου πρέπει να δείχνει τι θέλει και τι δε θέλει. Εν πάση περιπτώσει, δεν είναι η ώρα να συζητήσουμε αυτό.

Δεν πρέπει λοιπόν να νομιμοποιηθεί. Δεν πρέπει να σας παρασύρουν με την "υποταγή στη νομιμότητα", με τις συμφωνίες ότι "θα πληρώσουμε ρήτρες", ότι "δεν μπορούμε να αλλάξουμε τη συμφωνία", ότι "θα καταστραφούμε"! Αυτή η καταστροφολογία είναι σκόπιμη και δυστυχώς περνάει σε πολύ μεγάλο μέρος μέσα στο λαό. Υπάρχουν κίνδυνοι πραγματικοί, αλλά υπάρχουν και κίνδυνοι που είτε είναι ανύπαρκτοι, είτε προβάλλονται υπερβολικά. Ο πραγματικός κίνδυνος είναι η ιδιωτικοποίηση του λιμανιού, είναι να χτυπηθούν τα δικαιώματά σας, γιατί αυτό επίσης θα οδηγήσει στο να χτυπηθούν και τα δικαιώματα στη Θεσσαλονίκη και στο Βόλο και άλλων. Για μας, λοιπόν, ένα ζήτημα είναι να μη νομιμοποιηθεί η ιδιωτικοποίηση.

Το τρίτο πράγμα είναι η παγίδα που ετοιμάζεται. Εμείς έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε, γιατί έχουμε και ενδείξεις και αν θέλετε και ορισμένες πληροφορίες, ότι ετοιμάζεται μια συμφωνία, η οποία θα είναι σαν την καλύβα του Χότζα: Θα δώσουν την προβλήτα Ι, πιθανόν να πουν ότι μέσω της προβλήτας Ι μπορούμε να έχουμε μια αυξημένη κρατική έννοια για το λιμάνι. Και η κρατική έννοια δεν θα είναι τίποτα, γιατί θα είναι με βάση τη σύμβαση, με βάση την ιδιωτικοποίηση και τους νόμους της αγοράς.

Πιθανόν να δώσουν κάποιες καινούργιες φοροαπαλλαγές στους Κινέζους, ώστε να "παίξουν" ένα χρόνο χωρίς να κάνουν μεγάλες αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις και όταν μετά από ένα χρόνο δρομολογηθούν τα πράγματα, αξιοποιώντας την παγίδα της απογοήτευση και της εξοικείωσης, να κάνουν αυτό που θέλουν. Δηλαδή, μπορούν να πάρουν κάποια μέτρα, ώστε να κερδίσουν λίγο χρόνο. Σας διαβεβαιώνουμε όμως, και μακάρι να πέσουμε έξω, και να μας πείτε ότι είμαστε υπερβολικοί, η γενική γραμμή δε θα αλλάξει. Και το λέω αυτό, γιατί μπορεί να παρεμποδιστεί αυτή η γενική γραμμή μόνο με μια επιμονή σε αυτόν τον αγώνα.

Καταλαβαίνουμε ότι χρησιμοποιούν το "η αγορά παγώνει", "η αγορά διαλύεται" κ.λπ. Η απάντηση πρέπει να είναι συμπαράσταση από όλους τους εργαζόμενους και να γίνει υπόθεση όλων των εργαζομένων. Γιατί, αν μείνετε μόνοι σας, θα περάσει η προπαγάνδα και δυστυχώς έχει αποδειχτεί ότι από τον καναπέ οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να καταλάβουν ποια είναι η αλήθεια και ποιο το ψέμα. Ενώ έχουν το δίκιο και το βλέπουν δεν μπορούν να το καταλάβουν. Αυτό θα το καταλάβεις μόνο όταν πάρεις μέρος στη δράση και συγκρουστείς.

Λοιπόν, παγίδες υπάρχουν πολλές. Εμείς θα αξιοποιήσουμε το τριήμερο των προγραμματικών δηλώσεων. Θα αναδείξουμε το θέμα. Θα ετοιμαστούμε έτσι που να μην είναι μόνο μια ανάδειξη του θέματος, αλλά και μια πιο ουσιαστική αποκάλυψη. Η προσπάθειά μας είναι να ανοίξει όλο αυτό το θέμα. Τα ζητήματα του λιμανιού αλλά και των ναυπηγείων και της Ζώνης είναι επείγοντα. Και η προσπάθεια που κάνουμε εμείς είναι να δείξουμε ότι αυτό αφορά από αυτούς που έχουν θερμοκήπια στον Μαραθώνα μέχρι αυτούς που είναι στον Ορχομενό, ότι δεν είναι ένα ζήτημα συντεχνιακό ή δικό σας.

Είδατε τι έγινε χτες. Τι ζήτησαν χτες οι εργαζόμενοι στη Ζώνη; 1.500 ευρώ επίδομα που είναι άνεργοι. 1.500 ευρώ δεν είναι τίποτα. Το ξοδεύεις χωρίς να το καταλάβεις, όταν χρωστάς. Παρ' όλα αυτά ήταν ένα άμεσο αίτημα. Δεν μπορούν να το δώσουν. Και δεν είναι γιατί φταίνε οι προγραμματικές. Μπορούσαν να πουν από τη Δευτέρα το παίρνετε. Από Τετάρτη, μετά από δέκα μέρες. Δε δίνεται αυτή η διαβεβαίωση. Αρα, στις προγραμματικές θα βάλουν το 1.500 ευρώ; Είναι για να περνάει ο χρόνος. Μετά θα πάνε στον προϋπολογισμό, για να εγγραφεί στον προϋπολογισμό και μετά φέξε μου και γλίστρησα.

Είμαστε μαζί σας, μη βάλετε με το νου σας ότι μπορεί να ισχύει τίποτα από όσα σας πουν. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι το λιμάνι είναι περιουσία του λαού, και σε κάθε περίπτωση εμείς λέμε ότι δεν μπορεί να πληρώνουν οι εργαζόμενοι. Πολύ περισσότερο δε θα δεχτούμε να πληρώσουν οι εργαζόμενοι όταν πρόκειται για πώληση της περιουσίας του λαού».