Ηταν όλοι εκεί! Εκεί και ο νέος οικοδόμος, με τη στολή της δουλιάς, για να μη μετρήσει άλλο συνάδελφο θύμα της εργοδοτικής εγκληματικότητας, για να μη δει διωγμένο άλλο συνάδελφο μετανάστη.

Ανυπόταχτα πορεύονται όλοι μαζί. Εργάτες από κάθε περιοχή, κάθε γωνιά της Ελλάδας. Μια αλυσίδα γερή, μια γροθιά σφιχτή που με μια φωνή αντηχούσε στους δρόμους της Αθήνας: «Εμπρός λαέ μη σκύβεις το κεφάλι, τώρα με το ΠΑΜΕ αντίσταση και πάλη».

Τη ζωή τους οι εργάτες την εικονογράφησαν σε ένα πανό πάνω σε φορτηγό που πορευόταν μαζί με τους διαδηλωτές. Τη ζωή που το κεφάλαιο προσπαθεί να επιβάλλει: Μια γυναίκα σέρνεται κουβαλώντας στην πλάτη το νοικοκυριό και τραβώντας το παιδί της. Ανεβαίνει τη σκάλα της ζωής της, για να καταφέρει να πάρει σύνταξη στα 65. Σκαλί σκαλί βιώνει την εκμετάλλευση. Γι' αυτό και το πανό καλεί το λαό να δείξει «Ανυπακοή στις οδηγίες της ΕΕ». Γι' αυτό και οι ταξικές δυνάμεις κάλεσαν σε αγώνα για τα δικαιώματα της εργατιάς, της μικρομεσαίας αγροτιάς, των ΕΒΕ, των εκπαιδευτικών, όλου του λαού.

Εκεί και ο φοιτητής. Που έβλεπε τον πατέρα του, σκυφτό, μια ζωή μεροδούλι μεροφάι, και αποφάσισε να παλέψει για μια διαφορετική ζωή. Που δε συμβιβάζεται με τους ψευδεπίγραφους τίτλους - διαβατήρια για την ανεργία και την ημιαπασχόληση.

Ηταν όλοι εκεί: Ο παλαίμαχος αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης, που έδωσε σκληρές μάχες για την ελευθερία του λαού, πάντα πιστός στο στόχο της τελικής νίκης του λαού. Ο συνταξιούχος αγρότης, που για χρόνια ολάκερα πάλευε με τη γη, για να καρποφορήσει. Και τώρα ζει με ένα ξεροκόμματο, που του πετάνε, σα να είναι σκυλί, ελπίζοντας μονάχα στη βοήθεια των παιδιών του για να επιβιώσει. Μαζί με τα παιδιά του κατέβηκε. Νεαροί αγρότες αυτοί, πήραν τη σκυτάλη από τον πατέρα τους, που βλέπουν την παραγωγή τους να μαραζώνει, πνιγμένοι στα πρόστιμα συνυπευθυνότητας.

Η κούραση από το πολύωρο ταξίδι έσβησε μονομιάς. Μετατράπηκε σε δύναμη, μόλις άρχισαν να ανταμώνουν στην πλατεία Βικτορίας, Ηταν χιλιάδες, από κάθε γωνιά της Μακεδονίας και της Θράκης. Συγκροτήθηκαν σε πορεία και κατευθύνθηκαν στο χώρο της συγκέντρωσης. Μπροστά η Θεσσαλονίκη και πίσω η Νάουσα, το Κιλκίς, η Πέλλα, η Πιερία, Σέρρες, Κοζάνη, Φλώρινα, Καστοριά, Γρεβενά, Δράμα, Καβάλα, Ροδόπη, Εβρος... Υψωσαν τα πανό, τις σημαίες και με μια φωνή μπήκαν στην πορεία, και η οργή τους έγινε ποτάμι που παλεύει να φτάσει στον προορισμό του, σε έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση, με τις ανάγκες του εργαζόμενου στο προσκήνιο.

Η Στ. Β. βρέθηκε να δουλεύει καπνεργάτρια μετά από 30 χρόνια δουλιά στον ιματισμό, επειδή ο εργοδότης πήγε την επιχείρησή του στη Βουλγαρία. Σήμερα βρίσκεται πάλι ένα βήμα πριν την απόλυση γιατί το καπνεργοστάσιο που απασχολείται τα τελευταία 6 χρόνια θα βάλει λουκέτο. Επέλεξε το δρόμο του αγώνα και δηλώνει: «Δε ζητιανεύουμε, διεκδικούμε δουλιά για μας και τα παιδιά μας». Εκεί δίπλα και οι καπνοπαραγωγοί, στον κοινό αγώνα ενάντια στην πολιτική που τους ξεκληρίζει, να καταγγέλλουν πως «οι αποσυνδεμένες επιδοτήσεις είναι τα "αργύρια" του ξεκληρίσματος της αγροτιάς».

Πέρασαν από «χίλια κύματα» και ήρθαν. Εργαζόμενοι κι αγρότες από την Κρήτη, την Ικαρία, τη Σάμο, τη Λέσβο, τη Ρόδο, τη Χίο και τις Κυκλάδες, με πανό, σημαίες και συνθήματα, διατράνωσαν την αντίθεσή τους στον αντιλαϊκό τυφώνα των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων.

Μπροστά - μπροστά οι Σαμιώτες. «Δεν μπορούσαμε να μην έχουμε αυτή τη δυναμική παρουσία στο συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ», δήλωσε στο «Ριζοσπάστη» ο Νίκος από την Ικαρία, συμπληρώνοντας ότι «όλος αυτός ο κόσμος και οι φορείς που σήμερα είναι εδώ βρεθήκαμε μαζί σε κοινούς αγώνες που αφορούσαν ζητήματα υγείας για την περιοχή, ακτοπλοϊκών συγκοινωνιών κ.ά. Σήμερα δίνουμε συνέχεια στη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ».

Ο Δημήτρης λέει πως «στη Λέσβο εκτός από την ανεργία σοβαρό πρόβλημα αποτελεί και ο ανταγωνισμός στις ακτοπλοϊκές εταιρίες που αντί για καλυτέρευση των συγκοινωνιών έχει οδηγήσει πολλά νησιά και το δικό μας στον αποκλεισμό. Γι' αυτό και το προηγούμενο διάστημα είχαμε κινητοποιήσεις και θα συνεχίσουμε».

Μαζική και μαχητική ήταν και η συμμετοχή των Κρητικών. Από τις 6 το πρωί του Σαββάτου έφτασαν στο λιμάνι του Πειραιά και από την προσυγκέντρωση της Ομόνοιας βρέθηκαν στο Πεδίον του Αρεως. «Το σημερινό συλλαλητήριο πρέπει να αποτελέσει για κάθε νέο εργαζόμενο τη βάση για ακόμα πιο μαζικούς αγώνες», λέει ο Αγγελος, νέος εργαζόμενος και σπουδαστής της Σχολής Τουριστικών Επαγγελμάτων στην Κρήτη.

Στην πρώτη γραμμή του τεράστιου μπλοκ των εργαζομένων του Πειραιά οι νέοι και οι νέες. Με τις σημαίες του ΠΑΜΕ στα χέρια, τα απανωτά τους συνθήματα, το νεανικό τους παλμό και ζωντάνια έδιναν τον τόνο, ενώ με το εντυπωσιακό πανό της Γραμματείας Νέων ΠΑΜΕ Πειραιά έστειλαν το σαφές τους μήνυμα: «Η νεολαία με το ΠΑΜΕ για δουλιά, για ζωή με δικαιώματα».

Μαζικά έδωσαν το «παρών» τους οι ναυτεργάτες εν ενεργεία, συνταξιούχοι και άνεργοι. Με τα δύο μεγάλα πανό τους τα οποία υπέγραφαν τα ταξικά σωματεία ΠΕΜΕΝ, ΣΤΕΦΕΝΣΩΝ, η Ενωση Συνταξιούχων ΝΑΤ και η Επιτροπή Ανέργων έκαναν ξεκάθαρο ότι ο αγώνας κλιμακώνεται. Τη δική τους σφραγίδα έβαλαν και οι εργάτες της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης, το «βαρύ πυροβολικό» των εργαζομένων του Πειραιά.

Πρωτόγνωρη εμπειρία ήταν για τον 25χρονο μεταλλεργάτη Γιώργο Ρεσβάνη η συμμετοχή του στο συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ. «Δεν έτυχε να ξαναδώ τόσο κόσμο, τόσους εργαζόμενους να διαδηλώνουν. Αυτό γεμίζει ελπίδα εμάς τους νέους ανθρώπους και θα πρέπει τώρα να συνεχίσουμε ακόμα πιο δυναμικά, με μεγαλύτερη αγωνιστικότητα, για να διεκδικήσουμε αυτά που μας ανήκουν».

Η Κατερίνα Λουκά, ναυτιλιακή υπάλληλος (από έναν κλάδο που βρίσκεται και αυτός στο «μάτι του κυκλώνα») μας είπε: «Ηρθα εδώ σήμερα γιατί έχω αντιληφθεί ότι μόνο μέσα από αυτό το Αγωνιστικό Μέτωπο μπορούμε να υπερασπιστούμε τις κατακτήσεις μας, τα συμφέροντά μας. Και αυτό πρέπει να το καταλάβουν όλοι οι συνάδελφοί μου, όλοι οι εργαζόμενοι».

Ωρα 2.15 το μεσημέρι. Το μπλοκ της Θεσσαλίας φτάνει στη Bουλή. Τα πανό της Επιτροπής Αγώνα Φοιτητών και Σπουδαστών Θεσσαλίας, πολλών εργατικών σωματείων, της ΠΑΣΥ υψωμένα. Ανάμεσά τους και τα πανό του Εργατικού Κέντρου Λάρισας (ΕΚΛ). Ο κόσμος χειροκροτά ασταμάτητα όταν από το μεγάφωνα ακούγεται ότι η ταξική δράση του Εργατικού Κέντρου Λάρισας μπορεί και πρέπει να αποτελέσει παράδειγμα για την αλλαγή του συσχετισμού δύναμης στο συνδικαλιστικό κίνημα.