Η Θεσσαλονίκη, και η Β. Ελλάδα, αποτελεί, λόγω της συγκέντρωσης μια σειράς κλάδων και εργοστασίων που φθίνουν, το τοπίο δράσης μιας πολιτικής που είναι καταστροφική για την παραγωγική ανάπτυξη της χώρας. Ενα κύμα απολύσεων έχει σαρώσει το τελευταίο διάστημα την πόλη και το νομό, που βέβαια για όσους γνωρίζουν το τοπίο - για το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα -αυτές οι καταστροφικές επιπτώσεις στην παραγωγική βάση και στους εργαζόμενους δεν είναι "κεραυνός εν αιθρία". Είχαμε επισημάνει εδώ και αρκετό καιρό το πού θα οδηγήσει η πολιτική "ανοιχτών θυρών" της Ευρωπαϊκής Ενωσης με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, για την παραγωγική προοπτική της Θεσσαλονίκης και της Β. Ελλάδας. Είχαμε ξεκινήσει τη διαδικασία της αποκάλυψης της πολιτικής όλων των κυβερνήσεων που, πιστές στο δόγμα "εξυπηρέτηση των κερδών του πολυεθνικού κεφαλαίου και των πολιτικών της απελευθέρωσης κίνησης κεφαλαίων και εμπορευμάτων", στήριξαν αυτές τις επιλογές με "αναπτυξιακούς νόμους", κίνητρα και φοροαπαλλαγές και ιδεολογικοποιούσαν τη στήριξη του μεγάλου κεφαλαίου στη μοιρασιά των αγορών των γύρω βαλκανικών χωρών με τις "θεωρίες" περί Θεσσαλονίκης - βάσης εξόρμησης και "διείσδυσης" στη "Βαλκανική ενδοχώρα", πόλης - πρωτεύουσας των Βαλκανίων και άλλα. Το πόσο πρωτεύουσα των Βαλκανίων και τι είδους "διείσδυση" έχει γίνει, το γνώρισαν οι 1.000 απολυμένοι από τις 150 βιοτεχνίες του ιματισμού που έκλεισαν το 1996 και οι περισσότερες από αυτές πήγαν στη Βουλγαρία και στις γύρω χώρες.

Το γνώρισαν από πρώτο χέρι οι 160 εργαζόμενοι της επιχείρησης "Δεδέογλου", που απολύθηκαν φέτος τα Χριστούγεννα, για να μεταφέρει το εργοστάσιο στην Κομοτηνή και να πάρει επιδότηση πάνω από το 60% της επένδυσης, βάσει του "αναπτυξιακού" νόμου της κυβέρνησης.

Το γνωρίζουν οι εργαζόμενοι της ΒΑΛΚΑΝ, της ΑΓΝΟ, της ΕΛΛΕΝΙΤ, της PEPSICO - ΗΒΗ και μια σειρά άλλων μονάδων που βρίσκονται στο "παραπέντε" για να κλείσουν.

Με βάση την κατάσταση που διαμορφώθηκε, είναι διαπιστωμένο ότι η παρέμβαση του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος πρέπει να ενισχυθεί ακόμη παραπέρα. Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ,ο συνδυασμός που υποστηρίζει η ΕΣΑΚ στο Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης, έχει παρέμβει στην τελευταία Ολομέλεια της Διοίκησης, με αποτέλεσμα την απόφαση για πανθεσσαλονίκειο πανεργατικό συλλαλητήριο στις 17 Φλεβάρη,με αίτημα την αντίσταση στην πολιτική συρρίκνωσης της παραγωγικής βάσης, του κλεισίματος των εργοστασίων και τη διεκδίκηση πολιτικής ανάπτυξης, παραγωγικών επενδύσεων στη βιομηχανία και τη βιοτεχνία.

Από αυτό και μόνο το στοιχείο του προϋπολογισμού φαίνεται ο προσανατολισμός της κυβέρνησης στις εντολές των Βρυξελλών για την περιθωριοποίηση της χώρας στα πλαίσια της ΟΝΕ.

Η απάντηση για τη συγκρότηση κλαδικών πολιτικών, με μοχλό ανάπτυξης το Δημόσιο, που θα ελέγχεται από τους εργαζόμενους, είναι θέση που αμφισβητεί αυτή την αντιλαϊκή πολιτική και τους φορείς της όπως και τις αντίστοιχες δυνάμεις τους στο συνδικαλιστικό κίνημα. Εχοντας υπόψη ότι οι δυνάμεις αυτές δε θέλουν να δουν ένα κίνημα ανατροπής της κυβερνητικής πολιτικής να αναπτύσσεται μέσα από αγώνες και από άλλες συλλογικές διαδικασίες, το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα της πόλης αναλαμβάνει πρωτοβουλίες ενημέρωσης, συσπείρωσης και ανάπτυξης της δράσης των πρωτοπόρων σωματείων, με στόχο την υλοποίηση της κινητοποίησης, με την προβολή του αναγκαίου πλαισίου που δίνει την προοπτική του αγώνα: Η ανατροπή αυτής της αντιλαϊκής πολιτικής και της συρρίκνωσης της παραγωγικής βάσης και η διεκδίκηση μέτρων στήριξης των βιομηχανικών μονάδων, που αντιμετωπίζουν πρόβλημα επιβίωσης, και η ανάπτυξη γενικά των βασικών μεταποιητικών κλάδων.

1. Τα αίτια αυτής της κατάστασης: Ευρωπαϊκή Ενωση, Μάαστριχτ, απελευθέρωση κίνησης κεφαλαίων και εμπορευμάτων, το πολυεθνικό κεφάλαιο, που βρήκε διέξοδο στο ξέφρενο κυνήγι της κερδοφορίας, στη μοιρασιά των αγορών στις γύρω βαλκανικές χώρες, μετά τις ανατροπές των σοσιαλιστικών καθεστώτων, οι ίδιες οι κυβερνήσεις, που εξυπηρετούν με την πολιτική τους αυτήν την οικονομική βάση.

2. Την αναγκαιότητα, για τη λύση του προβλήματος, ανατροπής αυτής της πολιτικής, μέσα από τους συντονισμένους αγώνες όλης της εργατικής τάξης της πόλης, σε συμμαχία με τα άλλα κοινωνικά στρώματα και τη συγκρότηση λαϊκού κοινωνικού μετώπου για τη διάσωση και ανάπτυξη της παραγωγικής βάσης.

3. Τη συγκεκριμένη απάντηση στην κάθε περίπτωση, που με βάση τα παραπάνω θα οδηγεί σε λύση προοπτικής, όπως:

- ΒΑΛΚΑΝ: Λύση του προβλήματος της χρηματοδότησης και από το κράτος και με τη σύσταση Δημόσιου Φορέα Ξύλου με κορμό τη ΒΑΛΚΑΝ, που θα έχει ενιαία πολιτική στις πρώτες ύλες, στην παραγωγή, στην κατεργασία και στην προώθηση των προϊόντων, στην εμπορία, μια καθετοποιημένη βιομηχανία όπου θα ενταχθεί και η ΜΕΛ για την παραγωγή χαρτιού, στα πλαίσια του κυκλώματος: δέντρο - ξύλο - χαρτί.

- ΑΓΝΟ: Ρύθμιση των χρεών της με αναπτυξιακά κριτήρια. Στήριξη του συνεταιριστικού χαρακτήρα της επιχείρησης, μέτρα προστασίας της ενάντια στον αθέμιτο ανταγωνισμό των μονοπωλίων, κατάργηση ποσοστώσεων και προστίμων που επιβάλλει η Ευρωπαϊκή Ενωση στο αγελαδινό γάλα.

- ΔΕΠ - ΕΚΟ: Να σταματήσει η διαδικασία ιδιωτικοποίησης, να συγκροτηθεί Ενιαίος Φορέας Υδρογονανθράκων για έρευνα - εξόρυξη - εκμετάλλευση, διύλιση αργού πετρελαίου και έρευνα - εκμετάλλευση φυσικού αερίου, εμπορία πετρελαιοειδών, καθετοποίηση της παραγωγής.

- Την προσπάθεια να συσπειρωθούν οι εργαζόμενοι των παραπάνω μονάδων και σε συμμαχία με τα άλλα κοινωνικά στρώματα της πόλης, που πλήττονται από την ίδια πολιτική, να διεκδικήσουν τα μεροκάματά τους, τη βιωσιμότητα και την ανάπτυξη των παραγωγικών μονάδων.

Το συλλαλητήριο στις 17 Φλεβάρη,η κλιμάκωση των αγώνων, η προοπτική των μετώπων πάλης, για την ανάπτυξη της παραγωγικής βάσης της πόλης και του νομού, είναι υπόθεση πρώτα και κύρια του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, που καθημερινά δίνει μικρές και μεγάλες μάχες για ένα αύριο χωρίς εκμετάλλευση και ανεργία.

* Ο Θεόδωρος Κυριακίδης είναι γραμματέας του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης

Είναι πια κοινό μυστικό ότι η Θεσσαλονίκη έχει από καιρό καταταγεί στις φθίνουσες βιομηχανικά και οικονομικά περιοχές της χώρας. Ατέλειωτος είναι ο κατάλογος των επιχειρήσεων που έχουν βάλει λουκέτο ή έχουν ήδη μπει στη διαδικασία της διακοπής των εργασιών τους ή τη μετεγκατάστασή τους.

Πολλές και ποικίλες είναι επίσης οι λύσεις που προτείνονται από την κυβέρνηση και άλλους φορείς για την αντιμετώπιση του σοβαρού προβλήματος της δραματικής συρρίκνωσης της παραγωγικής βάσης και της ανεργίας. Κοινό χαρακτηριστικό όλων αυτών των λύσεων, που προτείνονται από όσους αποδέχονται τις επιλογές της κυρίαρχης σήμερα πολιτικής αντίληψης, είναι ότι εντάσσονται στη λογική της καπιταλιστικής ανάπτυξης στα πλαίσια του καταμερισμού εργασίας που έχει επιβάλει η Ευρωπαϊκή Ενωση.

Οπως τονίζει η ΚΟ Θεσσαλονίκης του ΚΚΕ σε εισήγησή της προς τον νομάρχη, τον περασμένο Μάη, "αποκλειστικός στόχος και συνέπεια αυτής της λογικής για την ανάπτυξη είναι η αύξηση των κερδών του ντόπιου και πολυεθνικού κεφαλαίου. Στο βωμό αυτών των υπερκερδών θυσιάζονται τα δικαιώματα και οι κατακτήσεις των εργαζομένων, που είναι η πρώτη παραγωγική δύναμη".

Βασικός άξονας της άλλης πολιτικής για την ανάπτυξη,που υποστηρίζει το ΚΚΕ, είναι ότι αυτή πρέπει να "έχει στόχο την εξυπηρέτηση των αναγκών των εργαζομένων".

Η θεμελιακή αντίληψη της πρότασης του ΚΚΕ για μια διαφορετική ανάπτυξη είναι ότι πρώτα απ' όλα χρειάζεται ένα σχέδιο παραγωγικής αναβάθμισης της χώρας, που θα περιλαμβάνει την ανάπτυξη της βιομηχανικής παραγωγής, με βάση τις ανάγκες των εργαζομένων καθώς και της γεωργίας και της βιοτεχνίας "σε συνδυασμό με τη σχεδιασμένη προσπάθεια της τεχνολογικής αναβάθμισης της παραγωγικής βάσης της χώρας".

Μια τέτοια ανάπτυξη μπορεί να επιτευχθεί μόνο με ανατροπή της πολιτικής των πολυεθνικών και των επιδιώξεων της ΕΕ, που επιβάλλουν μια μονόπλευρη ανάπτυξη των υπηρεσιών και του διαμετακομιστικού εμπορίου και συρρίκνωση της παραγωγικής βάσης της χώρας.

Η αναγκαιότητα ανάπτυξης της βιομηχανίας αναγνωρίζεται έμμεσα ακόμα και από εκπροσώπους της μεγαλοαστικής τάξης.

"Η Ελλάδα, όπως και οι περισσότερες χώρες του κόσμου, χωρίς τη βιομηχανία δε θα μπορούσε να σταθεί", δήλωσε πρόσφατα ο πρόεδρος του Συνδέσμου Βιομηχανιών Β. Ελλάδος, Β. Τακάς.

Αυτό όμως δεν επιτυγχάνεται με την αποκρατικοποίηση, το ξεπούλημα δημοσίων επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας στην ιδιωτική πρωτοβουλία, με την υποταγή στα συμφέροντα των πολυεθνικών.

Η κυβερνητική πολιτική και οι επιδιώξεις της άρχουσας τάξης κινούνται στη λογική της "διείσδυσης", στο χώρο των Βαλκανίων, ελληνικών επιχειρήσεων και του πολυεθνικού κεφαλαίου, που, με βάση εξόρμησης την Ελλάδα, προσπαθούν να κατακτήσουν τη βαλκανική αγορά και να "ξεζουμίσουν" όσο γίνεται τους λαούς της περιοχής.

Με τον τρόπο αυτό η μεγαλοαστική τάξη της Ελλάδας, στηριγμένη στα δεκανίκια των μεγάλων ιμπεριαλιστικών κύκλων, προσπαθεί να ικανοποιήσει τις φιλοδοξίες της να γίνει μικρή, περιφερειακή "ιμπεριαλιστική" δύναμη, με πεδίο δράσης κυρίως τα Βαλκάνια.

Ως αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής στη Θεσσαλονίκη παρατηρείται συνεχής μείωση της βιομηχανικής δραστηριότητας και θεαματική άνοδος της στρατιάς των ανέργων.

Τα διαθέσιμα στοιχεία είναι συντριπτικά και αποδείχνουν πέρα από κάθε αμφιβολία την πιο πάνω ζοφερή εικόνα. Σύμφωνα με στοιχεία πρόσφατων μελετών της ICAP και του ΙΟΒΕ, η βιομηχανία κάλυπτε το 1989 περισσότερο από το 30% της συνολικής απασχόλησης εργατικού δυναμικού στη Θεσσαλονίκη, ενώ το 1996 κάλυπτε το 25,5% και δεν ήταν πια η κύρια πηγή απασχόλησης στην περιοχή. Αντίθετα, ο τομέας των υπηρεσιών ενώ το 1989 αντιπροσώπευε το 46,4% του συνολικού ποσοστού απασχόλησης, το 1996 έφτασε το 58,7%.Ολες οι ενδείξεις εξάλλου πείθουν ότι σήμερα η κατάσταση έχει επιδεινωθεί περισσότερο.

Σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία, στη διάρκεια των 5 τελευταίων χρόνων στην περιοχή της Θεσσαλονίκης πάνω από 1.000 μικρομεσαίες επιχειρήσεις διέκοψαν τη λειτουργία τους και μετέφεραν την παραγωγή τους σε γειτονικές χώρες.

Χαρακτηριστικό για τη φθίνουσα θέση της Θεσσαλονίκης και της Βόρειας Ελλάδας γενικά στο βιομηχανικό χάρτη της χώρας είναι το γεγονός ότι στον κατάλογο των 100 βιομηχανιών με τα μεγαλύτερα κέρδη το 1996, μόνο 14 είναι στη Βόρεια Ελλάδα, από τις οποίες οι 3 τουλάχιστον είναι θυγατρικές μεγάλων πολυεθνικών, ενώ από τις υπόλοιπες μερικές είναι σήμερα στη λίστα των προβληματικών...

Στην αποδυνάμωση της παραγωγικής βάσης στην περιοχή της Θεσσαλονίκης συνέβαλε, εκτός από τη γενικότερη κυβερνητική πολιτική, και η νομοθεσία για τα "αναπτυξιακά κίνητρα" για ορισμένες περιοχές της χώρας, που έχειάμεσο αποτέλεσμα τη μετεγκατάσταση παραγωγικών μονάδων από τη Θεσσαλονίκη σε άλλες περιοχές.

Τις περισσότερες φορές η μετεγκατάσταση γίνεται όχι για λόγους μακρόχρονου προγραμματισμού για τη βιωσιμότητα και ανάπτυξη της επιχείρησης, αλλά για να εισπράξει ο επιχειρηματίας τις επιχορηγήσεις, οι οποίες όμως από μόνες τους δεν μπορούν να εξασφαλίσουν το μέλλον της επιχείρησης.

Η λύση στο σοβαρό πρόβλημα της παραγωγικής υποδομής στη Θεσσαλονίκη σχετίζεται άμεσα με τη λύση του γενικότερου πολιτικού προβλήματος για ανάπτυξη της χώρας προς όφελος των εργαζομένων.

Το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα έχει επεξεργασμένες προτάσεις για όλους σχεδόν τους βιομηχανικούς κλάδους. Η υλοποίησή τους, που μπορεί να δώσει ανάσα στην πόλη και τον εργαζόμενο λαό, περνά μέσα από την ταξική πάλη για το ξεσκέπασμα της αντιλαϊκής κυβερνητικής πολιτικής και το θέριεμα του λαϊκού κινήματος, τη δημιουργία του μετώπου πάλης, για την αποφασιστική σύγκρουση με την πολιτική και την εξουσία των πολυεθνικών.

Στράτος ΜΑΥΡΑΝΤΩΝΗΣ

Μία συνεταιριστική Οργάνωση που έχει όλες τις προϋποθέσεις να αναπτυχθεί, αρκεί να γίνει αξιοποίηση όλων των παραγωγικών δυνατοτήτων της, συρρικνώνεται, αποτέλεσμα της κυβερνητικής πολιτικής που ακολουθείται.

Οι εργαζόμενοι στην ΑΓΝΟ βρίσκονται σε τραγική κατάσταση, αφού για 5 ολόκληρους μήνες παραμένουν απλήρωτοι. Οι παραγωγοί αντιμετωπίζουν επίσης το φάσμα της χρεοκοπίας των μικρών νοικοκυριών τους, αφού για περισσότερους από 4 μήνες δεν έχουν πάρει δραχμή από την Ενωση. Ηδη πολλοί από αυτούς, κάτω από την πίεση που αντιμετωπίζουν, άρχισαν να παραδίδουν το γάλα στις δύο μεγάλες ιδιωτικές βιομηχανίες του κλάδου (ΦΑΓΕ, ΜΕΒΓΑΛ), γεγονός που μπορεί να οδηγήσει πολύ σύντομα την ΑΓΝΟ σε παντελή έλλειψη πρώτης ύλης. Μπροστά σ' αυτή την ασφυκτική κατάσταση που διαμορφώνεται και ενώ υπάρχει ανάγκη άμεσης χρηματοδότησης, η κυβέρνηση επιλέγει χρονοβόρες διαδικασίες προκειμένου η ΑΤΕ να προχωρήσει στο δάνειο των 2,7 δισ. που υποσχέθηκε ο υφυπουργός Γερανίδης στη συνεταιριστική Οργάνωση.

Με την τακτική της κωλυσιεργίας και των αναστολών όμως, η κυβέρνηση θέλει να δημιουργήσει το κλίμα εκείνο που θα διευκολύνει να περάσουν καλύτερα τα σχέδιά της. Συγκεκριμένα, η ΑΤΕ ζητάει την παραχώρηση του μάνατζερ, χωρίς να συζητήσει προηγούμενα για το τι σκέπτεται να κάνει, ενώ είναι φανερό ότι δρομολογεί αλλαγή του ιδιοκτησιακού καθεστώτος και θα ακολουθήσει μείωση προσωπικού, αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις κλπ.

Οι παραγωγοί από την πλευρά τους γνωρίζουν ότι αν συρρικνωθεί η ΑΓΝΟ, αυτοί όπως και οι εργαζόμενοι θα είναι οι περισσότερο χαμένοι, αφού οι μεγάλες γαλακτοβιομηχανίες θα αγοράζουν με σημαντικά μικρότερες τιμές το προϊόν τους, όπως γίνεται για παράδειγμα στη Δ. Μακεδονία, όπου απουσιάζει η ΑΓΝΟ.

Οι εργαζόμενοι που έχουν κάνει πάμπολλες θυσίες προκειμένου να στηρίξουν τη συνεταιριστική βιομηχανία, την οποία θεωρούν δική τους οργάνωση, σε τελευταία ανακοίνωσή τους που εξέδωσαν ζητούν την άμεση χρηματοδότηση της Ενωσης, την πληρωμή των δεδουλευμένων των εργαζομένων και την οικονομική ανακούφιση των παραγωγών. Δηλώνουν αποφασισμένοι να εναντιωθούν σε κάθε προσπάθεια συρρίκνωσης και να υπερασπίσουν με όλες τις δυνάμεις τους τα δικαιώματα, τις κατακτήσεις και τις θέσεις εργασίας που τα θεωρούν αδιαπραγμάτευτα. Τέλος, είναι αποφασισμένοι να υπερασπίσουν και να ενισχύσουν το συνεταιριστικό χαρακτήρα της Ενωσης και τονίζουν ότι κάθε προσπάθεια ιδιωτικοποίησης θα τους βρει αντίθετους.

"Οι εργαζόμενοι έχουν δει πώς αντιμετωπίζει το πρόβλημά μας η κυβέρνηση, η ΑΤΕ και οι διοικήσεις. Πρέπει τώρα να βγάλουν τα πολιτικά τους συμπεράσματα. Να καταδικάσουν και στη συνείδησή τους και με την ψήφο τους αυτούς που υπηρετούν και υλοποιούν τις πολιτικές της διάλυσης του Συνδικαλιστικού Κινήματος και του κλεισίματος των βιομηχανιών", δηλώνει ο Φ. Γεωργουδάκης, μέλος της 10μελούς Επιτροπής Αγώνα.

Σε εξαιρετικά δεινή θέση εξακολουθούν να βρίσκονται και οι 400 εργαζόμενοι της ΒΑΛΚΑΝ ΕΞΠΟΡΤ μαζί και οι 160 ακόμη εργαζόμενοι της ΕΛΝΤΟΡ (θυγατρικής της ΒΑΛΚΑΝ) καθώς παραμένουν απλήρωτοι εδώ και 3,5 μήνες με τραγικές συνέπειες για τους ίδιους και τις οικογένειές τους. Εκατοντάδες ακόμη μικρομεσαίες επιχειρήσεις συνδέουν την τύχη τους με τη λειτουργία της ΒΑΛΚΑΝ ΕΞΠΟΡΤ.

Η ΒΑΛΚΑΝ που αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις του κλάδου στη Β. Ελλάδα και σ' όλη την περιοχή, είναι βιώσιμη και μάλιστα μπορεί να καταστεί κερδοφόρα, όπως παραδέχεται τόσο το υπουργείο όσο και οι τράπεζες. Παρ' όλα αυτά οι τράπεζες σταμάτησαν να τη χρηματοδοτούν, με συνέπεια η εταιρία να αντιμετωπίζει από πέρσι σοβαρά προβλήματα ρευστότητας. Να σημειωθεί ότι η εταιρία από το '95 έως το '97 κατέβαλε 11,5 δισ. (από τα 22 δισ.) για αποπληρωμή των χρεών της, πράγμα που αποδεικνύει ότι είναι βιώσιμη. Τα προϊόντα της έχουν μεγάλη ζήτηση και πέρα από την εγχώρια αγορά, εξάγει σημαντικές ποσότητες στις βαλκανικές χώρες, την Αίγυπτο, την Κύπρο κ.ά. Οπως και άλλες πολλές επιχειρήσεις στη Β. Ελλάδα δέχτηκε οικονομικό πλήγμα μετά το εμπάργκο τόσο κατά της ΠΓΔΜ όσο και κατά της Γιουγκοσλαβίας, γεγονός που εξηγεί και τη μεγάλη συσσώρευση χρεών. Οι εργαζόμενοι έχουν κάνει τεράστιες θυσίες, όπως για παράδειγμα αύξησαν σημαντικά την παραγωγικότητα και δέχτηκαν να μην πάρουν αυξήσεις, προκειμένου να βοηθήσουν την επιχείρηση να αντιμετωπίσει τα χρέη που στέκονταν εμπόδιο στην παραπέρα πορεία της.

Πρόσφατα παλιοί μέτοχοι και τράπεζες απέσυραν τους εκπροσώπους τους από το ΔΣ της εταιρίας και η ΒΑΛΚΑΝ έμεινε ακέφαλη. Τις κενές θέσεις τις συμπλήρωσαν μέλη της διοίκησης του Σωματείου και από τότε μέχρι σήμερα άρχισε ο αγώνας για τη συγκέντρωση των κεφαλαίων κίνησης.

"Εχουμε γίνει μπαλάκι των κυβερνώντων", δηλώνει ο Θανάσης Μητρούδας,εργαζόμενος στη ΒΑΛΚΑΝ και μέλος της διοίκησης του ΕΚΘ. "Αν και ο υπουργός Εργασίας δηλώνει στη Βουλή ότι η εταιρία είναι βιώσιμη, δεν κάνουν τίποτα για τη σωτηρία της. Ρωτάμε τι κρύβεται πίσω από όλη αυτή την τακτική με αποτέλεσμα να μην δίνουν οι τράπεζες τα αναγκαία για την ανάπτυξη της βιομηχανίας κεφάλαια κίνησης. Ευθύνες έχουν οι κυβερνήσεις που δεν ασκούν έλεγχο στη διαχείριση των εταιριών και φθάνουν να οδηγήσουν παραγωγικές μονάδες στο κλείσιμο και το μαρασμό. Θέλουν πραγματικά να μετατρέψουν τη Θεσσαλονίκη που μαστίζεται από την αποβιομηχάνιση σε πόλη υπηρεσιών, σύμφωνα με τις επιταγές των Βρυξελλών;".

Απ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ

Σε εξαιρετικά δεινή θέση εξακολουθούν να βρίσκονται και οι 400 εργαζόμενοι της ΒΑΛΚΑΝ ΕΞΠΟΡΤ μαζί και οι 160 ακόμη εργαζόμενοι της ΕΛΝΤΟΡ (θυγατρικής της ΒΑΛΚΑΝ) καθώς παραμένουν απλήρωτοι εδώ και 3,5 μήνες με τραγικές συνέπειες για τους ίδιους και τις οικογένειές τους

ΔΕΠ - ΕΚΟ: Να σταματήσει η διαδικασία ιδιωτικοποίησής της