Είναι πια κοινό μυστικό ότι η Θεσσαλονίκη έχει από καιρό καταταγεί στις φθίνουσες βιομηχανικά και οικονομικά περιοχές της χώρας. Ατέλειωτος είναι ο κατάλογος των επιχειρήσεων που έχουν βάλει λουκέτο ή έχουν ήδη μπει στη διαδικασία της διακοπής των εργασιών τους ή τη μετεγκατάστασή τους.

Πολλές και ποικίλες είναι επίσης οι λύσεις που προτείνονται από την κυβέρνηση και άλλους φορείς για την αντιμετώπιση του σοβαρού προβλήματος της δραματικής συρρίκνωσης της παραγωγικής βάσης και της ανεργίας. Κοινό χαρακτηριστικό όλων αυτών των λύσεων, που προτείνονται από όσους αποδέχονται τις επιλογές της κυρίαρχης σήμερα πολιτικής αντίληψης, είναι ότι εντάσσονται στη λογική της καπιταλιστικής ανάπτυξης στα πλαίσια του καταμερισμού εργασίας που έχει επιβάλει η Ευρωπαϊκή Ενωση.

Οπως τονίζει η ΚΟ Θεσσαλονίκης του ΚΚΕ σε εισήγησή της προς τον νομάρχη, τον περασμένο Μάη, "αποκλειστικός στόχος και συνέπεια αυτής της λογικής για την ανάπτυξη είναι η αύξηση των κερδών του ντόπιου και πολυεθνικού κεφαλαίου. Στο βωμό αυτών των υπερκερδών θυσιάζονται τα δικαιώματα και οι κατακτήσεις των εργαζομένων, που είναι η πρώτη παραγωγική δύναμη".

Βασικός άξονας της άλλης πολιτικής για την ανάπτυξη,που υποστηρίζει το ΚΚΕ, είναι ότι αυτή πρέπει να "έχει στόχο την εξυπηρέτηση των αναγκών των εργαζομένων".

Η θεμελιακή αντίληψη της πρότασης του ΚΚΕ για μια διαφορετική ανάπτυξη είναι ότι πρώτα απ' όλα χρειάζεται ένα σχέδιο παραγωγικής αναβάθμισης της χώρας, που θα περιλαμβάνει την ανάπτυξη της βιομηχανικής παραγωγής, με βάση τις ανάγκες των εργαζομένων καθώς και της γεωργίας και της βιοτεχνίας "σε συνδυασμό με τη σχεδιασμένη προσπάθεια της τεχνολογικής αναβάθμισης της παραγωγικής βάσης της χώρας".

Μια τέτοια ανάπτυξη μπορεί να επιτευχθεί μόνο με ανατροπή της πολιτικής των πολυεθνικών και των επιδιώξεων της ΕΕ, που επιβάλλουν μια μονόπλευρη ανάπτυξη των υπηρεσιών και του διαμετακομιστικού εμπορίου και συρρίκνωση της παραγωγικής βάσης της χώρας.

Η αναγκαιότητα ανάπτυξης της βιομηχανίας αναγνωρίζεται έμμεσα ακόμα και από εκπροσώπους της μεγαλοαστικής τάξης.

"Η Ελλάδα, όπως και οι περισσότερες χώρες του κόσμου, χωρίς τη βιομηχανία δε θα μπορούσε να σταθεί", δήλωσε πρόσφατα ο πρόεδρος του Συνδέσμου Βιομηχανιών Β. Ελλάδος, Β. Τακάς.

Αυτό όμως δεν επιτυγχάνεται με την αποκρατικοποίηση, το ξεπούλημα δημοσίων επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας στην ιδιωτική πρωτοβουλία, με την υποταγή στα συμφέροντα των πολυεθνικών.

Η κυβερνητική πολιτική και οι επιδιώξεις της άρχουσας τάξης κινούνται στη λογική της "διείσδυσης", στο χώρο των Βαλκανίων, ελληνικών επιχειρήσεων και του πολυεθνικού κεφαλαίου, που, με βάση εξόρμησης την Ελλάδα, προσπαθούν να κατακτήσουν τη βαλκανική αγορά και να "ξεζουμίσουν" όσο γίνεται τους λαούς της περιοχής.

Με τον τρόπο αυτό η μεγαλοαστική τάξη της Ελλάδας, στηριγμένη στα δεκανίκια των μεγάλων ιμπεριαλιστικών κύκλων, προσπαθεί να ικανοποιήσει τις φιλοδοξίες της να γίνει μικρή, περιφερειακή "ιμπεριαλιστική" δύναμη, με πεδίο δράσης κυρίως τα Βαλκάνια.

Ως αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής στη Θεσσαλονίκη παρατηρείται συνεχής μείωση της βιομηχανικής δραστηριότητας και θεαματική άνοδος της στρατιάς των ανέργων.

Τα διαθέσιμα στοιχεία είναι συντριπτικά και αποδείχνουν πέρα από κάθε αμφιβολία την πιο πάνω ζοφερή εικόνα. Σύμφωνα με στοιχεία πρόσφατων μελετών της ICAP και του ΙΟΒΕ, η βιομηχανία κάλυπτε το 1989 περισσότερο από το 30% της συνολικής απασχόλησης εργατικού δυναμικού στη Θεσσαλονίκη, ενώ το 1996 κάλυπτε το 25,5% και δεν ήταν πια η κύρια πηγή απασχόλησης στην περιοχή. Αντίθετα, ο τομέας των υπηρεσιών ενώ το 1989 αντιπροσώπευε το 46,4% του συνολικού ποσοστού απασχόλησης, το 1996 έφτασε το 58,7%.Ολες οι ενδείξεις εξάλλου πείθουν ότι σήμερα η κατάσταση έχει επιδεινωθεί περισσότερο.

Σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία, στη διάρκεια των 5 τελευταίων χρόνων στην περιοχή της Θεσσαλονίκης πάνω από 1.000 μικρομεσαίες επιχειρήσεις διέκοψαν τη λειτουργία τους και μετέφεραν την παραγωγή τους σε γειτονικές χώρες.

Χαρακτηριστικό για τη φθίνουσα θέση της Θεσσαλονίκης και της Βόρειας Ελλάδας γενικά στο βιομηχανικό χάρτη της χώρας είναι το γεγονός ότι στον κατάλογο των 100 βιομηχανιών με τα μεγαλύτερα κέρδη το 1996, μόνο 14 είναι στη Βόρεια Ελλάδα, από τις οποίες οι 3 τουλάχιστον είναι θυγατρικές μεγάλων πολυεθνικών, ενώ από τις υπόλοιπες μερικές είναι σήμερα στη λίστα των προβληματικών...

Στην αποδυνάμωση της παραγωγικής βάσης στην περιοχή της Θεσσαλονίκης συνέβαλε, εκτός από τη γενικότερη κυβερνητική πολιτική, και η νομοθεσία για τα "αναπτυξιακά κίνητρα" για ορισμένες περιοχές της χώρας, που έχειάμεσο αποτέλεσμα τη μετεγκατάσταση παραγωγικών μονάδων από τη Θεσσαλονίκη σε άλλες περιοχές.

Τις περισσότερες φορές η μετεγκατάσταση γίνεται όχι για λόγους μακρόχρονου προγραμματισμού για τη βιωσιμότητα και ανάπτυξη της επιχείρησης, αλλά για να εισπράξει ο επιχειρηματίας τις επιχορηγήσεις, οι οποίες όμως από μόνες τους δεν μπορούν να εξασφαλίσουν το μέλλον της επιχείρησης.

Η λύση στο σοβαρό πρόβλημα της παραγωγικής υποδομής στη Θεσσαλονίκη σχετίζεται άμεσα με τη λύση του γενικότερου πολιτικού προβλήματος για ανάπτυξη της χώρας προς όφελος των εργαζομένων.

Το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα έχει επεξεργασμένες προτάσεις για όλους σχεδόν τους βιομηχανικούς κλάδους. Η υλοποίησή τους, που μπορεί να δώσει ανάσα στην πόλη και τον εργαζόμενο λαό, περνά μέσα από την ταξική πάλη για το ξεσκέπασμα της αντιλαϊκής κυβερνητικής πολιτικής και το θέριεμα του λαϊκού κινήματος, τη δημιουργία του μετώπου πάλης, για την αποφασιστική σύγκρουση με την πολιτική και την εξουσία των πολυεθνικών.

Στράτος ΜΑΥΡΑΝΤΩΝΗΣ