Μια από τις δεξαμενές στα Ναυπηγεία του Σκαραμαγκά

Στις αρχές του 1995 ο Κ. Σημίτης, ως υπουργός Βιομηχανίας της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, «πέρασε» νόμο που προέβλεπε την πώληση 100% του ναυπηγείου και τη ρύθμιση των χρεών, ανοίγοντας το δρόμο για την ιδιωτικοποίηση. Η Πρόσκληση Εκδήλωσης Ενδιαφέροντος που είχε δοθεί στη δημοσιότητα από τον σύμβουλο ιδιωτικοποίησης «ΑΛΦΑ ΦΑΪΝΑΝΣ» στις 9 Φλεβάρη 1995, ήταν κυνική ομολογία εγκλήματος. Ανέγραφε: «Η Εταιρεία είναι το μεγαλύτερο σε δυναμικότητα ναυπηγείο στην Ελλάδα και στην Ανατολική Μεσόγειο». Δραστηριοποιείται, κατά την έκθεση, στους εξής τομείς: των νέων κατασκευών πολεμικών πλοίων επιφάνειας και υποβρυχίων, επιβατηγών και άλλων τύπων πλοίων, σε επισκευές και μετασκευές πλοίων, βιομηχανικές μεταλλικές κατασκευές και επισκευές αμαξοστοιχιών για τον ΟΣΕ και τους ΗΣΑΠ.

Οσον αφορά τις εγκαταστάσεις των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά αναφέρεται ότι «βρίσκονται στο Σκαραμαγκά Αττικής σε μια έκταση 832 στρεμμάτων. Οι εγκαταστάσεις περιλαμβάνουν και 3 πλωτές δεξαμενές χωρητικότητας 30.000, 37.000 και 60.000 DWT, καθώς και δύο μόνιμες δεξαμενές χωρητικότητας 250.000 και 500.000 DWT, με την τελευταία να αποτελεί μία από τις τέσσερις που κατασκευάστηκαν ποτέ στην Ευρώπη».

Επιπλέον η αξία του ναυπηγείου είχε αποτιμηθεί από την εταιρεία Habros, σε 75 δισ. δραχμές, ενώ στοιχεία των εργαζομένων έκαναν λόγο για πάνω από 100 δισ. Ηταν καθετοποιημένη βιομηχανία. Από χάλυβα, «έβγαζε» πλοίο έτοιμο να αποπλεύσει. Μέχρι το 1995 απασχολούσε 3.100 εργαζόμενους.

Αφού οι διαγωνισμοί για την παράδοση στους ιδιώτες εξελίσσονται σε φιάσκο, στις 15 Σεπτέμβρη 1995 επιλέγεται η «λύση» του 51% - 49% (μετοχές σε ΕΤΒΑ και εργαζόμενους αντίστοιχα). Στη σύλληψη της «ιδέας» γι' αυτό το «σχήμα» συνέβαλαν ιδιαίτερα ο τότε πρόεδρος του σωματείου «ΤΡΙΑΙΝΑ», στέλεχος της ΠΑΣΚΕ, Γ. Κοντάκης - «εκλεκτός» στη συνέχεια της γερμανικής πολυεθνικής στην οποία παραδόθηκε το ναυπηγείο - και ο Γιάννης Μίχας, επίσης στέλεχος της ΠΑΣΚΕ, μέλος της διοίκησης του σωματείου, πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Πειραιά και σήμερα νομάρχης Πειραιά. Με την ιδέα συμφώνησαν και οι συνδικαλιστές της ΔΑΚΕ.

Την επιλογή αυτή, η κυβέρνηση και η «πρασινογάλανη» πλειοψηφία της «ΤΡΙΑΙΝΑΣ» τη «στόλισαν» με πανηγυρικές ιαχές περί παραμονής του ναυπηγείου στον έλεγχο του Δημοσίου, οι οποίες βέβαια δεν ήταν τίποτε άλλο παρά «στάχτη στα μάτια» των εργαζομένων. Οι τότε καταγγελίες της παράταξης της Εργοστασιακής Επιτροπής για «ερμαφρόδιτη συμφωνία» και «θνησιγενές σχήμα που οδηγεί στο ξεπούλημα» επιβεβαιώθηκαν στο ακέραιο.

Παράλληλα με τη δημιουργία του «σχήματος», φόρτωσαν στο ναυπηγείο και την αγγλική πολυεθνική «Brown & Root», για να αναλάβει το «μάνατζμεντ» και να φέρει δήθεν δουλιές. Σαν αποτέλεσμα, η αγγλική πολυεθνική επιδόθηκε σε πλιάτσικο σε βάρος του ναυπηγείου, το οποίο κλήθηκε να πληρώσει και αυτό ο ελληνικός λαός έναντι του ποσού των 15 δισ. δραχμών! Χώρια την πληρωμή του μισθού της, που ανερχόταν σε 600 εκατ. δρχ. ετησίως!

Το 2001 η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ παραδίδει τελικά τα Ναυπηγεία, έναντι 1,5 δισ. δρχ. στη γερμανική πολυεθνική HDV, η οποία στη συνέχεια απορροφήθηκε από την επίσης γερμανική «Thyssen Kroup». Ιδιωτικοποίηση που στοίχισε και εξακολουθεί να στοιχίζει πολύ ακριβά στους εργαζόμενους της χώρας. Το ναυπηγείο παραδόθηκε «καθαρό» από χρέη ύψους 60 δισ. δρχ. - συσσωρευμένες ζημιές από κυβέρνηση και τα εκάστοτε «μάνατζμεντ». Τους Γερμανούς επιδότησαν με αναθέσεις παραγγελιών του Πολεμικού Ναυτικού, το ύψος των οποίων, με βάση τα τότε στοιχεία, ξεπερνούσαν το 1 τρισεκατομμύριο δραχμές! Επίσης ο ελληνικός λαός πλήρωσε πάνω από 25 δισ. δρχ. για το προσωπικό που απολύθηκε (ώστε να μείνουν σήμερα 1.400), 15 δισ. δρχ. για το δάνειο που είχε δώσει η ΕΤΒΑ στο ναυπηγείο και πολλά ακόμα.

Οσο για το ναυπηγείο, αυτό παραμένει σε τροχιά διάλυσης. Οι Γερμανοί ιδιοκτήτες ήδη έχουν πουλήσει το λιμάνι που ανήκε στα ναυπηγεία και το τμήμα Τροχαίου Υλικού, ενώ προσπαθούν να διώξουν τους 200 εργαζόμενους του τμήματος. Στήριγμα σε αυτά τα διαλυτικά σχέδια, η γερμανική Thyssen έχει την πλειοψηφία ΠΑΣΚΕ και από κοντά τη ΔΑΚΕ της διοίκησης του σωματείου.

Το ότι ακόμα δεν έχουν έρθει τα χειρότερα, οφείλεται καθαρά στην αντίδραση των εργαζομένων, οι οποίοι, δίνοντας την απάντηση στους συμβιβασμένους, συσπειρώθηκαν με τις ταξικές δυνάμεις της παράταξης της Εργοστασιακής Επιτροπής και καθαίρεσαν στην τελευταία γενική τους συνέλευση την πλειοψηφία ΠΑΣΚΕ από τη διοίκηση του σωματείου. Το γεγονός ότι η πλειοψηφία, παραβιάζοντας την απόφαση των εργαζομένων, παραμένει γαντζωμένη στις καρέκλες της, την εκθέτει ακόμα περισσότερο, ενώ στις εκλογές που θα γίνουν οι εργαζόμενοι ετοιμάζονται να εκλέξουν μία διοίκηση που να αποτελείται από εργάτες αγωνιστές, για σωματείο εργαλείο στην οργάνωση των αγώνων που απαιτούνται.

Εργάτες στα Ναυπηγεία της Ελευσίνας

Μέχρι το 1992 τα ναυπηγεία είχαν 2.200 εργαζόμενους, ενώ αναλάμβαναν μεγάλα έργα με τεράστια οικονομικά οφέλη. Πρόκειται για το δεύτερο σε μέγεθος ναυπηγείο της χώρας, καθετοποιημένη βιομηχανία, που διαθέτει τρεις δεξαμενές. Με δυνατότητα αυτόματης μεταφοράς σχεδίων μέσω ηλεκτρονικών υπολογιστών στα μηχανήματα κοπής. Διαθέτει, επίσης, ελασματουργεία με αυτόματες μηχανές κοπής, συγκρότημα αμμοβολής - βαφής ελασμάτων που εξυπηρετούνταν από μαγνητογέφυρα, συγκρότημα για κατασκευή τροχαίου υλικού, και δυνατότητα κατασκευής σκαφών του Πολεμικού Ναυτικού.

Το 1992 η κυβέρνηση της ΝΔ πουλάει το ναυπηγείο έναντι περίπου 8 δισ. δραχμών, καθαρό από χρέη, στον εφοπλιστή Περατικό. Ο εφοπλιστής, μέσα σε δύο χρόνια και χωρίς να έχει πληρώσει δραχμή από τα 8 δισ., φορτώνει στο ναυπηγείο χρέη ύψους 10 δισ. δραχμών, απολύει 300 εργαζόμενους, παίρνει «θαλασσοδάνεια» από την ΕΤΒΑ ύψους 7,5 δισ. και 2,3 δισ. δραχμών και επιστρέφει το ναυπηγείο!

Στις 20 Ιούνη 1997 υπογράφεται από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ η σύμβαση με τον Ν. Ταβουλάρη, με τίμημα 30 δισ. δραχμές και περίοδο αποπληρωμής τα 15 χρόνια, συν δύο χρόνια περίοδο χάριτος. Μαζί παίρνει προίκα 25 δισ. δρχ. εξασφαλισμένες προμήθειες από παραγγελίες του Πολεμικού Ναυτικού. Το Νοέμβρη του 1997, ο Ταβουλάρης απολύει 750 εργαζόμενους και τους επαναπροσλαμβάνει, χαρακτηρίζοντάς τους «νέες» θέσεις εργασίας. Με απόφαση της πλειοψηφίας του ΔΣ του ΟΑΕΔ, επιδοτείται για αυτές τις ...«νέες» θέσεις - δηλαδή για την καραμπινάτη απάτη - με πάνω από 2 δισ. δραχμές!

Ταυτόχρονα, κατάφερε ισχυρό πλήγμα στα εργασιακά δικαιώματα των εργαζομένων. Πήρε, επίσης, 7 δισ. δρχ. επιδότηση και 7 δισ. δάνειο για επενδύσεις, που κανείς δεν είδε μέχρι τώρα. Το ναυπηγείο εξακολουθεί να δουλεύει με παραγγελίες του Πολεμικού Ναυτικού. Ο Ταβουλάρης έχει πουλήσει δύο μεγάλα οικόπεδα του ναυπηγείου στην εταιρεία επίπλων ΣΑΤΟ. Απασχολεί σήμερα 850 εργαζόμενους με συμβάσεις αορίστου χρόνου, ενώ άλλοι τόσοι περίπου δουλεύουν στο ναυπηγείο με εργολάβους.

Εργασίες σε καράβι στα Ναυπηγεία Σύρου

Το ναυπηγείο διέθετε 2 δεξαμενές, εξαίρετη γεωγραφική θέση και σύμφωνα με τότε υπολογισμούς η αξία του ανερχόταν σε 16 δισ., χωρίς σε αυτή να υπολογίζονται και οι δυνατότητές του. Πωλήθηκε στον Ταβουλάρη καθαρό από χρέη έναντι 2,16 δισ. τα οποία θα καταβάλλονταν σε 6 άτοκες ετήσιες δόσεις. Από πάνω, έδωσαν στον αγοραστή και 515 εκατ. δραχμές «ζεστό χρήμα», ποσό που οφειλόταν στο ναυπηγείο από εργασίες που εκτέλεσε όταν ήταν σε λειτουργία!

Σήμερα απασχολεί μόλις 350 εργαζόμενους με σύμβαση αορίστου χρόνου. Ο Ταβουλάρης, λειτουργώντας ως εργολάβος, κατά καιρούς προσλαμβάνει και εργαζόμενους με σύμβαση έργου. Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας και μέτρα ασφαλείας παραβιάζονται. Το ναυπηγείο σήμερα δραστηριοποιείται κυρίως στον τομέα της επισκευής - μετασκευής τουριστικών σκαφών. Μέρος του ναυπηγείου ο Ταβουλάρης το έχει μετατρέψει σε μαρίνα για τη φιλοξενία σκαφών, ενώ σε τμήμα των εγκαταστάσεών του λειτουργεί και το Καζίνο Σύρου...

Ακολουθεί το Ναυπηγείο Αυλίδας, το οποίο η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ το είχε νοικιάσει το 1989 στον εφοπλιστή Αντ. Λελάκη για 10 χρόνια και στη συνέχεια παραδόθηκε στον εφοπλιστή Ηλία. Υπολειτουργεί με ελάχιστους εργαζόμενους και στις εγκαταστάσεις του, σύμφωνα με καταγγελίες, επικρατεί εργασιακός Μεσαίωνας.

ΚΕΙΜΕΝΑ: Αθηνά ΖΥΜΑΡΗ