- Τρέχουσα
- Προηγούμενη
- Επόμενη
- 14/7/2002
Κυρίως φύλλο - Ενθετο: "7 ΜΕΡΕΣ ΜΑΖΙ"
- Μόνο κείμενο
- Σύνθετη αναζήτηση
- Πολιτική
- Κόσμος
- Οικονομία
- Εργαζόμενοι
- Κοινωνία
- Νεολαία
- Πολιτισμός
- Αθλητισμός
- Από μέρα σε μέρα
- Τετρασέλιδα
- Ολες οι στήλες
- Σκίτσα
- Θέατρα
- Κινηματογράφοι
- Τηλεόραση
- Φαρμακεία
- Νοσοκομεία
- Χρήσιμα τηλέφωνα
- Δρομολόγια πλοίων
- Δελτίο καιρού
- Γιατροί
- Υπεραστικοί Αριθμ.
- Διαφορές ώρας
- Ιστορική διαδρομή
- Ενθετα ιστορίας
- Ειδικές εκδόσεις
- International
- Νέα του site
- Επικοινωνία
Feeds- Οδηγίες
- Υπεραστικοί Αριθμ.
- Διαφορές ώρας
Απ' όλες διαπιστώθηκε ένα κενό ιστορικής μνήμης που αφορά τα χρόνια κυρίως του εμφυλίου πολέμου. Να οφειλόταν αυτό στο γεγονός ότι το θέμα πονούσε πολύ (θάνατοι, βία, εμπλοκή) και ακόμα στο ότι οι άνθρωποι που είχαν πάρει μέρος στους αγώνες τότε ένιωθαν απώθηση να μιλήσουν γι' αυτές τις σκληρές μέρες στα παιδιά τους; Οχι, δεν είναι αυτός ο λόγος, υποστηρίχτηκε στη συζήτηση που ακολούθησε: Η ιστορική μας μνήμη βάλλεται εδώ και χρόνια από το κατεστημένο. Παρεμποδίζεται η γνώση - και δεν είναι τυχαίο που δε διδάσκεται στα σχολεία: Δε θέλουν να τη γνωρίσει η νεολαία, δε θέλουν να μεταλαμπαδεύσει το πνεύμα της Αντίστασης. Ετσι, παρατηρείται το φαινόμενο ενώ όλη η Ευρώπη θυμάται την ιστορία της, η Ελλάδα που είχε ένα από τα ισχυρότερα αντιστασιακά κινήματα, να την «ξεχνά»!
Η διάσταση της γυναικείας συμβολής σ' αυτό το αντιστασιακό κίνημα, που υπήρξε καθοριστική, προβάλλεται σε πολύ λίγα βιβλία που αναφέρονται στην Αντίσταση, παρατήρησε η ιστορικός Τασούλα Βερβενιώτη. Κι όμως, η δεκαετία του '40 ήταν αποφασιστική για τη διαμόρφωση της τύχης των Ελληνίδων. Στις κρίσιμες περιόδους οι γυναίκες βρέθηκαν με τους αγώνες τους στο προσκήνιο. Μετά τον πόλεμο τις γυρίσανε πάλι στο σπίτι, στους παλιούς τους ρόλους. Γι' αυτό, όπως τονίστηκε στη διάρκεια της συζήτησης που ακολούθησε, η σημερινή γυναίκα πρέπει να δώσει το δικό της αγώνα, να αντισταθεί στους ρόλους που θέλουν να της επιβάλουν.
Η Εαμική αντίσταση υπήρξε η πιο μαζική από την ίδρυση του ελληνικού κράτους, ενώ στο Δημοκρατικό Στρατό οι γυναίκες μαχήτριες ήταν το 50% - ούτε στον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο δεν υπήρξε τέτοια συμμετοχή!
Στην αντίσταση οι νέες είχαν τη μεγαλύτερη πολιτική δράση και τότε για πρώτη φορά οι Ελληνίδες απέκτησαν δικαίωμα ψήφου. Στη συνέχεια, οι γυναίκες βρέθηκαν μπροστά στο δίλημμα: «Συνεχίζουμε την πολιτική δράση ή γυρίζουμε πίσω στο σπίτι μας»; Οσες αποφάσισαν να συνεχίσουν να μετέχουν πλήρωσαν βαρύ τίμημα: Αλλες έχασαν την ίδια τους τη ζωή, άλλες δεν άντεξαν και έκαναν δήλωση, άλλες παντρεύτηκαν και άλλαξαν το επίθετό τους, άλλες βγήκαν στην παρανομία ή σύρθηκαν σε φυλακές και εξορίες - και όλες γνώρισαν τις συνέπειες της τρομοκρατίας!
Η ιστορική μας μνήμη καταπιέστηκε. Μόνο τις δυο τελευταίες δεκαετίες αρχίσαμε να συζητάμε ανοιχτά γι' αυτή την οδυνηρή περίοδο.
Η επίσημη ιστορία δε μιλά γι' αυτά τα θέματα, παρά μόνο όταν δε θίγονται τα ταξικά συμφέροντα της καθεστηκυίας τάξης. Η τηλεόραση, κατά κανόνα, δε θίγει παρόμοια θέματα. Εχουν και οι γονείς ευθύνη απέναντι στα παιδιά τους να τους μεταδώσουν αυτή την ιστορική μνήμη, να αγωνιστούν για να περάσει η ιστορία στα σχολεία. «Ας αρχίσουμε, ακούστηκε στη διάρκεια της συζήτησης, από εκεί: Από τις επετείους, από τα λογοτεχνικά κείμενα. Κι εμείς στο σπίτι μας ας διηγηθούμε την ιστορία στα παιδιά, στα εγγόνια μας... Θα βρούμε τρόπους!».
Μια άγνωστη Ελληνίδα «Μάτα Χάρι» αποκαλύφτηκε στη διάρκεια των εργασιών για την αποκατάσταση του ιστορικού κτιρίου του Λυκείου Ελληνίδων. Στα εγκαίνιά του, ανακοινώθηκε ότι στο πλυσταριό, μέσα σε μια τρύπα στον τοίχο, βρέθηκε ένα παλιό τηλέφωνο κι ένα σκαμνάκι - απαραίτητα «εργαλεία» για τη μετάδοση μηνυμάτων!
Το κτίριο στην οδό Δημοκρίτου 14, από σκοτεινό που ήταν, λάμπει σήμερα στο φως και έχει αποκτήσει ένα νέο όροφο. Νεοκλασικό, στη διάρκεια της Κατοχής στέγαζε συσσίτια για τα παιδιά, ενώ στην τελευταία περίοδο στέγαζε τους βομβόπληκτους του Πειραιά...
Το Λύκειο των Ελληνίδων ιδρύθηκε το 1911 από την πρωτοπόρο του γυναικείου κινήματος Καλλιρρόη Παρρέν, που με την αρθρογραφία της από τις στήλες της «Εφημερίδας των Κυριών» χάραξε καινούριους δρόμους για τις γυναίκες, μιλώντας πρώτη για το δικαίωμα στην εργασία, για το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια και υποστήριξε την πρώτη απεργία εργατριών, που έγινε τον Απρίλη του 1892 στον Πειραιά.
- Στο Ιστορικό Αρχείο (που στεγάζεται στο Μέγαρο Αντωνοπούλου, Λεωφ. Αλεξάνδρας 4), οι ερευνητές μπορούν να βρουν πολύτιμα στοιχεία, κυρίως για την πορεία του γυναικείου κινήματος από τις αρχές του αιώνα έως τις μέρες μας.
- Η βιβλιοθήκη του, που είναι ίσως η μοναδική δανειστική βιβλιοθήκη στο κέντρο της Αθήνας, περιλαμβάνει 25.000 τόμους Ιστορίας, Λαογραφίας και Λογοτεχνίας. Πολύ σύντομα πρόκειται πάλι να λειτουργήσει για το κοινό.
- Μαθήματα Ελληνικής Γλώσσας για ομογενείς ή μετανάστριες προσφέρονται δωρεάν (Δευτέρα και Τετάρτη 5-8 μ.μ., Λεωφόρος Αλεξάνδρας 4, τηλ. 010.8227.703).
- Το Μουσείο Εθνικών Ενδυμασιών στεγάζεται στην οδό Δημοκρίτου 7 με σπάνιες ενδυμασίες απ' όλη την Ελλάδα. Οργανώνει περιοδικές εκθέσεις και αυτό τον καιρό στεγάζει έκθεση ενδυμασιών από τη Θράκη.
- Η χορευτική ομάδα του από νέους και νέες 6-18 χρόνων είναι περίφημη, η χορωδία (παιδική, γυναικεία, νέων), με εντυπωσιακή δραστηριότητα, έχει αποσπάσει ιδιαίτερα κολακευτικά σχόλια στις δημόσιες εμφανίσεις της (Ηρώδειο, Μέγαρο Μουσικής κ.ά.).
- Ιδιαίτερη φροντίδα για παιδιά με ειδικές ανάγκες δίνει το Τμήμα Προβλημάτων Γυναίκας και Παιδιού.
- Στο πλαίσιο της προσπάθειας για τη διάσωση και τη διάδοση της ελληνικής παραδοσιακής μουσικής, το Λύκειο Ελληνίδων έχει εκδώσει δίσκους με δημοτική μουσική από διάφορες περιοχές της Ελλάδας, όπως πρόσφατα, CD με τραγούδια από Κάλυμνο, Κύπρο, Νάουσα κ.ά.
Εκατόν ογδόντα οκτώ (188) άνθρωποι, εκατόν ογδόντα οκτώ εργάτες έπεσαν νεκροί μέσα σε ένα χρόνο. Και μαζί τους χιλιάδες σύντροφοί τους τραυματίες. Αλλος χωρίς μάτι, άλλος χωρίς χέρι, άλλος με σπασμένα πλευρά, άλλος με κομμένο πόδι. Μια «Γκουέρνικα» καμωμένη από αγνά υλικά, από πραγματικούς ανθρώπους.
Αυτή είναι τρομοκρατία και με τα όλα της, μάλιστα. Εκατόν ογδόντα οκτώ εργάτες κάθε χρόνο να σπρώχνονται στα φρεάτια, να πετάγονται στα καμίνια για να λιώσουν μαζί με τα σίδερα, να πνίγονται στις κάθε λογής αναθυμιάσεις και το ζήτημα να απασχολεί απλώς... τη στατιστική. Κανένας αντιτρομοκρατικός νόμος για ετούτο το έγκλημα. Καμία αστυνομία για να κυνηγήσει τους εγκληματίες. Κανένα κανάλι για να ερευνήσει την υπόθεση. Κανένας Σούρλας, κανένας Κρυστάλλης και κανένας Λυκουρέζος για να δώσουν τις «ερμηνείες» τους πάνω στο ζήτημα. Αυτή κι αν είναι τρομοκρατία!
Και με τη σιγουριά που δίνει το θράσος, όλος ετούτος ο... εσμός, κυβέρνησης, εργοδοτών, εφοπλιστών και βιομήχανών, μυστικών και φανερών υπηρεσιών, ΜΜΕ, αναλυτών, ψυχολόγων, χαρτορίχτρων, περιβαλλοντολόγων, υποψήφιων δημάρχων, πρακτόρων φανερών και πρακτορων κρυφών, όλοι ετούτοι οι άνθρωποι του συστήματος της τρομοκρατίας, τρέχουν στα κανάλια υποκρινόμενοι τους δημοκράτες, δηλώνοντας με οργή πως - τάχα μου - μισούν το αίμα. Και ωστόσο, οι «ευαίσθητοι» δεν έχουν, ούτε βρήκαν μια λέξη - έστω - να πούνε για ετούτα τα θύματα. Για τους εκατόν ογδόντα οκτώ εργάτες που δολοφονήθηκαν «εν ψυχρώ». Λες και το αίμα των εργατών είναι πλαστικό. Δεν είναι κόκκινο και καυτό; Δεν είναι ανθρώπινο αίμα. Και μάλιστα ανθρώπινο, από ανθρώπους πρώτης ποιότητας και απόλυτα αθώους.
