Εκατόν ογδόντα οκτώ (188) άνθρωποι, εκατόν ογδόντα οκτώ εργάτες έπεσαν νεκροί μέσα σε ένα χρόνο. Και μαζί τους χιλιάδες σύντροφοί τους τραυματίες. Αλλος χωρίς μάτι, άλλος χωρίς χέρι, άλλος με σπασμένα πλευρά, άλλος με κομμένο πόδι. Μια «Γκουέρνικα» καμωμένη από αγνά υλικά, από πραγματικούς ανθρώπους.

Αυτή είναι τρομοκρατία και με τα όλα της, μάλιστα. Εκατόν ογδόντα οκτώ εργάτες κάθε χρόνο να σπρώχνονται στα φρεάτια, να πετάγονται στα καμίνια για να λιώσουν μαζί με τα σίδερα, να πνίγονται στις κάθε λογής αναθυμιάσεις και το ζήτημα να απασχολεί απλώς... τη στατιστική. Κανένας αντιτρομοκρατικός νόμος για ετούτο το έγκλημα. Καμία αστυνομία για να κυνηγήσει τους εγκληματίες. Κανένα κανάλι για να ερευνήσει την υπόθεση. Κανένας Σούρλας, κανένας Κρυστάλλης και κανένας Λυκουρέζος για να δώσουν τις «ερμηνείες» τους πάνω στο ζήτημα. Αυτή κι αν είναι τρομοκρατία!

Και με τη σιγουριά που δίνει το θράσος, όλος ετούτος ο... εσμός, κυβέρνησης, εργοδοτών, εφοπλιστών και βιομήχανών, μυστικών και φανερών υπηρεσιών, ΜΜΕ, αναλυτών, ψυχολόγων, χαρτορίχτρων, περιβαλλοντολόγων, υποψήφιων δημάρχων, πρακτόρων φανερών και πρακτορων κρυφών, όλοι ετούτοι οι άνθρωποι του συστήματος της τρομοκρατίας, τρέχουν στα κανάλια υποκρινόμενοι τους δημοκράτες, δηλώνοντας με οργή πως - τάχα μου - μισούν το αίμα. Και ωστόσο, οι «ευαίσθητοι» δεν έχουν, ούτε βρήκαν μια λέξη - έστω - να πούνε για ετούτα τα θύματα. Για τους εκατόν ογδόντα οκτώ εργάτες που δολοφονήθηκαν «εν ψυχρώ». Λες και το αίμα των εργατών είναι πλαστικό. Δεν είναι κόκκινο και καυτό; Δεν είναι ανθρώπινο αίμα. Και μάλιστα ανθρώπινο, από ανθρώπους πρώτης ποιότητας και απόλυτα αθώους.