Την ώρα της μεγάλης παραζάλης έχει αξία να κρατάς σημειώσεις γι' αυτά που λένε όσοι είναι υποχρεωμένοι ανά ώρα να βρίσκουν και νέα επιχειρήματα για να υπερασπίσουν το σύστημα. Προχτές το βράδυ η κρατική τηλεόραση επιστράτευσε τον σκηνοθέτη Π. Βούλγαρη, που έκπληκτος δήλωνε πως δεν μπορεί να καταλάβει τι συμβαίνει, αφού - όπως είπε - τα πράγματα είναι διαφορετικά στο δελτίο των 6, των 8 και των 10. Αντε τώρα με τόσο ραγδαία μεταβολή να κάνει νέα ταινία για την προώθηση της «εθνικής ομοψυχίας».

Η πραγματικότητα δεν αλλάζει από δελτίο σε δελτίο. Οι εξελίξεις όμως είναι πράγματι καταιγιστικές. Γεγονός που αναγκάζει τους απολογητές του συστήματος να παριστάνουν τους έκπληκτους, για να θολώσουν τη θέση τους απέναντι στις εξελίξεις.

Χτες η «Ελευθεροτυπία» έκλαιγε γιατί δήθεν η σημερινή ΕΕ δεν έχει σχέση με αυτήν που οραματίστηκαν οι ιδρυτές της. Ξέρει η εφημερίδα ότι η ΕΕ δεν είναι παρά συνέχεια της Ενωσης Χάλυβα που έγινε μετά ΕΟΚ και ύστερα ΕΕ, δηλαδή μια ιμπεριαλιστική ένωση στην εξέλιξή της. Είναι το ίδιο ιμπεριαλιστικό μαγαζί που ανταγωνίζεται με άλλα ομόλογά του, με κοινό υποζύγιο την εργατική τάξη. Αυτό δε θέλει να δει και η «Ελευθεροτυπία».

Μόνο όποιος βλέπει τη βασική αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας και θέλει να τη λύσει, μόνο αυτός μπορεί να γίνει χρήσιμος στην εργατική τάξη σήμερα. Οπως δεν υπάρχουν καλοί και κακοί καπιταλιστές έτσι δεν υπάρχουν καλοί και κακοί επαναστάτες. Υπάρχουν αυτοί που δείχνουν τον ένοχο και τη διέξοδο κι εκείνοι που ζητάνε να ενωθούν οι εργάτες για να σώσουν τα αφεντικά τους.

Οσο οξύνεται η αντίθεση, τόσο στενεύει ο χώρος για τους οπορτουνιστές, που αναγκάζονται τελικά να πάρουν θέση. Να αποκαλύψουν, δηλαδή, ότι αυτό που τους καίει δεν είναι η νίκη της εργατικής τάξης, αλλά η σωτηρία του συστήματος.

Απ' αυτή τη σκοπιά έχει δίκιο η «Καθημερινή», που ζητάει να ξεχωρίσει η ήρα απ' το στάρι. Δε γίνεται να υπερασπίζεις την καπιταλιστική νομιμότητα και το δίκιο του εργάτη παράλληλα. Η «Καθημερινή» ζητά εφαρμογή του νόμου, του αστικού νόμου. Το ίδιο ζητάνε και οι οπορτουνιστές, που σε όσα συμβαίνουν βλέπουν απλά μια παραβίαση της νομιμότητας αλλά κρύβουν ότι οι νόμοι είναι κομμένοι και ραμμένοι στα μέτρα της αστικής τάξης.

Η εργατική τάξη είναι υποχρεωμένη να χτίζει το δίκιο της καθημερινά με τη δύναμη του αγώνα της. Δεν έχει να περιμένει τίποτα διεκδικώντας δίκιο στο αστικό δίκαιο. Απόδειξη; Το παιχνίδι που κάνουν τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ που εμφανίζονται διαφωνούντες. Εχουν στηρίξει τα πάντα, ζητάνε η σφαγή να γίνει νόμιμα και με διάλογο.

Οι εργάτες ή θα επιβάλουν το δίκιο τους ή το δίκιο του αστού θα τους θάψει.

Σ' αυτή τη μάχη έχει τεράστια σημασία το καθάρισμα της αυλής (το ξαναγράψαμε, το ξαναγράφουμε, θα το ξαναγράψουμε) γιατί οι καιροί δεν είναι αθώοι. Η «Wall Street Journal» κυκλοφόρησε έναν τίτλο με «το ερώτημα του Λένιν» και στο κείμενο χαρακτήριζε επαναστάτες που απαντούν στο «τι να κάνουμε» τον Σαρκοζί και την Μέρκελ. Απλός συνειρμός χρειάζεται για να καταλάβουμε πως δεν αξίζει το χειροκρότημά μας όποιος πετάει ένα επαναστατικό τσιτάτο, αλλά θέλει ψάξιμο σε ποια πολιτική το υποτάσσει...

Ασχετο: Ενας καθηγητής πανεπιστημίου έχει βάλει, λέει, πλώρη να χτίσει νέο κομμουνιστικό πόλο. Καθένας έχει δικαίωμα στην ελπίδα ότι θα είναι αυτός που θα βάλει ταφόπλακα στο κομμουνιστικό κίνημα. Το ερώτημα είναι: Αφού δεν τα κατάφεραν το '89-'91 με το ΝΑΡ και τον ΣΥΝ, τι είναι αυτό που τους κάνει να ελπίζουν ότι θα τα καταφέρουν το 2011;

Η οικονομική κρίση, απαντάνε, επιβάλλει την ύπαρξη νέου κομμουνιστικού πόλου. Μάλιστα. Με τι χαρακτηριστικά; Το πρόγραμμα της σοσιαλδημοκρατίας, που πλέον δεν το εφαρμόζει το ΠΑΣΟΚ, το οποίο έχει πάψει να είναι ΠΑΣΟΚ. Επίσης «μάλιστα».

Μετά το πρώτο γέλιο η πραγματικότητα σε επαναφέρει. Ο Βενιζέλος, προχτές το βράδυ στον Πρετεντέρη, περίπου ορκίστηκε πως ό,τι κάνει αυτός και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είναι «στο όνομα των ανθρώπων του μόχθου»!

Και αυτοί που θέλουν νέο κομμουνιστικό πόλο «στο όνομα των ανθρώπων του μόχθου» τον θέλουν. Γράφαμε προχτές ότι είναι θέμα χρόνου να βγει η αστική τάξη να διακηρύξει πως είναι ώρα εδώ και τώρα για ρήξη και ανατροπή. Οι οπορτουνιστές έρχονται καθυστερημένοι.

Ποιο είναι το κλειδί; Είναι η διέξοδος που δείχνει καθένας. Το ΚΚΕ έχει, ανοιχτά, καθαρά, δηλώσει ότι οργανώνει την πάλη έτσι που να οδηγεί στη διεκδίκηση της λαϊκής εξουσίας και έχει αναλύσει τα χαρακτηριστικά της. Οπως και το περιεχόμενο της οικονομίας που πρέπει αυτή η εξουσία να οργανώσει - εφαρμόσει. Οι οπορτουνιστές αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι να περιγράψουν τη διέξοδο γιατί όποτε το κάνουν ομολογούν πως το πρόγραμμά τους δεν είναι άλλο από μια πρόταση για «ανθρώπινο καπιταλισμό» (χρήσιμο σχετικά το άρθρο στην τελευταία σελίδα του χτεσινού «Ριζοσπάστη»).

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΝΕΑ ΔΕΙΝΑ ΣΤΟ ΛΑΟ με το «κούρεμα» του χρέους

ΤΑ ΝΕΑ: Ερχεται και πλαφόν στα ειδικά μισθολόγια

ΕΘΝΟΣ: Νόμος - σκούπα και για τα ειδικά μισθολόγια

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Καμπανάκι για γιατρούς, δικαστές, ένστολους

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: Πλασματικά και για τους δύο γονείς

Η ΝΙΚΗ: Θρίλερ στο ΙΚΑ με συντάξεις και δώρο Χριστουγέννων

Ο ΛΟΓΟΣ: Επιστροφή στο παρελθόν και επισήμως...

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: «Κούρεμα» τραπεζών στο ΧΑ

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ ΤΥΠΟΣ: «Χύμα» τους τα είπε ο Αντ. Σαμαράς

ΑΥΡΙΑΝΗ: Εκλογές εδώ και τώρα ζήτησε ο Σαμαράς

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Να φύγουν να σωθούμε

Η ΑΥΓΗ: Υπηρεσιακή κυβέρνηση

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Φοβίζει το μυστικό γερμανικό σχέδιο

«Σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς της κρίσης θα ήταν αφέλεια να πιστέψει κανείς ότι θα υπήρχε κοινωνική ηρεμία. Oσο η ελληνική οικονομία κινείται στην κόψη του ξυραφιού - κατά τη διατύπωση του πλέον αρμόδιου υπουργού - θα ασκείται πολιτική περιορισμών και λιτότητας. Και όσο αυτή η πολιτική συνδυάζεται με την προσπάθεια μεταρρυθμίσεων και θεμελιακών αλλαγών, η πίεση που δέχονται οι εργαζόμενοι θα μεγαλώνει (...) Πρακτικά αυτά σημαίνουν συρρίκνωση εισοδήματος για μεγάλες κατηγορίες πληθυσμού. Σημαίνουν επίσης ανατροπή σχέσεων, συνηθειών και καταστάσεων. Ευλόγως οι πολίτες αντιδρούν. Οι εργαζόμενοι σε πολλούς κλάδους αποφασίζουν απεργιακές κινητοποιήσεις. Κανείς δεν μπορεί να θέσει υπό αμφισβήτηση αυτό το δικαίωμα. Αυτό όμως που τίθεται εν αμφιβόλω είναι αν οι απεργίες επιτυγχάνουν τον στόχο τους. Αν δηλαδή οι κινητοποιήσεις οργανώνονται και εξελίσσονται με μεθόδους που να εξασφαλίζουν προϋποθέσεις αποτελεσματικότητας (...) οι ίδιοι οι απεργοί έχουν κάθε συμφέρον να δείχνουν αυτοσυγκράτηση» (από το κύριο άρθρο στα ΝΕΑ).

«Η απεργία ως μέσο αντίδρασης είναι αναφαίρετο δημοκρατικό δικαίωμα. Ομως πάνω απ' όλα τούτη την ώρα είναι η σωτηρία της ίδιας της χώρας από την επερχόμενη καταστροφή, τη χρεοκοπία (...) Συντεχνίες και "ρετιρέ" σε μόνιμη βάση, ερχόμενα σε αντιπαράθεση με την κυβέρνηση, εκβιάζουν ουσιαστικά ολόκληρη την ελληνική κοινωνία (...) Κάθε διατάραξη του παραγωγικού κύκλου σημαίνει λιγότερα έσοδα και στις σημερινές συνθήκες σηματοδοτεί κινήσεις για μείωση της απασχόλησης, δηλαδή απολύσεις...» (από το κύριο άρθρο στην ΗΜΕΡΗΣΙΑ).