«Σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς της κρίσης θα ήταν αφέλεια να πιστέψει κανείς ότι θα υπήρχε κοινωνική ηρεμία. Oσο η ελληνική οικονομία κινείται στην κόψη του ξυραφιού - κατά τη διατύπωση του πλέον αρμόδιου υπουργού - θα ασκείται πολιτική περιορισμών και λιτότητας. Και όσο αυτή η πολιτική συνδυάζεται με την προσπάθεια μεταρρυθμίσεων και θεμελιακών αλλαγών, η πίεση που δέχονται οι εργαζόμενοι θα μεγαλώνει (...) Πρακτικά αυτά σημαίνουν συρρίκνωση εισοδήματος για μεγάλες κατηγορίες πληθυσμού. Σημαίνουν επίσης ανατροπή σχέσεων, συνηθειών και καταστάσεων. Ευλόγως οι πολίτες αντιδρούν. Οι εργαζόμενοι σε πολλούς κλάδους αποφασίζουν απεργιακές κινητοποιήσεις. Κανείς δεν μπορεί να θέσει υπό αμφισβήτηση αυτό το δικαίωμα. Αυτό όμως που τίθεται εν αμφιβόλω είναι αν οι απεργίες επιτυγχάνουν τον στόχο τους. Αν δηλαδή οι κινητοποιήσεις οργανώνονται και εξελίσσονται με μεθόδους που να εξασφαλίζουν προϋποθέσεις αποτελεσματικότητας (...) οι ίδιοι οι απεργοί έχουν κάθε συμφέρον να δείχνουν αυτοσυγκράτηση» (από το κύριο άρθρο στα ΝΕΑ).

«Η απεργία ως μέσο αντίδρασης είναι αναφαίρετο δημοκρατικό δικαίωμα. Ομως πάνω απ' όλα τούτη την ώρα είναι η σωτηρία της ίδιας της χώρας από την επερχόμενη καταστροφή, τη χρεοκοπία (...) Συντεχνίες και "ρετιρέ" σε μόνιμη βάση, ερχόμενα σε αντιπαράθεση με την κυβέρνηση, εκβιάζουν ουσιαστικά ολόκληρη την ελληνική κοινωνία (...) Κάθε διατάραξη του παραγωγικού κύκλου σημαίνει λιγότερα έσοδα και στις σημερινές συνθήκες σηματοδοτεί κινήσεις για μείωση της απασχόλησης, δηλαδή απολύσεις...» (από το κύριο άρθρο στην ΗΜΕΡΗΣΙΑ).