Η ταξική πάλη δεν καταργείται | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Η ταξική πάλη δεν καταργείται

Ο καθηγητής Γ. Κ. Μπήτρος (Γ. Κ. Μ.) ζητάει "είτε να καταργηθεί η μονιμότητα είτε να απαγορευτούν οι απεργίες στο δημόσιο τομέα" ("Βήμα" 23/5/99) και καλεί την κυβέρνηση να δώσει λύση.

Κατ' αρχάς η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων είναι μια κατάκτηση που επιτεύχθηκε ύστερα από αγώνες, που είχαν στόχο το να καταργηθεί το καθεστώς, κάθε κυβέρνηση να απολύει τους δημόσιους υπαλλήλους και να προσλαμβάνει κομματικούς της φίλους. Ετσι έμεινε μόνο το όνομα της πλατείας Κλαυθμώνος για να μας θυμίζει αυτό το επαίσχυντο καθεστώς.

Ο Γ. Κ. Μ. όμως ζητάει να καταργηθεί η μονιμότητα των δημόσιων υπαλλήλων γιατί απεργούν. Δηλαδή ζητάει να εφαρμοστεί ό,τι ισχύει στον ιδιωτικό τομέα, όπου αν τολμήσεις και απεργήσεις σε πετάνε κυριολεκτικά στο δρόμο και πολλές φορές δεν μπορείς να ξαναπιάσεις δουλιά μια και απολύθηκες γιατί απέργησες.

***

Αλλά και η απεργία των δημόσιων υπαλλήλων, με σοβαρούς βέβαια περιορισμούς, είναι μια κατάκτηση που έχει κατοχυρωθεί από το ίδιο το Σύνταγμα (άρθρο 23 παρ. 2). Τι θέλει ο Γ. Κ. Μ.: Να παραβιάζεται καθαρά και απροσχημάτιστα το Σύνταγμα; Αλλωστε και το Σύνταγμα του 1952 στο άρθρο 11 όριζε: "Οι απεργίες εις τους δημοσίους υπαλλήλους και εις τους υπαλλήλους νομικών προσώπων και οργανισμών δημοσίου δικαίου, απαγορεύεται". Και όμως, απεργίες γίνονταν. Αλλωστε και στην Αγγλία που είχε απαγορευτεί η απεργία στις αρχές του 19ου αιώνα απεργίες γίνονταν. Η ταξική πάλη, πώς να το κάνουμε, δεν καταργείται με νόμους και με αποφάσεις. Αυτό διακήρυξε και ο άλλοτε υπουργός Εργασίας της Ν. Δημοκρατίας Κ. Λάσκαρης και γελοιοποιήθηκε.***

Ο Γ. Κ. Μ. αποφαίνεται τέλος ότι "ο εξευρωπαϊσμός της χώρας δε φαίνεται να συμβάλλει στην αποβολή των κακών συνηθειών". Η απεργία, δηλαδή το δικαίωμα να παλεύουν για να βελτιώσουν τη θέση τους οι εργαζόμενοι, είναι "κακή συνήθεια" και εξευρωπαϊσμός σημαίνει κατάργηση των απεργιών. Αυτό λοιπόν είναι το ευρωπαϊκό ιδεώδες; Κατάργηση, ανάμεσα στα άλλα, και των απεργιών;

Κ. ΚΑΠΠΟΣ

Υ.Γ. Συγχαρητήρια στον Γιάννη Μαρίνο, που ανάστησε τον ποιητή Τάκη Σινόπουλο και "με τηλεφώνημά του μακροσκελές και θερμό πλειοδότησε στις σχετικές απόψεις (του)" ("Βήμα" 20/5/99).