Associated Press

Απο την συγκέντρωση στο Τορίνο

Εκατομμύρια εργαζόμενοι στην Ιταλία, πραγματοποιώντας για πρώτη φορά εδώ και είκοσι χρόνια 24ωρη απεργία, αλλά και διαδηλώνοντας σε όλες τις μεγάλες πόλεις, κατέδειξαν στην ιταλική κυβέρνηση με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι τα κεκτημένα εργασιακά δικαιώματα, όπως το άρθρο 18 της εργατικής νομοθεσίας που αποτελεί την αιχμή του δόρατος των κινητοποιήσεων, δε «χαρίζονται».

Για πρώτη φορά εδώ και 20 χρόνια 24ωρη απεργία. Για πρώτη φορά συμμετείχαν στην απεργία όλες οι εργατικές οργανώσεις, αντιπροσωπεύοντας τα 2/3 των 21 εκατομμυρίων εργαζομένων, δηλαδή της συνολικής εργατικής δύναμης της Ιταλίας. «Θύμιζε Κυριακή», αυτό ανακοίνωσε το γραφείο Τύπου του μεγαλύτερου ιταλικού συνδικάτου CGIL, υπογραμμίζοντας με αυτό τον τρόπο ότι η 16η Απριλίου, ημέρα γενικής απεργίας, ήταν μία μέρα «νεκρή», βασιζόμενο στα στοιχεία κατανάλωσης ρεύματος που έδωσε η ιταλική υπηρεσία ηλεκτρισμού που ήταν 32.000 Mgw, ανάλογη με την Κυριακή. Παράλληλα, σύμφωνα με τα στοιχεία που έδωσαν τα εργατικά συνδικάτα, η συμμετοχή των εργαζομένων στην απεργία κυμάνθηκε μεταξύ 90-100%, δηλαδή απόλυτη επιτυχία.

Η εικόνα της χώρας ήταν ενδεικτική. Τίποτα δεν κινούνταν. Αεροπλάνα, τρένα, δημόσιες συγκοινωνίες, πλοία. Ολες οι δημόσιες υπηρεσίες ήταν κλειστές. Τα σχολεία, οι τράπεζες, τα ταχυδρομεία, ακόμη και τα κυβερνητικά γραφεία. Η συντριπτική πλειοψηφία των εμπορικών μαγαζιών, ακόμη και μεγάλα σούπερ μάρκετ. Δεν υπήρχαν εφημερίδες, καθώς οι δημοσιογράφοι των έντυπων μέσων απέργησαν τη Δευτέρα προκειμένου να μην υπάρχει «ενημέρωση» την ημέρα της απεργίας. Χτες ραδιοφωνικοί και τηλεοπτικοί σταθμοί έπαιζαν κονσέρβες ειδήσεων της προηγούμενης και σίριαλ.

Ακόμη πιο συντριπτική η εικόνα των πόλεων. Τεράστιες κόκκινες θάλασσες πλημμύρισαν το δρόμο 24 ιταλικών πόλεων. Πάνω από 200.000 διαδηλωτές στη Ρώμη, την Μπολόνια, το Τορίνο, πάνω από 300.000 στο Μιλάνο, 150.000 στο Παλέρμο της Σαρδηνίας, δεκάδες χιλιάδες σε Νάπολη, Γένοβα. Συνολικά πάνω από 2 εκατομμύρια διαδηλωτές πήραν μέρος στις συγκεντρώσεις από άκρη σε άκρη της Ιταλίας, σύμφωνα με το ιταλικό πρακτορείο ANSA. Η μεγαλύτερη όμως έγινε στη Φλωρεντία, όπου το πλήθος άγγιξε το μισό εκατομμύριο.

Κύριος ομιλητής στη συγκέντρωση ο γγ του CGIL, Σέρτζιο Κοφεράτι, επικεφαλής του μεγαλύτερου και χαρακτηριζόμενου ως «κόκκινου» συνδικάτου. «Είναι μια μεγάλη ημέρα για ολόκληρη την Ιταλία. Η κυβέρνηση και οι βιομήχανοι να γνωρίζουν ότι δεν πρόκειται να σταματήσουμε. Επαναλαμβάνουμε ακόμη μια φορά στην κυβέρνηση ότι πρέπει να αλλάξει γραμμή. Η κυβέρνηση όμως κινείται σε αντίθετη κατεύθυνση και εναντίον του διαλόγου. Ενα πράγμα όμως πρέπει να είναι ξεκάθαρο. Δε θα σταματήσουμε μέχρι να επιτύχουμε τους στόχους μας», τόνισε ο Κοφεράτι.

Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Τζανφράνκο Φίνι δήλωσε ότι «είναι δικαίωμα των εργαζομένων η απεργία» και μετά από αυτή, «η κυβέρνηση είναι έτοιμη για το διάλογο. Ομως δεν πρόκειται να κάνει υποχωρήσεις στο άρθρο 18».

Στο επίκεντρο της διαμάχης μεταξύ συνδικάτων και εργαζομένων από τη μία και της κυβέρνησης του Σίλβιο Μπερλουσκόνι από την άλλη, το άρθρο 18 της εργατικής νομοθεσίας, που θεσπίστηκε μετά από πολύχρονους αγώνες το 1970. Ενα από τα πρώτα μέτρα του «μεγαλόπνοου» σχεδιασμού της κυβέρνησης, για πλήρη απελευθέρηση της αγοράς εργασίας, είναι η κατάργηση του άρθρου 18, που σύμφωνα με τα συνδικάτα αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο για τα εργατικά δικαιώματα που έχουν κατακτηθεί και ουδείς έχει το δικαίωμα να το θίξει.

Σύμφωνα με την επιχειρηματολογία της κυβέρνησης, η κατάργηση του άρθρου δεν αφορά τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων, καθώς απαγορεύει τις απολύσεις των εργαζομένων σε επιχειρήσεις που έχουν προσωπικό άνω των 15 ατόμων, χωρίς αντικειμενικούς λόγους, ενώ οι περισσότερες ιταλικές επιχειρήσεις είναι μικρομεσαίες, με προσωπικό λιγότερο των 15 ατόμων. Αντιθέτως, τα συνδικάτα υποστηρίζουν ότι κατ' αρχήν η κατάργηση του άρθρου θα σημάνει και το τέλος της προστασίας που προβλέπεται, αφού σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία, ο εργαζόμενος, που απευθύνεται στο εργατικό δικαστήριο και κερδίζει την υπόθεση, επαναπροσλαμβάνεται. Αλλά θα σημάνει και την απεμπόληση ενός δικαιώματος που θα ανοίξει τις πύλες για την απελευθέρωση της αγοράς εργασίας, στην οποία τα Συνδικάτα είναι αντίθετα.

Συνάμα, οι κινητοποιήσεις που είναι συνεχείς εδώ και μήνες έχουν και μία ακόμη σημασία: Την ανάδειξη των Συνδικάτων ως του κυρίαρχου πόλου συσπείρωσης και δράσης των εργαζομένων, αλλά και όλου του ιταλικού λαού, γεγονός που θα έχει μακροπρόθεσμα σημαντικές και ποιοτικές αλλαγές στο κίνημα στην Ιταλία.