ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ.-

Χωρίς να κρύβει την ικανοποίησή του, ο Αριέλ Σαρόν χαρακτήρισε «μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες των στρατιωτικών επιχειρήσεων» τη σύλληψη του ηγέτη της «Φατάχ», Μαρουάν Μπαργκούτι. Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός ανακοίνωσε ότι ο Μπαργκούτι θα προσαχθεί σε δίκη «κατηγορούμενος για τις δολοφονίες εκατοντάδων Ισραηλινών» και σχολιάζοντας τους λόγους που οδήγησαν στη σύλληψη και όχι στη δολοφονία του αρκέστηκε να δηλώσει ότι «το Ισραήλ είναι δημοκρατική χώρα, γι' αυτό θα δικαστεί και θα καταδικαστεί»!

Ο Μπαργκούτι είναι ο πλέον υψηλόβαθμος Παλαιστίνιος αξιωματούχος, που συλλαμβάνεται κατά τη 2η Ιντιφάντα και η σύλληψή του έχει προκαλέσει αλυσιδωτές αντιδράσεις στην παλαιστινιακή πλευρά. Ο επικεφαλής Ασφαλείας της Δ. Οχθης, Τζιμπρίλ Ραγιούμπ, προειδοποίησε για «κύμα ανεξέλεγκτης βίας, αν πάθει κάτι ο Μπαργκούτι». Ο διευθυντής του παλαιστινιακού ραδιοφώνου, Γουαλίντ Μασάρ, υπογράμμιζε ότι «ο Μπαργκούτι είναι πολιτικός ηγέτης του παλαιστινιακού εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα και όχι στρατιωτικός ηγέτης. Είναι εκλεγμένο μέλος του παλαιστινιακού Κοινοβουλίου. Είναι απλώς η επιβολή του ισχυρού στον αδύναμο». Η «Χαμάς» απείλησε με δολοφονία τον Σαρόν και όλους τους Ισραηλινούς ηγέτες, «σε περίπτωση που δεν απελευθερωθεί ο αδελφός αγωνιστής Μπαργκούτι».

Ο 42χρονος ηγέτης της «Φατάχ» αναδείχτηκε, μέσα από τη φοιτητική του δράση στο Πανεπιστήμιο Μπιρ Ζάιτ, σε ηγετική φιγούρα της πρώτης Ιντιφάντα. Συνελήφθη, φυλακίστηκε για 6 χρόνια και εξορίστηκε στην Ιορδανία. Επέστρεψε στη Δ. Οχθη το 1994, ενώ, ήδη, ήταν εξαιρετικά γνωστός και αγαπητός από τη συντριπτική πλειοψηφία του παλαιστινιακού λαού, εξαιτίας των επιφυλάξεων που εξέφρασε για τη Συμφωνία του Οσλο και για το «κατά πόσον εμπεριέχει εκείνα τα εχέγγυα που υποχρεώνουν το Ισραήλ να εφαρμόσει τις αποφάσεις του ΟΗΕ».

Η δημοτικότητά του παρέμεινε στα ύψη χάρη στις προσπάθειες πάταξης της διαφθοράς της Π. Αρχής, στην υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων εντός των παλαιστινιακών εδαφών και τη σταθερή άμεση επαφή του με τους απλούς πολίτες. Για πολλούς, ήταν ο ιδανικότερος διάδοχος του Γιάσερ Αραφάτ, γιατί, παρά το σκεπτικισμό του, δεν έπαψε ποτέ να απεργάζεται τρόπους για το στόχο του: «Δύο λαούς, σε δύο βιώσιμα κράτη».