Την ώρα της μεγάλης παραζάλης έχει αξία να κρατάς σημειώσεις γι' αυτά που λένε όσοι είναι υποχρεωμένοι ανά ώρα να βρίσκουν και νέα επιχειρήματα για να υπερασπίσουν το σύστημα. Προχτές το βράδυ η κρατική τηλεόραση επιστράτευσε τον σκηνοθέτη Π. Βούλγαρη, που έκπληκτος δήλωνε πως δεν μπορεί να καταλάβει τι συμβαίνει, αφού - όπως είπε - τα πράγματα είναι διαφορετικά στο δελτίο των 6, των 8 και των 10. Αντε τώρα με τόσο ραγδαία μεταβολή να κάνει νέα ταινία για την προώθηση της «εθνικής ομοψυχίας».

Η πραγματικότητα δεν αλλάζει από δελτίο σε δελτίο. Οι εξελίξεις όμως είναι πράγματι καταιγιστικές. Γεγονός που αναγκάζει τους απολογητές του συστήματος να παριστάνουν τους έκπληκτους, για να θολώσουν τη θέση τους απέναντι στις εξελίξεις.

Χτες η «Ελευθεροτυπία» έκλαιγε γιατί δήθεν η σημερινή ΕΕ δεν έχει σχέση με αυτήν που οραματίστηκαν οι ιδρυτές της. Ξέρει η εφημερίδα ότι η ΕΕ δεν είναι παρά συνέχεια της Ενωσης Χάλυβα που έγινε μετά ΕΟΚ και ύστερα ΕΕ, δηλαδή μια ιμπεριαλιστική ένωση στην εξέλιξή της. Είναι το ίδιο ιμπεριαλιστικό μαγαζί που ανταγωνίζεται με άλλα ομόλογά του, με κοινό υποζύγιο την εργατική τάξη. Αυτό δε θέλει να δει και η «Ελευθεροτυπία».

Μόνο όποιος βλέπει τη βασική αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας και θέλει να τη λύσει, μόνο αυτός μπορεί να γίνει χρήσιμος στην εργατική τάξη σήμερα. Οπως δεν υπάρχουν καλοί και κακοί καπιταλιστές έτσι δεν υπάρχουν καλοί και κακοί επαναστάτες. Υπάρχουν αυτοί που δείχνουν τον ένοχο και τη διέξοδο κι εκείνοι που ζητάνε να ενωθούν οι εργάτες για να σώσουν τα αφεντικά τους.

Οσο οξύνεται η αντίθεση, τόσο στενεύει ο χώρος για τους οπορτουνιστές, που αναγκάζονται τελικά να πάρουν θέση. Να αποκαλύψουν, δηλαδή, ότι αυτό που τους καίει δεν είναι η νίκη της εργατικής τάξης, αλλά η σωτηρία του συστήματος.

Απ' αυτή τη σκοπιά έχει δίκιο η «Καθημερινή», που ζητάει να ξεχωρίσει η ήρα απ' το στάρι. Δε γίνεται να υπερασπίζεις την καπιταλιστική νομιμότητα και το δίκιο του εργάτη παράλληλα. Η «Καθημερινή» ζητά εφαρμογή του νόμου, του αστικού νόμου. Το ίδιο ζητάνε και οι οπορτουνιστές, που σε όσα συμβαίνουν βλέπουν απλά μια παραβίαση της νομιμότητας αλλά κρύβουν ότι οι νόμοι είναι κομμένοι και ραμμένοι στα μέτρα της αστικής τάξης.

Η εργατική τάξη είναι υποχρεωμένη να χτίζει το δίκιο της καθημερινά με τη δύναμη του αγώνα της. Δεν έχει να περιμένει τίποτα διεκδικώντας δίκιο στο αστικό δίκαιο. Απόδειξη; Το παιχνίδι που κάνουν τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ που εμφανίζονται διαφωνούντες. Εχουν στηρίξει τα πάντα, ζητάνε η σφαγή να γίνει νόμιμα και με διάλογο.

Οι εργάτες ή θα επιβάλουν το δίκιο τους ή το δίκιο του αστού θα τους θάψει.

Σ' αυτή τη μάχη έχει τεράστια σημασία το καθάρισμα της αυλής (το ξαναγράψαμε, το ξαναγράφουμε, θα το ξαναγράψουμε) γιατί οι καιροί δεν είναι αθώοι. Η «Wall Street Journal» κυκλοφόρησε έναν τίτλο με «το ερώτημα του Λένιν» και στο κείμενο χαρακτήριζε επαναστάτες που απαντούν στο «τι να κάνουμε» τον Σαρκοζί και την Μέρκελ. Απλός συνειρμός χρειάζεται για να καταλάβουμε πως δεν αξίζει το χειροκρότημά μας όποιος πετάει ένα επαναστατικό τσιτάτο, αλλά θέλει ψάξιμο σε ποια πολιτική το υποτάσσει...

Ασχετο: Ενας καθηγητής πανεπιστημίου έχει βάλει, λέει, πλώρη να χτίσει νέο κομμουνιστικό πόλο. Καθένας έχει δικαίωμα στην ελπίδα ότι θα είναι αυτός που θα βάλει ταφόπλακα στο κομμουνιστικό κίνημα. Το ερώτημα είναι: Αφού δεν τα κατάφεραν το '89-'91 με το ΝΑΡ και τον ΣΥΝ, τι είναι αυτό που τους κάνει να ελπίζουν ότι θα τα καταφέρουν το 2011;

Η οικονομική κρίση, απαντάνε, επιβάλλει την ύπαρξη νέου κομμουνιστικού πόλου. Μάλιστα. Με τι χαρακτηριστικά; Το πρόγραμμα της σοσιαλδημοκρατίας, που πλέον δεν το εφαρμόζει το ΠΑΣΟΚ, το οποίο έχει πάψει να είναι ΠΑΣΟΚ. Επίσης «μάλιστα».

Μετά το πρώτο γέλιο η πραγματικότητα σε επαναφέρει. Ο Βενιζέλος, προχτές το βράδυ στον Πρετεντέρη, περίπου ορκίστηκε πως ό,τι κάνει αυτός και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είναι «στο όνομα των ανθρώπων του μόχθου»!

Και αυτοί που θέλουν νέο κομμουνιστικό πόλο «στο όνομα των ανθρώπων του μόχθου» τον θέλουν. Γράφαμε προχτές ότι είναι θέμα χρόνου να βγει η αστική τάξη να διακηρύξει πως είναι ώρα εδώ και τώρα για ρήξη και ανατροπή. Οι οπορτουνιστές έρχονται καθυστερημένοι.

Ποιο είναι το κλειδί; Είναι η διέξοδος που δείχνει καθένας. Το ΚΚΕ έχει, ανοιχτά, καθαρά, δηλώσει ότι οργανώνει την πάλη έτσι που να οδηγεί στη διεκδίκηση της λαϊκής εξουσίας και έχει αναλύσει τα χαρακτηριστικά της. Οπως και το περιεχόμενο της οικονομίας που πρέπει αυτή η εξουσία να οργανώσει - εφαρμόσει. Οι οπορτουνιστές αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι να περιγράψουν τη διέξοδο γιατί όποτε το κάνουν ομολογούν πως το πρόγραμμά τους δεν είναι άλλο από μια πρόταση για «ανθρώπινο καπιταλισμό» (χρήσιμο σχετικά το άρθρο στην τελευταία σελίδα του χτεσινού «Ριζοσπάστη»).