Associated Press

Διαδηλωτές «χωρίς όραμα» στο Μεξικό

Αυτό όμως δε σε εμποδίζει να καταλήγεις από το αποτέλεσμα σε συμπεράσματα, αρκεί «να μη χάσεις τα ταξικά γυαλιά σου», που έλεγε κι ο ποιητής.

Μέρες τώρα από ορισμένες πλευρές γράφεται και λέγεται ότι μπορεί να υπάρξει και νεκρός διαδηλωτής. Ποιος έχει τέτοια ανάγκη; Ασφαλώς κανείς δεν μπορεί να συνδέσει το θέμα με τους πετρελαϊκούς αγωγούς, θα κατηγορηθεί για «συνωμοσιολογία». Μπορείς όμως στο πεδίο των σεναρίων να μην πετάς τίποτα. Αστο στην άκρη να περιμένει...

Μέρες τώρα καλλιεργείται η ιδέα ότι επικρατεί γενικώς βία στους δρόμους και πάνω σ' αυτό το «δεδομένο» οικοδομούνται αναλύσεις για τη διέξοδο. Παραδόξως, κανείς δεν έχει κάτσει να μετρήσει τη βία που ασκείται σε μια γαζώτρια σε ένα και μόνο 8ωρό της.

Μιλάνε, λοιπόν, για μία γενικώς και αορίστως «παραβατική βία» των νεολαίων, μια βία που βολεύει, καθώς η παραδοχή της ενισχύει είτε την καταστολή, είτε το δίδυμο ταίρι της: Μια σειρά ρεφορμιστικές προτάσεις που αφήνουν την πραγματική βία ακλόνητη (αυτήν που ασκεί ο ίδιος ο καπιταλισμός ως σύστημα) και επιχειρούν να πείσουν τους εργάτες ότι μπορούν να γιατρέψουν τις πληγές τους.

Σε κάθε περίπτωση, αυτό που λείπει από τη δημόσια συζήτηση, έτσι όπως γίνεται μέσα από τα μέσα ενημέρωσης που ελέγχει η αστική τάξη, είναι ο λόγος του ταξικού κινήματος.

Δεν έχουμε αυταπάτες. Γι' αυτό εξάλλου πάντα το επαναστατικό κίνημα είχε τον δικό του Τύπο. Το επισημαίνουμε μόνο για όσους διατηρούν ακόμα αυταπάτες ότι ο δρόμος για την ανατροπή της σημερινής πραγματικότητας μπορεί να περνά μέσα και από δημόσιες σχέσεις με την αστική τάξη και τους δήθεν διαφοροποιημένους εκπροσώπους της.

Που σημαίνει: Μέτρα, κατάγραψε τα γεγονότα και κάνε τις αναλύσεις σου, όχι παρατηρώντας τι θέλουν οι αστοί να παρατηρείς, αλλά τι οι ανάγκες του δικού σου κινήματος επιβάλλουν. Που παράπλευρα σημαίνει ενίσχυσε το δικό σου δημόσιο δίκτυο πληροφόρησης («Ριζοσπάστη», «902», άλλα μέσα του εργατικού κινήματος).

Αλλιώς, μείνε στο επίπεδο «γιουροβίζιον» που επικρατεί και στην «ενημέρωση»: Τρώγε ό,τι ανεβάζει την τηλεθέασή τους, συνέχισε να περπατάς σκυφτός.

Την ώρα που το θέμα είναι ο οξύτατος καπιταλιστικός ανταγωνισμός και οι επιπτώσεις του στο σώμα της κοινωνίας, βγαίνει ο «αναλυτής» κι αρχίζει τα παραμύθια περί παραπλανημένων - τρελαμένων παιδιών που τους λείπουν τα θετικά πρότυπα. Και δε φτάνει που καλύπτει την πραγματική βία, επιχειρεί να σε κάνει και συνένοχο γιατί επιμένεις ως γονιός να διαπαιδαγωγείς το παιδί σου με μύθους περί ασφάλειας που επικρατούσε στη Σοβιετική Ενωση και με άλλους μύθους περί δωρεάν Παιδείας. Βέβαια, βάζοντας το επίθετο «σοβιετική» μπροστά από την ασφάλεια που έχει ανάγκη να νιώθει ο άνθρωπος, του ξεφεύγει η αλήθεια: Οτι πράγματι στο σοσιαλισμό που γνωρίσαμε οι άνθρωποι ήταν ασφαλείς. Και είναι η ακτινοβολία εκείνου του συστήματος που πυρώνει και τα σημερινά όνειρα. Αυτό είναι και ο εφιάλτης διαφόρων «αναλυτών».

Το θέμα παραμένει: Τι χρησιμοποιείς εσύ σαν εργαλείο ανάλυσης;