ΔΙΑ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Το κέρδος χρειάζεται το έγκλημα

Του Soloup, από το «ΠΟΝΤΙΚΙ»

Η συνταγή είναι απλή κι εύκολη: Κρατάς «μυστική» τη βάση του προβλήματος (ότι εσύ καρπώνεσαι την υπεραξία από τη δουλιά του άλλου) και δείχνεις ξανά και ξανά ως «έγκλημα» -όχι τη δική σου πράγματι εγκληματική δράση - αλλά πλευρές του εποικοδομήματος που γεννά ακριβώς η ίδια η ύπαρξή σου. Σαν κερασάκι προσφέρεις και μια εικόνα της «ανισότητας» που «κυριαρχεί» (έτσι, γενικώς, χωρίς αιτία). Εχεις διπλό κέρδος: Οχι μόνο κανείς δεν ασχολείται μαζί σου, αλλά και τρομοκρατημένος από την πραγματικότητα της ανισότητας, καταφεύγει σε σένα και την αστυνομία σου για να τον σώσεις.

Τα δύσκολα έρχονται μετά και αφορούν το επαναστατικό κίνημα. Που καλείται να δώσει μια μάχη σε ξένο γήπεδο: Σου δείχνουν το έγκλημα και σε καλούν να πάρεις θέση και μάλιστα με προειδοποίηση «εις το όνομα της πλειοψηφίας που κυριαρχείται από τον τρόμο», πως αν δεν το κάνεις «υποτιμάς την πλειονότητα». Που την έχουν φέρει ήδη στα μέτρα τους...

Ε, λοιπόν, παραμένει κρίσιμο: Αντί να απαντήσεις για την «εγκληματικότητα», να δείξεις το πραγματικό έγκλημα. Είναι κρίσιμο σε καιρούς όλο και πιο θολούς εσύ να μη χάνεις το στόχο: την ανατροπή της συνθήκης που γεννά το μέγα έγκλημα.

Μπορούμε εύκολα να πάρουμε μέρος στη συζήτηση για το εποικοδόμημα. Είναι τόσο εύκολο όσο το να αντιμετωπίσεις τον «Χριστόδουλο» και τις «ταυτότητές» του. Μόνο που δε θα ξεμπερδέψεις ποτέ σε κείνο το γήπεδο γιατί η μεταφυσική θα έρχεται και θα ξανάρχεται όσο έχει βάση να πατάει.

Το θέμα είναι να φέρεις τα πράγματα ξανά με το κεφάλι πάνω και τα πόδια κάτω. Κι εκεί να δείξεις και τον γίγαντα με τα πήλινα πόδια και τη δύναμη που κινεί τα πάντα.

Σε μια κοινωνία που δε θα χρειάζεται το έγκλημα, θα είναι περιττή και η συζήτηση γι' αυτό.

Είναι κρίσιμο να επαναφέρουμε διαρκώς στο μέτρο των δυνάμεών μας τη συζήτηση στο κύριο: Την κοινωνία που θέλουμε.

Κι αυτό σημαίνει να δείξουμε την κοινωνία που δε θέλουμε, όχι στο περιτύλιγμά της, αλλά στη βάση της. Που σημαίνει πως διαρκώς θα ψάχνουμε και θα δείχνουμε το πώς η κάθε «Τογιότα» γίνεται κυρίαρχη, όχι γιατί κατέχει το «μυστικό», αλλά γιατί είναι πιο ικανή από τους ανταγωνιστές της στην εκμετάλλευση εργατών, τους οποίους ήδη έχει κερδίσει ιδεολογικά τόσο ώστε να αυτοκτονούν όταν τα κέρδη της μαμάς - εταιρείας δεν αυξάνονται σύμφωνα με το πλάνο του αφεντικού.

Ασχετο: Στις λάσπες του «καθεμέρα» είναι πιο καθαρά τα πράγματα, από το σαλονάκι ενός τζιπ που με ασφάλεια σε «εκδράμει» ανά την επικράτεια.

ΤΟ «ΜΥΣΤΙΚΟ» ΠΟΥ ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ «ΕΓΚΛΗΜΑ»

ΤΟ «ΜΥΣΤΙΚΟ»: «Η Τογιότα ετοιμάζεται για το "θρόνο" της μεγαλύτερης αυτοκινητοβιομηχανίας στον κόσμο (...) αναμένεται ότι θα πουλήσει μέσα στο επόμενο έτος 9,34 εκατ. οχήματα (...) το μεγάλο ατού της Τογιότα - και ένα από τα μεγαλύτερα μυστικά στον χώρο της αυτοκινητοβιομηχανίας - είναι ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίζεται τις γραμμές παραγωγής της. Η ιαπωνική εταιρεία έχει καταφέρει να πετύχει σημαντικές οικονομίες κλίμακος στη γραμμή παραγωγής» (το ρεπορτάζ στα «ΝΕΑ»).

ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ: «Η Νέα Υόρκη είναι η πόλη των αντιθέσεων (...) ένας στους επτά κατοίκους της Νέας Υόρκης αντιμετωπίζει πρόβλημα διαβίωσης λόγω του υψηλού κόστους ζωής, το οποίο εκμηδενίζει την αγοραστική δύναμή του και τον αναγκάζει να τρέφεται σε δημόσια συσσίτια παρά το γεγονός ότι εργάζεται κανονικά (...) το 1/5 των Νεοϋορκέζων βρίσκεται κάτω από το όριο της φτώχειας (...) περίπου το 1/4 των 1.900.000 παιδιών της πόλης ζει σε συνθήκες εξαθλίωσης (...) οι περισσότεροι από τους φτωχούς, ανέργους και χαμηλόμισθους της πόλης αντιμετωπίζουν πρόβλημα παχυσαρκίας. Δε διαθέτουν αρκετά χρήματα ώστε να ακολουθούν ισορροπημένη διατροφή και είναι αναγκασμένοι να καταναλώνουν μόνο χάμπουργκερ και πατάτες τηγανητές (...) στην άλλη πλευρά της πόλης οι τραπεζίτες της Γουόλ Στριτ έχουν να λαμβάνουν χριστουγεννιάτικο μπόνους ύψους 24.000.000 δολαρίων κατά μέσο όρο» (τα στοιχεία σε έρευνα του «Reuters» /«ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ»).

ΤΟ «ΕΓΚΛΗΜΑ»: «Οι Ελληνες επιχειρηματίες που εδώ και χρόνια "κάνουν δουλειές" στα Βαλκάνια, θεωρούν την ένταξη της Ρουμανίας και της Βουλγαρίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση μια ευοίωνη εξέλιξη (...) η απίθανη έκταση της διαφθοράς και η κυριαρχία της μαφίας στα δίκτυα διακίνησης εμπορευμάτων κλπ. αποτελούσαν εμπόδια για τις ελληνικές επιχειρήσεις που πλήρωναν λύτρα προστασίας (...) οι Ελληνες επιχειρηματίες μπορούν να ελπίζουν ότι το κόστος λειτουργίας των μονάδων τους στις δύο αυτές χώρες θα βαίνει μειούμενο γεγονός που θα αυξήσει την ανταγωνιστικότητα των επενδύσεών τους» (ο Νίκος Νικολάου στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»).

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΧΩΡΙΣ ΑΝΤΙΚΡΙΣΜΑ οι θυσίες για τη μόρφωση

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Κέρδη πάνω από 100% για 45 μετοχές το 2006

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: ΑΣΕΠ: ΚΟΒΕΤΑΙ στα προφορικά

ΕΘΝΟΣ: Η ΓΡΙΠΗ πέρασε τα σύνορα

ΤΑ ΝΕΑ: Βουτηγμένοι στα σκουπίδια

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: Αρχίζει η ηλεκτρονική εποχή στη Δημόσια Διοίκηση

Η ΧΩΡΑ: Οριστική λύση για όλους τους συμβασιούχους ορισμένου χρόνου

ΤΟ ΒΗΜΑ: Συνταγή ΟΤΕ και στα ΕΛΤΑ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: ΡΕΒΕΓΙΟΝ στα ...ξένα για 250.000

Ο ΛΟΓΟΣ: ΓΙΟΡΤΗ έκαναν οι ληστές

ΑΥΡΙΑΝΗ: ΒΓΑΛΤΕ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ τις ...Φιλιππινέζες

Η ΑΥΓΗ: Υποτιμά το έγκλημα κυνηγά τις διαδηλώσεις

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Ελλειμμα ασφάλειας πληρώνουν οι πολίτες

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ: ΕΞΥΠΝΑ μέτρα Πολύδωρα κατά της βίας στα γήπεδα

Ενισχύοντας τον καλλιεργημένο τρόμο...

«...και η ασφάλεια αναδεικνύεται θέμα προτεραιότητας... Δύσκολα πια θα υποστηρίξει κανείς σοβαρά ότι πρόκειται για κοινωνική παράκρουση, που οφείλεται στην κινδυνολογία και στις - υπαρκτές - υπερβολές των διαύλων. Το πρόβλημα είναι μεγάλο. Και μόνον η αφορολόγητη ελαφρότης της κοινωνιολογίζουσας φλυαρίας μπορεί να το υποτιμήσει... Αναπόφευκτη η κοινότοπη υπόμνηση: το πρόβλημα δεν είναι τα λίγα ευρώ μιας κλεμμένης τσάντας (...) η βία είναι το πρόβλημα. Η αίσθηση ότι είσαι ανυπεράσπιστος, εκτεθειμένος και έρμαιον στις διαθέσεις οιουδήποτε. Πρόκειται για συνεχή, τρομακτική απειλή η οποία ιδρύει καθεστώς παραλυτικού φόβου, στερητικό της ελευθερίας κινήσεων, απελπιστικά περιοριστικό ειδικά για γυναίκες και παιδιά. Και η εν λόγω αγριότης προσλαμβάνει εφιαλτικές διαστάσεις όταν εν ψυχρώ παραβιάζεται το οικογενειακό άσυλο, η εστία, ο ιερός προσωπικός χώρος, το σπίτι (...) Οταν σπάει βίαια το κέλυφος αυτό, ο άνθρωπος νιώθει γυμνός, ταπεινωμένος, έκθετος. Και ανήσυχος για την ίδια του τη ζωή... Οι επιπτώσεις προβάλλουν πολλαπλές: βαθιά ψυχικά τραύματα, ειδικά στα παιδιά, δραστική αλλαγή συμπεριφοράς, αύξηση της καχυποψίας, εσωτερική σκλήρυνση κ.ά... Βαρύ το φορτίο για την ανυπεράσπιστη κοινωνία, και - φευ - εύκολος ο δρόμος της εκτροπής, της υστερικής αναφυλαξίας εναντίον οιουδήποτε διαφέρει ή "κινείται ύποπτα". Ωστόσο το πρόβλημα είναι υπαρκτό. Και οι απόπειρες να υποτιμηθεί συνιστούν ύβριν προς τη χειμαζόμενη πλειονότητα...» (ο Γιάννης Τριάντης στην «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ»).

...ή βγάζοντας τη γλώσσα στη μηχανή που τον παράγει;

«Εύκολος βολικός αφορισμός. Μα είναι δυνατόν αμούστακα παιδιά να πετροβολούν τους πραίτορες του Βύρωνα και να τα κάνουν όλα γης μαδιάμ; Επιτέλους, τίποτα και κανέναν δε σέβονται αυτοί οι μικροί διάβολοι; Τίποτα (...) ζητάς θρασύτατε, από εμένα τον ανήλικο να δείξει σεβασμό στα καρτέλ, τη διαφθορά και την υποκρισία; Βγάλτε τον σκασμό και κολύμπα στο μαύρο χρήμα. Το ψάρι από το κεφάλι μυρίζει. Με τέτοιους κατσαπλιάδες στα σχολεία, τέτοιοι χουλιγκάνοι στα θρανία» (ο Δημήτρης Δανίκας στα «ΝΕΑ»).