«...και η ασφάλεια αναδεικνύεται θέμα προτεραιότητας... Δύσκολα πια θα υποστηρίξει κανείς σοβαρά ότι πρόκειται για κοινωνική παράκρουση, που οφείλεται στην κινδυνολογία και στις - υπαρκτές - υπερβολές των διαύλων. Το πρόβλημα είναι μεγάλο. Και μόνον η αφορολόγητη ελαφρότης της κοινωνιολογίζουσας φλυαρίας μπορεί να το υποτιμήσει... Αναπόφευκτη η κοινότοπη υπόμνηση: το πρόβλημα δεν είναι τα λίγα ευρώ μιας κλεμμένης τσάντας (...) η βία είναι το πρόβλημα. Η αίσθηση ότι είσαι ανυπεράσπιστος, εκτεθειμένος και έρμαιον στις διαθέσεις οιουδήποτε. Πρόκειται για συνεχή, τρομακτική απειλή η οποία ιδρύει καθεστώς παραλυτικού φόβου, στερητικό της ελευθερίας κινήσεων, απελπιστικά περιοριστικό ειδικά για γυναίκες και παιδιά. Και η εν λόγω αγριότης προσλαμβάνει εφιαλτικές διαστάσεις όταν εν ψυχρώ παραβιάζεται το οικογενειακό άσυλο, η εστία, ο ιερός προσωπικός χώρος, το σπίτι (...) Οταν σπάει βίαια το κέλυφος αυτό, ο άνθρωπος νιώθει γυμνός, ταπεινωμένος, έκθετος. Και ανήσυχος για την ίδια του τη ζωή... Οι επιπτώσεις προβάλλουν πολλαπλές: βαθιά ψυχικά τραύματα, ειδικά στα παιδιά, δραστική αλλαγή συμπεριφοράς, αύξηση της καχυποψίας, εσωτερική σκλήρυνση κ.ά... Βαρύ το φορτίο για την ανυπεράσπιστη κοινωνία, και - φευ - εύκολος ο δρόμος της εκτροπής, της υστερικής αναφυλαξίας εναντίον οιουδήποτε διαφέρει ή "κινείται ύποπτα". Ωστόσο το πρόβλημα είναι υπαρκτό. Και οι απόπειρες να υποτιμηθεί συνιστούν ύβριν προς τη χειμαζόμενη πλειονότητα...» (ο Γιάννης Τριάντης στην «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ»).

«Εύκολος βολικός αφορισμός. Μα είναι δυνατόν αμούστακα παιδιά να πετροβολούν τους πραίτορες του Βύρωνα και να τα κάνουν όλα γης μαδιάμ; Επιτέλους, τίποτα και κανέναν δε σέβονται αυτοί οι μικροί διάβολοι; Τίποτα (...) ζητάς θρασύτατε, από εμένα τον ανήλικο να δείξει σεβασμό στα καρτέλ, τη διαφθορά και την υποκρισία; Βγάλτε τον σκασμό και κολύμπα στο μαύρο χρήμα. Το ψάρι από το κεφάλι μυρίζει. Με τέτοιους κατσαπλιάδες στα σχολεία, τέτοιοι χουλιγκάνοι στα θρανία» (ο Δημήτρης Δανίκας στα «ΝΕΑ»).